ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

1-1-%cf%84%ce%b5%cf%85%cf%87%ce%b7-00021-untitled-fr12
 
Το πολιτιστικό περιοδικό ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ  ιδρύθηκε το 1959 στη Λευκωσία
και εκδίδεται κάθε νέα εποχή του χρόνου.
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: e-mail: neaepochi@cytanet.com.cy
 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΥΧΗ 328-329/2016

 
 

Σωκράτης Αντωνιάδης

 

Το σπίτι

Το σπίτι έγινε καφετέρια
μ’ επίπλωση να θυμίζει ευαισθησίες παλιάς κοπής.
Λίγο μετά το πυρπόλησαν
λόγοι αντιζηλίας, είπανε.
Αλλά το ξέρω καλά αυτό το σπίτι.
Κάποτε είχε μια ψυχή γαλήνια
χωνεμένη στα παλιά έπιπλα
στην άμιλλα των ευγενών ψιθύρων.
Ίσως και ν’ αυτοπυρπολήθηκε
μη αντέχοντας στον τόσο θόρυβο
και στην τόση κωμωδία των συναθροιζομένων.
8/3/2016
 
 

Αγις Χαραλαμπίδης

 

Κρατήσου εκεί

Κι αν είσ’ έτοιμος να υψώσεις τα χέρια
αν βρίσκεσαι στα όριά σου
κρατήσου-
κρατήσου εκεί-
γιατί και οι παίκτες οι πρώτοι στο μπάσκετ
στις μισές απ’ τις βολές που ρίχνουν
βρίσκουνε το στόχο-
κρατήσου εκεί-
γιατί κι οι πιο μεγάλες εταιρείες πετρελαίων
μ’ όλους τους γεωλόγους τους
μ’ όλη την τεχνολογία τους
μια στις δέκα τρύπες που ανοίγουν
έχουν επιτυχία-
κρατήσου εκεί-
γιατί κι οι πιο σπουδαίοι ηθοποιοί
κάνουν τριάντα δοκιμές
για να πετύχουν μία-
κρατήσου λοιπόν εκεί-
κι ας βρίσκεσαι στα όριά σου.
Οκτώβρης 2015

Αγγέλα Καϊμακλιώτη

 

Οι γάτες του τεκκέ

Οι άνθρωποι πορεύονται στην όχθη μιας ερήμου
ζητώντας το γλυφό νερό να πιουν της γνώσης
ξυπόλυτοι προσκυνητές ανίδεοι φωτογράφοι
ενός αποδημητικού παρόντος.
Το πράσινο χαλί κι ένας μετέωρος λίθος
κρυφά περάσματα των φοινικόπτερων
φύκια πικρά ξερά αρμυρίκια
μια πόλη αντίστροφο αντιφέγγισμα
υγρός καθρέφτης αλμυρός.
Ποιος άραγε μπορεί να πει με σιγουριά
τι είναι δικό μας ποιο το ξένο;
Ποιος άκουσε τους μυστικούς
της καλαμιάς ψιθύρους;
Οι γάτες του προφήτη βέβαια
αυτές γνωρίζουν
όταν κάποιες βραδιές αρχαίες
νωχελικό φεγγάρι φανερώνει
ασημοκαπνισμένη την ελιά
τη φοινικιά σκιά ρομφαία.
Οι γάτες καταγράφουν
με το χρυσό σκοτάδι των ματιών τους
τις δυο αδελφές να μπαίνουν μες την αλυκή
κραδαίνοντας τσαπιά και κληματόβεργες
λάκκους ανοίγοντας φυτεύουν αμπελώνες
η Ουμ Χαράμ κι η Παναγιά Φανερωμένη.
 
 

Σταυρούλα Δημητριάδου

 

Σήμερα

Τούτο το ποίημα γράφτηκε
σε ρυθμό από χτυποκάρδι
lamentoso
Φτωχέ μου κόσμε
απαξιωμένα πλήθη σε ουρά
ασυντόνιστα ανθρώπινα μέλη
σχεδόν πρωτόπλαστα
με την υπόσχεση της χαραμάδας
για μια ζωή που δεν αξίζει
δεύτερη ματιά
που ξοδεύεις το αλάτι από το δάκρυ
για να την κλαις
Στεγνώνει τη γλώσσα
ο αποχαιρετισμός
Δαγκώνω τα χείλη
να πονούν να μην πουν αντίο
Πολυτέλεια του αυτονόητου χαμένη
κι η ζωή που ελπίζει
και το οξυγόνο που στερεύει
καθώς ξεφτίζουν τα νύχια μου
φτηνό χρώμα
καθώς το βλέμμα ξεμακραίνει
πίσω από τούτα τα βουνά
πίσω από τούτη τη θάλασσα.
 
 

Μάριος Αγαθοκλέους

 

Λευκά αγαλματίδια

Σκεφτόμενος
τα παράλληλα δεν διασταυρώνονται
φυσικώς
νόμιζα πως
θα απέδιδα καλύτερα
σ’ ένα παράλληλο σύμπαν.
Όμως πάντα υπάρχουν
οι δια-σταυρωτές
που γνωρίζουν εκ «ρύσεως
τα μυστικά περάσματα.
Για να τους αποφύγω
ντύνομαι μαραγκός
και καρφώνω πετάγματα.
Οι κραυγές μου δεν κυκλοφορούν
στο αναβαθμισμένο κέντρο της πόλης
ούτε καν έξω
απ’ το σκοτεινό μου δωμάτιο.
Κάποτε όμως
όταν ο πόνος είναι αβάστακτος
μένουν ανάγλυφα σημάδια
στους τοίχους.
Το πρωί
τα βάφω λευκά αγαλματίδια
και ξεγελώ τους τουρίστες.
 
 

Μεχμέτ Κανσού

 

Fuga Had Atalante
(Πέταγμα μπροστά)

Σ’ ένα παιδάκι που δοκιμάζει
παγωτό πρώτη φορά
Συνολικά!… Ας κάτσουμε να κλάψουμε,
Είτε υπάρχουμε,
Είτε όχι.
Ας μεγαλώσει το χορτάρι
τα δέντρα
και τα νεογέννητα παιδιά.
Καθώς είναι γραμμένο:
Όσα τραβήξαμε στα παιδικά μας χρόνια,
στα νιάτα τις ζωές μας
από φουρτούνες περνώντας, κάτω
από σύννεφα μαύρα
κριθαρένιο καρβέλι μασουλώντας.
Ας κλάψουμε όλοι μαζί!…
Ελπίζοντας να ακούσουμε το τρίξιμο
απ’ το σπάσιμο του κλώνου,
το τέντωμα ενός φύλλου.
Είναι καιρός το ποθητό μας φως
ίσως φανεί στο τέλος
σε χρωματισμό πορτοκαλί.
Οκτώβρης, 2015
Μετάφρ. Χρίστος  Χατζήπαπας

Άντρος Λυρίτσας

 

Στην En Hedu Anna
(Αρχιέρεια του στολιδιού τ’ ουρανού)

Αστραφτερή Αρχιέρεια του θεού του φεγγαριού
Βρέξε τον έρωτα σου στον κόρφο των κοριτσιών
Για να γεμίσει η γης με υάκινθους
Κι ο άσπλαχνος Άδης να χύσει δάκρυα μετάνοιας
Να αναστήσει τις παρθένες που έκλεψε απ’ την αγκαλιά του έρωτα
Κι όταν αυτές κοιτάξουν πίσω τους με τα μάτια της Ευρυδίκης
Να δουν μόνο κρίνους και παπαρούνες και ασφοδέλια
Να κυλιστούν στον οργασμό της άνοιξης
Κι έτσι, να προσευχηθούν στον πατέρα Ήλιο και στη μητέρα Σελήνη:
Ω! Εσείς που χαρίζετε στους ανθρώπους τη φωτιά
Πυρπολήστε με ως να γίνω παρανάλωμα της αγάπης
Και τον χειμώνα σκορπίστε με στους μπαξέδες
Για να προβάλει γυμνή η άνοιξη μέσα απ’ το δάκρυ του χιονιού
Αφήστε τ’ αστέρια που σας γαργαλούν τις πατούσες
Και στολίστε μου το στήθος
Εσύ Πατέρα το δεξί
Και το αριστερό, εσύ Μητέρα
Για να βυζάξω με φως τους σκοτεινούς μου εραστές.
 
 

Ιάσωνας Σταυράκης

Τα περιστέρια

Ξέρω ποιητές που μοιάζουν με κοτσύφια
την ώρα που τα σημαδεύουν…
Ξέρω στοχαστές που γλείφουν με πάθος
την κρεμάλα προτού περάσουν την θηλιά
στο λαιμό τους…
Ξέρω δασκάλους που σαλτάρισαν
και κρύφτηκαν πίσω απ’ τις διαιρέσεις…
Ξέρω ηθοποιούς που ελπίζουν
να ξεγελάσουν τον θάνατο…
Ξέρω ζωγράφους που στράγγισαν το αίμα τους
σε μια άχρωμη παλέτα…
Ξέρω ήρωες που χέστηκαν απ’ το φόβο τους…
Ξέρω κι ένα σωρό που τα κατάφεραν…
Και τι κατάφεραν άραγε ;
Κοσμούν πάρκα και πλατείες
με κάτι μανδύες από λευκό
κι άψυχο μάρμαρο…
Κι αν δεν έχει τα μάτια ανοικτά
του δήμου ο υπάλληλος
φυτρώνουν χορτάρια δίπλα τους
και γεμίζουν τα σμιλεμένα μούτρα τους
με κουτσουλιές
καθώς κάνουν τα πρωινά την βόλτα τους
τ’ αδέκαστα περιστέρια…
 
 

Χρίστος Χατζήπαπας

 

Ο πίνακας

Ο μέγας αθώος
ο αμνός της προδοσίας
ο ζηλωτής
ο Τσε Γκεβάρα της όλης υπόθεσης
μιαρός κατά το ιερατείο
ουδόλως ξεχώρισε
δυστυχώς
στον πίνακα
«Οι δώδεκα απόστολοι»
του Αντρέα Καραγιάν.
Τη στιγμή που των ζηλωτών
τ’ αγύριστα κεφάλια
κοσμούν έκτοτε
τον κρανίου τόπο.