Η Λουκία Πλυτά γεννήθηκε στην Ερμούπολη Σύρου. Άρθρα και ποιήματά της δημοσιεύονται σε ηλεκτρονικά και έντυπα περιοδικά. Ζει στην Αθήνα και εργάζεται στον ΟΑΕΔ. Διακρίσεις : Διαγωνισμός Κ. Π. Καβάφης 2018 Βραβείο ΗΣΙΟΔΟΣ για τη συλλογή Στραφτάλισμα, Διεθνές Φιλοσοφικό Φόρουμ Ανάδρασης 2015, έπαινος και βραβείο για την επιστημονική της παρέμβαση.
ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ
Ποίηση
Χωρίς αυτό… (2014), Όστρια Βιβλίο
Άνθρακας (2016), Εκδόσεις Schooltime
Calcarea Carbonica (2017), Κύμα
Δοκίμια-Μελέτες-Συμβουλευτική
Εκδηλώνω πρόθεση (2011), Πύρινος Κόσμος
Θεατρικό
Ε.Γ.Ω. (Εγώ Γυναίκα Ωκεανός).
.
.
CALCAREA CARBONICA (2017)
ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ
Ας αφήσουμε τις παρομοιώσεις
στο λαβύρινθο του κύκλου,
τα πόδια χωρίς τετράγωνο δε ζουν.
Εδώ κάτι βαθύτερο μας τραβά.
Εναγωνίως τάσσεται πρώτο
το τρεμουλιαστό φως,
αγκομαχώντας στον κεντρικό σταθμό
του κόσμου,
τα μυστικά μη θρυμματιστούν
και όλο κλαίει για όσα δεν είδαμε.
ΣΤΑΘΕΡΑ Ο ΗΛΙΟΣ ΑΝΑΤΕΛΛΕΙ
H εκκαθάριση ξεκινά
στον δέκατο τρίτο στροβιλισμό
παρθένα βλέφαρα ανασηκώνονται
πρώτη φορά
από τη γλώσσα μας ξεχύνεται
άκυρος κόκκος τρελού,
ποίηση
ελεύθερου συνειρμού.
-Μωρό μου!
Μαζικά καθώς με ξεπουλάς
πεθαίνεις-
ΕΛΑΙΟΔΕΝΤΡΑ
Όταν θέλω να θυμηθώ
τη μορφή σου,
οσφραίνομαι τον αέρα.
Απλώνω το μάτι στον ορίζοντα
κλαίγοντας δροσιές,
κλαίγοντας ελαιόδεντρα…
Επτά χρόνους
χωρίς Άνοιξη ο κήπος μας
Ελλάδα.
ΣΥΜΒΙΩΣΗ
Κάθε πρωί φοράω τα τακούνια μου.
Μπαίνω στο αμάξι μου και τρέχω,
πριν με ρουφήξει το δεκάωρο,
να ταΐσω τις γάτες.
Η γειτόνισσα τινάζει την αγάπη.
Ο κύριος αντιγράφει τις κινήσεις μου.
Αποκλείεται να βρέξει, μου γνέφει συνθηματικά
και χάνεται βιαστικά πίσω από τις κουρτίνες.
Η κυρία φοβάται τους λεκέδες.
Εκείνος τη γυναίκα του.
Πατάω γκάζι και χάνομαι.
Οι γάτες χαμογελούν.
Ο ήλιος μας τυφλώνει.
ΣΤΟ ΠΛΗΘΟΣ
Σε είδα τυχαία μεταξύ των οδών
Αφροδίτης και Ερμού.
Λίγο πριν φωνάξω τ’ όνομά σου,
το πρόσωπό σου κλείστηκε
στα σύννεφα.
Κάποιες στήλες κάθετα βαλμένες
με στήριξαν
κι άξαφνα θυμήθηκα εκείνο το όνειρο
στο κέντρο του κόσμου,
ένα ρίγος στη ράχη
τα καλώς ήρθες και οι αποχαιρετισμοί
κατάρες που σε φιλούν λαίμαργα
μέχρι να σπάσεις.
ΚΥΠΑΡΙΣΣΟΜΗΛΟ
Απόσταση τριάντα τρία μέτρα
από το πηγάδι,
μέγα τρανό
και ατελέσφορο ταξίδι.
Ούτε μιλήσαμε για τις όχθες των λιμνών
ούτε τα χείλη σμίξαμε, κι ας ήταν η εποχή
βροχή βασανισμένη, κι ας ήταν τα κορμιά
στεγνά από καρπούς και φύλλα και ζοχούς.
Απόσταση τριάντα τρία μέτρα από το φως
με πρόσωπο γεμάτο χλωροφύλλη
κυπαρισσόμηλο μες στους αιώνες
κοιμάται το φεγγάρι πνιγμένο σε λυγμούς.
ΧΡΟΙΑ ΑΜΕΘΥΣΤΟΥ
…κι εσύ πολυσύλλαβη αγάπη μου
τόσο δεμένη με το σκοτεινό
να αλαργεύεις λίγο λίγο
σαν δροσιά κλεμμένη από θανάτου άσμα,
όσο εγώ κορμί κοχύλι κι όστρακο
από την πορφυρομάζα της χαράς
αιώνια άνοιξη σου τάζω.
ΠΕΡΑΣΜΑ
Κάτι σαν φτερό
λευκού ερωδιού.
Κάτι σαν σπινθήρισμα
έναστρου ουρανού
ή κάτι σαν έναυσμα
φωνής μελωδικής
φρύνου μυθικού
από τα έγκατα της λίμνης
έκανε το νούφαρο να λικνιστεί
ισχυριζόμενο
πως όλα αυτά
ουσιαστικά
είναι η περιγραφή
του εύστοχου τριγμού
στο κέντρο
της ψυχής σου.
ΤΕΛΕΙΑ
Ήθελα να σπρώξω την τελεία
ν’ απλωθεί το γεγονός
περισσότερο από της τάξης το νόμιμο.
Να ταλαντωθούν τα συναισθήματα
στην παραφορά
υποκλινόμενα
στη πλημμύρα των λέξεων
και αφού εκτεθεί
με την παραμικρή λεπτομέρεια
η εξομολόγηση,
να είμαι πλέον σίγουρος
πως κάτι από εμένα,
τον τετράγωνο κόσμο σου ανέτρεψε.
.
ΑΝΘΡΑΚΑΣ (2016)
ΑΝΘΡΑΚΑΣ
Στη δομή του σύμπαντος
ο γήινος βράχος σείεται
μέσα σε απόλυτο σκότος και μοναξιά
επωάζοντας την νέα πολιτισμική θρησκεία.
Από όπου και αν το πιάσεις
δική του είναι η ευθεία
η καμπύλη κι η γωνία.
Απομένει το κύμα
ανερμήνευτο και αλαργεμένο
κάτω από το βυθό.
ΣΤΟ ΕΠΙΜΟΝΟ ΦΙΛΙ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ
Θα κρύψουμε κι απόψε τα σκοτάδια
στην αυλή της ψυχής μας,
απομακρύνοντας διακριτικά
τα δάκρυα από τα μάγουλά μας.
Αποκαμωμένοι από την μοναξιά της σάρκας
άλαλοι θα σφραγίσουμε
τα όμορφα του νου μας μάτια.
Kάτι σαν σιωπηλό όρκο αποδοχής,
της συναρπαστικής μας νέας κατοχής.
ΚΛΕΙΣΤΟΦΟΒΙΑ
Άυπνος
κοντοστάθηκε στην άκρη του γκρεμού.
Μέλανας ζωμός
έτρεχε στις φλέβες του.
Έλλειψη ενδιαφέροντος για τα κοινά
έγραφε το ντοκουμέντο,
μα δεν τον ενδιέφερε.
Σπουδαίος παρατηρητής
ζύγιζε τις λεπτομέρειες
με τον δικό του τρόπο.
Η καρδιά του δεν είχε σύνορα
τις μικρές αισθήσεις τις είχε πετάξει από καιρό.
Ο αέρας του έψαχνε το πρόσωπο.
Σε τούτη τη σφαίρα
μπορούσε να μείνει για πάντα,
μόνο στραβό
μη καταγεγραμμένο
αισχρά μη συνταγογραφούμενο
η έλλειψη ουσιαστικής μοιρασιάς.
ΜΕΛΑΝΗ
Στίγματα είμαστε στη μελάνη του Θεού
Όσο αυτός γράφει ποιήματα στο βιβλίο της ζωής.
Ο φόβος του θανάτου
Ο φόβος της χρονικής παρεμβολής.
Τα δένδρα οσφραίνονται τις εντολές
και εμείς ακόμα αγέλαστοι
ψάχνουμε στις εκβολές
των ανθέων
να διαχωρίσουμε τις άγραφες δικές μας.
ΚΙΒΩΤΙΟ
Πάλι, ο συκοφάντης υπερασπίζεται την συμφορά του
έτοιμος για σφαγή
ο αθώος στηρίζει το δεκανίκι του
στην απανεμιά του αύριο
κατηφορίζοντας
η αύρα του τέλειου δίκαιου
ξεκοκαλίζει τ’ απομεινάρια
άσχημης τροπής όμορφη ζωή
και ενώ είχε παγώσει των ανθρώπων το αίμα
νήμα ανέμου
αόρατα
λιγόστευε
ένα πείραμα
ανώτατο απ’ τ’ άδικα.
ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ
Συνύπαρξη,
κίνηση πέρα απ’ όλα
τα κλονισμένα
τρίσβαθα
ο ωραίος άγνωστος
κόσμος
και εσύ να επιμένεις στα ρηχά
πως πρέπει να είναι όλοι,
όλοι,
όμοιοι όλοι.
ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ
Κοιτώ τα χείλη σου φλογισμένα
Κάμαρες τυλιγμένες βογκητά πόνου και έρωτα
Ο κύκλος έκλαψε ακόμα μια φορά
αστάθμητα προσχήματα
Υποταγής αναπνοές
Στα ταβάνια ξεχασμένες προσευχές
Ακουμπισμένες χαρωπά ανθισμένες μυγδαλιές
Άσμα παράκλησης για ευτυχία από τις πολλές
ανοίγει τα παράθυρα
Παλιές εποχές
Νέες εντυπώσεις
Μελωδίες πιάνου σε ένα κόσμο
που εν αγνοία σου αλλάζει
Τρομάζεις ;
Στο αχνό των πετάλων ανορθόγραφες συλλαβές
Τι τα θες !
Υπολείμματα από βαθύτερα νοήματα
έμοιαζαν σ’ αυτά που γύρευες πριν φύγεις,
για το χθες.
ΟΥΡΑΝΟΓΡΑΜΜΑ
Την ώρα της γέννησής του ήξερε
τι είναι ο άνθρωπος και τι ο κόσμος.
Σαν σάλεψε στη κούνια του, λησμόνησε.
Τον πήραν τα πόδια κατά που ήθελαν.
Τρίφτηκε από πόνους διψασμένος
δίπλα σε γεμάτα πιθάρια.
Κορυδαλλοί ποικιλόχρωμοι σκέπαζαν το κορμί του.
Στον έρωτα κρύβεται το θαύμα.
Τον γύρεψε
επιθυμώντας το ξέφωτο ν’ ανταμώσει.
-Μόνο σαν θέλω πιάνομαι
και όπως δική μου είναι η ουρά
γεννώ γαλήνη και ας είμαι της ψυχής αντάρα-
Τώρα, στερεωμένος στο μπαστούνι του
θυμήθηκε
κι όπως ολόκληρος γροικά τα γήινα
μήτε σιμώνει Ερμή
μήτε Αφροδίτη ψέλνει.
ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ
Επιστρέφω στην διαύγεια
αναμένοντας την δέσμευση
από τα χλωμά σου χείλη
σιωπηλών κομματιών
κρατημένες ιδιότητες
με το πρόσωπο χωμένο στα φύλλα του δάσους
ποτέ κανείς δεν αντίκρισε την γέννηση
της φλόγας
που μυστική ανέλιξε το πάθος
από την εμπειρία της ανυπαρξίας
όταν μισή η καρδιά
κι ο τρόμος
πίσω από τα ματόκλαδα των λέξεων
αμοίραστα πικρός, μετατρέπεται,
σε ηθελημένος γκρεμός,
μη και χαθεί η άχρωμη ελευθερία (σου).
ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΑ
Νοιώθω πως
η καταιγίδα που σε απειλεί
όμοια
διώκει και μένα.
Καθολικά μοιρασμένος
θανάσιμα τραυματισμένος
ένας μη υπαρκτός
ο ένας τίποτα στο σύνολο αριθμός.
Βρίσκομαι συχνά πυκνά
να ονειρεύομαι
λουσμένος ηλιοτρόπια
πώς μου ανήκει η λευτεριά μου.
ΛΕΞΕΙΣ
Αγαπώ τις λέξεις
που σαν μικρά παιδιά
στοιχίζουν τον εαυτό τους πίσω από το κρυφτό
μασκαρεμένες μάσκες ινδιάνων
αερικών
μυθικών θεών
μονόφθαλμων πειρατών.
Αγαπώ τις λέξεις
Τις φερμένες πνοές
από κόσμους μακρινούς
που εισπνεόμενες στα στήθια μου
αγγίζουν τη γλώσσα μου
για να περιγράφουν τις μαγικές εικόνες
από τις χώρες των ονείρων
όπου και εγώ ως μέρος τους, μέσα τους ζω.
ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Ο ακροβάτης πήδησε θαρραλέα στο σχοινί
σκορπώντας την χάρη κάθε κίνησής του
ολόγυρα στο πλήθος
σημαίες σηκώθηκαν
χέρια απλώθηκαν
σμαραγδένια δάκρυα κύλησαν.
Κανείς δεν είδε την καρδιά να φεύγει
ήταν ο μόνος που ήξερε
στο χειροκρότημά τους η αυλαία
χαϊδεύοντας το πάτωμα, για πάντα έπεσε.
Ο κύκλος έκλεισε.
Ξημέρωνε καινούργια εποχή.
.
ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟ (2014)
ΑΠΡΟΣΜΕΝΑ
Ένα καλώς ήρθες αθόρυβο
κρεμασμένο σ’ ένα χαμόγελο
φλογερά ντροπαλό.
Ένα φιλί μουδιασμένα μισό
κλεισμένο στην αναμονή
της επόμενης συνάντησης.
Δυο θάλασσες μάτια
αιθέρα μαγνήτες
ηθελημένα μέσα να πνιγείς.
Έτσι απρόσμενα
ανθίζουν τα κρίνα
σκορπώντας την άβυσσο.
ΖΩΗ
Μη το σκέφτεσαι
αλήτης κεραυνός είναι η ζωή
όποιος δεν ακούσει τη βροντή
όσο είναι η πόρτα ανοιχτή
ρέει το γάργαρο
μη ψάχνεις γι’ αφορμή
αδύνατον να χαριστεί
αλάτι στη βροχή
κι αυτή
αμέτοχα περήφανη
σαν από σένα δεν αγαπηθεί
πάει προσπέρασε.
ΜΟΝΗ ΘΕΑ
Τι είναι η ζωή
αν όχι η μόνη Θεά
το μόνο που έχει σημασία
Eσύ πως ζεις;
Σε πιο προσκέφαλο ξαπλώνεις τα αιθέρια μαλλιά σου;
Κλέψε δύο άστρα
σκουλαρίκια να τα βάλεις
φυλακτό μοναδικό στου δρόμου σου την πλάνη
Αν πίσω δεν θυμάσαι πια να μη κοιτάξεις
πόρτα δεν ανοίγει.
Μέρα και νύχτα
μονάχα άσπρα κρίνα στο κέντρο να κρατάς
ζεσταίνονται στο κόρφο από το βήμα το γοργό
ως άλλοι ευλογημένοι άγγελοι.
Ξέρουν αυτοί,
ευωδίες να στέλνουν τυλίγοντας το σώμα
μέσα του να είναι ικανό να φέρει την πνοή σου
που άλλη δεν είναι από την ίδια τη ζωή σου.
Εσύ λοιπόν για ποιου τη χάρη την ξοδεύεις;
ΑΠΑΤΡΙΣ
Στις αιώνιες πύλες του Σείριου
ευδόκιμη ιαχή
της απλότητας απλώνω το φτερούγισμα
απαλή κίνηση
εισέρχεται εντός
φως
διπολικός τριγμός
και εσύ αναπολείς ότι δια χειρός
μπορεί να υπάρξει
ως απομακρυσμένος της ουσίας σου
σταθμός.
Μέμνησο
ότι εμποδίζεται
απλώς
είτε ολοκληρώθηκε
είτε δεν σου ανήκε
είτε είναι λειψό.
ΠΛΗΓΕΣ
Αγναντεύοντας ωκεανούς
θρυμματίζω εγκεφαλικούς καημούς
κλέβοντας του ξόανου το σπίτι
αδιάλυτη σκιά εσύ
διαπερνάς τους στοχασμούς
οι πληγές αιμορραγούν.
Τα δάχτυλα λιγότερα από τις τρύπες.
ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ
Πέρα από τα σύνορα
ατέρμονη ευλάβεια.
Ατένισε.
Απόλαυση
ο τρόπος
που αντιλαμβανόταν τη γύμνια της
μέσα από τα μάτια εκείνου.
Τον κάλεσε
παρασύροντας τους ωκεανούς.
Σαν έφθασε
ψέλλισε προς στους θεούς.
Ανταποδίδω
Φιλώντας σε
ανάμεσα στα μάτια.
ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ
Σε νοιώθω
στο δεξί του μυαλού μου χώρο.
Ανάλαφρος βαδίζεις
ίσαμε των χειλιών μου τις καμπύλες
ζωγραφίζοντας χαμόγελα πουλιών
και ύστερα
κατηφορίζεις
ανάβοντας κεριά
στο κέντρο της ψυχής μου.
Φωτιάς
ανεξίτηλος χορός
μαζί μου.
ΣΠΑΣΜΕΝΗ ΠΥΞΙΔΑ
Κι απόψε στο αίμα μου μπήκες
γεμίζοντας τον τόπο
μυρωδιές
Σ’ ένοιωσα
σάλεψες
γράφοντας
αθάνατες
μικρούλες μολυβιές
Σ’ ένα ποίημα
που με σκουντάει στον ώμο
υπαγορεύοντάς μου
επίμονα
τις πρώτες συλλαβές:
Μπορεί,
εάν έστω και φευγαλέα δεν σ’ είχα συναντήσει
να μπορούσα
στο πέρα απ’ τις σάρκες μας
να στέριωνα τον ψυχικό δεσμό.
.
ΕΚΔΗΛΩΝΩ ΠΡΟΘΕΣΗ (2011)
Στόχος αυτού του βιβλίου είναι να θυμηθούμε όλοι, πως ο άνθρωπος δεν γεννιέται απλά και μόνο για να επιβιώσει, μέσα από βάσανα και πόνους, δεν γεννιέται για να ζήσει χωρίς λόγο, απλά και μόνο για να πεθάνει. Αντιθέτως γεννιέται με όλα τα προσόντα, σε έναν πλανήτη που του προσφέρει τα πάντα, ώστε να ζει στην πλήρη ευτυχία.
Όλοι γνωρίζουμε ότι στην σημερινή εποχή τα προβλήματα του κόσμου συσσωρεύονται. Προβλήματα που αφορούν το φυσικό περιβάλλον, την ανθρώπινη κοινωνία, το μέλλον του ίδιου του πλανήτη. Η μόλυνση, η αφόρητη ηχορύπανση, το άγχος, η μοναξιά, η πείνα, η ανέχεια, η ανασφάλεια, βασανίζουν τον άνθρωπο σε όλες τις χώρες του κόσμου. Όλοι κυνηγούν το χρήμα, την επιτυχία ή την επιβίωση και κανένας δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να κάνει κάτι για να διορθωθούν τα πράγματα.
Όλοι “τρέχουμε” ασταμάτητα, αγνοώντας ουσιαστικά το γιατί. Σ’ αυτόν τον στόχο προσπαθούμε να βοηθήσουμε με απλές, χρήσιμες, αληθινές συμβουλές.
Ας κλείσουμε λοιπόν κάθε πόρτα που επιτρέπει στην εξωτερική ηχορύπανση και στον εσωτερικό διάλογο να μας αποδιοργανώνει, δίνοντας μια ευκαιρία στον εαυτό μας να αφουγκραστεί τα θέλω της ψυχής μας, αναλογιζόμενοι εκ νέου τον σκοπό της ύπαρξής μας, το ποιοι είμαστε, που πάμε; Σε ποιόν πλανήτη ζούμε;
Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή “Στραφτάλισμα”
ΠΛΗΓΕΣ
Αναδεύει το νερό.
Κάθε που το κοιτάζει
ζαλίζονται οι πέτρες του τόπου του
από τις μνήμες.
Γι’ αυτό κι η μάνα του πριν τον ορκίσει
να καλοζυγιάζει τους ανθρώπους,
ορίζοντάς τον διάδοχο
και μοναδικό κάτοχο του εαυτού του
τον μοσχομύρισε με δάκρυα.
Πέρασε την κλωστή στη βελόνα
κεντώντας στις πληγές του ύμνους και λόγους
ζωντανών και πεθαμένων.
-Για προστασία των γόνων σου
από της βίας το τραύμα καμάρι μου-
έλεγε και ξανάλεγε στα βλέμματά του,
μα το βάθος τους αλάργευε άθελά του
πίσω απ’ τους ήρωες και ακόμα πιο πίσω
από τους θεούς, σχηματίζοντας δίνες
στοχασμών αλλιώτικων του καιρού του.
Χωρίς να εξαρτάται από τα άσκοπα,
αναγύρευε πλήρως συνδεδεμένος
ακριβώς μέσα από το τραύμα του,
πως μπορεί ένας ποιητής να φανεί χρήσιμος.
Κ. Π. Καβάφης 2018 Βραβείο ΗΣΙΟΔΟΣ για τη συλλογή “Στραφτάλισμα”.
.