Ο Άγις Χαραλαμπίδης, γεννήθηκε στη Κύπρο, στο Άρσος Λεμεσού. Αποφοίτησε από το Λανίτειο Γυμνάσιο Λεμεσού και την Παιδαγωγική Ακαδημία Κύπρου. Υπηρέτησε σαν εκπαιδευτικός στη Δημόσια Εκπαίδευση μέχρι το 1971. Ακολούθως μετέβη στο Ηνωμένο Βασίλειο όπου σπούδασε Διοίκηση επιχειρήσεων με ειδίκευση στη Βιομηχανία. Μετά την επιστροφή του στην Κύπρο, εργάσθηκε σε μεγάλες Βιομηχανικές Επιχειρήσει από τη θέση του Γενικού Διευθυντή μέχρι το 2007.
Ασχολήθηκε με τη Λογοτεχνία, κυρίως με την Ποίηση που ήταν και η ιδιαίτερη του αδυναμία. Ποιήματα του δημοσιεύθηκαν κατά καιρούς σε διάφορα λογοτεχνικό περιοδικό τόσο έντυπα όσο και ηλεκτρονικά.
ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ
Βηματισμοί (Εκδόσεις Άνευ 2010)
Δειλινές ανταύγειες (Εκδόσεις Αριστοτέλους 2017)
Ρωγμές των καιρών (Εκδόσεις Αρχύτας 2021)
.
.
ΡΩΓΜΕΣ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ (2021)
Α’ ΡΑΓΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΘΡΕΠΤΕΣ
ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΑΝΔΡΕΑ
Ξέμεινες μόνος·
Εσύ,
το καταφύγιο κάθε πόνου
κάθε τραγωδίας.
Του δόρατος αιχμή
σωσίβιο ναυαγισμένων ψυχών.
Ποιος να το πίστευε
ξένοι μουσαφίρηδες, απρόσκλητοι,
να πουλάνε αντλώντας απ’ τις φλέβες
το λιγοστό σου αίμα.
Απάγκιο παρηγοριάς
όταν η Τρίαινα οργιάζει.
Γενάρης 2008
ΚΑΤΟΠΤΕΥΣΗ
Πρόσωπο χαραγμένο
σπίτια μνημεία στοιχειωμένα
κλειδωμένες μνήμες
δέντρα στο κατώφλι της ασφυξίας
καμπαναριά και μιναρέδες
σφραγισμένα με το βουλοκέρι του μίσους,
η μικρή πρωτεύουσα.
Μπαλκόνια που εξέχουν στο χρόνο
ρυτιδωμένοι τοίχοι
ξεχαρβαλωμένα παράθυρα
δρόμοι σαν τεντωμένα νεύρα
ψυχές που γυροφέρνουν
πασκίζοντας να ξορκίσουν τον οδυνηρό εφιάλτη,
η μικρή πρωτεύουσα.
Σκιές ωστόσο, πουθενά·
περίεργο αυτό που συμβαίνει
κι είναι τόσο δυνατό την ώρα αυτή το φως του ήλιου
καθώς ξεφεύγει απ’ τα κατάμαυρα σύννεφα
που τον είχαν εγκλωβισμένο·
Παράξενο αυτό που συμβαίνει·
να το πρόσεξε άραγε
η μικρή πρωτεύουσα;
Οκτώβρης 2008
Β’ ΜΕΣ’ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΡΙΛΛΙΕΣ
ΑΔΙΕΞΟΔΟ
Τα δάκρυα της
μιλούν όλες τις γλώσσες·
της δυστυχίας, της αγωνίας,
της απόγνωσης, της απελπισίας·
όλες τις γλώσσες·
της καρδιάς
της αλληλεγγύης
της ελπίδας·
τα ματαιωμένα της όνειρα
σε όλες τις γλώσσες
με πικρία και πόνο
εκπέμπουν αγάπη.
Νοέμβρης 2012
ΑΚΤΙΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
Στην εντατική
αγάπης αύρα αιωρείται·
μόνο.
Ωστόσο
τη δύσκολη ώρα
που η λήθη
σαν φάρμακο επενεργεί
φόβος βαραίνει
κι απογοήτευση.
Η αγωνία
ακατάπαυστα
αλλάζει μορφή·
αναμένει το αποτέλεσμα
από την ακτινογραφία της σιωπής.
Οκτώβρης 2010
ΠΑΡ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ
υπάρχουνε και σήμερα άνθρωποι σπουδαίοι·
μόνο που κάποιοι
κάνουν άλλους
να αισθάνονται μικροί.
Οι πραγματικά μεγάλοι, κάνουν τον κάθε άνθρωπο
να νιώθει μεγάλος.
Τέτοια σκεφτότανε
παρακολουθώντας μια σκηνή
καθώς περπατούσε στο δρόμο.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή
που οι γερανοί φορτωμένοι χελιδόνια
φεύγανε για το μεγάλο ταξίδι.
Μάης 2016
Γ’ΑΝΗΦΟΡΙΚΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ
ΑΝΗΣΥΧΑ ΔΕΙΛΙΝΑ
ΙΙ
Ανήσυχα δειλινά·
το ταξίδι που ακατάπαυστα συνεχίζεται
σε τεντωμένο σχοινί
στην αγκαλιά της θάλασσας
στην απελπισία της κόλασης
μένει ασυμπλήρωτο.
Ανήσυχα δειλινά·
με φεγγάρια ατελείωτα
ακρωτηριασμένες μνήμες
βουνά με βλέφαρα ματωμένα
άπληστες αρπάγες με τάξη φυτεμένες
για την έτοιμη λεία
μαυροντυμένες σκιές τρυπάνε τον ουρανό
με οδυρμούς και προσευχές.
ΑΓΩΝΙΑ ΒΥΘΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ
Κι εσύ εκεί!
Ν’ αγναντεύεις το βαθύ πέλαγος
περισυλλέγοντας θρυμματισμένα αισθήματα
προσπαθώντας να συναρμολογήσεις
τα σκορπισμένα κομμάτια της ιστορίας
να ξανακτίσεις ομφάλιους λώρους
κι αετώματα σε ρημαγμένους Παρθενώνες.
Εκεί!
Να περιμένεις το καράβι να γυρίσει και πάλι
από κείνο το ταξίδι
των δυόμιση χιλιάδων χρόνων·
τόση αγωνία βυθισμένη στο όνειρο…
Φλεβάρης 2008
ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑ
Στην οδό Λήδρας, ήτανε όλα στη θέση τους·
χαμένη πήγε η ελπίδα
τίποτα δεν άλλαξε.
Στη μικρή πλατεία, κάτω απ’ τα δέντρα
γεροντάκια μετράνε ανάποδα τις μέρες
πουλιά τρώνε λαίμαργα σπόρους
από τα χέρια των παιδιών
αγόρια και κορίτσια στέλνουν μηνύματα
κόσμος ανήσυχος ανέμελος βιαστικός περίεργος
αναζητεί προορισμό.
Όλα στη θέση τους·
τίποτα δεν άλλαξε.
Τα περίπτερα πουλάνε ψεύτικα όνειρα·
σημαίες άσπρες κόκκινες γαλάζιες
μοιράζουνε τη γη
δρόμος κλειστός από ιδιοτροπία
επιγραφές συντηρούν την αγωνία
φρουροί απαγορεύουν να περάσεις από κει
-μπορείς όμως αν θες να πας από τον άλλο δρόμο-
φιγούρες γραφικές πουλάνε διάφορα ψέματα
σε χαρτοσάκκουλα οικολογικά
ματιές γεμάτες μοναξιά γυροφέρνουν αμήχανες.
Μια πόλη τόση δα
περήφανη για την ιστορία της
ακούει τη φωνή του μουεζίνη συνοδευμένη
από ήχους καμπάνας·
μια τελευταία πινελιά στον πίνακα
που εξακολουθεί
να μένει ασυμπλήρωτος.
Νοέμβρης 2007
Δ’ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ
ΑΥΡΙΟ ΔΕΝ…
Στο ναό της αμφικτιονίας
με τα πολυτελή δείπνα εργασίας,
πολύωρες οι συσκέψεις των Καρδιναλίων·
το βλέπουμε στην τηλεόραση
τ’ ακούμε στο ραδιόφωνο.
Πολυάσχολοι καθώς είναι
δύσκολο να πάρουνε είδηση
ότι μερικές χιλιάδες άνθρωποι
δε θα πούνε αύριο καλημέρα
δε θ’ αγκαλιάσουν αύριο τα παιδιά τους·
ο μαύρος καπνός
που καλύπτει τον ουρανό
δεν θα τους επιτρέψει
να χαιρετήσουν αύριο τον ήλιο.
Οκτώβρης 2007
ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΟΜΠΑΜΑ ΣΤΗ ΧΙΡΟΣΙΜΑ
Στην Ιαπωνία
Εβδομήντα χρόνια μετά
θλιβερή επέτειος
Για ν’ αποτίσει φόρο τιμής στους νεκρούς
Όχι για ν’ απολογηθεί
Εξάλλου και σήμερα
Αν ξανατύχαινε
Το ίδιο θα επαναλαμβανότανε
0 πόλεμος
Το μίσος
Η επικράτηση
Μόνες επιλογές.
Για την ελευθερία
Την αξιοπρέπεια
Τ’ ανθρώπινα δικαιώματα
Για την πατρίδα
Το έθνος
Γιατί να ζητήσει συγνώμη
Σε ποιους εξάλλου ν’ απολογηθεί
Το χρέος πάνω απ’ όλα
Τελεία και παύλα,
Είπε, χωρίς να μιλήσει.
Ιούνης 2016
Ε’ ΜΙΚΡΕΣ ΚΛΕΨΥΔΡΕΣ (Πρώτοι Στίχοι)
III
Σε κόκκο άμμου
ισορροπούμε·
σ’ ένα κλάσμα αιωνιότητας
απειροελάχιστο·
είτε αργό
είτε γοργό, είναι το βήμα.
Μάης 2014
IV
Στον άδειο δρόμο
καθώς κοιτούσε
δεν φαίνονταν·
ήταν όμως εκεί·
οι ουλές της νύχτας
ζωντανές, ολοζώντανες
δοσμένες στο ανόσιο έργο τους.
Οκτώβρης 2014
V
Σταγόνα που κυλάει
πάνω σε φύλλο
ρυάκι που στέρεψε η πηγή του
πριν από λίγο
ώρα που κλείνει
όπου να ‘ναι τη γραμμή
της διαδρομής.
Οκτώβρης 2014
VΙ
Στην οδό της ματαιότητας
σφαγμένες ψυχές
χωρίς ανάσα
με χαμηλωμένα βλέφαρα
τσιμπάνε απελπισμένα
του ψαρά το δόλωμα
με σιγουριά
την πείνα τους θαρρούνε
πως θα σβήσουν.
Αύγουστος 2014
XV
Ταξίδι μακρινό
μπορεί να έχει ένα χαμόγελο.
Ωστόσο,
κάποιος θα πρέπει
να το αρχίσει.
Σεπτέμβρης 2015
XVI
Στις αντιξοότητες
θυμάμαι τα πουλιά
ενάντια στον άνεμο
μετά δικά τους φτερά
κι όχι με τη βοήθειά του
απογειώνονται.
Νοέμβρης, 2019
.
ΔΕΙΛΙΝΕΣ ΑΝΤΑΥΓΙΕΣ (2017)
ΛΥΚΟΦΩΣ
Το ταξίδι του ήλιου τελειώνει όπου να ’ναι ·
παρηγοριά ωστόσο το λυκόφως·
δίνει ανάσα, δίνει ελπίδα
ποιος ξέρει
ό,τι δεν πρόλαβες
έχεις ακόμα καιρό
υπάρχει το λυκόφως.
Ένα πολύτιμο δώρο του ήλιου
ένα χαμόγελο απ’ το χρόνο
μια καλησπέρα στη νύχτα
που αναπόφευκτα πλησιάζει.
ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
Η οξυγόνωση λιγοστεύει
η συνείδηση αυτομολεί
η διακόσμηση
τα φωσφορίζοντα ψιμύθια
οι στιγμιαίες ψευδαισθήσεις
οι επιπόλαιες παρενοχλήσεις
οι κίβδηλες απομιμήσεις·
ασυμπλήρωτο παραμένει το έργο·
αναρωτιέμαι,
πού ’ναι τα φώτα της καρδιάς
να δούνε στολισμό και να χαρούνε
«τα μάτια της ψυχής;»
ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ
Με συγκλόνισε
η ανθρώπινη αξιοπρέπεια
ριγμένη στον κάλαθο αχρήστων
της συναλλαγής.
Με συνέτριψε·
το ανθρώπινο ήθος
ποδοπατημένο
στον κυκεώνα
της αδιαντροπιάς
ΑΘΕΑΤΗ ΟΜΟΡΦΙΑ
Αφού το σκέφτηκε καλά
η Αφροδίτη αποφάσισε·
η παρουσία της πια
θα είναι διαφορετική, αθέατη.
Με τα κατάλληλα σύνεργα
– όσοι τα διαθέτουν –
αυτοί μονάχα
θα μπορούν να την κοιτάνε·
αυτοί μονάχα την ασύγκριτη ομορφιά της
να χαίρονται.
ΥΒΡΙΣ
Μα είναι ποτέ δυνατόν;
Μπορεί η Ελευθερία
να χωρέσει σ’ ένα άγαλμα
όσο ογκώδες
όσο ευρύχωρο;
Μια πλάκα επιτύμβια στη θέση του
«ενθάδε κείται η Ελευθερία»
θα ’τανε τουλάχιστον μια πράξη εξιλέωσης.
ΑΝΑΠΟΛΗΣΗ
Σημάδι παιδικών στιγμών
το λαξευτό αποτύπωμα·
στην πέτρα
κάτω απ’ το παράθυρο
ανέπαφο αναμένει
με χαραγμένη
την υπόσχεση της επιστροφής.
Ταριχευμένες μνήμες
παιδικά ξεφωνητά μιας άλλης εποχής
αναμιγνύονται με ήχους καμπάνας
και λιτανείας μελωδίες.
Μικρά καραβάνια
στ’ απόκρημνα μονοπάτια
συντροφεύει ο αυγερινός·
και πλήθος τα όνειρα φωλιάζουν
φοβισμένα
σαν άβγαλτα νεογέννητα πουλιά
για το άγνωστο μέλλον.
ΠΑΦΟΣ
Μνήμες αναταράζουν τα νερά
στο μικρό απάγκιο·
μνήμες θεών, μνήμες ηρώων
άλλων καιρών θαυμαστά μεγαλεία
ανάμεσα σε αρχαία μνημεία.
ΛΑΘΟΣ ΡΟΤΑ
Η ασέληνη
έναστρη νύχτα
τα ξεσκισμένα μεσίστια πανιά
η ταραγμένη σκέψη
το φρεσκοκομμένο άνθος στο έλεος
των κυμάτων
ο ήχος ο παράξενος
και το μονότονο σύριγμα του ανέμου
που ακούγεται
στη σκοτεινή παραλία
δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία·
το ταξίδι τελείωσε.
ΦΕΓΓΑΡΙ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ
Όμορφο
κι ας είναι κουρασμένο
τ’ αυγινό φεγγάρι
έτσι καθώς επιστρέφει λαμπερό
από ταξίδι μακρινό
στης νύχτας το σκοτάδι.
ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ
Μονάχος
με τον καφέ
και τον εαυτό του
αναπολεί
τα χαμένα κομμάτια του χρόνου
ο γέροντας
και πόνος βαρύς τον κυριεύει.
Σαν την άμμο του ξέφυγε η ζωή
μέσα απ’ τα χέρια
κι οι ώρες
σαν φτερά στο φύσημα του ανέμου.
Ωστόσο,
βλέπει τα λιόδεντρα
κι ευχαριστιέται, καθώς αναθυμάται
νέος τότε
που φύτευε τριγύρω.
ΜΟΥΣΕΙΟ
Τα αγάλματα
οι δημιουργοί
μια νεκρή αθανασία·
κόμβος
όπου η αιωνιότητα
αγγίζει την ανθρώπινη δημιουργία.
ΑΥΤΟΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΣ
Δεν είναι που ανησυχώ
για το επόμενο λεπτό, βράδυ ή καλοκαίρι·
αναμονή κι ανησυχία
τις έχω πια καλά συνηθίσει·
η καίρια στιγμή·
αυτή ’ναι που με καίει,
αδελφέ μου,
που με ξεγελά κάθε στιγμή
πριν η επόμενη
προλάβει να μου δέσει τα μάτια.
ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ
Με στοργική θαλπωρή
γλείφει την ευκαιρία η φωτιά
στο χείλος του θανάτου.
Κι αυτός
κρατώντας μαργαρίτες
αντισταθμίζει την αιώνια σκόνη·
δυνατή κολόνα.
ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ ΕΓΓΟΝΑΚΙ
Εκείνη η απέραντη ικανοποίηση,
η ανέλπιστη χαρά που το κυρίεψε,
η τεράστια ευγνωμοσύνη
που τόσο υπέροχα ζωγραφίστηκε στα ματάκια του
σαν τού ‘δωσα το χαλασμένο του παιγνίδι
που μόλις το ’χα φτιάξει,
μα πάνω απ’ όλα
εκείνο το αυθόρμητο φιλί που μού ’δώσε
χωρίς ούτε μια λέξη να πει
ήτανε σαν άγγιγμα απόλυτης ευτυχίας.
ΩΡΑ ΣΙΩΠΗΣ
Τα χρώματα άψογα συμπυκνωμένα·
η θάλασσα ο ουρανός η γη
σε απόλυτη ισορροπία·
ηρεμία τριγύρω, ομορφιά.
Ένας μικρός θάμνος
εκπέμπει σιωπηλά στην πλάση
τη μεγάλη του αγαλλίαση.
Ως και οι άγγελοι
διακόψανε την αέναη μελωδία·
ώρα ξεκούρασης για το δημιουργό
που ξεφεύγει
από τις ενοχλήσεις των ανθρώπων
κι αξιολογεί το έργο του.
ΕΛΕΓΧΟΣ ΡΟΥΤΙΝΑΣ
Μια πορεία
που ανεξίτηλα χαράζεται
στο καθημερινό τροχογύρισμα·
μια σφραγίδα ζωής
άλλοτε ίδια κι άλλοτε αλλιώτικη·
την ακουμπάμε κάθε μέρα
παρά τη θέλησή μας
στον κουμπαρά του απολογισμού μας.
ΕΚΕΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ…
Σ’ ένα παιδικό χαμόγελο
Σ’ έν’ ανθισμένο λουλούδι
Στο σκυλί που ακατάπαυστα κουνά την ουρά του
Στη γάτα που νίβεται ποζάροντας
Στη μέλισσα που είναι βυθισμένη στη γύρι
Στο πουλάκι που κελαηδεί
Στον ώριμο καρπό που κρέμεται στο δέντρο
Σε μια καλημέρα
Εκεί βρίσκεται η ευτυχία