Ο Δημοσθένης Σπυρόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου και ζει. Σπούδασε Φαρμακευτική στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας και εργάστηκε ως φαρμακοποιός. Έχουν δημοσιευτεί ποιήματα του σε ηλεκτρονικά περιοδικά.
ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ
Στιγμές αγάπης, συγκίνησης και στοχασμού (2020)
Ταξιδεύοντας ανάμεσα σε αλήθειες και όνειρα (2021).
Άγρυπνα ποιήματα σε φιλόξενες νύχτες (Εκδ. Γερμανός 2023)
.
.
ΑΓΡΥΠΝΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΕ ΦΙΛΟΞΕΝΕΣ ΝΥΧΤΕΣ (2023)
ΛΥΡΙΚΑ
Η ΑΥΡΑ ΤΟΥ ΟΙΣΤΡΟΥ
Γνωστή κai άγνωστη, κρυφή μου αγαπημένη.
Απρόσμενα με συναντάς
άλλοτε χαρούμενη κι άλλοτε θλιμμένη.
Έρχεσαι λέξη και εικόνα
που αλλάζει σχήματα, νόημα και χρώμα.
Έρχεσαι ζωντανή κι αληθινή
απ’ του μυαλού τη φαντασία
και άλλοτε θολή σαν οπτασία.
Άλλοτε πας μπροστά, βιαστικά
κι εγώ σ’ ακολουθώ και δεν σε προλαβαίνω.
Κάποιες φορές χάνεσαι στο χάος του μυαλού
κι εγώ σε ψάχνω αλλού και σε γυρεύω.
Άλλοτε γίνεσαι αερικό και ξωτικό,
άλλοτε αστέρι τ’ ουρανού
κι άλλοτε γοργόνα του βυθού.
Νεράιδα γίνεσαι κάποιες φορές,
αρχόντισσα στο δάσος.
Τότε μαγεύομαι και σ’ ερωτεύομαι με πάθος.
Ακριβή μου αγαπημένη,
κοντά μου μείνε
κι ας γίνεσαι άλλοτε γνωστή κι άλλοτε ξένη.
ΑΓΡΥΠΝΟ ΠΟΙΗΜΑ
Σε μάγεψε το φεγγαρόφωτο
και έμεινες άγρυπνο ολονυχτίς.
Για μια νύχτα θέλησες
ξυπνητό να ονειρευτείς.
Σήκωσες το βλέμμα σου ψηλά
και είδες χίλια αστέρια
διαμάντια φωτεινά.
Ένα αστέρι είδες να πέφτει
και έκανες τα χέρια σου αγκαλιά.
Είδες το κόκκινο φεγγάρι της νύχτας
στολίδι και καμάρι
και του πες μαζί του να σε πάρει.
Είσαι διάφανο σαν ηλιαχτίδα
μα και θολό σαν καταχνιά.
Σε βρίσκει άλλοτε η θλίψη
και άλλοτε η χαρά.
Νοιάστηκες για μια ανεμώνη
μοναχή στην ερημιά
και ήρθε η παπαρούνα
να της κάνει συντροφιά.
Θέλεις να μένεις άγρυπνο
για να γνωρίζεις τη ζωή
και να μαθαίνεις
ό,τι σου κρύβει η άγνωστη ψυχή.
ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ
Κι αν ο αέρας φύσηξε
και σκόρπισε τα ροδοπέταλα στο χώμα
κι αν ένιωσες πως έχεις γίνει λιώμα,
μη φοβηθείς.
Κι όταν η νύχτα το σκοτάδι απλώνει,
μη φύγεις
μείνε εκεί
να δεις πώς ξημερώνει.
Τότε θα πεις
ποιος στόλισε τον ουρανό
με τόσα αστέρια
ποιος τη ζωή μου κράτησε
στα δυο του χέρια.
Να ξέρεις πως κάθε τέλος
μια καινούρια αρχή σημαίνει
και κάποιες φορές η ζωή
εκεί που θες
δεν σε πηγαίνει.
Κι αν στον ύπνο σου ονειρευτείς
πως ήσουνα παιδί,
ευχήσου το όνειρο να κρατήσει ως το πρωί.
Κι όταν ξυπνήσεις, θα είσαι εκεί.
ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ
Αποκοιμήθηκα και ονειρεύτηκα
πως βρέθηκα σ’ έναν κόσμο
χωρίς σύνορα και χάρτες,
χωρίς πλούσιους και φτωχούς,
χωρίς φυλακές, πολέμους και λοιμούς,
χωρίς αντιπάλους και φρουρούς.
Βρέθηκα σ’ έναν κόσμο
που οι άνθρωποι πατούν στην ίδια γη
και ζουν σα μια ψυχή.
Σ’ έναν κόσμο που τα παιδιά
παίζουν χαρούμενα και ανέμελα.
Παντού άνθρωποι
σαν να τους γέννησε η ίδια μάνα.
Τι κρίμα που ήταν όνειρο.
Τι κρίμα που ποτέ δεν θα βρεθώ
σ’ έναν κόσμο ιδεατό,
όσες φορές κι αν το ονειρευτώ!
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Γι’ αυτούς που αψήφησαν τα αρματωμένα σίδερα
και πάλεψαν ενάντια στου φασισμού την τυραννία.
Γι’ αυτούς που πάνω στον ανθό της νιότης τους
φώναξαν δυνατά όλοι μαζί για την ελευθερία.
Γι’ αυτούς που είχαν όπλο την ψυχή
κι αντιστάθηκαν με πίστη και ορμή.
Γι’ αυτούς που φώναξαν
όχι άλλες φυλακές και εξορία.
Γι’ αυτούς που θυσιάστηκαν για τη δημοκρατία.
Γι’ αυτούς που πίστεψαν στο όνειρο και γράψαν ιστορία.
Ας είναι το παράδειγμα για τις επόμενες γενιές,
ένα λουλούδι ας αφήσουμε
εκεί που φτερουγίζουν των ηρώων οι ψυχές.
ΕΝΟΧΕΣ
Πληγή είσαι ενοχή
που βασανίζεις την ψυχή,
και λυτρωμό γυρεύεις,
που στέκεις σα θάνατος στα σκοτεινά
κι εκεί κρυφά παραμονεύεις.
Να ‘ρθεις κάθε τόσο αναζητάς
τα λάθη να θυμίσεις
κι εκεί που πονά η καρδιά
στο ίδιο μέρος να χτυπήσεις.
Θέλεις τύψεις να γίνουν οι ενοχές
και ερινύες με εφιαλτικές μορφές.
Ακόμα και τις νύχτες που ξυπνάς
αβάστακτος γίνεσαι βραχνάς
πάνω στις πληγές πατάς
και χωρίς οίκτο πληγώνεις και πονάς.
Ας ήταν στον λαβύρινθο του μυαλού
μέσα στα βάθη να χαθείς
πίσω να μη γυρίσεις
ποτέ μην ξαναρθείς
και στα άδυτα τα μέρη
για πάντα να κλειστείς.
ΕΛΠΙΔΕΣ
Χλωμό το δειλινό
και καθώς βράδιαζε
η χαρμολύπη με τύλιγε
και μ’ έπνιγε αργά σαν ένα δίχτυ.
Άσπρα πουλιά στον γκρίζο ουρανό
που χάσανε τον δρόμο τους
κι αλλόκοτα πετούσαν.
Πότε θα ’ρθει η αυγή
και πού πέφτει η ανατολή, ρωτούσαν.
Ήρθανε στιγμές στη ζωή
που φάνηκαν αιώνες
κι αφήσανε πληγές.
Ήρθαν και χαρές
που πέρασαν σαν λάμψη απ’ αστραπές.
Ήρθαν στον νου μου χίλια γιατί
κι απάντηση δεν είχα βρει.
Μόνο μια ευχή ξεχείλισε
απ’ τα χείλη ως την ψυχή.
Ας ήταν τ’ άσπρα πουλιά
να βρουν απάγκιο και φωλιά.
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ
Στα ίδια μέρη γύρισε η ζωή
μετά την καταιγίδα
κι αναρωτήθηκε ποιος να ’ναι αυτός
που ρήμαξε τις γειτονιές
και γκρέμισε τα σπίτια.
Ποιος έκανε λίμνη τη στεριά
ποιος πήρε ό,τι βρήκε
στον δρόμο του μπροστά.
Πού βρέθηκε τόσο νερό
πώς άνοιξαν οι ουρανοί
και βάλθηκαν να πνίξουνε τη γη.
Άραγε ήταν βρόχινο νερό
ή δάκρυα τ’ ουρανού
που τα ’χε μαζεμένα από καιρό.
Είδε τόσα πολλά που δεν άντεξαν
και βούρκωσαν τα μάτια του.
Τα δάκρυα έγιναν ποτάμια
που πήραν μαζί τους
το βιος και τη ζωντάνια
αφήνοντας πίσω τους
απελπισία και ορφάνια.
ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ
Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ
Η άλλη όψη δεν είναι, πάντα η ανάποδη πλευρά
και η καλή δεν είναι πάντα η σωστή.
Δεν μένεις ίδια στο πέρασμα του χρόνου,
γιατί έχεις παρόν, παρελθόν
και αλλάζεις καθ’ οδόν.
Έχεις πολλές μορφές.
Η μια σου όψη είναι όταν κοιτάς
μες στον καθρέφτη
που σου δείχνει ό,τι βλέπει.
Η άλλη δεν φαίνεται,
γιατί είναι πίσω απ’ αυτόν κρυμμένη.
Μοναχά κάποιες φορές δείχνεις μόνο μια
που είναι η ίδια κάθε φορά.
Όμως όλες μαζί δεν χωρούν στην ίδια ζυγαριά,
γιατί πάντα θα γέρνει η μια πλευρά.
Άλλη όψη, είσαι το διαφορετικό, το σχετικό,
είσαι ο πλανήτης που αιωρείται στο σύμπαν
και στο άπειρο κενό.
ΑΓΝΩΣΤΗ ΖΩΗ
Δεν ξέρω αν η ζωή είναι μικρή.
Θα ’λεγα όμως πως είναι άπειρες στιγμές
που χωρούν σε μια στιγμή.
Δεν γνωρίζω αυτές που δεν έζησα
και τη ζωή μου έσωσαν.
Δεν θα ξεχάσω αυτές που έζησα
και με χαρές με γέμισαν.
Ζωή λένε πως είσαι ωραία σα γιορτή
και γλυκιά σαν μητρικό φιλί.
Λένε πως είσαι ένα πεφταστέρι
που σβήνει προτού φτάσει στη γη.
Λένε πως είσαι ένα ταξίδι
χωρίς επιστροφή.
Ένα ταξίδι χωρίς προορισμό,
όμως να ξέρεις πως κανείς
δεν θα σου δώσει σωστά τον ορισμό.
Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ
Άραγε ο χρόνος πάει μπροστά
ή η ζωή πίσω απ’ τον χρόνο.
Κοίτα μπροστά και μακριά
και άσε τον χρόνο να νομίζει πως κυλά,
γιατί και οι ρυτίδες είναι όμορφες
όταν είναι από χαρά.
Ενός ταξιδιού η διαδρομή είναι η ζωή.
Μη βάζεις περιθώρια
και μη μετράς τα χρόνια,
γιατί τα νούμερα είναι
για να μετράμε τις χαρές,
οι άκρες για να τις φτάνουμε
και οι κορυφές για να τις ξεπερνάμε.
Γιατί η ζωή δεν πάει ούτε μπροστά
ούτε πίσω απ’ τον χρόνο.
Γιατί έτσι είναι η ζωή
και ακολουθεί τον δικό της δρόμο.
ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ
ΠΝΟΗ ΖΩΗΣ
Το χρώμα του ουρανού έχουν τα μάτια σου
Τη γλύκα του μελιού έχουν τα φιλιά σου
και τη μοσχοβολιά του γιασεμιού
έχει το πέρασμά σου.
Πνοή ζωής είναι το χάδι σου.
Μαχαίρι κοφτερό είναι η ματιά σου.
Τις νύχτες σαν περπατάς
φεγγάρια σε κυκλώνουν
και τ’ άστρα από ψηλά
για σένα χαμηλώνουν.
Η μέρα αργεί να ’ρθει
κι ο ήλιος δεν θέλει να φανεί,
γιατί τη λάμψη σου ζηλεύει.
Στην καταιγίδα οι βροντές σιωπούν,
όλα τα σύννεφα εσένανε κοιτούν
και η βροχή που πέφτει είναι απαλή
δεν μου βαραίνει την ψυχή.
Είναι δροσιά στη φλογισμένη μου καρδιά.
Ύπαρξη γλυκιά,
είσαι όλου του κόσμου η ομορφιά.
ΛΕΜΟΝΑΝΘΟΣ
Ένας λεμονανθός έπεσε στη γη
Τον κράτησα απαλά στα χέρια
και τον χάρισα στ’ αστέρια.
Του ’πα να ψάξει να σε βρει
κι ότι ανάμεσά τους
το πιο φωτεινό αστέρι είσαι εσύ.
Τη μέρα με χάρη κατεβαίνεις
τα σκαλοπάτια του ουρανού
γλυκιά νεράιδα του μυαλού.
Του ήλιου ζήτησα από νωρίς
να μη νυχτώνει
για να σε βλέπω ολημερίς
και πιότερο ακόμη.
Κοντά σου η κάθε μέρα είναι γιορτή
και μακριά σου πικρό φιλί
Απόψε η νύχτα θα ’ναι μικρή
και πριν αποκοιμηθώ θα με βρει το πρωί.
Διαβατάρικα πουλιά μην πάτε μακριά
φέρτε με πίσω γρήγορα ξανά
να φτιάξουμε κι εμείς
τη δική μας τη φωλιά.
ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΕΡΩΤΑ
Γλυκόπικρη γεύση που έχεις έρωτα
κι όσο δυσκολεύεσαι πιότερο θεριεύεις.
Σε απάτητα μονοπάτια
σ’ αρέσει να σεργιανάς,
να χάνεσαι και όλο να γυρεύεις.
Θες να κλαις, να γελάς,
θέλεις να χαίρεσαι, να πονάς,
αλλά ξέρεις και να πεθαίνεις.
Έχεις δικά σου μάτια να κοιτάς
και την ομορφιά μονάχα εσύ να βλέπεις.
Γεννιέσαι τα ηλιοβασιλέματα,
ζεις της νύχτας τα καμώματα
και ξαγρυπνάς ως τα ξημερώματα.
Είσαι ποτισμένος
μ’ όλης της γης τα αρώματα
και ζωγραφίζεις τις καρδιές
με χίλια χρώματα.
Μείνε όπως είσαι έρωτα,
τίποτα μην αλλάξεις,
φτάνει μονάχα ν’ αγαπάς αληθινά
και να υπάρχεις.
Να υπάρχεις για όσους σε ένιωσαν,
για όσους σε ζουν
και γι’ αυτούς που δεν ξεχνούν!
.
ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΑΛΗΘΕΙΕΣ
ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΑ (2021)
ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ
Αν θέλεις η θλίψη σου να γίνει χαρά
δες ένα χελιδόνι να πετά.
Δες ένα λιβάδι με παπαρούνες,
μεσ’ στο κόκκινο να λάμπει.
Δες την Ανατολή
και στείλε της ένα φιλί.
Αν θέλεις τη θλίψη σου να διώξεις
άφησε το βλέμμα σου να φύγει στον ουρανό
όσο πιο μακριά μπορείς.
Να ‘ναι νύχτα, να ‘χει αστροφεγγιά
κι όταν μαζί θα φθάσετε ψηλά
ασ’ την να φύγει, να χαθεί, ανάμεσα στ’ αστέρια.
Αν θέλεις τη θλίψη σου να διώξεις
πήγαινε στο ακρογιάλι,
εκεί όπου τα κύματα ξεσπούν
και άσ’ την κομμάτια να γίνει.
Αν θέλεις η θλίψη να χαθεί
βάλε τη μόνη σε βαρκούλα με πανί.
Αν θέλεις να φύγει μακριά,
πάρε βαθιά ανασεμιά,
να νοιώσεις του ρόδου τη μοσχοβολιά.
Αν θέλεις οι θλίψεις να χαθούν
άσε τα δάκρυα ποτάμια να κυλούν
ώσπου τα μάτια να στεγνώσουν
και στην ψυχή παρηγοριά να δώσουν.
Αν θέλεις οι θλίψεις να χαθούν,
δες τα μάτια ενός παιδιού
και τα χείλη του που σου χαμογελούν.
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
Σε θυμάμαι μέσα στο τραίνο
να με κοιτάς
πίσω από το θαμπό τζάμι
κι εγώ να σε βλέπω
προσπαθώντας
να κρατήσω τη μορφή σου.
Στις λίγες στιγμές,
πριν ακουστεί το σφύριγμα,
πέρασε από μπροστά μου
ολόκληρη ζωή,
όμως πολύ γρήγορα,
τόσο που δεν την προλάβαινα.
Ξαφνικά λες και κόπηκε στα δύο.
Το τραίνο ξεκίνησε αργά,
αλλά εσύ χάθηκες αμέσως.
Ούτε ένα χέρι,
ούτε ένα μαντήλι να με χαιρετά.
Χάθηκες,
μέσα στον καπνό του τραίνου
κι από τότε,
ο καπνός δεν έφυγε ποτέ.
Βαθύ σκοτάδι.
AΣΗΜΕΝΙΟ ΦΕΓΓΑΡΙ
Από τα βαθιά νερά της θάλασσας
το ταξίδι σου αρχινάς,
ψηλά να ανέβεις,
του ήλιου το φως να κλέψεις,
στη γη να το δωρίσεις.
Εσένα προσμένει ο έρωτας
τα μονοπάτια της αγάπης να φωτίσεις.
Εσένα, το σκοτάδι, τη νύχτα να ξυπνήσεις
και στα νυχτολούλουδα πνοή να τους χαρίσεις.
Ο ουρανός σε αναζητά στολίδι να σε κάνει.
Άλλοτε σκουλαρίκι σμιλευτό να σε φορεί,
άλλοτε αστραφτερό ασημένιο φυλαχτό
στον κόρφο του να σ’ έχει,
οι μάγισσες και τα ξωτικά
την ομορφιά σου μη ζηλέψουν.
Σ’ αρέσει χρώματα να αλλάζεις
και κάποιες φορές να ματώνεις, μοιάζεις.
Να παιχνιδίζεις σ’ αρέσει σαν παιδί
ανάμεσα στα σύννεφα, τ’ αστέρια και τη γη.
Το ολόγιομο ασημένιο φεγγάρι
όπου και να πας, ξοπίσω θα σε πάρει.
ΔΙΧΩΣ ΤΕΛΟΣ
Θέλω να ‘ναι μεγάλο το ταξίδι,
θέλω να ‘ναι μακρύς ο δρόμος
και η γνωριμία της ψυχής σου
να ‘ναι δίχως τέλος.
Λατρεύω τον δισταγμό σου,
τον κόμπο στο λαιμό σου,
τη ρυτίδα στις άκρες των ματιών σου,
το γλυκό χαμόγελό σου.
Με ματώνει ο στεναγμός σου,
λατρεύω τη σιωπή σου,
τον ήχο της φωνής σου.
Δε θέλω να τελειώσω το βιβλίο,
δε θέλω το τέλος του να δω.
Θέλω τα μάτια σου και την ψυχή σου
να διαβάζω όσο ζω.
Γιατί όσο σε γνωρίζω τόσο σ’ αγαπώ.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Να ‘χω τα χέρια μου ανοιχτά
και να κοιτώ τον ουρανό.
Να τρέχω όπου θέλω,
όταν θέλω,
χωρίς εμπόδια,
χωρίς όρια,
χωρίς κάποιος να με κυνηγά.
Να στέκω στην άκρη του γκρεμού,
το χάος να κοιτώ
και ο αγέρας να με κρατά μην πέσω.
Να είμαι στ’ όμορφο ακρογιάλι
και να κοιτώ τη θάλασσα
που τελειωμό δεν έχει.
Να μπορώ τους ανθρώπους ν’ αγκαλιάζω
κατάματα να τους κοιτώ.
Αναζητώ την ειρήνη,
τη ζωή χωρίς πολέμους,
χωρίς των όπλων τη βοή,
χωρίς τις φυλακές που αιχμαλωτίζουν
το σώμα, το μυαλό και την ψυχή.
Αποζητώ μιαν ελεύθερη ζωή.
ΕΝΑ ΝΟΥΦΑΡΟ ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ
Πανέμορφο, χρωματιστό,
στέκει στη λίμνη μοναχό.
Τριγύρω του της λίμνης τα λουλούδια
το νούφαρο λοιδορούν
και συνεχώς περιφρονούν.
Αυτό όμως τους χαμογελά
και κάπου κάπου ένα δάκρυ
από μέσα του κυλά.
Μα είναι δροσερό,
σαν της πηγής νερό
που όλο ζωή του δίνει.
Είναι ψυχούλα ζωντανή,
πανέμορφο στο χάραμα,
λαμπερό μες στο λιοπύρι
και στο φεγγαρόφωτο,
αστραφτερό κοχύλι.
Παρακαλώ σας,
μη μου το πικραίνετε,
μην το πληγώνετε,
αφήστε το τη λίμνη να ομορφαίνει.
Κανένα λουλουδάκι,
κανένα χορταράκι δεν είναι αλλιώτικο,
κανένα καλύτερο από τ’ άλλο.
Όλα πανέμορφα καθρεφτίζονται
στης ίδιας λίμνης το νερό!
Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ
Το ‘ξερα πως θα μου συμβεί.
Το ‘ξερα πως θα το ζήσω.
Μια προαίσθηση,
μια δύναμη με πήρε από το χέρι
κοντά σου να με φέρει.
Κάτι μού ‘λεγε να ψάξω να σε βρω
σαν να σε γνώριζα από καιρό.
Σε ξεχώρισα από μακριά,
μαγευτική, ανάλαφρη, αέρινη,
μοναδική, άγγελος στη γη.
Ένας φτερωτός θεός
σαν κεραυνός με τύλιξε.
Ένας ήλιος φωτεινός
με φως με πλημύρισε.
Πλησίασα, κοντά σου να βρεθώ
και από τότε άρχισα να ζω.
Θέλω να ξέρεις πως ακόμα
μια δεύτερη ζωή κι αν ζούσα
εσένα θα ‘θελα να συναντούσα!
ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ
Μια πυκνή ομίχλη, μια καταχνιά,
μια σκοτεινιά που σε τρομάζει.
Όλος ο κόσμος μέσα σε ένα δάκρυ.
Ένας τρόμος που σε σκεπάζει.
Η γη ξέφυγε απ’ την τροχιά της
σε ελεύθερη πτώση, στο κενό,
κι οι άνθρωποι κρέμονται απ’ τη σκόνη.
Πόσο να αντέξει η ψυχή
που βολοδέρνει στο κορμί
αφού η πνοή τελειώνει.
Τα αυτιά δεν θέλουν πια να ακούν
ούτε τα μάτια να κοιτούν
αυτά που γύρω μας συμβαίνουν.
Όμως η φύση δεν το ξέρει!
Τα ξερόκλαδα της μυγδαλιάς θα ανθίσουν,
τα χελιδόνια φωλιές θα χτίσουν
και τα περβόλια μες στο κόκκινο
με παπαρούνες θα γεμίσουν.
Γιατί η ζωή δεν τελειώνει
και αύριο μια άλλη μέρα ξημερώνει.
ΜΕ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΤΙΣ ΟΜΟΡΦΙΕΣ
Για σένα, του ουρανού παράγγειλα
τα αστέρια του να μου χαρίσει
και του ήλιου τις χρυσές ηλιαχτίδες
να μου δωρίσει.
Να έρθουν νεράιδες ράφτρες
στον αργαλειό φορεσιά να σου κεντήσουν.
Το φεγγάρι θα σπάσω σε κομμάτια
χρυσαφένιο μενταγιόν
στον βελούδινο λαιμό σου να περάσω
και το τόξο του ουρανού
κορδέλα να δέσω στα μαλλιά σου.
Όμως εσύ καρδιά μου, ομορφαίνεις
τις φορεσιές και τα στολίδια.
Γιατί ο ουρανός έχει το χρώμα των ματιών σου
που είναι πιο φωτεινά από τον ήλιο.
Γιατί τα μαλλιά σου λιτά,
στους ώμους σου ριγμένα,
είναι μεταξένια
και η κορμοστασιά σου λυγερή,
κυπαρισσένια.
Μα όπως και να είσαι,
με τις ομορφιές του ουρανού
ή με τα δικά σου κάλλη
πανέμορφη είσαι πάλι!
Όλου του κόσμου τα λουλούδια
έχουν το όνομά σου
και η μοσχοβολιά τους, το άρωμά σου!
ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ
Μια μελωδία στον αέρα!
Μια γλυκιά φωνή που σπάει τη σιωπή.
Ένα καπέλο που κυνηγάει τη ζωή.
Ένα παλιό ακορντεόν
που έχει μάθει το σκοπό
και ανοιγοκλείνει ρυθμικά.
Ένα κέρμα από ψηλά σημαδεύει
άλλοτε λάθος κι άλλοτε σωστά.
Μια γυναίκα στο μπαλκόνι
που χαμογελά.
Μια στιγμή γεμάτη μουσική
που στο διάβα της σκορπίζεται,
απομακρύνεται και χάνεται.
Μια στιγμή περαστική,
γλυκιά, ρομαντική!
Μια στιγμή που γρήγορα θα ξεχαστεί…
ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΒΡΟΧΗΣ
Σταγόνες βροχής,
του ουρανού τα δάκρυα,
πέφτουν αργά και ρυθμικά
πάνω στο θολωμένο τζάμι.
Καθώς επάνω του κυλούν
δρόμοι ανοίγονται
που με καλούν
σε ένα αλλιώτικο ταξίδι.
Σηκώνω το βλέμμα μου
ψηλά για να κοιτάξω.
Στάλα βροχής θέλω να γίνω
μέσα στα σύννεφα να μπω.
Μπροστά στις ηλιαχτίδες να σταθώ
σε ουράνιο τόξο να μεταμορφωθώ.
Στα υπόγεια παλάτια της γης να μπω
δροσερή πηγή να γίνω.
Στάλα βροχής κι εγώ
μια νότα μουσικής
που μελωδικά θα ακούγεται,
στη γη καθώς θα πέφτει.
Σταλαματιά βροχής να ‘μαι κι εγώ
σταλιά σταλιά
στη δική σου αγκαλιά να πέφτω.
Πηγή του ουρανού
είναι οι στάλες σου βροχή,
της διψασμένης γης ελπίδα
και του έρωτα η δροσιά
στα φλογισμένα χείλια.
ΤΟ ΜΟΥΡΑΓΙΟ
Μακάρι και μένα σε ταξίδι μακρινό
ένα καράβι μαζί του να με πάρει.
Ρόλους να αλλάξουμε,
εγώ ταξιδευτής και σεις λιμάνι.
Εγώ να απομακρύνομαι
κι όλο να μικραίνω,
ώσπου στο πέλαγος να βγω
κι από τα μάτια σας να σβήσω, να χαθώ.
Εσείς να μου κουνάτε δακρύβρεχτο μαντήλι
κι εγώ να χάνομαι με πικραμένα χείλη.
Να μάθετε του καθενός τα μυστικά,
άλλα πικρά κι άλλα γλυκά.
Να ακούσετε λόγια όμορφα του έρωτα,
γεμάτα υποσχέσεις και όρκους
που χάθηκαν και λησμονήθηκαν.
Αποχαιρετισμούς να ζήσετε και να δακρύσετε.
Μα και της χαράς τις αγκαλιές,
στο συναπάντημα του γυρισμού, να ζήσετε.
Ο άνεμος όταν λυσσομανά
και σπάει με δύναμη επάνω σας το κύμα,
να νοιώσετε καράβι σε φουρτούνα.
Τότε τα χείλη σας θα πουν,
πως θέλει κουράγιο,
να είσαι το μουράγιο.
.
ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΓΑΠΗΣ, ΣΥΓΚΙΝΗΣΗΣ
ΚΑΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ (2020)
ΑΓΑΠΗ ΑΝΟΜΟΛΟΓΗΤΗ
Αγάπη που την έχεις και δεν τη χαίρεσαι
κάλλιο να μην την έχεις
Η αγάπη δεν είναι μυστικό για να κρυφτεί
ούτε ντροπή όταν τη νοιώσεις
Θέλει να λέγεται, να ακούγεται
αντίλαλο να κάνει
Είναι χαρά, είναι ζωή
Είναι καμάρι να την έχεις
Είναι ζεστή αγκαλιά
γλυκό φιλί στα χείλη
είναι ματιά που καίει σωθικά
και που τον νου σου παίρνει
Φλόγα είναι που δε σβήνει ποτέ
παρά μόνο όταν πεθαίνει
Η αγάπη είναι αστείρευτη πηγή
που αναβλύζει βάλσαμο και μαγικό βοτάνι
που βαλαντώνει τις καρδιές
και τις πληγές γιατρεύει
Αγάπη ανομολόγητη βασανίζει την ψυχή
και την καρδιά ματώνει
Δείξε την αγάπη σου
τα φλογισμένα φυλλοκάρδια να δροσίσεις
ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ
Το ταξίδι της ζωής αλλιώς να ξεκινήσεις
και μέσα σου να ψάξεις και να βρεις
αυτά που έχεις ζήσει
Να ανακατέψεις το μυαλό
να μπεις στα περασμένα
βαθιά μεσ’ στα σκοτάδια της ψυχής
να τρυπώσεις, να χωθείς
εκεί μέσ’ στα κρυμμένα
και έξω να τα σύρεις όλα ένα ένα
Χωρίς ντροπή και δισταγμό
να ταξιδέψεις προς τα πίσω
να ανοίξεις το παράθυρο
να δεις, να θυμηθείς
το δρόμο της ζωής σου
Εκεί που λάθεψες και πλήγωσες να σταθείς
συγγνώμη να ζητήσεις
κι ό,τι πολύ αγάπησες
να ξαναδείς, να συναντήσεις
Τις όμορφες στιγμές απ’ την αρχή να ζήσεις.
ΑΡΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
Μεθυστικό το άρωμα
από το ομορφότερο πλάσμα του κόσμου
Ζωντανό γλυπτό με χάρη που θαμπώνει
με περπατησιά ελαφιού
και κορμοστασιά κυπαρισσιού
Με μάτια που μιλούν
κι όταν σε κοιτούν σαν το κεράκι λειώνεις
Εσύ ομορφαίνεις τη ζωή
στολίδι ακριβό στη γη
Γυναίκα, αιθέρια οπτασία
χωρίς εσένα όλα σιωπούν
Εσύ του έρωτα τα βέλη στα χέρια σου κρατάς
και τις καρδιές αναστατώνεις
Δίχως εσένα δεν έχει νόημα,
χωρίς αξία είναι η ζωή
Χαρτί κι αν γίνει όλη η γη
δεν θα χωρεί τα ποιήματα
που για σε έχουν γραφτεί
Με κόκκινα τριαντάφυλλα οι κήποι να γεμίσουν
με την ευχή οι έρωτες παντοτινά να ζήσουν
Γυναίκα είσαι η πνοή
που γίνεται ζωή.
Η ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ
Ξάφνου σκοτείνιασε
Χάθηκε ο ήλιος
και το όμορφο νυχτολούλουδο γελάστηκε
κι άνοιξε τα πέταλά του
για να θαμπώσει τη νυχτιά βαθύ να πέσει το σκοτάδι
Λάθεψαν τα δένδρα που κουράστηκαν
ολημερίς το μπόι τους να δείχνουν
κι έγειραν τις κορφές τους
στην αγκαλιά του Μορφέα τους κλώνους τους να αφήσουν
Και τα άμοιρα πουλιά σκιάχτηκαν της σκοτεινιάς το θάμπος
και κατεβήκαν στα χαμηλά σε απάγκιο να φωλιάσουν
Μανιασμένο θεριό ο άνεμος
στο διάβα του τη φύση αναστατώνει
που φοβισμένη κούρνιασε αδύναμη κι ανήμπορη
φτερό μεσ’ στον αγέρα
Ο ουρανός αλλιώτικος πήρε φωτιά
και σαν το θεριό βρυχάται
Αλίμονο θεέ της καταιγίδας γιατί άραγε τόσος θυμός;
Μήπως εμείς δε σεβαστήκαμε την ομορφιά της φύσης
κι αδίστακτοι εγωιστές σκληρά την πολεμούμε;
Ο ΕΡΩΤΑΣ
Έρωτας, ο φτερωτός θεός
που σημαδεύει την καρδιά
και που γλυκά σ’ αναστατώνει.
Χαρά σ’ αυτόν που το ‘νοιωσε,
αλί σ’ αυτόν που δεν τον ξέρει.
Όλες της γης τις μαργαρίτες κι αν μαδάς,
θέλεις να βγει το σ’ αγαπώ.
Όλα τριγύρω γίνονται όμορφα
και τ’ άσχημα ακόμη.
Κι όταν το πρόσωπο φανεί
να καθρεφτίζεται στη λίμνη,
σου κόβεται η αναπνοή
μην ταραχτούνε τα νερά
και η καλή σου φύγει.
Χαμόγελο έρχεται στα χείλη σου.
Η ματιά σου λάμπει.
Όλο τον κόσμο αγαπάς,
μα πιότερο εκείνη.
Ο φόβος πως μπορεί
μια μέρα να τη χάσεις
σου κομματιάζει το κορμί
και το μυαλό σου χάνεις.
Έρωτα μεθυστικέ,
ασύγκριτα μεγάλε,
έλα και φώλιασε βαθιά
μέσ’ στην καρδιά.
Μείνε εκεί παντοτινά,
μοναδικά δικός μου.
Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ
Τι νά ‘ναι αυτό που στέκει απέναντι και σε κοιτά;
Βλέπεις ό,τι είσαι ή ό,τι θά ‘θελες να δεις;
Καθρεφτίζεσαι ή φαντάζεσαι;
Είναι αληθινό ή ψεύτικο;
Είναι πορτραίτο που ποτέ δεν είναι ίδιο
μα κάθε τόσο αλλάζει
και πάντα θα σου μοιάζει.
Μπορεί να κλάψει, να γελάσει
αλλά και να ξεγελάσει.
Μα τι να κρύβεται άραγε πίσω από αυτό;
Ας μην το μάθουμε.
Γιατί αλλιώς, θα πέσει κάτω,
θρύψαλα θα γίνει
και από ντροπή θα σπάσει.
Το πρόσωπο όμως θα μείνει εκεί
ακόμα ζωντανό,
έτοιμο σε άλλο καθρέφτη να κοιτάξει.
ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΠΟΝΟΣ
Ο πόνος και ο καημός
είναι πικρός σαν το φαρμάκι.
Γλυκιά είναι η χαρά
σα μυρωδάτο μέλι.
Ανασαιμιά βαριά
της πίκρας ο στεναγμός
και φλόγα που σε καίει.
Γαληνεμένο και αγγελικό
το πρόσωπο που χαίρεται
χωρίς της λύπης τη ρυτίδα.
Αινιγματικό το χαμόγελο της πίκρας
που βυθίζεται και χάνεται
στης ψυχής τα καταφύγια.
Καπνός και άσπρο σύννεφο να γίνει
της πίκρας το φαρμάκι που κοχλάζει.
Παντού χαράς χαμόγελα του καθενός
το μέλλον να προστάζει.
Ας είναι μονοπάτι της χαράς
αυτό που θα διαβούμε
χωρίς τους πόνους και καημούς,
χωρίς της μοίρας τα τερτίπια.
Μόνο χαρές να γεννηθούν
κι οι πίκρες ας χαθούν
μεσ’ στης χαράς τη μέθη.