ΣΤΡΑΤΗΣ ΦΑΒΡΟΣ

Ο Στρατής Φάβρος είναι γεννημένος στις 3 Ιουνίου 1968, όταν ο Μάης ήταν ακόμη ζωντανός. Είναι αναγνώστης ποίησης και ένας στην καρδιά ποιητής. Μπορείτε λοιπόν να λέτε ότι ο ποιητής είναι τα λόγια του.

Είναι συντάκτης διάφορων ηλεκτρονικών «επιφυλλίδων» όπως τα διαδικτυακά group ή περιοδικά: Poetry Aesthetic Ethics, και Poetry Translation Project. Διατηρεί επίσης το blog: Στρατής Φάβρος Poetry Aesthetic Ethics.

Μεταφράζει από την Αγγλική και άλλες γλώσσες με κίνητρο του την αγάπη για την γλώσσα και την τέχνη αλλά και ενίοτε για βιοποριστικούς λόγους

Τα κείμενα του βρίσκονται αποθησαυρισμένα σχεδόν στο σύνολο τους στο blog που διατηρεί. Είναι ως προλετάριος εξαιρετικά επιφυλακτικός με τους μηχανισμούς της έκδοσης πράγμα που τον αποτρέπει κάθε φορά που ξεκινά να το σκέφτεται. Η ποιητική λήθη θα τον εύρει ικανοποιημένο ότι αποπειράθηκε, Έτσι τα κείμενά του φαίνεται ότι θα παραμένουν ανέκδοτα.

Τα κείμενα είναι γραμμένα σε μακρινούς εσωτερικούς τόπους στην Έρημη Χώρα της Υπερπραγματικότητας κα στους φυσικούς χώρους μιας προσωπικής μυθολογίας. Και γι αυτό είναι όλοι οι κατά καιρούς τόποι, από το Τράνσβααλ ως το Μπραζίλι. Κι Ο Χρόνος, ας μένει ως ένδειξη.

Ο Άνθρωπος πίσω από τον ποιητή ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

.

«Μπορείτε να πείτε ότι ο ποιητής είναι τα λόγια του»

α

Είμαι σε ένα βαθύ πηγάδι
όχι ανίκητος σαν τον Άγγλο ποιητή
αλλά δεμένος σε ένα σπήλαιο και δεν βλέπω σκιές
αλλά τις αναμνήσεις τους
και σκαλίζω σκαλίζω και σκαλίζω με μίσος το χώμα
για να βρω τα μικρά σπασμένα γυαλάκια
απ’ το πράσινο μπουκάλι
στον αποτεφρωτήρα του νοσοκομείου,
Ω Γουίλιαμ Κάρλος Γουίλιαμς
η εικασία της ομορφιάς, αυτή είναι η ικεσία μου

“Ένας στρατιώτης που επιστρέφει
από μια μάχη που χάθηκε”

β

Στοχαστικός για τον πόνο κι έπειτα για την ομορφιά
με σκοπό σου την πράξη που δυναστεύει το βίο
ας τον δυναστεύει δίκαια.
Δεν στοχάζομαι ποτέ τη ζωή σαν σύνολο ούτε φυσικά βολεύομαι σε ισχυρισμούς λογοτεχνικούς.
Ποιος αλήθεια μπορεί να ισχυριστεί την εμπειρική μετοχή στην Ιστορία;
Βλέπω μόνο τον ορίζοντα της μέρας μου και πως θα γίνω δυνατός, να αποφύγω την αδικία, που με τσιγκλάει σαν αλογόμυγα.

Στης σφενδόνης τον αιμάτινο κύκλο / Σονέτο

Mάρτιος 2015

Πασχίζουμε να αδράξουμε το νήμα
στο νόημα να βάψουμε το γέρμα
πώς να σβήσεις τα σημάδια με το έκπαγλο ντύμα
που είναι εσύ ταυτότητας βάμμα στο αίολο τέρμα

Μυστήριας συνθήκης αγώνες το στεφάνι χαρίζουν
Ένα βήμα μπρος δυο βήματα πίσω
Της ζήσης οι αμφίσημες ροπές σε ταλανίζουν
σε τούτο το μαύρο αλώνι θα σε βρει ο χάροντας ίσως

Τι να πεις τι να πω γι άλλης μιας μέρας τον δίχως αιτία παλμό
Στης σφενδόνης τον αιμάτινο κύκλο και στην αισχύνη μόνος θα μπεις
Ότι κι αν πουν την εμπειρία για ένα μονάχα δίνει εγώ

Ω του νόμου εσείς μαχητές της δικαιοσύνης σφαχτάρια τυφλά
Ο ήλιος που ζητάτε ξεραίνει την ύπαρξη στο απόλυτο του αδίκου λευκό
Στ’ άλμπουρα τώρα μαύρα της θλίψης σηκώνονται μόνο πανιά

Περιμένοντας

Νοέμβριος 2015

Όσο πιο πολύ φωνάζετε τόσο συμφωνώ με τη σιωπή
διαλεκτική ή βαρβαρότητα, αλήθεια ή πίστης σιωπή
τους μύθους σας κρατήστε μου αίμα που στάζουν
να τους πετώ στη θάλασσα μπας μουσική και γένουν

Εγώ με τα σύννεφα θα μιλώ και τους ανέμους
με τα σύμβολα και τις γαλάζιες ώρες, γιέ μου
πουλάκι μου που χαίρεσαι σαν νύχτα με τρομάζεις
για σένα όλα τα όνειρα για σένα όλη η πλάση, παίζεις

Κι όλα τα σύνορα στης πίστης μου τους χάρτες μεταβάλλονται
γένωνται μαύρες θάλασσες, ξανά Κολχίδες, μαντείες χτίζονται
νέα σ’ άξενων πόντων τα νερά βαθιά τα μήκη μαύρα
καράβια ταξιδιάρικα μεθούν για νέες μνήμες καινούρια κρίνα

Σε μια Πανγαία ολόσωστη δίχως γραμμές και θάνατο
και δίχως γηρατειά και λήθη, νέοι γυμνοί ξεχύνονται σ’ αθάνατο
χορό μαγευτικό, λάμποντας οίστρους χρυσούς αχάλαστους
άνθη αλπικά και χασμωδίες μυθικές ερωτικές καβάλα τους

-Αγόρι μου η μόνη περιουσία σου
ο λόγος σου κι η ζήση σου
η φτώχεια είναι ποίηση
κι ο βίος σκύλος, αντίσταση κι εγρήγορση

Υ.Γ.
“Το ξέρω πως η θέση μου είν’ άσχημη πολύ” μέθυσα πάλι
γυναίκες πάντοτε γυμνές του Μοντιλιάνι αναζητώ σε κάθε μου σεργιάνι
δεν ισχυρίστηκα ποτές τα λάθη πως θα σβήσω, μα ονειρεύτηκα πολύ
μια νέα ζωή σε νέα μορφή, δημοκρατία τη λέγαν κείνη την ατελείωτη γη;

Μια φλογίτσα καντηλήθρας

Μάιος 2016

Η Ιδιωτική δυνατότητα της ουτοπίας
η αφοσίωση, η εξάντληση του εαυτού
μέσα στην ωραία εμμονή
κάνει ορατό το αόρατο
σημαίνει το ανόητο
νοηματοδοτεί το ανώφελο.

Μια τέτοια ουτοπία είναι η ποίηση
μια τέτοια ουτοπία ο αγώνας μέσα της
μια τέτοια ουτοπία είναι η φιλία
σαν όλες τις ουτοπίες ολοσχερώς
αντιφατικές, μια σταγόνα ελπίδας
στην αναίτια ξηρή μοναξιά της ύπαρξης
μια φλογίτσα καντηλήθρας
στον μαβί της νόησής μου ορίζοντα

Μια πορεία προς την αποσαφήνιση της εμπειρίας
μια στιγμή πήρε να βρεθείς στην αθέατη πλευρά
μια στιγμή κι όλα ξεκίνησαν ως μια άλλη πορεία

Ρόδα ελπίδας, ένα σονέτο παραίτησης

Μάρτιος 2016

Κυλάω από το καθαρό ποτάμι
κλέβω από λόγια που ρίζωσαν
γιατί σε όλες τις πιο τρυφερές σου στιγμές
ήταν τα χέρια μου μέσα στα δικά σου
ήμουν, είμαι παντοτινός δίχως να είμαι
τρυφερός σαν αγέρι
δροσερός σαν την χλόη
θα σε γνωρίσω στην τρυφερότητα
θα σε αφήσω να με πληγώσεις
γιατί μόνο πληγώνομαι
και από το αίμα μου ανθίζουν
ρόδα ελπίδας

Στην Λου

Στην άκρη της μοναξιάς

Ήταν μια εποχή στην άκρη της μοναξιάς
Καθόμουν κάθε βράδυ κι αφουγκραζόμουν
το χτύπημα του αγέρα όπως έμπαινε μανιασμένος
στη θάλασσα, άκουγα γόους μακρινούς
σκηνών που δεν έζησα
πονούσε η γη αβάσταχτα
και τα μοιρολόγια ξεπρόβαλαν
ολοένα ανόητα
σαν μια ανούσια εκζήτηση
η θάλασσα η άσβεστη
πεινασμένη θάλασσα
δεν είχε χορτάσει
ακόμη από πτώματα
Είχε αρχίσει αυτή η μοναξιά
να μου γίνεται συνήθεια
καθώς συνοδεύονταν από
ένα διαρκές παραμιλητό
για πράγματα που ποτέ δεν θα λέγονταν
και που κρύβαν στο κόρφο τους
την οίηση της αλήθειας
Είχα μέσα μου χρίσει στέρεη μιαν απάτη
Αυτή ήταν η ανάγκη μου
Κι ο έρωτας που κατοπινά έλαμψε
για μια στιγμή στον ορίζοντα
σαν μαργαριτάρι που καίγονταν στη μαύρη νύχτα
ένας φυσικός σπασμός μια ακούσια διαφυγή
από αυτό το θαλάμι θανάτου

Men of no fortune and no name to come»
Παραλλαγή σε στίχο του Canto I

Ιουλιος 2014

Είναι πια τόσο πολυδιάστατη
του ανθρώπου η τραγωδία
καιι τα αρχαία της νερά
τους μαύρους και γοερούς του χειμώνα
χειμάρρους του παρόντος
να ιστορήσουν δεν μπορούν
Καινούργιες ωδές για των σκλάβων
τις ατελεύτητες οδύνες
πως να γραφτούν, που ο λόγος εσίγησε
καθώς οι πληγές ανείπωτες χάσκουν
στα μικροαστικά μας σαλόνια
Δεν γνωρίζω τι την οργή σου θα κινήσει,
ο φόβος αυτός που τα μέλη σου δένει
είναι θάνατος πριν ο θάνατος αναπάντεχα
από του κόσμου τη θύελλα το ίχνος σου
ολότελα σβήσει
Και έτσι ήσυχα ένα βράδυ,
βράδυ είναι λες πιο λογικός ο θάνατος
Μας βρήκε ο Χάροντας
στο γλυκόν της αμεριμνησίας ύπνο ξεχασμένους
στην άχρωμη χώρα της συνήθειας
και του δόξα σοι ο Θεός
και ενώ τη φάρα μας μέσα και έξω τη χτυπάγανε
και εδώ και στης Αφροδίτης το νησί
και στης Φοινίκης τ΄αρχαία λιμάνια
εμείς με το γλυκόπικρο ψωμί
της μικρής σκλαβιάς βολευόμασταν
Κι όσο κι αν σκιές των νεκρών μας κλαίνε
στην όχθη των πέρα Ωκεανών στ’ απέραντα χάη
στων Κιμμερίων τις χώρες,
Οδυσσείς δεν υπήρχαν πια
Να φέρουν το μαύρο το καράβι
Να σκάψουνε το λάκκο ίσαμε με
μια πήχη, σπονδές να κάνουν
το ποθητό το τάφο στ’ ακροθαλάσσι
με το σπασμένο το κουπί ορθά μπηγμένο
να μας υποσχεθούν
Το αίμα στάζει μαύρο σ’αυτούς
Του σκοτεινούς λειμώνες μονάχα
απ τους νεκρούς μας
Και για τους ζωντανούς μας
Μήτε μια στάλα ελπίδα
Από κείνον της Δικαιοσύνης τον ήλιο
Μήτε σύννεφα να μας αρπάξουν
Μονάχα ο δριμύς και ατέλειωτος
ξηρός αγώνας με τη φτώχεια και τ’ άδικο
Και έτσι ένα βράδυ ήσυχους
Ήσυχα μας βρήκε τους φτωχούς
Κι ανόητους ο Μαύρος ύπνος

Έχω το νόστο

Δεκέμβριος 2015

Έχω το νόστο ενός τόπου της παιδικής μου ηλικίας
στον οποίο δεν ταξίδεψα ποτέ
έχω το νόστο ενός ταξιδιού που κόπηκε στη μέση
αναθυμούμαι τη ζεστασιά σωμάτων που δεν άγγιξα
τις μυρουδιές αχαλίνωτων αισθήσεων
φαγητών που δεν φτάσαν στο τραπέζι
κρασιών που δεν χύθηκαν
την αφή απ’ ονείρων σκεπάσματα
από Φορέματα Αφόρετα
από γυναίκες αιθέρια ποθητές μα τέλεια ανέγγιχτες
έχω το νόστο όλων των χαδιών που υπήρξαν
και χάθηκαν καντηλέρια της απροσμέτρητης ζήσης

Στο λίκνο του κόσμου

Ιανουάριος 2016

Ένα σκουπίδι τρεμάμενο κρέμεται στο λίκνο του κόσμου
βυθισμένο σε ατμούς και μυρωδιά κανέλας και δυόσμου
κόκκινοι σαρκοβόροι έρωτες και λευκά πονπον
γλουτοί βούτυρο μυρωδιά από μπέικον καψαλισμένα κρουτόν

Οι βαρύτονες κόρνες του καραβιού σφύριξαν για το τελευταίο ταξίδι
σκαμπό από πέος φάλαινας ουίσκι καστανό και ένα τελετουργικό φίδι
μια ομορφιά ολέθρια σε μαγεμένους ουρανούς που χύνουν μωβ δάκρυα
μια Παναγιά πικραμένη στην άκρη ενός θόλου κλαίει από βία μακάβρια

Ο βίος σκύλος σε όνειρο ψηφιακό αργά κατρακυλά σε λήθαργο βαρύ
σε ένα κινέζικο χαμαιτυπείο μυρίζει σπέρμα όπιο και όξινη βροχή
ο Μαθουσάλας η MadameSosostris η Σίβυλλα Κυμαία ο Μικυ Μάους ο Μπατμαν ο Φάβρος ο Σιντ Κορμαν τα μαθηματικά του χάους

Ασύγγνωστε αστέ οιηματία ποιητή χάσου, Ω χάφτη
απ τα μάτια της υψηλής μου μορφής της λεπτής
που σμίλη κριτικής εκστόμισες θρασύς
Τι φρίκης σημάδι στων τέλειων μου στίχων την ράχη

Μια αλέα ανοιχτή σβήνει σε μια ερεβώδη μελανή οπή
γαλάζιο υδάτινο ψύχος κάτω από μιαν άπειρη λευκή φυλακή
αχνός ύπνος του καλοκαιριού σε ένα αγέρι απαλό ως αντίστιξη
κόκκινα φθινοπωρινά δάση φυλλορροούν σε πεισιθάνατη έκσταση

Κι ένα τέλος σαν ύαινα ουρλιάζει παράτονα στα ανύπαρκτα σύμπαντα
εφιάλτης και χίμαιρα ιδρωμένα μου σήμερα, καβαλήστε τα κύματα
σε ρυθμούς προαιώνιους τα τραγούδια μιλούν τους πυρρούς τους σκοπούς
του μίσους το όνειδος προς στιγμήν ξεγελνούν μα και πάλι ηχούν πολέμους φριχτούς

Για τον Έρωτα

Χειμώνας Άνοιξη 2016

Ι

Νάτοι οι αδήριτοι καιροί όπου οι οιονεί εραστές
οι τέλεια αγαπημένοι στην ιερότητα τους
σωπαίνουν υπο την κλίμακα του πραγματικού
Τουμπάνιασαν από την λύπη και τον ατέλειωτο νόστο
μια τεράστιας αιωνιότητας και μιας μέρας
θα φαγωθούν στον κανιβαλισμό του κυνικού
ανόσια γεύματα στην καθαρότητα του βίου
Δεν αντέχεται τόση ιερότητα
Ξεχάστε την

ΙΙ

Ο έρωτας σου είναι το πιο ανάξιο άνθος
μια πόα με τσαλακωμένα λουλούδια στην άκρη του κήπου σου
Ο έρωτας σου με καταστρέφει για να στήσει
την εικόνα της τρυφερότητας στο κεφάλι σου
Ο ερωτάς σου με πονά ο ερωτάς σου υποκρίνεται αδιαφορεί για εμένα σκληρά
Ο έρωτας σου με εγκαταλείπει για την υποταγή
Ο έρωτας σου με αφήνει μόνο σαν παιδί στο δάσος
Ο έρωτας σου με εξουθενώνει με βάζει να κλαίω
επάνω σε τραγούδια, δεν έχει καμία τρυφερότητα
Ο έρωτας σου βυσσοδομεί στο μυαλό μου
την λαχτάρα ενός έρωτα κανονικού
με αγέρι παράθυρα κουρτίνες φωτιές φρυκτωρίες μουσικές
Ο έρωτας σου αιώνες εικασίες και ψέματα
θα τον ονομάσω τα εις εαυτόν αμαρτήματα
εκατέρωθεν

ΙΙΙ

Μου αρέσει να μυρίζω τη τρυφερή σάρκα
να μου δώσεις ένα μαντήλι σου κάποτε
κάτι που να χει την ανάμνησή σου
θέλω να μεθύσω από τo κύπελλό σου
και να ουρλιάζεις ακατάληπτα τη λέξη σ αγαπώ

IV

Υπαρξιακά με νοιάζει ο κόσμος και η απόδοση του
αυτό είναι μια ηδονή μια ευδαιμονία
η απόδοσή του η περιγραφή του ποιητικά
η ποίηση η γλώσσα αυτή
η φόρμα, ο κόσμος
είναι η φωνή μου
αυτή είναι η ευδαιμονία
που μου δόθηκε, η γαλήνη
ότι δε θα με βρει ο θάνατος ανερμάτιστο
Είσαι βέβαια Eσύ
«ο κολοσσιαίος ήλιος
με τους χορωδιακούς δακτυλίους»
ο έρωτας η νέα διάσταση
το σύμπαν από την αρχή
σαν μια έκρηξη νέα
σαν μια νίκη ολότελα απρόσμενη
σαν η επανάσταση να νίκησε

Μαθιός Θαλασσινός
Χειμώνας Άνοιξη 2016

Σε πολύβουη ερημιά

2012

Μια νύχτα που έσβηνε σε μιαν ακρογιαλιά σε πολύβουη ερημιά
Την ώρα που τα σείστρα του ήλιου πρωταντηχούσαν δειλά
Σε είδα να λάμπεις από οίστρο στα μάτια θολό
Κι ιδρώτα ασίγαστου πόθου από γλυκύ χρυσό

Σε κοίταζα, κι έκαιγα μέσα μου σ’ ονειρώδη φαντάσματα
Του κορμιού σου τον αλμυρό και παράνομο χυμό
Να γευτώ σ’ αγκαλιάσματα τα μεθυσμένα χαράματα

Και επήρα στον ώμο μου μια μονάχη κραυγή
Απελπισίας κατάθεση, από δειλίας μετάθεση
στης ημέρας που ερχόταν την πρωινή μαρμαρυγή

τι κι αν εχάραζε νέας ελπίδας το ηλιόφωτο κύμα
Η σκέψη σε κώμα, στης θλίψης το δώμα
Για σένα που έχασα σε μιας απόφασης το μετέωρο βήμα.

ΑΠΟΥΣΙΑΖΩ

Νοέμβριος 2019

Απουσιάζω κι έχω σε περιπέτειες φύγει
στις θάλασσες των Σαργασών
και στις κοιλάδες των Τεμπών
δεν θα γυρίσω αφού ψάχνω
κείνο το φιαλίδιο
με τη μνήμη της ηλικίας παιδικής
και τους ήχους που σε κάνουν να ριγάς
κι αν είσαι Ρήγας κι αν είσαι και φονιάς.
Μη με ψάξετε είμαι εκείνος που βλέπετε
στον ορίζοντα σαν ανάμνηση
είμαι αυτός που δεν λείπει

είμαι πολλαχώς και μολός,
ένας της αττικής γης ξεπερασμένος μώλος
μιλώ με τους ανθρώπους
με μια γλώσσα απ’ το μέλλον
ξεπερασμένη κι άγνωστη
κι η μόνη μου λύση είναι τα ξουθιά
κι η τρέλα η μοναχή κυρά

H εποχή της φυγής προς τα εμπρός
μια συγγνώμη
κι η διαρκής αναδίπλωση στα έσω
δεν αρκούν για να σε βγάλουν
στ’ ακροθαλάσσι του Πρωτέα
κει που συνάντησες τη μούσα
και τον εαυτό

ΘΛΙΜΜΕΝΗ ΜΟΥ ΖΩΗ

Σεπτέμβριος 2019

Η επένδυσή μας θλιβερή
Ω συ θλιμμένη μου ζωή
με ξένους και προτάσεις
δυο στίχων το πολύ
σε καφενεία και σε μπαρ
μες σε συνέδρια και φεστιβάλ

Ανάμεσο απ’ τη ρηχή πέρασες
φούχτα μας ζωή
σαν το νερό εχύθης
απ’ τη φούχτα μας άξαφνα
πέταξες ζωή φτενή
δίχως συνείδηση μον’ ηδονή

Τ’ ΑΓΚΙΣΤΡΙ

Αύγουστος 2017

Η ζωή από μακριά φαντάζει
ένας κύκλος παραπλάνησης κι αποκάλυψης
και κει που ‘σουν μαγεμένος απομαγεύεσαι
κι αντικρίζεις με δέος το δέος ως ηλιθιότητα
και ξανά στον κύκλο βουτάς
χωρίς μάθος στο πάθος σε μια νέα μάγευση
γιατί τον έρωτα πάντα ερευνώντας
αυτός σε ξεγελά, σαν τ’ αγκίστρι
που πάντα το ψάρι ξεγελά, αδήριτα
έτσι θυμάμαι εκείνη την περίοδο
παραπλάνησης, με τα κρασιά και τες ηδονές

ΣΟΥ ΓΡΑΦΩ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ

Νοέμβριος 2019

Σου γράφω από μακριά χαμένος σ’ ένα φανταστικό τόπο
έχω αρχίσει να ξεκλειδώνω έναν γρίφο μυστικό
που οι στίχοι του γράφονται σαν εξισώσεις φυσικής
τόσο λιτά όμορφη είναι η ακτινοβολία τους
μυστηριακοί ακόμη για μένα τον αλχημιστή
μοιάζουν με την ομορφιά των στίχων του Καίσαρα Εμμανουήλ του Αρθούρου Ρεμπώ και του Πόε μαζί.

ΚΙ ΗΤΑΝ ΠΟΝΟΣ

Αύγουστος 2019

Άκουγε τα κλάματα απ’ τα ξουθιά
τα ζούμπερα και τα ζουλάπια
που καίγονταν και χάνανε το σπίτι τους
και ποιος λόγος θα κινούσε το δίκιο τους
ποιος λόγος θα τους έδινε
πίσω το σπίτι τους και τη ζωή τους
δεν υπήρχε ο λόγος
μα μονάχα ο πόνος
κι ήταν πόνος στον ξύπνιο και τον όνειρο
μέσα στον ήσυχο θάνατο της βιωτής.

ΤΡΙΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

Σέπτεμβριος 2019

Τρία τα πράγματα που την πειθώ νικούν,
τα δυο ανάξια μ’ανίκητα
ο νόμος φόβος κι η ποταπή ιδιωτεία
λέγε την και μικρονοϊκήεγωτική βλακεία
ή φτηνή του εγώ η προσδοκία
Το τρίτο ουράνιο μια στο βάθος του χρόνου νομοτέλεια
που τάξη βάζει στην ανθρώπινη βλάβη
γνώση τη λέω κι αγάπη

ΤΑ ΡΗΓΜΑΤΑ

Σέπτεμβριος 2019

Λυπούμαι για τα ρήγματα που προκαλεί η φθορά
αλλά λυπούμαι με μια λύπη απομακρυσμένη
όπως είναι η ζωή μας σε αυτό το παράδοξο
μοναχικό του καθενός τοπίο

ΒΑΘΙΑ ΤΟ ΚΑΡΦΙ

Σέπτεμβριος 2019

Είμαι απογοητευμένος
και μ έναν πονοκέφαλο
προσωρινά σημαδεμένος

γυρίζω γύρ’ απ’ εικασίες
που να μαδήσω δεν μπορώ
και ξώμεινα από φαντασίες
που να γιορτάσω λαχταρώ

βαθιά το καρφί μες τις πατούσες
και η πικράδα απ’ τη χολή
ρηχή η ζήση που μετρούσες
κι ο διάβολος στην προβολή

και δεν υπάρχει η γιαγιά σου
μάγισσα, γνώμη καλή και θαρρετή
με μια γητειά να ξαλαφρώσει
τον αβασκαμό να πικραθεί

μ’ ένα ποτήρι καθαρό νερό
και ένα πεσκίρι της λευκό
δυο λόγια να σου ψιθυρίσει
την αβασκανία να πατήσει

Μ’ ανατριχίλα σύγκορμο
ρίγος δυνατό

ΗΤΑΝ

Σεπτέμβριος 2019

Ήταν ένα βράδυ Σαββάτου
χαμένο στην απειρία
της δεκαετίας του 70
δεν θυμάμαι πια την ταινία
θυμάμαι το Σαλόνι
του πατρικού σπιτιού
μπορεί να ήμουν
και λίγο πιο μεγάλος
οι γονείς είχαν βγει έξω
ο Μάνος πιο μικρός
κάπου είναι χαμένος
ή κοιμάται
κι εγώ έχω βρει
ένα μπουκάλι ουίσκι
βλέπω την ταινία του Σαββάτου
αραγμένος και ρουφάω
σιγά σιγά το μαυροζούμι
για να μη μεθύσω
βυθίζομαι αργά μαυλιστικά
στη ζάλη από το δυνατό ποτό
κι έπειτα τίποτα • μόνο η άσπρη
βιβλιοθήκη τα παράθυρα
επάνω στο δρόμο υπήρχαν δεν υπήρχαν
θα σου πω ψέματα
θυμάμαι μόνο τον πονοκέφαλο
που είχα όταν ξύπνησα
και την πίκρα στο στόμα
πίκρα μεγάλη πίκρα
ήταν το πρώτο μου μεθύσι

Τα τελευταία χρόνια με έχω συλλάβει
να κατεβάζω δυο τρία ποτηράκια
μαυροζούμι Σαββατόβραδα
σαν σπασμός προς την
παιδική μου ηλικία;
σαν ωδή στην απώλεια;
σαν Ρέκβιεμ; ποιος να ξέρει
πως λειτουργεί η ψυχή.

ΠΡΙΝ ΝΑ ΧΑΡΑΞΕΙ

Οκτώβριος 2019

Πριν να χαράξει λυσσομανά βαθύ σκοτάδι
κι είναι η σκέψη αυτή που επάνω μου διατηρεί
της μυρωδιάς τ’ ανθρώπου ανάγκη

O άνθρωπος λύκος, ο μισάνθρωπος
και εσύ που δεν τηρείς τη συνομοταξία
Ω μονοκοτηλύδονε ανθέ και σπάνιο ζουμπούλι
σύ ‘σαι που με κρατάς στην πλασ’ ερωτευμένο

ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ

Σεπτέμβριος 2019

Σκεφτείτε ότι είστε μειοψηφία ότι πάντα θα είστε μειοψηφία
και ότι η μόνη σας ελπίδα να μιλήσετε ήταν να γοητεύετε
ανθρώπους εθελόδουλους ανθρώπους συνηθισμένους
να τρίβουν τα χέρια τους για το μικρό καλό και το κακό
και να φιλούν το χέρι του παπά δίχως μεγάλ’αιτία

Για τον ποιητή που έφυγε θα διαβάσουμε πλήθος νεκρολογιών
περισσότερες σ’ έκταση απ’ το δικό του έργο
αντιγράφοντας κάτι μαθαίνουμε δεν λέω
για τον ποιητή που έφυγε μας έμεινε ευτυχώς
το έργο που τ’ αφιερώθηκε για να τ’αφιερώσει

ΤΟ ΟΜΟΡΦΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Μάιος 2017

Το όμορφο χαμόγελο των παιδιών μου
Η ανερμάτιστη έρευνα τους για την αγάπη
Η αθώα τους δίψα για τη ζωή

Αψίδες είναι διδασκαλίας και οδοδείκτες
στη διαλεκτική της ζωής μου
και στις ανείπωτες που με υποβάλλει
το μοιραίο περιπέτειες

η επιστροφή που λαμβάνω είναι
για την συνθλιβή μου απ’ τον κυνισμό
και την ταπείνωση μου από τον κονφορμισμό
σκύβαλο θλιμμένο και μουγκό
στην απ’ την αποτυχία δημιουργημένη εποχή
της δημοκρατίας του συναισθήματος

ΔΕΝ ΣΕ ΘΕΛΩ ΟΜΟΡΦΙΑ

Μάιος 2019

Δεν σε θέλω ομορφιά
γιατί έγινες αγοραία
Ζωή φωνάζω
με όλη μου τη φωνή
Ζωή, με μιαναμόλευτ’ ηδονή
και το ισχνό φασματικό κορμί
που λέω Ελευθερία

ΣΤΗΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ

Σεπτέμβριος 2019

Ξεφυσώ βαριά μα αμφίθυμα
για του κόσμου τον αχόρταγο θυμό
που περνά μες τα μάτια μου

το που μέλει μου δεν κοιτώ
μα εκείνο που νοιάζομαι
ειν’ της γεύσης το βίωμα
στου καιρού τ’ αργοσάλεμα
κάτι ανάμεσο στο θύρσ-Ω και τα φύλλα

Ω γλυκές μυρωδιές από ντομάτες
και φρούτα του θέρους
κοκκινιστά γλυκά ζαλώματα
πως την ανάμνηση φέρατε
ευτυχίας ανώτερης στης καρδιάς τη χορεία

μες στους στίχους ap’ της ζωής μας το κέντημα
να τραγουδήσω καταφέρατε άφοβα
«Επαναλάβατε άπειρα»

Η ΑΒΥΣΣΟΣ

Ιούνιος 2019

Είναι εμπρός σε μιαν άβυσσο
η οποία κοχλάζει α-νοησία,την βοά
συμβολίζει την μη ύπαρξη νοήματος
για οτιδήποτε γράψει

η άβυσσος είναι η υποστασιοποίηση της λήθης
ό,τι αν πει είναι ξεκάθαρο ότι θα χαθεί
τώρα ή πιο μετά στην άπειρη κολαστική πυκνότητα της
νομίζει για μια στιγμή ότι το μόνο που διαφεύγει
είναι το άθροισμα των πράξεων
μέσα σε ένα ιδεολογικό μοντέλο
καθώς γεννά κορυφές ύλης και δεδομένων μέσα
στην άβυσσο

διάλεξε λοιπόν λάθος
πήρε την πλευρά των γλωσσικών γεγονότων
που χάνονται σαν ψίθυροι στον άνεμο

και μοιάζει να έχει δυο επιλογές
να σωπάσει πια αποδεχόμενος το θάνατο
που ταυτίζεται με την άβυσσο
ή να συνεχίσει την αυταπάτη να πετάει
στο χρόνο ασήμαντα ρήματα

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΙ

Μάιος 2019

M’αναπαμό στην ομορφιά
μ’αναπαμό στη γνώση
με εγρήγορση στη θέληση
με στοχασμό στη ζήση
και στο βαρκάρη αρετή
στο πέραμα αντίκρυ

η αλήθεια μια πλάνη
διαφεύγει στην πεποίθηση

Η ΒΟΥΗ

Ιανουάριος 2019

Η βουή απ’ τις φωνές εσκέπαζε κάθε φωνή
και μία λύπη που αιτία κρυμμένη κουβαλούσε σαν πληγή
του έδενε θαρρείς για πάντα γνώμη και φωνή
και στέκονταν εκεί στην κοίτη παγωμένη
τα παγωμένα χέρια τα νύχια τα αρθριτικά
να στέκει άλαλος γι’ άλληνε μια φορά
εκεί ακίνητος μουγκός και σαστισμένος
μπρος στις αλήθειες που άλλες κρύβονταν
κι άλλες περιπαικτικά γελούσαν
μέσα απ’ του κόσμου τη θωριά

ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΚΟΥΤΙ ΜΕ ΓΛΥΚΑ

Νοέμβρης 2018

Η ποίηση υπάρχει γιατί κάποιοι ματαιοπονούν
γιατί κάποιοι ξεπερνούν το φαινόμενο της αδικίας
γιατί δυστυχούν αλλά επιμένουν πιασμένοι στη σανίδα σωτηρίας της,
γιατί κάποιοι αποφασίζουν να είναι αθώοι
ενώ θα ‘πρεπε να παραδεχτούν την ενοχή τους

Η ποίηση υπάρχει όπως ο χρόνος
σαν αποφασίζουμε να τον πούμε Νοέμβρη
αντί οτιδήποτε άλλο
να την κλείσουμε σ’ένα όμορφο κουτί με γλυκά
να μυρίζουμε το κάμπο του Ορχομενού
με μια νοσταλγία δυσεξήγητη
κι ένα τζάκι που τη μυρωδιά του σκορπάει
αντί την φθορά των λευκών τοίχων στο παλιό σπίτι
με τα μουχλιασμένα πλακάκια
την ομορφιά της προπαραμονής Χριστουγέννων
αντί της παιδείας των ανθρώπων του κόσμου

η ποίηση υπάρχει όπως η ανάμνηση εκείνου
του ταξιδιού που δεν έγινε, και που
μέσα στη ψίχα της ψυχής κράτησε όλες τις αναμνήσεις
που δε γινήκανε, όλα τα ρόδα της ομορφιάς που μαραίνονται

η ποίηση θα μπορούσε να είναι το πραγματικό
όνομα της αγάπης που ποτέ σου δε βρήκες
σε σένα γράφω αγάπη μου απ’ όλες τις λέξεις
που λείπουν και μ’όλα τα σχήματα της φαντασίας
που μείναν στο σκοτάδι της γιορτής που τελείωσε
το μολυβένιο είμαι στρατιωτάκι σου
στη πυρά του κόσμου αγάπη μου

Λυπούμαι αγάπη μου που δεν υπάρχει η ποίηση
για όλα κείνα που γίνανε δίχως να μπορεί ν’ αποτρέψει

ΜΙΑ ΑΣΚΗΣΗ ΤΑΠΕΙΝΗ

Οκτώβριος 2018

Η διαφορά μας είναι ότι η ποίηση
δεν είναι να ωραίο σεμεδάκι στη βιτρίνα
ούτε πανάκεια για πάσα νόσον και μαλακία
αλλά μια άσκηση ταπεινή
διότι άσκηση είναι κι όχι αγών στο στάδιο
είναι το μοναχικό μάντρα του στην καρδιά ποιητή
και μ’αυτήν την έννοια σε βοηθά
να περπατήσεις τα βήματα
μέχρι την τελική απώλεια

Ποίηση και η αυτοαναφορά

Μάιος 2017

Η ποίηση δεν είναι το δικαστικό το σώμα
η ποίηση δεν είν’ η ακαδημία
η ποίηση δεν είναι το Λονδον σκουλ οβ εκονομικς
δεν είναι καν η ποίηση δια το ωραίον της γνώμης
η ποίηση δεν είναι φυσικά φιλοσοφία
η ποίηση δεν είναι καν θρησκεία
η ποίηση δεν είναι ερωμένη
την ποίηση μην την κάνετε δια την ειμαρμένη
η ποίηση δεν είναι μια ωραία κυρία
η ποίηση δεν είναι φούμαρα και κορδέλες σ’ ωραία πεδία
η ποίηση δεν τελειώνει ούτ’ αρχίζει
η ποίηση δεν καθορίζει
η ποίηση ποίηση είναι και γελά
η ποίηση δεν είναι λίστα ονομάτων
η ποίηση δεν είναι ευπώλητες παρουσιάσεις
και κλέος μοδάτων
η ποίηση δεν είναι απλή ιστορία
η ποίηση επίσης δεν είναι μια ιστορία
η ποίηση δεν είναι κείνο ή τ’ άλλο
η ποίηση δεν είναι το δικό σου ή το δικό μου
η ποίηση δεν είναι ο θρόνος
δεν είναι καν ο Σολωμός και ο Καβάφης μόνος
η ποίηση δεν είναι έρωτας ή μόνο πόνος
η ποίηση δεν εξαντλείται διότι δεν είναι
η ποίηση δεν είναι δεν είναι κι όλα είναι
η ποίηση δεν είναι μια χοντρή κυρία
Χρειάζεται κάποια ψυχραιμία

ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ

Ένα μικρό δείγμα αποδόσεων στην Ελληνική από την Αγγλική

Wystan Hugh Auden (1907-1973)

Τα Επικήδεια Blues

Των τηλεφώνων κόψτε τις γραμμές και τα ρολόγια σταματήστε,
με ένα κόκκαλο λαχταριστό το σκύλο να γαυγίζει εμποδίστε
και με τα τύμπανα τα μπουκωμένα, τα πιάνα αφού σιγήστε
Βγάλτε τα φέρετρα, τους θρηνητές να έρθουνε αφήστε

Απ’ το κεφάλι πάνω τα αεροπλάνα σε κύκλους να θρηνούν ελευθερώστε
Στο ουρανό το μήνυμα: Είναι νεκρός, να σχηματίζει ζωγραφίστε
μαύρη κορδέλα στης τελετής λευκούς περιστεριών λαιμούς να κυματίζει
Στους τροχονόμους μαύρα λινά τα γάντια να φορούν, ο κώδικας τιμής που καθορίζει.

Ήταν Βορράς και Νότος μου και Δύση μου κι’ Ανατολή
Η εβδομάδα μου η εργάσιμη και η αργία μου την Κυριακή
Το μεσημέρι μου και τα μεσάνυχτα και η κουβέντα μου και τα τραγούδια μου
Λάθος μου και πως θαρρούσα, που για πάντα η αγάπη αυτή θε να κρατούσε μου

Και τα άστρα δεν τα θέλω πια, όλα να τα σβήστε
Το φεγγάρι πάρτε, τον ήλιο λύστε
Τα δάση εξαφανίστε και τους Ωκεανούς να χύστε
Αφού τίποτα πια καλό να γίνει λέω μην ελπίστε

Wystan Hugh Auden (1907-1973)

Funeral Blues (Song IX / from Two Songs for Hedli Anderson)

Stop all the clocks, cut off the telephone.
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.

Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling in the sky the message He is Dead,
Put crêpe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.

He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last forever, I was wrong.

The stars are not wanted now; put out every one,
Pack up the moon and dismantle the sun.
Pour away the ocean and sweep up the wood;
For nothing now can ever come to any good.

iv. e.e. cummings – Τι είναι το στόμα σας για εμένα;

Τι είναι το στόμα σας για εμένα;
Κύπελλο θυμιάματος θλίψης,
Δέντρο φύλλων κοφτερών,
Εν’ ανυπόμονο ψηλό καράβι,
Φαρέτρα έξοχων βελών.

Τι είναι το στήθος σας για εμένα;
Λουλούδι νέας προσευχής,
Ποίημα σταθερού φωτός,
Λιμνούλα ατάραχων πουλιών,
Τόξο που τραβηγμένο ταλαντεύεται.

Τι είναι το σώμα σας για εμένα;
Θέατρο τέλειας σιωπής,
Άρμα κόκκινης ταχύτητας ·
Και Ω, τα πόδια αχνά
Λευκών μαλλιών επιθυμίες !

iv.by e.e. cummings…

What is thy mouth to me?
A cup of sorrowful incense,
A tree of keen leaves,
An eager high ship,
A quiver of superb arrows.
What is thy breast to me?
A flower of new prayer,
A poem of firm light,
A well of cool birds,
A drawn bow trembling.
What is thy body to me?
A theatre of perfect silence,
A chariot of red speed;
And O, the dim feet
Of white-maned desires!

4 σκέψεις για το “ΣΤΡΑΤΗΣ ΦΑΒΡΟΣ”

  1. Γεράσιμος Δενδρινός

    ΕΧΩ ΤΟΝ ΝΟΣΤΟ [ Εξαιρετικό ]
    Δεκέμβριος 2015

    Έχω το νόστο ενός τόπου της παιδικής μου ηλικίας
    στον οποίο δεν ταξίδεψα ποτέ
    έχω το νόστο ενός ταξιδιού που κόπηκε στη μέση
    αναθυμούμαι τη ζεστασιά σωμάτων που δεν άγγιξα
    τις μυρουδιές αχαλίνωτων αισθήσεων
    φαγητών που δεν φτάσαν στο τραπέζι
    κρασιών που δεν χύθηκαν
    την αφή απ’ ονείρων σκεπάσματα
    από Φορέματα Αφόρετα
    από γυναίκες αιθέρια ποθητές μα τέλεια ανέγγιχτες
    έχω το νόστο όλων των χαδιών που υπήρξαν
    και χάθηκαν καντηλέρια της απροσμέτρητης ζήσης

  2. Ανδρέα σε ευχαριστώ από καρδιάς για το αφιέρωμα στους στίχους που σας τεχνίτης και εργάτης του λόγου σκαρώνω. Νιώθω την ανάγκη εκτός από ένα τυπικό ευχαριστώ να πω πως χρέος στο πρόσωπό σου φιλικό κι εκτίμηση κρατώ κι ένα φιλίας αίσθημα ατόφιο θα τιμώ!

Αφήστε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.