Η Εύα Νεοκλέους κατάγεται από την Επισκοπή της Πάφου. Σήμερα ζει και
εργάζεται στη Λεμεσό ενώ στο παρελθόν έχει υπηρετήσει σε σχολεία
δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης οπήν Ελλάδα. Είναι φιλόλογος, διευθύντρια στη
Μέση Εκπαίδευση. Έχει δημοσιεύσει άρθρα και μελέτες για τη νεότερη ιστορία της Κύπρου. Τπό έκδοση βρίσκεται το βιβλίο της Προσέγγιση στη ζωή και το έργο της Πολυξένης Λοϊζιάδος, του οποίου έχουν ήδη προδημοσιευτεί επιμέρους κεφάλαια. Κυκλοφορεί η πρώτη ποιητική συλλογή της «Σημάδια για το δρόμο» (Ακτίς, 2015). Ποιήματά της, καθώς και κριτικές για την ποίησή της, έχουν δημοσιευτεί σε ιστοσελίδες, συλλογικούς τόμους και λογοτεχνικά περιοδικά, τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα. Είναι συντάκτρια του ιστολογίου «Επισημάνσεις» το οποίο διατηρεί από το 2008.
.
.
ΛΕΥΚΗ ΣΕΛΙΔΑ (2020)
ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ
Το ’γραφα χρόνια ατέλειωτα
το φύλαγα μήνες και μήνες
και συμπλήρωνα τα κενά
με μικρές λεξούλες.
Κυρίως όμως
με τα σημεία στίξης που αγαπώ.
Ερωτηματικά
για να καλύπτουν τα πολλά γιατί
και αποσιωπητικά
για να μπορείς να συμπληρώνεις…
Σήμερα, επιτέλους,
το ταχυδρόμησα!
ΟΙ ΛΥΠΗΜΕΝΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΗ
Είναι πολύ λυπημένες
οι λέξεις τον Ιούλιο
και δεν τολμάς
να τις αρθρώσεις…
Λες μονάχα: Ιούλιος.
Κι αυτό αρκεί!
ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ
’Ανάμεσα στον πρόλογο
και τον επίλογο
μεσολαβεί
ένας χρόνος ύπουλος.
Τη βεβαιότητά του
την ακυρώνουν
αναπάντητα ερωτηματικά…
και οι τελείες
επισφραγίζουν
την άδοξη συνέχεια…
Ανάμεσα στον πρόλογο
και τον επίλογο
μια λευκή σελίδα
χωρίς αρίθμηση
κλέβει πάντα
την παράσταση…
ΣΗΜΑΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΡΟΜΟ (2015)
ΑΙΣΘΗΣΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ
Η ζεστή φωνή σου
καθώς κλείνει η πόρτα
χάδι που παλεύω να κρατήσω.
Τα ζεστά σου μάτια
χιλιάδες ήλιοι
φώτα που τυφλώνουν.
Τα δικά σου όνειρα
μακρινό γαλάζιο
και νησιά ατέλειωτα
έρχονται και σμίγουνε
γίνονται αγκάλιασμα
φως πυρακτωμένο…
Τα ζεστά σου μάτια
χιλιάδες ήλιοι…
προβολείς και καίνε.
ΚΑΠΟΤΕ Ο ΙΟΥΛΗΣ..
Άκρως αποθαρρυντικά τα δεδομένα
πολλαπλών ματαιώσεων συνέχεια…
ο ήλιος του Ιούλη
κόντρα στο αξεδιάλυτο του ονείρου.
Κυμάτισμα ελπίδας
με την πρώτη άχνα της ανατολής.
Κατάθεση ψυχής
ανάμεσα στα φτερουγίσματα
των γλάρων
και των φιλιών το ατέλειωτο προσμένοντας.
Κάποτε ο Ιούλης τρελάθηκε
της ανείπωτης θλίψης
και της χαράς που λαχτάρησα
η συνύπαρξη
σ’ ένα πανηγύρι των ανατροπών…
Με τη λαχτάρα του Αυγούστου
ξεγελάστηκα.
ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ
Πάντα τις πρόσμενα
τις μέρες του Απρίλη με το πένθος.
Θυμίζουν κάτι από θλιμμένο μωβ
και γιασεμιά σε κάτασπρα μπαλκόνια
καιρών αλλοτινών.
Κάτι σαν παιδικά χαμόγελα
σε ξέφωτες αλάνες ξεχασμένες.
Κάτι από μάγουλα αθωότητας
σε ημερολόγια κοριτσιών
με μυστικά επιμελώς κρυμμένα,
που αρνούνται επίμονα
να ξεθωριάσουν…
.
.
ΚΡΙΤΙΚΕΣ
Το Ροδακιό,
Απρίλιος 2020 – ποίηση –
«Είναι η ποίηση καημός κι οι Λέξεις της πληγές που αναβλύζουν αίμα.
Από τα σημάδια για το δρόμο και τις πινελιές που χάραζα στα σύννεφα
κύλησαν αιώνες με αποσιωπητικά ανήσυχα. Κύλησαν χρόνια χωρίς
αριθμούς μέχρι να ξεπροβάλει η λευκή σελίδα και να κλέψει την
παράσταση. Ό,τι μεσολάβησε ήταν λυπημένες λέξεις, αντικαταστάτριες
αυταπάτες και καταγραφές σιωπών. Ήταν ουράνια τόξα σε άσωστους
ουρανούς και μυρωδιές από ανθισμένο γιασεμί.
«Πέρασαν άπειρα χρόνια και τα μυστικά της άνοιξης μου
φανερώθηκαν. Με το φεγγάρι να μου κλείνει το μάτι και με τη φύση να
μου χαμογελά. Με την ελπίδα να αχνοφέγγει. Κι εγώ, προσδοκώντας, να
ονειρεύομαι ένα αύριο με λευκές σελίδες που θα γράφουν οι άνθρωποι
για τις ομορφιές του κόσμου…»
Άλλοτε συνεπαρμένη κι άλλοτε λελογισμένη η γραφή της Εύας
Νεοκλέους μοιάζει περατή τόσο από τα δώρα και τα κάλλη του φυσικού
περιβάλλοντος όσο και από τον πόνο και τα παράλογα δεινά που
προξενεί ο άνθρωπος με τις πράξεις του. Αρμολογεί τις εμπειρίες και τις
μνήμες με οδηγό τη μουσική των λέξεων, αυτές κυβερνούν τις ιδέες και τα
αισθήματα, αυτές επάξια σηκώνουν την ευθύνη της αρμονίας. Τόνοι
θαμποί, μελωδικοί, χροιές δειλινές, σεληνόφωτες, τραύματα και απώλειες
μα και της αγάπης η κρούστα να γεφυρώνει τα ανοιχτά μέτωπα.
Στο νησί μου / μαυρίζουν όλα / κάθε Ιούλη. Για ποια ιστορία μου μιλάς; / Κι
αυτή ακόμα / πενθεί σιωπή…
ΠΑΜΠΟΣ ΚΟΥΖΑΛΗΣ
(Εφημερίδα «ΧΑΡΑΥΓΗ», 27/08/2016)
«Σημάδια για τον δρόμο»,
σιωπή και σιωπές που παρασύρουν τον αναγνώστη.
Με τα «Σημάδια για τον δρόμο» ανοίγεται μια πόρτα σε έναν κόσμο, επιτρέποντάς μας να παρακολουθήσουμε έναν διάλογο της ποιητικής φωνής με τον συνομιλητή της, με εκείνο το ακριβό «εσύ», το «σου», το «σε» που επανέρχονται συνεχώς. Η φωνή αυτού του άλλου προσώπου δεν ακούγεται. Ξέρουμε πως υπάρχει, γιατί το βλέπουμε ως καθρέφτισμα στα μάτια της ποιήτριας, μα για να το φτάσει θα πρέπει να διασχίσει ωκεανούς χιλιάδες. Είναι αμυδρά παρών, μια κουκίδα σ’ έναν χάρτη παρελθόντος. Αυτή η απουσία βέβαια αιτιολογείται: φτωχή πολύ η ποίηση για να χωρέσει εσέ- να! Ο Πάμπος Κουζάλης, ποιητής, φιλόλογος, γράφει, μεταξύ άλλων, για τα «Σημάδια για τον δρόμο», της Εύας Νεοκλέους: «Μου φαίνεται πως γράφτηκαν τα ποιήματα σαν μια σπουδή στο ’’εσύ’’, σαν μια προσπάθεια να το οριοθετήσουν, να το ονοματίσουν, να αντλήσουμε –η συγγραφέας και μαζί της εμείς οι αναγνώστες- φως, να αναπνεύσουμε, να γευτούμε το φιλί, να καταργήσουμε το χρόνο. Ολα παίρνουν υπόσταση μέσω της ποίησης και εντός της. Και καταλήγουμε στο τέλος να την ορίσουμε κι αυτήν την ίδια: Ποίηση μονάχα εσύ. Κι ας μην το ξέρεις. Μέτρον πάντων, λοιπόν, εσύ. Αν με ρωτούσε κάποιος ποια σημάδια έχω επιλέξει για να βρω τον δικό μου δρόμο στην ποίηση της Εύας Νεοκλέους, θα ανέφερα πρώτα τη σιωπή, τις σιωπές στις οποίες μυήθηκε η ίδια και παρασύρει τον αναγνώστη να τις σεβαστεί. Σιωπές που είναι από μόνες τους ποίηση, ή που γεννούν την ποίηση και το τραγούδι. Αλλοτε είναι γλυκές κι έχουν τη γεύση της ελπίδας, μα είναι φορές που γίνονται επώδυνες και προαναγγέλλουν ένα αύριο δύσκολο και μέρες του ανείπωτου πόνου. Η ποιήτρια υφαίνει τον λόγο της σε έναν αργαλειό σιωπής, που συνορεύει με τον κόσμο των ονείρων, ή μάλλον με το χρηματιστήριο των ονείρων, αφού εκεί μετριέται και ζυγίζεται η αξία των όσων ζούμε κι όσων μας λείπουν. Εκεί πλάθονται οι λέξεις, κυρίως εκείνες που ποθούμε να μας πουν και οι οποίες δυστυχώς διαπιστώνουμε πως είναι επιταγές χωρίς αντίκρισμα. Τα όνειρα γίνονται οθόνη στην οποία προβάλλονται γεννήματα του μυαλού και της καρδιάς. Εχουν χρώμα γαλάζιο. Μπορεί να είναι αξεδιάλυτα, αλλά κάποιες νύχτες εξεγείρονται και ουρλιάζουνε για να μας αφυπνίσουν και να μας οδηγήσουν στη λήψη μιας απόφασης πολύ σημαντικής. Ερχονται στιγμές που το χρώμα των ονείρων ξεθωριάζει, τα βλέπουμε θλιμμένα, κλεμμένα, ματωμένα. Μέσα σ’ αυτό το σύμπαν των ονείρων συναντούμε και πάλι το ’’εσύ’’. Μάλιστα, κάποιες φορές τα δυο τους πλέκονται τόσο περίτεχνα, που δεν είναι σαφές ποιο από τα δύο είναι δημι- ούργημα του άλλου. Διαβάζουμε στο Επιλογικό ΙΙ: Εκείνο το βράδυ που δολοφόνησαν τα όνειρα σε περίμενα… Μα πώς κατάφερες να κρύψεις τα σημάδια από το αίμα; Δύο ακόμα σημάδια που λειτούργησαν για μένα ως πυξίδα στην περιδιάβασή μου στο βιβλίο της Εύας Νεοκλέους, είναι τα μάτια κι ο χρόνος, και συγκεκριμένα η ακύρωσή του. Ο χρόνος σταματά και τότε μόνο αναδύεται η ποίηση. Σε μια συνάντηση ιερή καταργείται ο χρόνος. Καθηλώνονται κάποια δειλά σκιρτήματα κι ο χρόνος παγώνει. Οταν η πανσέληνος του Ιούλη αναλαμβάνει να πάρει εκδίκηση, ο χρόνος σταματά. Κι άμα έρθει η ώρα να λογαριαστούμε, να λογοδοτήσουμε και να πληρώσουμε, τότε έχει φτάσει το πλήρωμα του χρόνου. Ακούστε και μια από τις κορυφαίες στιγμές της συλλογής: Ο χρόνος μετουσιώνεται σε αιωνιότητα εν τη εκπνοή του». Η Εύα Νεοκλέους δεν έχει γράψει απλώς έναν αριθμό ποιημάτων. Καθένα από αυτά αποτυπώνει μια διαφορετική στιγμή, μια ξεχωριστή πλευρά, ένα ιδιαίτερο κοίταγμα, κι όλα μαζί συνθέτουν μια πολύπτυχη, θα λέγαμε, γυναικεία μορφή, γράφει ακόμα ο Πάμπος Κουζάλης.