Η Φωτεινή Χρηστίδου γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από το Τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του Α.Π.Θ. Εργάστηκε στη Μέση Εκπαίδευση ως φιλόλογος. Παρακολούθησε Μεταπτυχιακό πρόγραμμα Συμβουλευτικής, Ηγεσίας και Mentoring του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ασχολήθηκε με τη φιλαναγνωσία ως μέλος διαδικτυακών και δια ζώσης Λεσχών Ανάγνωσης. Από το 2017 συντονίζει τη Λέσχη Ανάγνωσης «Συγγραφείς της Θεσ/νίκης και του κόσμου» στην Περιφερειακή Βιβλιοθήκη Τριανδρίας. Δημοσιεύει κριτικές παρουσιάσεις βιβλίων στα ηλεκτρονικά περιοδικά Fractal και Περί ου. Στίχοι και πεζά της φιλοξενήθηκαν σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά. Τον Οκτώβριο του 2022 κυκλοφόρησε από της Εκδόσεις Ρώμη η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο Χρόνος Πλοηγός και το 2024 η δεύτερη της συλλογή Εποχική Χλωρίδα.
.
ΕΠΟΧΙΚΗ ΧΛΩΡΙΔΑ (2024)
Α’ ΜΕΡΟΣ
ΩΔΕΣ ΚΑΙ ΕΛΕΓΕΙΕΣ
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2024
Στα ξεχασμένα νεκροταφεία των τρένων
οξειδωμένο μέταλλο κοχλάζει στο λιοπύρι
παράθυρα που χάσκουν, τρύπια τζάμια
εναγκαλίζονται την οργιώδη φύση
κώνειο, χωνάκια, καλαμιές, αγκάθια
πνίγουνε αρμυρίκια κι ακακίες
σαν εκδρομή που έμεινε στη μέση
στέγη για τρωκτικά κι αναγκεμένους
πλάι στις μπουκωμένες ράγες
παπούτσια, καλώδια, κουβέρτες
κι απορρίμματα κάθε είδους.
Έτσι αδιάντροπα καλωσορίζει η πόλη
τον κάθε επισκέπτη, αθώα κι ανυπόληπτη
συνάμα, αναπαυμένη στον διττό της μύθο
συμπρωτεύουσα μα και προσφυγομάνα.
Θα πάψεις άραγε ποτέ, αγαπημένη εσύ,
να μας πληγώνεις;
ΝΑΥΑΓΙΑ
Στις σκούρες θάλασσες του νότου
και στου Αιγαίου τις απλωσιές όπου
φιλιώνουνε νερά τριών ηπείρων
ελεύθερα κι ανέμελα βολτάρουνε
τα κύματα, τα ψάρια και οι γλάροι.
Με όσους ζωή αναζητούν αλλού
είναι άφιλες οι θάλασσες, ρημάζουνε
τα πλοία τους αφρίζοντας
τα δέρνουνε επίμονα και λαίμαργα
τα καταπίνουν στους μαύρους τους
βυθούς τους ή τα ξεβράζουν σκέλεθρα
σε έρημες ακτές να μνημονεύουν
τις ψυχές που χάθηκαν μαζί τους.
ΓΑΖΑ
Στην κόλαση των ρουκετών
στων σφυροκοπημάτων την αντάρα
θολώνει ο ουρανός καπνούς
αστράφτουν οι εκρήξεις φλόγα
μικροί άγγελοι με μάτια ματωμένα
χείλη σφιχτά και πληγωμένα μέλη
αιωρούνται στα πυκνά νέφη
αναζητώντας φιλόξενους πλανήτες.
Δεν πρόλαβαν φιλίες να στεριώσουν
να ωριμάσουνε στη γνώση της αγάπης
δεν άδραξαν του έρωτα τα δώρα
ούτε αξιώθηκαν ζωής ταξίδια
το άσβεστο μίσος μόνο γεύτηκαν
τον φόβο να τους παραλύει νου και
σώμα, το άφατο κακό που βίαια τους
απέσπασε απ’ των δικών τους τη φωλιά.
Β’ ΜΕΡΟΣ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ, ΠΑΛΙ
Η ΚΛΕΨΥΔΡΑ
Στο ασημί του φεγγαριού
ακινητεί ο χρόνος
και στις ανήλιαγες πλαγιές
απάτητων βουνών
αργοκυλά η ροή του
στη χλαλοή των πόλεων
καλπάζει, λαχανιάζει
ξοδεύεται εδώ κι εκεί
άσκοπα σπαταλιέται
μα πριν καλά το νιώσεις
η κλεψύδρα αδειάζει.
Γ’ ΜΕΡΟΣ
ΕΠΟΧΙΚΗ ΧΛΩΡΙΔΑ
ΑΡΜΥΡΙΚΙΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ
Αρμυρίκια ποτισμένα την άρμη
της ακρονεριάς, αδάμαστα
από ανέμους οργισμένους
ανθεκτικά στο ανελέητο κάμα
δροσιάς καταφύγια εκδρομέων
λουομένων ποθητή ανάπαυλα
ανθίζουνε την Άνοιξη λευκές
γιρλάντες, αντανακλάσεις νεφών
προσομοιώσεις αφρού κυμάτων.
Δ’ ΜΕΡΟΣ
ΑΝΑΣΤΟΧΑΣΜΟΙ
ΟΙ ΦΙΛΕΣ ΜΟΥ
Οι φίλες μου είναι Κυριακές
και σχόλες ηλιοφώτιστες
ίριδες έναστρου ουρανού
δάκρυα σοφής απαντοχής
κόρες, αδελφές, σύζυγοι, μάνες
με τρυφερές φτερούγες
οι φίλες μου είναι αγιοκλήματα
και γιασεμιά σφιχτοπλεγμένα
στα κατάρτια της ζωής
ανθοφορίες και μαρασμοί
γλυκόλαλα άσματα Σειρήνων
κι αγάπης ώριμοι καρποί.
ΠΑΙΔΙ, ΚΑΠΟΤΕ
Κάποιες φορές στον ύπνο μου,
παιδούλα, αναρριχώμαι στη συκιά ή
στην κορομηλιά του κήπου, τεντώνομαι
να αδράξω ρόδια ή μούρα ζουμερά
και τζίτζιφα ακόμα καταδέχομαι
που έστρωσε στο χώμα το αεράκι
άλλοτε πάλι ακροβατώ σ’ ένα κουτσό
σχεδιασμένο πρόχειρα στον δρόμο
με έξαψη μεγάλη όμως ξυπνώ
σαν παίρνω φόρα και πηδώ τις
κραταιές φωτιές του Κλήδονα Άι Γιάννη
μ’ όλης της γειτονιάς την τσακαλοπαρέα
ή όταν, σαστισμένη, ακολουθώ την
περιπλάνηση του γύφτου, με ντέφι
και αρκούδα νύφη στα δεσμά της
αλυσίδας, σοκάκι το σοκάκι κι αλάνα
την αλάνα, για μερικές δεκάρες.
Εικόνες και σκηνές εκτοπισμένες
στον βυθό της μνήμης, τυπωμένες
σε φωτογραφίες ασπρόμαυρες, μικρές
μαρτυρούν πως κάποτε ήμουν κι εγώ
ήμουν κι εγώ παιδί.
.
ΧΡΟΝΟΣ ΠΛΟΗΓΟΣ (2022)
Α. ΚΟΙΝΟΙ ΤΟΠΟΙ
ΑΛΜΑ – 12/3/21
Πλάι στον ρόχθο του νερού
έκλεισε ασυναίσθητα τ’ αυτιά
μες στις παλάμες.
Ακτίνες φωτός διαθλώνταν
παιχνιδιάρικα στην υδάτινη ροή.
Πλησίασε δειλά στο γείσο,
τα μάτια σφαλιστά.
Οι ανθισμένες φλαμουριές ευωδίαζαν,
ηδονή της όσφρησης, μετεωρισμός,
άλμα στην αέναη ορμή του καταρράκτη.
ΠΡΟΣΜΟΝΗ – 25/6/21
Ξεροστάλιαζα για ώρα στο παγκάκι
κοιτώντας πότε τη θάλασσα αντίκρυ
πότε τον αχνιστό ουρανό
προσμένοντας να ανατείλει η σελήνη.
Κι όσο σουρούπωνε τόσο μεγάλωνε
η αδημονία για το φεγγάρι της φράουλας,
όπως αποκαλούν την πανσέληνο του Ιούνη.
Αργά, άπρακτη, πήρα τον δρόμο της επιστροφής.
Ο ουρανός είχε πετάξει τα διάφανά του νέφη
κι ενδύθηκε ένα πέπλο λουλακί.
Στη στροφή για το σπίτι,
προβάλλοντας ανάμεσα στις εξαόροφες,
με τύφλωσε το καταυγάζον φέγγος της.
ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ – 22/1/22
Οδεύοντας ολοταχώς
στο τρίτο έτος πανδημίας
ολοένα σπανιότερα γίνεται λόγος πια
για αναμενόμενη ανοσία της αγέλης
κι επιστροφή στην πρώην κανονικότητα.
Στο μεταξύ σωθήκανε τα δάκρυα
για αρρώστους και για θύματα
καθώς μεταλλασσόμενος διαρκώς ο ιός
αργά και σταθερά μας μεταλλάσσει.
ΜΙΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ – 31/1/22
Με μόλις λίγα ευρώ
σήμερα αγόρασε χαρά.
ένα μπουκέτο από επτά
νεαρές τουλίπες, άγουρες.
Στο διάφανο ανθογυάλι πια
θαυμάζει μίσχους ντελικάτους
και τα κροκάτα άνθη
ευγνωμονώντας τη στιγμή
που τις εντόπισε στο μάρκετ
πλάι σε μήλα και μπανάνες.
Η μέρα της απόκτησε μια νέα
μικρή φροντίδα, κυρίως όμως
μια, πρόσκαιρη έστω, συντροφιά
που τόσο έχει ανάγκη.
ΔΕΗΣΗ – 3/3/22
Ένα κομμάτι ανέφελο ουρανό
αναζητούν οι πρόσφυγες
για να στεγάσει την άτακτη φυγή τους.
Ένα κομμάτι ανέφελο ουρανό
δέονται οι έγκλειστοι στα καταφύγια
για ν’ ανασάνουνε χωρίς δελτίο.
Σε ένα κομμάτι ανέφελο ουρανό
ομνύουν οι αμυνόμενοι
για να ατσαλώσει την αντίστασή τους.
Σε ένα κομμάτι ανέφελο ουρανό
προσβλέπουν οι εισβολείς
παραμυθία στις αδηφάγες τύψεις τους.
Ένα κομμάτι ανέφελο ουρανό
επικαλούμαστε οι λαοί
να δικαιώσει την ανέλπιδη ζωή μας.
Β. ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ
ΠΡΑΣΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ – 15/5/21
Μετά από χρόνια συστολών
κι εμμονικών αυτοπεριορισμών
δρασκέλισα επιτελούς ένα βράδυ
την Πράσινη γραμμή
και βρέθηκα στην αντίπερα όχθη
της άλλοτε συζυγικής κλίνης.
ΠΕΤΑΓΜΑ-26/12/21
Έχω πετάξει
κι ήταν δική μου η ώθηση
και τα φτερά δικά μου,
χέρια απλωμένα.
Τι κι αν η πτήση ήταν του ονείρου;
Εγώ αισθάνθηκα τον φρέσκο αέρα
να μου χτυπά το πρόσωπο
εκεί, πάνω απ’ τις στέγες
και την άγρια χαρά
της ξανακερδισμένης ελευθερίας.
ΤΥΧΑΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ – 30/1/22
Στο άνοιγμα των βλεφάρων
τα μάτια έλαμψαν
όταν μετά από χρόνια
σε ξαναείδα.
Στην άκρη της σιωπής
άνθισε το χαμόγελο
όταν μετά από χρόνια
μου ξαναμίλησες.
Στο αερινό σου άγγιγμα
σκίρτησε η καρδιά
όπως παλιά.
Είναι απορίας άξιο
πώς ζουσα όλο τον καιρό
με συννεφιά στο βλέμμα
σφιγμένα χείλη
και παγωμένη την καρδιά.
ΕΡΩΤΙΚΟ – 30/1/22
Όταν οι ψίχες των δακτύλων μου
διατρέξουν όλο σου το πρόσωπο,
όταν η γλώσσα μου υγράνει
τις καμπύλες των λοβών σου,
όταν τα χείλη μου αποθέσουν
πρόσφορα στη βάση του λαιμού σου,
τότε θα νιώσω να βαφτίζομαι
σε νερό αθανασίας.
ΑΓΑΠΗ – 11/6/22
Στα λιλά της λεβάντας
στα κίτρινα των σπάρτων
στους γελαστούς ηλίανθους
στου γιασεμιού τη μέθη
στον ανασασμό της φλαμουριάς
τα αξόδευτά μου σ’ αγαπώ
κι η ευγνωμοσύνη
για την απλόχερη ομορφιά
που δε σώζει τον κόσμο
όμως τον κάνει βιώσιμο.
..