ΘΑΛΕΙΑ ΤΑΣΟΥ

Η Θάλεια Τάσου γεννήθηκε στον Πάνω Αμίαντο της Κύπρου, όπου έζησε τα πρώτα δέκα χρόνια της ζωής της. Κατόπιν, πέρασε τα εφηβικά της χρόνια μέχρι το τέλος του Γυμνασίου στον Καλοπαναγιώτη της Κόπρου, πατρίδα των γονιών της. Σπούδασε στο Παρίσι, όπου απέκτησε διπλώματα στην Κοινωνιολογία, τη Γαλλική φιλολογία, τη Λογοτεχνία και τα Παιδαγωγικά.
Αργότερα, σπούδασε Νομική στο Μόντρεαλ, όπου διαμένει από το 1976, ασκώντας το επάγγελμα της δικηγόρου. Δίδαξε επίσης Κοινωνιολογία, Γαλλικά και Ελληνικά, σε κολέγια και σχολεία της ελληνικής κοινότητας. Δημοσίευσε άρθρα νομικού και πολιτικού περιεχομένου. Γράφει από τα μαθητικά της χρόνια. Ποιήματα και πεζά της δημοσιεύτηκαν σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολογίες. Επίσης, ποιήματά της μεταφράστηκαν στα γαλλικά και τα αγγλικά, ενώ η ίδια μετέφρασε ποίηση από
τα ελληνικά στα γαλλικά και τα αγγλικά. Τελευταία, εκτός από το γράψιμο, ασχολείται με το σχέδιο και τη ζωγραφική
(μεταξύ άλλων: πορτραίτο, τοπία, νεκρή φύση, ζωντανό μοντέλο, κ.λπ.) και έχει πάρει μέρος σε διάφορες συλλογικές εκθέσεις.
Η ποιητική συλλογή “Κατάθεση” (Εκδ. Γερμανός 2023) είναι το πρώτο της βιβλίο ποίησης.

ΚΑΤΑΘΕΣΗ (2023)

ΙΘΑΚΗ

Οδυσσέα,
στον πηγαιμό για την Ιθάκη
δεν κουβαλούσες
Λαιστρυγόνες
μα ούτε Κύκλωπες.
Φρέσκος κι ωραίος
με σώμα σφριγηλό
και το αίμα καυτό
μέσα στις φλέβες,
ζάρωσες
κωπηλατώντας αδιάκοπα
παλεύοντας ενάντια
στις φωνές της σάρκας
και το κάλεσμα των σειρήνων.
Η πίστη σου
στο φτάσιμο στην πατρίδα
σου έδινε δύναμη.
Κύλησαν χρόνια και χρόνια
παλεύοντας,
μα ήρθαν
φοβεροί μαντατοφόροι
και σου ανήγγειλαν
πως οι καιροί
άλλαξαν,
τα μυρωδικά
είναι σπάνια
πια στην αγορά
κι όταν υπάρχουν,
βαριά φορολογούνται
από τις κυβερνήσεις.
Πως βγήκαν
λανθασμένοι οι ποιητές
κι η Ιθάκη πια
δεν υπάρχει.
Το μεταλλείο έκλεισε,
έρημο το σπίτι,
ό,τι απόμεινε
μια πόρτα κλειστή,
ένα κόκκινο μαντρόσκυλο
μοναδικό σημείο ζωής
στο ξεραμένο τοπίο
κι ο γερο-Πετρής
ο χτίστης
ξεδοντιασμένος
ο ίδιος
ένα μνημείο.
Οι σειρήνες φευγάτες
χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά,
οι σύντροφοι κι αυτοί φευγάτοι
βολεμένοι σε πόστα ηγεμονικά.

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΟΝΤΡΕΑΛΙΤΙΣΣΑ

IΙΙ

«Όταν έφτασα στο λιμάνι,
ήταν όλα κάτασπρα.
Οι Ελληνίδες
χτυπιόντουσαν
κι οι Ιταλίδες
ξερίζωναν τα μαλλιά τους,
στο σπίτι του πατέρα μου
στο καρτιέ Σεν Ανρί
εκεί που πήγα να πάρω
το γάλα απ’ την ντουλάπα
τρόμαξα
μια τεράστια νυφίτσα
ασήμιζε στο φεγγαρόφωτο
κι όταν άναψα το φως,
είδα πως κατσαρίδες
περπατούσαν επάνω μου.
Από τότε
παραμιλώ στον ύπνο μου,
από τότε
ονειρεύομαι να φύγω
απ’ αυτόν τον τόπο».

ΑΔΟΥ ΑΝΑΒΑΣΗ

Ένας γλάρος
με περίεργο
αδέξιο περπάτημα
κόβει βόλτες
με τα καχεκτικά
ποδαράκια του,
ξάφνου ορμάει
απογειώνεται
διασχίζει τον αιθέρα
με ανοιγμένα φτερά
σαν να πρόκειται
γι’ άλλο πουλί.

ΟΡΦΕΩΣ ΕΠΙΚΛΗΣΗ

VIII

Απαγόρευσαν
ακόμη
και τα τραγούδια
σου, καλέ
μου Ορφέα.
Στα πανεπιστήμια
του πολιτισμένου
κόσμου
καταργούν τη διδασκαλία
των Ύμνων σου
ως να μην υπήρξες
ποτέ.

Οι θνητοί
ζαλισμένοι
δεν τολμούνε
να πάρουνε
θέση.

Σ’ ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΣΤΡΟΦΗ

Κάθε που περνώ
απ’ αυτήν τη στροφή
αγναντεύω πέρα
τη θάλασσα.
Να ’ναι άραγε
η θάλασσα
του Ξερού;
Μια δρασκελιά
τόσο κοντά
μα και τόσο
μακριά!
Το μυαλό
το κυριεύει
η τρέλα,
θέλει
να ορμήσει
να κατηφορίσει
σαν ζαρκάδι
σαν μέλισσα
σαν πεταλούδα
σε παλιά
γνώριμα μέρη.
Στο λεωφορείο
της γραμμής
για τη Μόρφου
περνώντας
από Λεύκα
Πεντάγυια
στρωμένη
η διαδρομή
με χιλιάδες
κόκκινες
παπαρούνες.
Νά κι η κόκκινη
παραλία
του Ξερού.
Το προσκύνημα
στον Αϊ-Μάμα
επιστρέφοντας
από την τράπεζα
στη Μόρφου
με τα σπίτια
χωμένα
στις πορτοκαλιές
τη στάση στη Λεύκα
και την αγορά
της καθιερωμένης
σακούλας
με πορτοκάλια
σιεκκέρικα.*

* Σιεκκέρικα. ποικιλία πορτοκαλιών με γλυκιά γεύση

ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ

ΧΙ

Οι ψυχές τους
είναι πάντα
εδώ,
περιφέρονται
γύρω μας
τους βλέπω
μπροστά μου
σαν οπτασία.
Έρχονται
και μας βρίσκουν
τις ώρες της περισυλλογής
στον Καλοπαναγιώτη
στο Μόντρεαλ
στ’ Ακολιού,
με την ανθοφορία
των δέντρων
την άνοιξη,
τα δέντρα
που αυτοί ανάστησαν
με τόση στοργή
μόχθο και αγάπη.

ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

Υπάρχει πάντα
χώρος για εκπλήξεις.
Αλλά τώρα
οι εκπλήξεις
δεν μας εκπλήττουν πια.
Μπορούμε
να τις προβλέψουμε
με μαθηματική ακρίβεια.

Η μάγισσα Κίρκη
γαρ
μόλις κουνήσει,
το ραβδί της
ξέρουμε
πως οι μαριονέτες
μπαίνουν αυτόματα
σε δράση
ακολουθώντας
τις κινήσεις
των νημάτων.

Υπάρχουν δε
και μαριονέτες
μετά «διπλωμάτων».

Αυτά
και άλλα πολλά
συμβαίνουν
στην Πολιτεία
των θαυμάτων.

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Χωρίς ηλικία
τάχα να υπήρξατε
νέοι
ποτέ;
Γυναίκες
με σταφιδωμένα
πρόσωπα
την ομορφιά σας
τη βύζαξε
ο καπιταλισμός
στα εργοστάσια
ίδιος Μινώταυρος
για να θεριέψει.
Δεν αναγνωρίζουμε
τα πρόσωπά μας,
στον καθρέφτη
προσωπεία
νεκρών.
Ξεριζωμένα δέντρα
θα μπορέσουμε
να στεριώσουμε
κάποτε;