Η Αντιγόνη Περικλέους-Παπαδοποόλου ανήκει στους ανθρώπους που ασυμβίβαστα διεκδικούν στόχους πατρίδας, στόχους για τον άνθρωπο, τη γυναίκα, τους νέους. Γεννήθηκε στη Μόρφου, απ’ όπου εκτοπίστηκε το 1974 εξαιτίας της τουρκικής εισβολής.
Σπούδασε Χημεία στις Η.Π.Α. και στην Αγγλία, με υποτροφίες του Ιδρύματος Fulbright, του Βρετανικού Συμβουλίου και του Πανεπιστημίου Lancaster Είναι αριστούχος απόφοιτος δύο Μεταπτυχιακών Προγραμμάτων Σπουδών επιπέδου Μάστερ, στη Διοίκηση Επιχειρήσεων (ΜΙΜ) και στις Ανθρωπιστικές Σπουδές (Πανεπιστήμιο Αιγαίου).
Εργάστηκε ως διευθύντρια Ελέγχου Ποιότητας στην Κυπριακή ζυθοβιομηχανία Carlsberg για 23 συναπτά έτη, αναπτύσσοντας παράλληλα πολυσχιδή δράση στα κοινά, ως δημοτική σύμβουλος Στροβόλου και, αργότερα, ως δήμαρχος της κατεχόμενης Μόρφου στην προσφυγιά.
Εγκατέλειψε την πολύχρονη επιστημονική της καριέρα, όταν εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτήςωΛευκωσίας, πιστεύοντας στο ασυμβίβαστο. Ως μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος, από την ίδρυσή του μέχρι το 2018, διετέλεσε αντιπρόεδρος & συντονίστρια των Ομάδων Μελετών, πρόεδρος της Γ.Ο.ΔΗ.Κ., μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου και της Κεντρικής Επιτροπής. Ως βουλευτής, διετέλεσε μέλος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης. Μετά την εκλογή της ως ευρωβουλευτή, υπήρξε μέλος της Προοδευτικής Συμμαχίας Σοσιαλιστών και Δημοκρατών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Σήμερα, συνεχίζει τη δράση της ως ενεργός πολίτης του κεντρώου ιδεολογικού χώρου και ως αντιπρόεδρος της
Δημοκρατικής Παράταξης.
Διαθέτει πλούσιες βιωματικές εμπειρίες από την ενεργό συμμετοχή της σε ευρωπαϊκά και παγκόσμια συνέδρια, διαφωτιστικές αποστολές και ως διοργανώτρια πολλών εκδηλώσεων πολιτιστικής και πολιτικοκοινωνικής υφής εντός και εκτός Κύπρου.
Είναι τακτική αρθρογράφος στο περιοδικό Η Φωνή της Μόρφου και των χωριών του Μορφίτικου Κάμπου και τον Τύπο. Έχει συγγράψει τα βιβλία Μπροστά στο συρματόπλεγμα του Αττίλα (1996), Γυναίκα, το άλλο μισό του ουρανού (2006), Η Μετεξέλιξη της Κυπριακής Οικογένειας (2014), είναι ιδρυτικό μέλος του Παγκύπριου Συνδέσμου «Τέχνη Δίχως Σύνορα», δημιουργός και πρόεδρος του Συνδέσμου Συγγενών και Φίλων Θυμάτων Καρδιακής Ανακοπής «Παλμός Ζωής» και δημιουργός του Πολυχώρου Λόγου και Τέχνης ΡΟΕΣ.
Στο ενεργητικό της έχει επτά ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής, πολλές συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις, διακρίσεις και βραβεύσεις για την πολυσχιδή δράση της. Η παρούσα ποιητική συλλογή είναι η πρώτη που δημοσιεύεται, με ποιήματα της περιόδου 1974-2022. Είναι παντρεμένη με τον οικονομολόγο δρα Στέλιο Παπαδόπουλο, μητέρα δυο παιδιών και γιαγιά δύο εγγονιών.
.
.
ΞΕΡΙΖΩΜΕΝΑ ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΑ (2022)
ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ
ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
Σαν τα χρόνια ποτάμια κυλάνε
και ματώνει με πόνο η μικρή μου καρδιά
σαν σκληραίνει η ψυχή στο αμόνι
και πικραίνει, θολώνει η ματιά
νοσταλγώ με μια δίψα περίσσεια
μ’ έναν πόθο αβάσταχτο, τρελό
αγκαλιά στα σακιά του Αιόλου
στον χρόνο ενάντια να τραβώ
και με πείσμα του χρόνου τους δείχτες
στης νιότης τις μέρες νοερά σταματώ.
Ξαναβλέπω με μάτια παιδούλας
τη μικρή γραφική γειτονιά
που μας έπαιρνε τότε η μανούλα
για να παίξουμε μ’ άλλα παιδιά.
Ξαναβλέπω ζουμπούλια και κρίνα
μαργαρίτες, πανσέδες, ροδιές
να φυτρώνουν σε γλάστρες και δρόμους
στου χωριού τις στενές γειτονιές.
Ξαναβλέπω τη Δώρα, τη Νίκη
με μπλεξούδες στα μαύρα μαλλιά
να φορούν του σχολιού την καθάρια
ολοκαίνουργια μπλε τους ποδιά.
Να κι ο Νίκος, ο Χρίστος, ο Άντρος
πίσω από τζάμια κλειστά
να γυροφέρνουν κρυφά τη ματιά
για να δουν τη μικρή κοπελιά.
Ξαναβλέπω του σχολειού το θρανίο
που μας φίλευε τόσο καιρό
με διαβάσματα, σκέψεις και γνώσεις
τροφοδότης του νου φοβερός.
Ακούω στ’ αυτιά μου ακόμα
των γονιών τις χρυσές συμβουλές
των δασκάλων τις ώριμες σκέψεις
συνοδούς στο ταξίδι για νέες σπουδές.
Μια βαλίτσα γεμάτη ελπίδες
φιλοδοξίες, αναμνήσεις, ευχές
σ’ αναζήτηση νέας πορείας
σε παιδείας κορφές μαγικές.
Ξοπίσω πέφτει η αυλαία
το σκοτάδι της νύκτας πυκνό
του Αττίλα το διάβα σαρώνει
το ανθρώπινο γέλιο βουβό.
Στη Μόρφου κλεισμένη η εφηβεία
λεηλατημένη μ’ απίστευτη βία
τον παράδεισο των παιδιών της αυλής μας
που ’χει σβήσει για πάντα, θρηνεί.
Φθινόπωρο 1986
ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΗ ΜΕΛΩΔΙΑ
Ένα κέντημα η φύση τον Απρίλη
και το θρόισμα τ’ αγέρα απαλό
σιγοφέρνει στ’ αυτιά μας μελωδία
από κόσμο των ονείρων μακρινό.
Την ακούς μεσ’ απ’ το γέλιο του εργάτη
σαν μαζεύει του ιδρώτα τους καρπούς
μες στο κλάμα του παιδιού π’ αναζητάει
της μανούλας τους ολόγλυκους μαστούς.
Την ακούς μεσ’ απ’ της φύσης τους θορύβους
το κελάηδημα των ξέγνοιαστων πουλιών
το παιγνίδισμα των φύλλων με τον ήλιο
το φτερούγισμα των έφηβων καρδιών.
Την ακούς μες στα νερά π’ αργοκυλάνε
σαν θωπεύουν το χορτάρι χαρωπά
στα σκιρτήματα του πόθου που ξυπνάνε
των ερώτων βέλη μαγικά.
Άνοιξη 1974
ΕΝΑΛΛΑΓΕΣ
Πόθησα να σου δώσω την αγάπη
που χρόνια περίμενες
δρασκελώντας τον φράκτη
με χέρι απλωμένο.
Στ’ άγγιγμα διοχέτευσα
τη θέρμη της ψυχής
και τη λαχτάρα της πρώτης αγάπης.
Κι είναι στιγμές
που τ’ άγγιγμα των δάχτυλων
αφή παρηγορητική
σμικραίνει την απόσταση των κόσμων μας
εκμηδενιστής αλλιώτικων προσεγγίσεων
αρμονικός ζευγαρωτής
σε ξέφωτο ουρανό.
Κι άλλοτε
αγέρηδες με μάνητα
λυσσούν να μας συνθλίψουν
τείχη ψηλά υψώνοντας
ανάμεσα στους δυο μας.
Τις άνοιξες διαδέχονται χειμώνες
στα βράχια ξανανθίζουν ανεμώνες
τη γαλήνη διαταράζουν τρικυμίες
την ανία ψυχαγωγούν εναλλαγές…
Κι οι λύπες αναμμένα προσανάμματα
για της ζωής τις ακριβές στιγμές.
Σεπτέμβρης 1984
ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ
ΞΕΡΙΖΩΜΕΝΑ ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΑ
Βλαστάμε σ’ αφιλόξενες πλαγιές
ανάμεσα σε πέτρες και σε σχίνα
λιοτρόπια που μας βρήκε ένα πρωί
ξεριζωμού απάνθρωπη ασχήμια.
Κάποτε σ’ εύφορες πλαγιές
ήρεμα κυλούσε η ζωή μας
πλάι σε γάργαρα νερά
μοσχοβολούσε η ύπαρξή μας.
Τώρα μάς πήραν τη χαρά
τη γύρη μας ναρκώσανε με πόνο
βλαστάρι στις καρδιές μας ακριβό
οι θύμισες π’ αφήσαμε στον δρόμο.
Κι όμως μες στων σχίνων τις σκιές
ακοίμητες φωλιάζουν οι ματιές μας
προσμένοντας του ήλιου χρυσαυγές
να μπλέξουνε στεφάνια στις γιορτές μας.
Σεπτέμβρης 1975
ΣΤΟΝ ΑΤΑΦΟ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟ ΤΟΥ 74
Μολύβι η καρδιά
σε τραχιά πλαγιά του Πενταδάκτυλου.
Ιχνηλατεί το χτες
νοσταλγεί στιγμές.
Περιπλανιέται
ανάμεσα σ’ ουρανό και γης.
Τελευταία επιθυμία, η γαλήνη
σ’ ένα κόλπο απάνεμο
μια υδάτινη αγκαλιά
λίγα νεκρολούλουδα από την πατρική γη
κι ένα τελευταίο φιλί
από τη μάνα.
Τετέλεσται!
Το ταξίδι στο φως
ατέρμονη αναμονή.
Μια τραγωδία χωρίς έλεος.
Μάης1994
ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ
Αυλακωμένα πρόσωπα
ρυτίδες προσφυγιάς
δεμένα με τη μοίρα τους·
ανάδελφα
στους πέντε ανέμους
οδοιπόροι στο άγνωστο
με βάρκα την ελπίδα.
Φθινόπωρο 2016
ΜΟΡΦΟΥ…
Αρκεί μια μακρόσυρτη φωνή
το άρωμα ανθών πορτοκαλιάς
μια πρασινομάτα κοπελιά
να σε θυμίζει, Μόρφου μου.
Ένα ρυάκι με γάργαρα νερά
αγιόκλημα και γιασεμιά στη γειτονιά
και μια καλή γειτόνισσα
να κορφολογεί βασιλικό
και να μοιράζει αντίδωρο
ζεστό ψωμί κι αγάπη…
Οκτώβρης 2022
ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
ΤΑ ΠΕΤΡΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ
Κρίκο με κρίκο ενωμένη
μια πολύχρονη αλυσίδα μάς βαραίνει
ένας κόμπος ατσαλένιος την καρδιά
ολοένα αγκαλιάζει ασφυκτικά.
Εκείνη έρμη, προδομένη
καρυδότσουφλο σε κύμα αγριεμένο
μες στο αίμα σαν σφαδάζει απελπισμένη
προκαλεί την ανθρωπιά της γης:
«Πόσες θύελλες, κλάμα, θλίψη
οδυρμός και προσφυγιά
θα συνθλίβουν τα όνειρά μας
σ’ αυτήν εδώ την εσχατιά;
»Έως πότε η γενιά μας θα ελπίζει
πως το δίκιο της στο τέλος θα φανεί
ξένα λόγια και σωρεία υποσχέσεις
έως πότε θα τεθούν σ’ εφαρμογή;
»Μες στο πέλαγος μας βρίσκουν τρικυμίες
στηριγμένους σε σανίδα ναυαγού
να προσμένουμε τη μέρα που το δίκιο
θα συντρίψει την πυγμή του ισχυρού».
Οκτώβρης 1997
ΤΙΜΗ
Μας είπανε αθεράπευτα τρελούς
εκτός εποχής
ονειροπόλους.
Δεν αντιλαμβάνονται τον τίτλο τιμής
που έδωσαν
στους λίγους που ακόμη επιμένουν
ν’ αναζητούν φως στα σκοτάδια
της αβεβαιότητας
της ανθρωποφαγίας
του κυνισμού και
της υποκρισίας.
12.7.2019
ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
Στη μήτρα σου
κυοφορείς πολιτισμό
γλώσσα, ήθη, έθιμα, αξίες.
Στην αμφιλύκη των αιώνων
αντιστάθηκες
σε κάθε λογής κατακτητές.
Κράτησες ψηλά
πίστη, πατρίδα, οικογένεια.
Δύναμή σου τα παιδιά
που πρέπει ν’ αντρωθούν
στη γη που τους γέννησε.
Γυναίκα της Κύπρου.
Υποκλίνομαι!
2.3.2021
Ο ΩΡΑΙΟΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ
Στον Δώρο Λοΐζου
Ήτανε δώρο Θεού
όταν βγήκε σε δρόμους και πλατείες
με ντουφέκια, φωνές και συνθήματα.
Δεν πρόλαβε ν’ αλλάξει τον κόσμο,
ούτε να μοιράσει ψωμί και Λευτεριά.
Μια ριπή σίγησε τη φωνή του ποιητή
έβαψε τους στίχους αίμα.
Η θυσία μπόλιασε ψυχές
που έκτοτε βαδίζουν στον χρόνο
με το πρόσωπο ανάποδα
στις ασχήμιες των καιρών.
Ήτανε δώρο Θεού
που ένας Προμηθέας Δεσμώτης
βρέθηκε ανάμεσά μας
να πυρπολεί ψυχές
να αναζωογονεί καρδιές
να ρεζιλεύει τους οπαδούς
του συρματοπλέγματος
με νύχια και δόντια να επιμένει
να ξεριζώσει το μισοφέγγαρο
στον Πενταδάκτυλο
να υψώσει σημαία Ελευθερίας.
Ήτανε δώρο Θεού
η κραυγή αγωνίας του ποιητή
μια κραυγή που πασκίζει ακόμη
ν’ αλλάξει τον κόσμο!
Φθινόπωρο 2021
ΤΗΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ
ΠΤΩΣΗ
Ναρκισσισμός, εγωκεντρισμός
πάθη, φιλοδοξίες.
Δίψα για υλιστικές απολαύσεις
θεοποίηση του χρήματος
διαπόμπευση αρχών
αξιών καταπάτηση, ακολασία.
Συνονθύλευμα εκπτώσεων.
Η καθημερινότητα ακροβατεί ανάμεσα
στην κατρακύλα της ανοχής
και την ασυδοσία της απληστίας.
Ο κίνδυνος ελλοχεύει.
Γκρεμιζόμαστε!
Χειμώνας 1979
ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΘΑΥΜΑ
Στου τρίτου κόσμου το φυτόχωμα
της γης τα ιχνοστοιχεία
ανίκανα για γονιμοποίηση.
Εκείνο το τελευταίο σακίδιο
δροσοστάλα στην έρημο
ανασάλευσε κάπως τα νερά
στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ.
Άργησε όμως.
Ο παράλυτος άφησε την τελευταία του πνοή
λίγο νωρίτερα
αποτυπωμένη στη δίνη των κυμάτων·
ένα μπατίκ ζωγραφισμένο
με το μαύρο της απελπισίας
το κίτρινο των χλομών συναισθημάτων
το άσπρο της απόγνωσης
ως τελευταία επίκληση σωτηρίας.
Φθινόπωρο 1979
ΔΙΧΟΝΟΙΑ
Επιδημική αρρώστια
η διχόνοια
σαράκι που σαρώνει
τη φυλή
όσα χρόνια κι αν περάσουν
επιμένει
να σημειώνει διαρκή
υποτροπή.
Καλοκαίρι 1976
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΑΛΛΟΘΙ
Ο λύκος φορούσε προβιά αρνιού.
Ο θύτης μια μόνιμη μάσκα.
Η κοινωνία κοχλάζει οργή.
Κραυγάζει για μηδενική ανοχή στη βία.
Στιγμιαία αντιδρά.
Μετά σιωπή.
Ψυχρολουσία.
Οι ηθικοί αυτουργοί ψάχνουν άλλοθι.
Μετακυλούν ευθύνες.
Μόνη έγνοια η μείωση
της επικοινωνιακής χασούρας
η αποφυγή διασυρμού, η συσκότιση.
Τα θύματα ουρά.
Κραυγάζουν.
Η κάθαρση αργεί.
Κρύβεται στο σκοτάδι.
«Όμορφος κόσμος ηθικός,
αγγελικά πλασμένος», η βιτρίνα.
Πίσω το χάος!
Φθινόπωρο 2020
ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ
Αυτό το κουβάρι διαπλοκής
δεν ξεμπλέκεται με τίποτα.
Αγγίζει κυκλώματα
θέσεις εξουσίας, θεσμούς.
Μάταια η Αριάδνη πασκίζει
να βοηθήσει τον Θησέα.
Ο Μινώταυρος καραδοκεί αήττητος.
Η Κύπρος στη γωνιά
σε μπουντρούμι διαστροφής
ψάχνει φως.
Η σήραγγα αγγίζει τον ορίζοντα.
1.3.2021
ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΙΑΣ
ΙΔΙΟΣ Ο ΠΟΝΟΣ…
Ο πόνος είναι, πόνος
για κάθε ζωή που σβήνει
στα ερείπια ενός πολέμου
για το παιδί που ορφανεύει
τη μάνα που χάνει γιο
την κόρη που θάβει αδελφό
τη χήρα που μένει μόνη.
Ίδιος, ολόιδιος για το σπίτι
που βομβαρδίζεται
την οικογένεια που ξεκληρίζεται
τον πολιτισμό που καταστρέφεται
την αβεβαιότητα της επόμενης μέρας.
Ο πόνος είναι πόνος
για κάθε άνθρωπο που ζει τη φρίκη του πολέμου
στη Συρία, το Ιράκ, τη Λιβύη
την Υεμένη, το Αφγανιστάν
την Κύπρο, την Ουκρανία
τη Σρεμπρένιτσα
τη Ρουάντα.
Ο «παθών είναι μαθών» γιατί ξέρει να λέει:
Τον θάνατο, θάνατο
την προσφυγιά, προσφυγιά
τον βιασμό, βιασμό
τη λεηλασία, λεηλασία
διψώντας Ήλιο Δικαιοσύνης, να σβήσει το δάκρυ
στις γειτονιές του κόσμου.
Φεβρουάριος 2022
ΤΟ ΒΙΟΛΙ
Το σφυροκόπημα ανελέητο.
Βομβαρδισμοί, κανονιοβολισμοί
στοιχειώνουν την πόλη
οι άμαχοι στα καταφύγια
χωρίς νερό, φάρμακα
θέρμανση, ηλεκτρικό ρεύμα.
Είναι η μοίρα των αδυνάμων
να γίνονται θυσία
στον βωμό των συμφερόντων των ισχυρών.
Η διπλωματία κωλυσιεργεί
η εκεχειρία παραβιάζεται
οι οδομαχίες πνίγονται σε λουτρό αίματος.
Μόνη παραφωνία
στην παραδοξότητα της φρίκης
το ξανθό κορίτσι που παίζει βιολί
στο καταφύγιο…
Μια νότα πολιτισμού
για να εξαγνίσει την παραφροσύνη
των καιρών.
Μια νότα αθωότητας να
σκεπάσει ενοχές μιας εισβολής
που ανερυθρίαστα σκοτώνει
παιδικές ζωές
αλαφιάζει παιδικές ψυχές
σκορπά τρόμο κι αβεβαιότητα
για το αύριο.
Μια νότα ελπίδας που δεν πρέπει να σβήσει…
βηματοδότης των κτύπων της καρδιάς
στην αναζήτηση της Ειρήνης.
Φεβρουάριος 2022
ΤΗΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ
Σε δρόμους δίχως σύνορα στενά
ανοίγω τα φτερά μου να πετάξω
στα πλάτη τ’ ουρανού αναζητώ
τη δίψα μου για γνώση να χορτάσω.
Μ’ αλίμονο αδάμαστη εμμένει
να ’ναι της γνώσης η ψηλή βουνοκορφή
στο τέρμα κάθε αγώνα με προσμένει
αφετηρία για ψηλότερη κορφή.
Φθινόπωρο 1976
ΤΑΞΙΔΙ
Εικόνες οι αναμνήσεις
χαρωπές και μη
στο μυαλό στριφογυρίζουν
με ορμή.
Νιφάδες χιονιού
παιχνιδιάρες γυρίζουν
του χρόνου τους δείκτες
σε χιλιάδες σταθμούς.
Το χτες ξυπνά μνήμες
Το σήμερα, αγώνες κι αγωνίες
Το αύριο προσμονή και προσδοκίες.
Του χρόνου οι δείκτες, συγγραφείς.
Η ζωή, ταξίδι στο άγνωστο
με οδηγό την Ελπίδα.
Απρίλης 2017
ΤΟ ΑΝΟΙΚΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ
Ήτανε κατά τ’ άλλα μια έκθεση
συνηθισμένη·
άνθρωποι σε στάσεις καθημερινές.
Τοπία χωρίς ξεχωριστή φυσιογνωμία…
Εκείνο όμως τ’ ανοιχτό παράθυρο
με πόση μάνητα
άνοιξε διάπλατα τις πόρτες της καρδιάς μας.
Γέμισε το σκοτάδι φως.
Γαλήνεψε ψυχές.
Πλημμύρισε ήλιο.
Έβαψε γαλάζιο τον σκλαβωμένο Πενταδάκτυλο.
Έσβησε τη σημαία της ντροπής.
Άφησε τη Λευτεριά να μαζεύει κυκλάμινα
στου βράχου τις σχισμάδες.
Ο χρωστήρας του ζωγράφου μεγαλούργησε
έκανε το όνειρο πραγματικότητα.
Ξημέρωσε επιτέλους τη νύκτα μας.
Οκτώβρης 2015
ΠΟΥ ΚΡΥΦΤΗΚΕ Ο ΗΛΙΟΣ
Αλήθεια, πού κρύφτηκε ο ήλιος;
Ποιος ρήμαξε τη λάμψη του;
Κάποτε ήμασταν
τυχερά παιδιά…
Γεννημένα σε ολοπράσινα ακροθαλάσσια
μπλέκαμε στον ήλιο τα όνειρά μας…
Σε πορτοκαλεώνες
ψηλαφούσαμε την ευλογία της γης.
Μοσχοβολούσε λεμονανθούς
ο ιδρώτας του περβολάρη.
Κι ο νοικοκύρης καμάρωνε
τη θαλπωρή του σπιτιού
αποκαμωμένος στο μεροδούλι.
Ώσπου η νύκτα έπεσε βαριά
σκέπασε το χτες
κι άφησε το σήμερα μετέωρο
να καρτερεί τη χαραυγή
με επιμονή ενός παιδιού που δεν λέει
ποτέ να μεγαλώσει…
με επιμονή ενός παιδιού που δεν παύει
ποτέ να μετράει τ’ άστρα…
Φεβρουάριος 2021
ΠΟΙΗΣΗ I
Αφιερωμένο στον Γιάννη Ρίτσο
Όπλο ο στίχος
στραμμένο στην καρδιά και το μυαλό
αντιστέκεται στην καθημερινή Σταύρωση
ανοίγει πόρτες σ’ ερημωμένα σπίτια
σκορπά φως
στο σούρουπο της απελπισίας…
Όπλο ο στίχος
ραπίζει συνειδήσεις
ανοίγει παράθυρα ελπίδας.
Δίνει φτερούγες στο όνειρο
κυοφορεί ανατροπή.
Με την άλλη γλώσσα της αγάπης
ετοιμάζει την Ανάσταση.
ΙΣΩΣ
Τώρα που η μαυρίλα
πέτρωσε τις καρδιές
κι ο άνθρωπος τον άνθρωπο
αναζητά με το φανάρι
ίσως ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση
για να ανθίσει το χαμόγελο
και η ψυχή να βρει την αθωότητα
που χάθηκε στο πέρασμα της καταιγίδας.
Νοέμβρης 2019
16 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1974
Εκούσια αρνούμαστε να ξεχάσουμε
πως έγινε εκείνο το κακό·
το πραξικόπημα
η εισβολή, ο ξεριζωμός
το εθνικό ξεκαθάρισμα
η λεηλασία
η αρπαγή ζωών
οι βιασμοί πολιτισμών
το ακρωτηρίασμα ονείρων.
Εκούσια αρνούμαστε να ξεχάσουμε
γιατί δεν θέλουμε
να σβήσουμε από το μυαλό μνήμες.
Μνήμες πατρίδας·
από κείνο το πέτρινο ακρογιάλι
στον Ποταμό του Κάμπου
την Κόκκινη Θάλασσα
στο Καραβοστάσι
τις ράγες των βαγονιών στον Ξερό
τις φωνές του Ορέστη
ν’ αναζητά την Ιφιγένεια
στους αρχαίους Σόλους
τους χορωδούς
να απαγγέλλουν χορικά από τη Μήδεια
την Ιφιγένεια εν Ταύροις
την Αντιγόνη
τις Τρωάδες
αναπνέοντας θαλάσσιες αύρες
από τον Κόλπο της Μόρφου
που νωχελικά νανούριζε
τα όνειρά μας·
δίπλα σε κάμπους λεμονανθών
και χρυσών μήλων
των εσπερίδων της γης μας.
Εκούσια μείναμε δεμένοι
στο κατάρτι της μνήμης·
γιατί άλλο δεν θέλουμε
πασά να φτάσουμε κι εμείς
– ως άλλοι Οδυσσείς –
στη δική μας Ιθάκη
εκεί όπου πρωτοείδαμε το φως
εκεί όπου η Πηνελόπη πιστή
μας καρτερεί
να εξορκίσουμε τους μνηστήρες
προτού κλείσουμε τα μάτια, Λεύτεροι
με τον Ήλιο της Δικαιοσύνης
να μας δίνει στερνό φιλί Ανάστασης
πατρίδας
και τη Λύτρωση που χρόνια προσδοκούμε.
Εκούσια επιμένουμε να θυμόμαστε
γιατί έχουμε ανεξόφλητο χρέος
στον παλιό συμμαθητή
που μ’ ένα μαρτίνι στο χέρι
τσιγάρο και χαμόγελο στα χείλη
ανέβηκε σ’ ένα παλιό
μεταφορικό Steyer
για να αναμετρηθεί με τον Τούρκο
εισβολέα και διαρρήκτη της γης μας
στα Πάναγρα και στην Κερύνεια
στο Αγριδάκι και στον Κουτσοβέντη
κι ακόμη παραμένει άταφος
– αδήλωτος νεκρός – ενός άνισου πολέμου
προδομένου από την αρχή.
Εκούσια επιμένουμε
να θυμούμαστε
για να μπορούμε να ελπίζουμε
πως θα ξημερώσει άσπρη μέρα
και για μας…
Αύγουστος 2021
.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ
ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ 2/2/2024
Είναι στιγμές που ο πόνος, η λύπη και η οργή ξεχειλίζουν, γιατί παραμένουμε εκτοπισμένοι στη μοιρασμένη μας πατρίδα, πρόσφυγες στις γειτονιές του κόσμου.
Θυμούμαστε με νοσταλγία τον παράδεισο των παιδικών και εφηβικών μας χρόνων, όταν ανέμελα απολαμβάναμε τη ζωή στην καταπράσινη Μόρφου και τον κάμπο της, ανεβάζαμε αρχαίες τραγωδίες στους Σόλους, ατενίζοντας απέναντι τον γαληνεμένο κόλπο της Μόρφου, να απλώνεται καταγάλανος δίπλα σε ένα απέραντο πράσινο βαθύ των πορτοκαλεώνων. Θυμούμαστε νοσταλγικά, οικογενειακά ταξίδια απ΄ άκρη , σ΄ άκρη στην κατεχόμενη σήμερα Κύπρο μας. Πανέμορφο το λιμανάκι της Κερύνειας. Κι ο δρόμος γεμάτος ανήφορα στο Καπούτι και στα Πάναγρα, για να φτάσουμε στην όμορφη Λάπηθο και τον Καραβά, περνώντας συχνά από τον Άγιο Παντελεήμονα (Μύρτου) για προσκύνημα. Πάντα μια πρόκληση τα μακρινότερα μας ταξίδια προς το μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, οι διαδρομές προς Λευκόνοικο, Αμμόχωστο, Μεσαορία, Κυθρέα, στα μοναστήρια του Αποστόλου Βαρνάβα και του Αγίου Χρυσοστόμου στους πρόποδες του Πενταδάκτυλου. Ήτανε όμορφες εποχές, πιο γαλήνιες, πιο ανθρώπινες, γεμάτες ελπίδα για το αύριο και όρεξη για δημιουργία. Κι όμως δεν κράτησαν πολύ.
Είμαστε η γενιά που είδαμε τα όνειρά μας να ανατρέπονται το πικρό καλοκαίρι του ’74. Η γενιά που βιώσαμε ξεριζωμό και υποχρεωθήκαμε να τραβήξαμε τη ζωή από τα μαλλιά, για να σπουδάσουμε, να βρούμε δουλειές, να δημιουργήσουμε τη δική μας οικογένεια. Έκτοτε, νυχτοξημερωνόμαστε με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο και λεύτερη επιστροφή στην γη μας. Το όνειρο παραμένει μακρινό και δυστυχώς απομακρύνεται, με το πλιάτσικο στην κατεχόμενη γη και την αξιακή κρίση στις ελεύθερες περιοχές. Ωστόσο ελπίζουμε.
Σήμερα μοιράζομαι με εσάς, αγαπητοί αναγνώστες, «μια ποιητική τοιχογραφία της πενταετίας 1974-2024», ως κατάθεση ψυχής μιας πρόσφυγα, που δεν έπαψε ποτέ να παλεύει καρτερώντας το θαύμα.
Είμαστε η γενιά*…
Μισός αιώνας σκλαβιάς’
το τραύμα ανεπούλωτο
η απώλεια νωπή
ο πόνος – ρυτίδες αυλακώνει
τη γη,
τα πρόσωπα,
τη φυσιογνωμία του τοπίου.
Μια τεθλασμένη πορεία
εμμονικής κατολίσθησης,
μετρά λάθη επί λαθών,
υποβάθμιση της επικινδυνότητας
φίλων και εχθρών,
μειωμένη στρατηγική αντίληψη,
δουλοπρέπεια
οσφυοκαψία
νεποτισμό.
Είναι και οι πολυδιαφημιζόμενες διαπραγματεύσεις
-to be or not to be-
πάντα υπό απειλή
να επικρέμανται
ως δαμόκλεια σπάθη στο κεφάλι
με πιέσεις από ενοχοποίησης ενός εγκλήματος
εισβολής – κατοχής,
εποικισμού- εθνοκάθαρσης,
απεμπόλησης διεκδικήσεων.
Γύρω ερείπια,
συρματοπλέγματα,
νεκρές ζώνες,
κατοχή,
αδικία,
ανισότητες,
διαφθορά,
αλλοτρίωση.
Είμαστε τα παιδιά που γεράσαμε
κρατώντας μια φωτογραφία στο χέρι
δίπλα σε ριζωμένα συρματοπλέγματα,
με μονόλεπτες σιγές να τιμούμε μνήμες,
με ευχολόγια να προσδοκούμε το θαύμα,
με τα δικά μας όνειρα ξεριζωμένα στους πέντε ανέμους.
Είμαστε τα παιδιά
των δεκαέξι, δεκαεπτά, δεκαοχτώ χρόνων
που δεν ενηλικιωθήκαμε ποτέ.
Παιδιά μιας γενιάς λοβοτομημένης
προτού ανοίξει τα φτερά
που επίμονα ζητά
να ξαναζήσει
τα πενήντα καλοκαίρια που της έκλεψαν:
οι ήχοι των σειρήνων ,
το κλάμα της μάνας,
η ετεροχρονισμένη κηδεία του αγνοούμενου.
Είμαστε η γενιά
με τα πολλά «γιατί», χωρίς απαντήσεις
τα αδικαίωτα «θέλω», χωρίς εκπλήρωση
που ψάχνει στην απεραντοσύνη του κόσμου,
την Αλήθεια και το δικαίωμα στο όνειρο και την ελπίδα!
Σήμερα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι, δεν σηκώνει άλλη αναβολή. Χρειάζεται να αντιδράσουμε σε ότι μας πληγώνει. Στην απάθεια, την ανοχή, την μοιρολατρία, ένα τρίπτυχο θνησιγενές για την εθνική μας υπόθεση. Η Κύπρος μας είναι προικισμένη από τη φύση. Μια ζωγραφιά απ’ άκρη, σ΄ άκρη. Πηγή έμπνευση για ποιητές και ζωγράφους, πρόκληση και πρόκριμα ανθρωπιάς, ηθικής και δικαιοσύνης για πολιτικούς και πολιτικάντηδες. Ας παλέψουμε για να τη δούμε ΛΕΥΤΕΡΗ, ΑΠΑΛΛΑΓΜΕΝΗ από την κατοχή, τα συρματοπλέγματα ντροπής, τους σφετεριστές, τους κατακτητές, τους υπονομευτές , τους διεφθαρμένους, τους διαπλεκόμενους και τους ρουφιάνους που την ξεπουλάνε στα ζάρια, για το δικό τους ατομικό συμφέρον. “Μόνο η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο” (Ντοστογιέφσκι). Ας ξεκινήσουμε μια ειρηνική επανάσταση όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά, κόντρα σε όσα μας μικραίνουν ως ανθρώπους και ως κοινωνία, αναζητώντας την Αλήθεια, το Δίκαιο, την Ελευθερία του Ανθρώπου από την ασχήμια για να υπάρξει κάθαρση, αναγέννηση, προοπτική, πιστεύοντας πάντα στο θαύμα! Ας κάνουμε σύνθημα και πράξη ζωής το « ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ- ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ- ΔΙΕΚΔΙΚΩ- ΖΩ και ΕΛΠΙΖΩ!», για να έχουμε δικαίωμα στο όνειρο της Λευτεριάς.
.