O Παύλος Ανδρέου γεννήθηκε το 2000 στη Λάρνακα. Σπουδάζει Νομική στο University of Reading. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Παγωτό δακρυγόνο» (Θράκα 2022) και “Κουνούπι τίγρης” (Θράκα 2024)
.
.
ΚΟΥΝΟΥΠΙ ΤΙΓΡΗΣ (2024)
ΚΟΥΝΟΥΠΙ ΤΙΓΡΗΣ
Σε ανήλιαγο σοκάκι
βουίζει ένα κουνούπι
παγιδευμένο
σταγόνες αγωνίας στα φτερά του.
«Προσοχή στο φως.
Είναι αναξιόπιστο.
Θάνατος εξασφαλισμένος.
θανάσιμη παγίδα χωρίς έλεος».
Ο εξολοθρευτής με βλέμμα έκπληκτο ρωτά:
«Μιλούν και τα κουνούπια;»
Το έντομο εξοργισμένο στροβιλίζεται.
Απαιτώ εκεχειρία.
Απόδραση από το τεχνητό μαρτύριο
των LED.
Μη με εγκλωβίζετε στη δίψα των αισθήσεων…»
Τα βράδια της υπομονής
μεταμορφώνεται σε τίγρη ανελέητη.
Ρουφά το αίμα μας αχόρταγα
μέσα από αντανακλάσεις προβολέων
των διερχόμενων ασθενοφόρων.
Αποκτά διαστάσεις γιγαντιαίες
υπαγορεύοντας μεθοδικά τις τύψεις μας.
ΑΝΕΠΙΔΕΚΤΟΙ ΠΟΙΗΣΕΩΣ
Εκλεκτοί κολυμβητές
με μολύβια jet-ski
συντρίβονται πάνω σε κύματα έμπνευσης
να κατακτήσουν το μεγάλο ποίημα.
Ταχύτητες από λέξεις τρελές
ολισθαίνουν στα όρια των νεύρων τους.
Λιμενάρχες-κριτικοί δείχνουν το δάκτυλο
χαμένοι μες στον χρόνο
σφυρίζοντας το τέλος με μια
δραματική δήλωση: «το αίμα
θα χαράξει έρωτες στην πέτρα».
Ένας όμως απέτυχε
τραγικός τραυματισμός
στον άξονα της ύπαρξής του.
Τα υπόλοιπα νούμερα κερδίζουν
αδιαφορώντας για την πτώση
του Πρωτέα στη θάλασσα.
Χαλαρά, την επόμενη φορά
θα ξαναπροσπαθήσουν
ανεπίδεκτοι ποιήσεως
όπως πάντα.
ΠΑΡΑ ΦΥΣΙΝ ΨΗΦΙΣΜΑ
Πολίτες ξεψαχνίζουν ψηφοδέλτια
πριν φτύσουν άκυρο στις κάλπες.
Ψαρεύουν σε θολά νερά
εντατικά μαθήματα υποταγής.
Εντέλει άνευ λεξικών
σταυροδοτούν ναυάγια.
ΟΘΟΝΙΚΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ
Ο χρόνος ξεπαγώνει στο γραφείο.
Υπολογιστές γελούν υστερικά
φορτώνοντας με προθεσμίες.
Κουμπιά δαγκάνες.
Το πληκτρολόγιο ξύνει τα νεύρα μου.
Στο μαγειρείο της οθόνης
ραντεβού φλαμπέ
γίγαντες φάκελοι
e-mails μακαρόνια.
Συνάντηση στις δώδεκα και τίποτα
η πίεση στο σβέρκο μου βαρίδι
τηλέφωνα ουρλιάζουν στο ψυγείο.
Στη βιντεοκλήση, κυνικοί συνάδελφοι
αναπολούν φανταστικές προαγωγές.
Η εταιρεία θήραμα ή θύτης
φουντώνει τα σπυριά της αγανάκτησης.
Μέχρι που τα μηνύματα κοχλάζουν:
ωμή πραγματικότητα σε κρίση.
ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ
Προπονούμαστε
ενδυναμώνοντας τις σιλουέτες μας
καταπολεμούμε τα σπλαχνικά λίπη
αντικαθιστώντας την απώλεια
της ευσπλαχνίας μας.
Κτίζουμε γυμνασμένες πλάτες
στηρίζοντας πρωτεϊνούχες σχέσεις.
Στον διάδρομο της ζωής
τρέχουμε μούσκεμα.
Ανεξέλεγκτο κριτήριο:
Το ένστικτο.
ΣΚΑΛΑ TOY ΕΓΩ
Στο εμπορικό κέντρο του Εγώ μου
οι προσφορές ισχύουν πάντα:
μια σκάλα σταθερή ή κυλιόμενη
εξαργυρώνει την πραγματικότητα.
Επενδύει στα παραπατήματά μου
με ανυψώνει αβίαστα
σχεδόν μηχανικά
απολύτως αξιόπιστα.
Μέχρι που η έκρηξη του αναπόφευκτου
διαταράσσει την ονειρική πορεία.
Ο πανικός ξεσπά
αντί για το πόδι μου
ακρωτηριάζεται το ποίημα
ποια η διαφορά;
Ο Καβάφης στο πρώτο σκαλί
πετάει τη σπόντα:
«Μη φοβάσαι τα ύψη.
Αυτά τα έργα που λες αριστουργήματα
εφήμερα αντίγραφα της φθοράς μας».
TO ΚΑΡΤΕΛ ΤΗΣ ΕΛΙΤ
Εδώ και τώρα έτοιμος
να γευτώ μια Φρουτοπία γουέστερν.
Λωτοφάγοι σε θέση μάχης
απασφαλίζουν όπλα
τρομοκρατώντας
το American Dream.
Δεν διστάζω
πυροβολώ ενώπιος ενωπίω
ρίχνοντας αγκάθια
στο καρτέλ της ελίτ.
Ως κάκτος της ερήμου
έχω την ασυλία μου.
Σας εντέλλω, πιστολέρος
ευνουχίστε τις μπανάνες
απ’ τα ζωνάρια σας.
ΣΤΙΧΟΣ ΕΝ ΩΡΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ
Έφτασε ο στίχος στο κτένι
παραμορφωμένος.
Δεν ήταν πια ο γκάνγκστερ εαυτός του
ούτε καμικάζι των λέξεων
που εκρήγνυται
σε υποβρύχιες στροφές
με εμπρηστική αδιαφορία.
Απεναντίας, σε επιφυλακή
ατενίζει γερασμένος
τροχονόμος νοημάτων
την κυκλοφορία των σκέψεων
στον διαδικτυακό κατακλυσμό.
Με τρεμάμενη φωνή
εκπέμπει σήμα «SOS»:
«Λεν μ’ αναγνωρίζετε πλέον;
Είμαι το άτακτο ποίημα
σβούρα ή γιο-γιό από τα παλιά
πριν με στειρώσετε
στα πληκτρολόγια σας».
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΗΣ ΤΖΕΝΗΣ ΦΟΥΝΤΕΑ-ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΥ
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟ ΕΔΩΛΙΟ
…/…
Γράφοντας σχετικά με την προηγούμενη συλλογή του, το «Παγωτό Δακρυγόνο», είχα αποκαλέσει τον Π. Α. επαναστάτη με αιτία. Στην παρούσα ο δημιουργός νιώθει την ανάγκη να ξετυλίξει μπροστά στα μάτια του αναγνώστη το αίσθημα της αφόρητης οδύνης, της βαθιάς απογοήτευσης που τον διακατέχει. Όλες οι αξίες χρεωκόπησαν, μαζί με αυτές κι η Δικαιοσύνη, θεμελιώδες όραμα της φοιτητικής του διαδρομής. Με μοναδικό του όπλο την ποίηση, έσχατο καταφύγιο στην απελπισία και ταυτόχρονα ένα μανιφέστο-θρήνο «συντρίβεται πάνω σε κύματα έμπνευσης/χαράσσει με αίμα την πέτρα/μιμείται την εγκαταλελειμμένη ανάσα των εξορισμένων/αυτομολεί σε στάχτες καπνισμένες.. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχει χάσει την επαναστατική του ορμή. Ότι έχει πάψει να επιτίθεται, να σαρκάζει. Το αντίθετο «αφήνει το ψέμα να βουλιάζει στον βούρκο του/υποβάλλει αγωγή κατά της λογικής/παραβιάζει το κατεστημένο/αγωνίζεται να επανασυνθέσει την αλήθεια…». Καυτηριάζει τους σεσημασμένους ποιητές, «που εκλιπαρούν ανάγνωση», απεχθάνεται τους «τοκογλύφους μέντορες», πυροβολεί «ενώπιος ενωπίω»… Κι όταν «φτάσει ο στίχος στο χτένι» θα εκπέμψει σήμα «sos» να επανασυστηθεί ως «άτακτο» ποίημα…
.
ΠΑΓΩΤΟ ΔΑΚΡΥΓΟΝΟ (2022)
ΠΑΛΙΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ
Από παλιό λεωφορείο
αποβιβάστηκα
στην εσχατιά
μιας πράσινης γραμμής.
Κουβάλησα
την προσφυγιά στους ώμους
άρπαξα
τις αποσκευές στα χέρια
σκουρόχρωμες κηλίδες έσταζαν
στα πόδια
στο πουθενά οδοιπορώντας
μονοσάνδαλος.
Και να που μπαίνουν
δάκρυα στην παρέλαση
υγροί στρατιώτες
με ανυπόκριτο το βήμα
«εν-δυο-εν»
πενήντα χρόνια
στη σειρά μου
«εν-δυο-εν».
ΣΧΙΣΜΑ
Στριμώχτηκαν όλα
στη βαλίτσα της απόγνωσης
μέχρι που σκίστηκε από το βάρος.
Τώρα
ταξιδευτής σε ξένους τόπους
το βλέμμα προσγειώνω
στον ιμάντα
που μεταφέρει βασανιστικά
κάποια αποσκευή στα αζήτητα
γεμάτη μνήμες.
Στάσου!
Βλέπω μονάχα
μια σκισμένη ετικέτα
ΕΡΩΤΑΣ
Φωτοστέφανο.
Χωρίς στεφάνη.
Κύκλος φαύλος
αρκούντως διαφωτιστικός.
Στην επέτειο
τον καταθέτεις
σε μνήματα αγνώστων
τιμώντας
τον μπαλαντέρ.
ΤΟ ΚΑΛΑΘΙ ΜΕ ΤΙΣ ΕΚΔΟΧΕΣ
Μια φορά κι έναν καιρό
ο λύκος αντιδρούσε σθεναρά
ως αρνητής της μάσκας
επιμένοντας ότι η χρήση της
είναι ευθύνη καθενός.
Αλλά η μασκοφόρος εκδρομέας
γνώριζε εναλλακτικό μονοπάτι
πετυχαίνοντας στο δάσος καλαθιές
με την ακρίβεια του Γουλιέλμου Τέλλου.
Ώσπου μ’ ένα ψαλίδι ανάποδο
έσπασε το καλάθι με τα μήλα
και η εμπιστοσύνη των αναγνωστών
κατεδαφίστηκε.
Παράκληση:
Εις μνήμην της γιαγιάς
εισφορές αντί δακρύων.
SEX TRAFFICKING
Κάνετε τώρα εγγραφή
στο κανάλι μας
σε αποκλειστική μετάδοση
μια μαρτυρία για τον ποιητή.
Παρακαλούνται οι συνδρομητές
να συντονιστούν επειγόντως
με κομμένη την ανάσα.
Η συγκλονιστική σκλάβα του σεξ
που υπογράφει το σεντόνι
με αίμα για κραγιόν
θα τους απογειώσει.
Επιβήτορα ποιητή
ηδονοβλεψία αναγνώστη
σωματέμπορα εκδότη
πετάξτε τα εσώρουχα στο πάτωμα.
Η λερωμένη σας Ποίηση
ένα λεπτό υπέρτατης σιγής
σας αφιερώνει.
Ύστερα
σας στέλνει στον διάολο.
ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ
Δεν ήταν το ασπράδι των ματιών
η σύσπαση στον ουρανό.
Ήταν η μαύρη κόρη τους
η θυγατέρα όλων.
Δεν έχουν άλλο πια τα δάκρυα
αντισηπτικές ιδιότητες.
Έτσουζαν σε κάθε ανοιγόκλειμα
οι βολβοί
στο ξεχείλισμα μιας λίμνης.
Ζάρωνε η ίριδα
στο λίγο φως
μιας δύναμης.
Η μαύρη κόρη γύρισε.
ΚΡΟΤΙΔΑ
Αγωνιούσε αν θα συλληφθεί.
Πλήθος δακτύλων στην αρένα εξαιτίας του.
Η απορία στην αντικατάσταση.
Η προδοσία έκλεισε τ’ αυτιά.
Ποιητής να προκαλεί εκρήξεις;
Ωστόσο η ομολογία εξερράγη.
Μετά το ποίημα.
.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ “ΠΑΓΩΤΟ ΔΑΚΡΥΓΟΝΟ”
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Νομικός και Αναλύτρια Λογοτεχνίας
…/…
Οι στίχοι ξαπλωμένοι σε βελούδινους καναπέδες, βολεμένοι σε μαύρα κουτιά ενημέρωσης, κραδαίνουν την άρνηση να διαδηλώσουν σε καιρούς επισφαλούς ανασφάλειας. Ο δημιουργός οφείλει να αφυπνίσει, εφορμώντας σε αλλόκοτες πορείες, πατώντας σε ναρκοπέδια ψεύτικου ιδεαλισμού. Αυτο-ετερο-συμπαντικού. «Εν αρχή», ο λόγος, η θύμηση, η φαντασία, η ιδέα, ή μήπως το αίσθημα; Κι εμείς, οι μυστικοπαθείς, μυστηριώδεις, αντιφατικοί, επικριτικοί, κουρασμένοι αναγνώστες; Τι χορός επιθέτων! Στην κυριολεξία. Με χίλια καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Συνοδοιπόροι, συνήγοροι ή μύστες σε ένα έργο. Ιδού το ρίσκο ιδού και το στοίχημα. Τέτοιες ώρες, να σερνόμαστε σε διαμαρτυρίες…
Ο Παύλος Ανδρέου, νέα ποιητική φωνή, με βαριά και ομιχλώδη κληρονομιά στους νεανικούς του ώμους, κουβαλώντας μια σφαγμένη πατρίδα και την αναβράζουσα ορμή της ηλικίας του, ιχνηλατεί λέξεις, στροβιλίζεται σε κόσμους ονειρικούς, πνίγεται από την αδικία των δακρυγόνων… Είναι κι εκείνο το λιωμένο παγωτό της αμφισβήτησης… Τολμηρός χτυπά την πόρτα μας… Μια-δυο, ξανά και ξανά… Ο δρόμος μακρύς κι ανηφορικός. Εμπρός του, επιβλητικά λευκά, απάτητα σκαλιά… Ορκίζεται στις λέξεις του. Θα έρθει στιγμή που θα το καταλάβει. Στερείται δικαιώματος επιλογής. Εκείνες θα τον συναπαντήσουν σε σκιερά σταυροδρόμια…
.