Η Φυλλένια Σφουγγάρη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Β. Εύβοια, τόπο πάμπλουτο σε φυσικές ομορφιές, που την ενέπνευσε από πολύ μικρή να γράψει τα πρώτα της ποιήματα. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και συνέχισε με σπουδές στην Προσχολική Αγωγή και Εκπαίδευση στο ίδιο πανεπιστήμιο. Η Μουσική είναι κι αυτή «τόπος» της. Σπούδασε κλασικό πιάνο, είναι κάτοχος πτυχίου ανώτερων θεωρητικών (πτυχίο ειδικού αρμονίας) και έχει παρακολουθήσεισεμινάρια μουσικοπαιδαγωγικής. Η σύνθεση τραγουδιών και η μελοποίηση στίχων είναι οι πιο συναρπαστικές μουσικές της ενασχολήσεις. Δίπλα από την αγάπη της για τη μουσική στοιχίζεται κι η αγάπη της για την Ποίηση. Το «Ναίφως» (Ελκυστής 2021) είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.
.
.
ΝΑΙΦΩΣ (2021)
ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ
Αν θέλουμε να κάνουμε ίσως το πιο αναγκαίο, δύσκολο αλλά και υπέροχο ταξίδι, τότε χρειαζόμαστε την Ποίηση, που προσπαθεί «μέσα από τα δικά της μάτια στην ψυχή μας να μάθουμε να κοιτάμε». Το βλέμμα της σα φωτεινή δέσμη εστιάζει και σε όσα μέσα μας συνηχούν συνταιριασμένα και σε αυτά που χαλούν την αρμονική συμμετρία.
Τα ποιήματα τής παρούσας ποιητικής συλλογής ακουμπάνε το πολυκύμαντο συναίσθημα και μεταφέρουν προβληματισμούς. Ορισμένα εκφράζουν την απόσταση που μάς χωρίζει από τα όνειρά μας, φτιαγμένη από αστοχίες και δυσκολίες. Μένει όμως μια λευκή σελίδα ως επιλογή, όχι για λήθη αλλά για ξεκίνημα δημιουργικό. Ή -πιο ποιητικά- για ν’ αναζητήσουμε και να βρούμε το νησί τής Ουτοπίας στο χάρτη τού κόσμου.
ΤΟΥ ΔΕΙΛΙΝΟΥ
Ροκανισμένο το φεγγάρι
του δειλινού το βλέμμα
φόρεσε η ανεμώνα πάλι.
Εύχονται τ’ αστέρια να πέσουν
κάτω στη γη, ν’ αφήσουν χνάρι
και κοντά της να βρεθούν.
Πιο κοντά της να βρεθούν
μαζί στη σιωπή να τραγουδονειροπολούν
κι όταν σβήσουν, να της δώσουν
άνθρωποι για να μην την κόψουν
αστερόσκονη, αόρατη να γίνει
η ανεμώνα, του Μάη ένα πρωινό.
Αόρατη να γίνει, του Μάη ένα πρωινό.
Να μην τη δω ούτε κι εγώ
που ’θελα, σαν την βρω, να της ζητήσω
λίγη από τ’ αστέρι σκόνη να κρατήσω
στις σκέψεις του μυαλού να ρίξω
για να μην κόψω της γαλήνης τον ανθό.
ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ
Γίνεται άγονος ο χρόνος κι ο εαυτός μου
όταν φεύγεις
και μένω να κοιτάζω τους ανθρώπους
όπως τις παλιές φωτογραφίες που ξεθώριασαν.
Κι αν για πρώτη φορά η αγάπη παίζει το σκοπό της,
στις καμάρες της αγοράς
ματώνει ο ήλιος
κι η γλώσσα πιάνεται στον τροχό του φόβου
κι αγωνία τρελή
φτερούγισμα της νυχτοπεταλούδας
σαν αλαργαίνει απ’ το φως.
Αντίλαλοι
ακούγονται αντίλαλοι
από τα κύματα που σπάνε στους ελπιδοθραύστες.
ΠΥΡΟΒΑΤΗΣ
Έρχονται ώρες που δε σου μένει παρά μόνο η ζωή
σαν αγίνωτος καρπός να δοκιμάζει την υπομονή σου.
Υπάρχουν ώρες που εμπιστεύεσαι και κρατάς τη ζωή
όπως ο τυφλός το μπαστουνάκι του.
Ώρες που η ζωή είναι τραγούδι, γιατί την χαϊδεύεις
κι ώρες που γίνεται μαχαίρι, επειδή τη ρωτάς.
Είναι καιροί που πίνεις την συνήθεια σαν γλυφό νερό
καιροί που το ψέμα είναι η ζωή σου.
Τότε η πέτρα που πατάς δεν έχει στάλα δροσιά, μόνο φωτιά
και πρέπει να γίνεις πυροβάτης.
ΕΝΑΣ ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ
Ακούγεται η ανοιξιάτικη βροχή
όταν τα παιδιά τρέχουν
ξυπόλητα στα βρεγμένα σύννεφα
όταν η πασχαλιά τον Απρίλη
στην αυλή μας υποδέχεται
όταν μια γαλαζοπράσινη λιβελούλα
απαλά ανθίσει επάνω στα μαλλιά σου
όταν ο ιστός της αράχνης
χορέψει με τις ηλιαχτίδες
κι αφού γίνει χρυσή κλωστή
δώσει την ελπίδα στη νύχτα
πως ίσως δει κι εκείνη απόψε
έναν χαρταετό στο φεγγάρι.
Η ΠΟΙΗΣΗ
Η ποίηση με έμαθε
άνθρωπος να είμαι.
Χτύπησε το τζάμι ευγενικά
εκείνο το βράδυ
να ζητήσει λίγο ψωμί
έμοιαζε όμορφη προσφυγόπουλα
που είχε όψη μελαγχολική.
Η ποίηση με έμαθε
ότι ο εργάτης που σηκώνει
τον ήλιο στ’ άγρια χέρια του
τη δουλειά του σαν τελειώνει
έχει τον ουρανό με αίμα ζωγραφισμένο
και πινέλο βυθισμένο
μες σε δάκρυα δικά του
περιμένοντας πως κάποτε
θα φύγει η μπογιά.
Η ποίηση με έμαθε
το συναίσθημα να ακουμπάω
κι αν τρυπηθώ ν’ αρχίσω να γελάω
μες σ’ έναν κόσμο φοβερά αγκαθωτό
παντού κινούμενοι κάκτοι και αυτό
το μικρό παιδί, που ασυνείδητα
γνωρίζει την αλήθεια.
Η ποίηση με έμαθε
να δακρύζω από χαρά
τότε που δείλιαζε τα βράδια
το φεγγάρι να με πάρει αγκαλιά
εκείνη στεκότανε στο παράθυρο εκεί
παράξενη, αινιγματώδης
ανάγλυφη και σιωπηλή.
Μέρες νύχτες με παρατηρούσε
τώρα ξέρω πως μονάχα προσπαθούσε
μέσα από τα δικά της μάτια
στην ψυχή μου να μάθω να κοιτώ.
ΝΑΙΦΩΣ
Στο μουράγιο τελευταίο θόρυβο
κει ακούσαμε σαν φύσημα υπομονής
νήματα χρυσοπόρφυρα ανέμιζαν τα μαλλιά σου.
Της ανεξήγητης δειλίας τον αχό
ποτέ δεν ξέχασαν.
Πολύβουοι… πολυάνθρωποι.
Νεφελώδες, κοίτα, είν’ το λυκαυγές
κι εσύ στο κύκνειο άσμα
της ανυπαρξίας να χορεύεις.
Ξαναγράφεις χλομιασμένα ξεκινήματα
λέξεις χρυσομαλλούσες βρόχινες,
σταλαγματιές κάποιας παλιάς ανδρείας.
Αμίαντοι άμποτε
να κοιταχτούμε
εμείς, μισοί σκλάβοι
μισοί ιππότες ράθυμοι.
Στο φως φαίνεται.
Αποχαιρέτημα αδάκρυτο
τούτο τ’ απόγιομα να δίναμε
στο Νέφος
των γκριζωπών βροχών.
ΛΕΥΚΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ
Ξεφύλλισα τη μέρα, είναι πυκνογραμμένη
έμεινε μόνο ένα λευκό απόγευμα
ο σελιδοδείκτης θέλει να το προσπεράσει
ένα αύριο ή κάποιο χθες ενοχικό προτιμά.
Από εμένα κάνω τρία βήματα μακριά
και βάζω τα χέρια στις τσέπες. Ανακούφιση.
Αφήνω το άσπρο να φανταστεί τις λέξεις
αν θα βρέξει κανένα κυκλάμινο δεν ξέρει
κι όταν ήμασταν παιδιά κάναμε τα λουλούδια.
Δεν ήξερα τότε να σχεδιάζω πολλά
χρειαζόταν να ξέρω πού μπαίνει ο ήλιος
μετά συνέχιζε εκείνος τη ζωγραφιά
σπίτι εγώ γυρνούσα γελώντας δυνατά
περήφανη για τα χτυπημένα γόνατά μου.
Κάθε τον ήλιο που κατάματα κοιτώ, δακρύζω.
Ελπίζω να κράτησες ένα απόγευμα.
.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΑ – ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
ΑΣ ΜΕΙΝΕΙ
Δεν έμεινε το πράσινο
έφυγε ακόμα κι απ’ τα μάτια σου
ξεψύχησε μονάχο του αυτό το βράδυ
κι οι κραυγές των ζώων πελέκησαν
βαθιά το μέσα μου σαν ούρλιαζαν οι φλόγες
μα στάλα δεν έτρεξε ρετσίνι.
Ένα κλαδί ας μείνει
ό,τι απέμεινε για να κρεμάσω εκεί
ένα παλιό γκριζοσακάκι
μια με στάχτες ποτισμένη ανατολή.
Κι ας έμεινε στην τσέπη μας η προσευχή
αλαργινό τραγούδι κι απαγορευμένο
ίσως ένα μαχαίρι τροχισμένο
για να κόψω το οξυγόνο ως το πρωί
σε μικρά τόσο μικρά κομμάτια
που θα γράφουνε στο κάτω μέρος
“αύριο θα ’χει ξεχαστεί”.
(Ασμήνι, Βόρεια Εύβοια, 8-8-2021)
Δημοσιευμένο στο Έννεπε Μούσα
https://ennepe-moussa.gr/
.
ΝΑΙΦΩΣ
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΛΛΑΣ
FACTAL 16/05/2023
Κραυγή αισιοδοξίας
Αν κάτι με τραβάει, ίσως με μιαν υφέρπουσα χαιρεκακία, παίρνοντας στα χέρια μου ένα βιβλίο, αυτό είναι το οπισθόφυλλό του. Εκεί φαίνεται η αμηχανία του συγγραφέα να χωρέσει σε πέντε αράδες την ουσία από την πολυδαίδαλη πλοκή του έργου ή σε πολλούς, η προσπάθειά τους να προσελκύσουν τον αναγνώστη.
Διαβάζω στο βιβλίο ΝΑΙΦΩΣ της Φυλλένιας Σφουγγάρη και στο οπισθόφυλλό του: «Το βλέμμα της (της ποίησης) σα φωτεινή δέσμη εστιάζει και σε όσα μέσα μας συνηχούν συνταιριασμένα και σε αυτά που χαλούν την αρμονική συμμετρία» και σκέφτομαι πως ίσως μονάχα σε ένα οπισθόφυλλο ποιητικής συλλογής μπορείς να δεις κάτι τόσο ποιητικά γραμμένο.
Κρατώντας στα χέρια μου τη συλλογή ποιημάτων ΝΑΙΦΩΣ της Φυλλένιας Σφουγγάρη αναλογίζομαι αν η τόση βεβαιότητα για φως, ΝΑΙ ΦΩΣ, είναι μια κραυγή αισιοδοξίας, πως υπάρχει γύρω μας έντονο φως, ή πως η ποιήτρια προσπάθησε μέσα από τα ποιήματά της να μας δείξει το φως. Ή ίσως να προβάλει την πεποίθησή της πως το φως υπάρχει και κυριαρχεί μέσα στην ποίηση.
Ανοίγοντας το βιβλίο και βλέποντας τα ποιήματα, η πρώτη σκέψη μου είναι πως αυτά τα μικροσκελή ποιήματα θα ακολουθούν τον δρόμο των περισσότερων σημερινών ποιητών: μικρές πεταμένες σκέψεις που με κραυγές και λέξεις προσπαθούν να κερδίσουν τον αναγνώστη. Φανατικός των μακροσκελών ποιημάτων που διηγούνται τις ιστορίες τους άλλοτε καθαρώς φανερά, άλλοτε υποδόρια, έχω μια μικρή ένσταση, αλλά αρχίζω να διαβάζω:
Ένας χαρταετός στο φεγγάρι (σελίδα 38)
…………………………………………
όταν ο ιστός της αράχνης
χορέψει με τις ηλιαχτίδες
κι αφού γίνει χρυσή κλωστή
δώσει την ελπίδα στη νύχτα
που ίσως δει κι εκείνη απόψε
έναν χαρταετό στο φεγγάρι.
Η πρώτη μου σκέψη είναι πως το ποίημα προσπαθεί να φτάσει το τραγούδι, το τραγούδι ήδη υπάρχει μέσα στο ποίημα και ένας ρυθμός, μια μουσική που ακούγεται μελωδικά και απόμακρα τραβάει τον χαρταετό των λέξεων που γίνονται χρυσή κλωστή που μου δίνει την ελπίδα πως μέσα στους στίχους που διαβάζω η ποίηση δεν είναι χαμένη, αλλά υπάρχει σε κάθε τους συλλαβή.
Εννοείται (σελίδα 14)
Μιας λατέρνας ήχος πρόφτασε ξωπίσω μας
να καταβρέξει τις παλιές στοές της πόλης
στο πλακόστρωτο δρομάκι σταλαγματιές
“γλιστράει εύκολα σήμερα η μέρα προς το χθες”
παλάμες ζεστές, μ’ αυτές τις λέξεις τι να εννοούσες;
Έχει την δικιά του μυρωδιά το φθινόπωρο
από τσαλακωμένα φύλλα
……………………………….
Συνεχίζεται και σε αυτό το ποίημα εκείνος ο βηματισμός, εκείνη η μουσική που σε γαληνεύει, μιας και η καλή ποίηση είναι αδερφή της γαλήνης και χαίρεσαι γιατί βρίσκεις μέσα στο άγριο δάσος της ποίησης ένα ξέφωτο τόσο καθαρό που φαίνεται το φως. Είναι τα – περισσότερα- ποιήματα της συλλογής αδέρφια μεταξύ τους και σαν αδέρφια έχουν την ομορφιά να σου δίνουν, αστόχαστα ίσως, τα κάλλη τους και εσύ τα δέχεσαι. Τι ομορφιά σαν τα ποιήματα μέσα από την αυτονομία τους προσπαθούν να γίνουν μουσική και η μουσική υπάρχει μέσα τους τόσο απλά, με ένα μεγαλείο όχι να επιβληθούν αλλά να σε τραβήξουν στα ενδότερά τους και να σε οδηγήσουν στο ΝΑΙΦΩΣ!
Στην ερώτηση βέβαια που μπορεί να κάνει κάποιος, δεν υπάρχουν μέσα στην ποιητική συλλογή ποιήματα που αποτελούν τροχοπέδη στην ποιητική δυναμική, θα απαντήσω πως ναι, κάποια ποιήματα μπορεί να μην υπολείπονται σε λυρισμό και σε ρυθμό από τα άλλα, αλλά πιστεύω πως μειώνουν την αισιοδοξία του αναγνώστη πως το βιβλίο που κρατά στα χέρια του έχει ξεπεράσει κατά πολύ την κάθε του προσδοκία. Κατ’ εμέ αυτό που εμποδίζει αυτά, τα πολύ λίγα, ποιήματα να φτάσουν την δυναμική των περισσότερων είναι πως κατά βάθος δεν την επιζητούν.
Σε κάποια άλλα, λίγα και πάλι, ποιήματα θα παρατηρήσουμε πως την ανάλαφρη μελωδικότητα των τριών πρώτων στίχων τη σπάζει ο τέταρτος στίχος έτσι ώστε να μας γεννιούνται αμφιλεγόμενες εντυπώσεις: πρέπει να σπάσει η μελωδία και ο ρυθμός του ποιήματος δημιουργώντας ένα αίσθημα αστάθειας ή είναι μια διέγερση στην αίσθησή μας πως ο ρυθμός μπορεί και πρέπει να σπάσει όπως πολλές φορές κομματιάζεται και ο ρυθμός της ζωής μας; Είναι μια προμελετημένη πράξη της Φυλλένιας ή είναι η ασυμμετρία βγαλμένη από το πολύ μέσα της; Είναι ένα ποιητικό εγχείρημα που έχει συγκεκριμένες εστιάσεις; Είναι ένα επιτυχημένο εγχείρημα;
Ως καλός αναγνώστης, που θέλω να λέω πως είμαι, συνεχίζω:
Πότε (σελίδα 51)
Ήξερα, τότε, πως έβαζαν μια εικόνα οι άνθρωποι
σαν κοιμούνταν το βράδυ κάτω από το μαξιλάρι τους.
Σήκωσε τώρα να δεις…
έχει φωτογραφίες του εαυτού μας, άγνωστου γνωστού μας
…………………………………………..
Και διαβάζοντας, αν και όχι τελευταίο, το τελευταίο ποίημα της συλλογής:
Λευκό απόγευμα (σελίδα 56)
Ξεφύλλισα τη μέρα, είναι πυκνογραμμένη
Έμεινε μόνο ένα λευκό απόγευμα
Ο σελιδοδείκτης θέλει να προσπεράσει
Ένα αύριο ή κάποιο χθες ενοχικό προτιμά.
……………………………………………
Στα δύο αυτά ποιήματα βλέπω την ωριμότητα να γεμίζει τις λέξεις και οι λέξεις να δίνουν στα ποιήματα μια ουσιαστική και δυναμική μορφή. Βλέπω μια ποιήτρια που δεν προσπαθεί να μορφοποιήσει, ή να δυσκολεύεται να δώσει όσα επιθυμεί, αλλά να της είναι εύκολο να γεμίζει με τις ομορφιές του κόσμου της ποίησης τον κόσμο που υπάρχει γύρω της, ή και το αντίστροφο.
Σκέφτομαι τον κύκλο της ομορφιάς της ποίησης και βλέπω πως ο κύκλος της ποιητικής συλλογής ΝΑΙΦΩΣ είναι έντονα σχεδιασμένος γιατί περικλείει μικρά διαμάντια που δεν χρειάζεται κόπος να τα ανακαλύψεις.
Πιστεύω πως η δυναμική της ποιητικής συλλογής και το ιδιαίτερο βλέμμα της Φυλλένιας θα κερδίσουν τον αναγνώστη.
Πιστεύω δε ακράδαντα πως ένα πολύ καλό ποιητικό ξεκίνημα θα το ακολουθήσει μια ακόμη πιο δυναμική παρουσία. Πως η πίστη στο ΝΑΙ ΦΩΣ θα συνεχίσει και θα γίνει πιο συνεπής.
Και τελειώνοντας, ξανακοιτώντας την ποιητική συλλογή της Φυλλένιας, θα πω πως οι ποιητές δε χάθηκαν, υπάρχουν παντού γύρω μας και δεν χρειάζεται προσπάθεια να τους ανακαλύψουμε. Αν δεν τους βλέπουμε ή αν θεωρούμε πως χάθηκαν, είναι γιατί χάθηκαν οι αναγνώστες.
.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ koukidaki.gr 9/4/2021
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Φυλλένια Σφουγγάρη: Το βασικό κίνητρο που με οδήγησε στη συγγραφή των ποιημάτων του βιβλίου «Ναίφως» ήταν η αγάπη μου για την Ποίηση, καθώς κι η διάθεσή μου ν’αποτυπώνω σκέψεις, προβληματισμούς και συναισθήματα, τόσο δικά μου όσο και των άλλων.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Φ.Σ.: Θα ήταν ο τίτλος, «Ναίφως». Μια λέξη καινούργια, που δημιουργείται από τη συνάντηση δύο άλλων. Οι λέξεις πράγματι συναντιώνται. Κάποιες φορές πλησιάζουν με τέτοια δυναμική η μία την άλλη, που ενώνονται. Κι αν μας φέρει στο νου η λέξη αυτή την ομόηχή της (νέφος), ας αναλογιστούμε πώς θέλει ο καθένας από εμάς να είναι ο “ουρανός” του. Εγώ κράτησα την καινούργια λέξη.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Φ.Σ.: Θα τον συμβούλευα να μην το διαβάσει βιαστικά. Διαβάζοντάς το να αναρωτηθεί αν “βλέπει” τον εαυτό του σε κάποιο από τα ποιήματα και να μοιραστεί μαζί μου την απάντηση.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Φ.Σ.: Θα πηγαίναμε σε μια μεγαλούπολη, κάπου που να υπάρχει στην ατμόσφαιρα “Νέφος”. Θα βλέπαμε όλα τα “αξιοθέατα” της πόλης: την ομορφιά, την ανθρωπιά, την αλληλεγγύη, τον έρωτα, την χαρά, αλλά και τους φόβους, τον πόνο, τη λύπη, τη μοναξιά και τα προβλήματα των ανθρώπων. Το ταξίδι μας θα κρατούσε τριάντα δύο μέρες (όσα και τα ποιήματα της συλλογής). Μια ιδανική επιλογή θα ήταν η Αθήνα.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Φ.Σ.:
Οι αόρατοι άνθρωποι με τις αψηλάφιστες ανάσες
απ’ το βλέμμα κάτι του ήλιου έχουν το πρωί
κι ένα περίγραμμα γαλάζιο στη φωνή… κάπου εκεί
που μιαν αυγή φύτεψε βασιλικό η θλίψη
για ν’ αρχίσει ξανά πάλι η ζωή.
https://www.koukidaki.gr/2021/04/naifos.html
.
ΣΤΟ BONSAISTORIES 25/3/2021
Ποιο ήταν το αρχικό ερέθισμα για τη συγγραφή της ποιητικής σας συλλογής «Ναίφως»;
Αρχικό ερέθισμα ήταν η αγάπη μου για την Ποίηση, η οποία διαμορφώθηκε με τα χρόνια. Επίσης, στη συγγραφή του βιβλίου με ώθησε κι η επιθυμία μου να εκφράσω σκέψεις, συναισθήματα κι ανησυχίες, δικές μου και άλλων.
Πόσο καιρό διήρκεσε η συγγραφή του έργου σας;
Η συγγραφή του βιβλίου ολοκληρώθηκε σε ενάμισι χρόνο περίπου.
Απευθύνεστε σε ένα συγκεκριμένο αναγνωστικό κοινό;
Απευθύνομαι σε όσους ανθρώπους «διαβάζουν» Ποίηση καθημερινά, ακόμα κι αν δεν το γνωρίζουν. Τότε που γυρίζουν ν’ακούσουν την αλήθεια μέσα τους· που ακουμπάνε των άλλων τη σιωπή· που αντιστέκονται, κι ας σηκώνουν της αβεβαιότητας τον βράχο· που αντικρύζουν της θάλασσας το μπλε κι απλώνονται στο νου τους καλοκαίρια. Νομίζω πως θέλω να απευθύνομαι σε όλους.
Γιατί -κατά τη γνώμη σας- οι αναγνώστες θα έπρεπε να διαβάσουν το έργο σας;
Οι αναγνώστες που θα επιλέξουν να διαβάσουν την ποιητική συλλογή «Ναίφως», ίσως βρουν στις σελίδες της στίχους που θα τους αγγίξουν τόσο με τις εικόνες που δημιουργούν όσο και με τα νοήματά τους.
Έχετε δεχτεί αρνητικές κριτικές; Αν ναι, κατά πόσο σας επηρεάζουν;
Μέχρι στιγμής έχω δεχτεί θετικές κριτικές. Βέβαια όσο διαβάζεται το βιβλίο, σίγουρα θα υπάρξουν και αρνητικές. Θεωρώ πως η κριτική, όταν γίνεται καλοπροαίρετα, οδηγεί σχεδόν πάντα σε κινητοποίηση, σε ισχυροποίηση της θέλησης και τελικά στην βελτίωση.
Εκτός από την ποίηση, με ποιο άλλο λογοτεχνικό είδος θεωρείτε πως θα μπορούσατε να καταπιαστείτε; Με ποιο δεν θα καταπιανόσασταν ποτέ;
Εκτός από την Ποίηση, στην οποία θα προσπαθήσω να μείνω προσηλωμένη, θα μου άρεσε να ασχοληθώ με το παραμύθι, καθώς και με το διήγημα. Δεν υπάρχει κάποιο λογοτεχνικό είδος με το οποίο δεν θα καταπιανόμουν ποτέ· άλλωστε κάθε είδος έχει ορισμένα δικά του μοναδικά χαρακτηριστικά, που το καθιστούν ενδιαφέρον και ξεχωριστό.
Τι σημαίνει για σας «ποίηση»;
Η ποίηση είναι για μένα μια ανακάλυψη. Η ανακάλυψη όλων εκείνων, που μες στη ζωή -παρά τις δυσκολίες- μαρτυρούν πως η ομορφιά πάντα γύρω και μέσα μας θ’ αστράφτει. Υπάρχουν στιγμές που ζεις το ποίημα και που είσαι στίχος του· βλέπεις το άγγιγμα τ’ ουρανού να γεμίζει με γαλάζιο τα χέρια των ανθρώπων αλλά ακούς και τα φτερουγίσματα του πόνου στα μάτια τους. Μοιάζει με τη μέλισσα η ποίηση, που, ακόμα κι αν βρεθεί σε άγονο λιβάδι, θα συναντήσει το λουλούδι.
.