H Μαλαματή Μαρία Πετρίδου γεννήθηκε το 1993 και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και συνέχισε τις σπουδές της στην Πολιτική Φιλοσοφία και τις Σπουδές Φύλου. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Γράφει ποιήματα και πεζά από μικρό παιδί. Οι Θάλασσες τον Χειμώνα είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή. Επίσης ήταν υποψήφια για το κρατικό βραβείο λογοτεχνίας στη κατηγορία πρωτοεμφανιζόμενης συγγραφέα για το 2023.
.
.
ΟΙ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΤΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑ (2022)
Όπως η μέλισσα
καθρεφτίζεται στα δόντια ενός ζώου
το καταμεσήμερο
έτσι η απομόνωση μας μαθαίνει να αγαπάμε.
Ο καθρέφτης απέναντι σε έναν άλλο καθρέφτη
συσπειρώνει
το αχανές όλων των υπάρξεων
και μίας, ταυτοχρόνως
μάτια μέσα σε μάτια
και η μουσική
που καρφώνεται από την γη στις πατούσες μας
και καταλήγει ευθέως
στην καρδιά.
Όλοι οι άνθρωποι
μέσα στις προτάσεις ημερεύουμε
κι έξω από αυτές
αφήνουμε τα μαλλιά μας
κομμένα στην άμμο.
Και το ξύλο τρίζει κάτω από τον ήλιο
και οι λέξεις γίνονται ρείθρα
για να γλιστράμε
προς τα κει που μοιάζει εδώ
η πλήξη και η πληγή
γίνονται παιδιά που μαλώνουν
για το ποιο θα ανέβει πρώτο στην κούνια
* * *
Μαμά,
συχνά μου μιλούν για κάτι που κι όλας έχει φύγει
αναρωτιέμαι αν μου έμαθες εσύ,
πότε να κάνω ησυχία
μα μόνο ησυχία κάνω
τόση
που ακούγεται ως εδώ η αγωνία σου
μου αρέσει να σε δικαιολογώ σε άλλους
μα ένα παράδοξο
δηλώνω ανίκανη να σε δικαιολογήσω μέσα μου.
Αν σου άνοιγα το στομάχι,
είμαι σίγουρη πως θα ξεχείλιζαν από εκεί
πλατάνια τρομερά
που γέρνουν με φροντίδα πάνω σε ανθρώπους
με θυμάμαι δίπλα σου αχνή και μαλακή
σαν την αρχή ενός νανουρίσματος
και αυτό στο παραδίδω
με τις παλάμες μου καρφωμένες στα μαλλιά σου
Μαμά έχω κάποιες ερωτήσεις,
που πάνε οι άνθρωποι που έχασαν τον δρόμο για το σπίτι
υπάρχει κάποιος που θα μου επιτρέπει να του ζητάω κάθε μέρα
συγγνώμη;
τι χαρτιά χρειάζομαι για το ραντεβού στην εφορία;
* * *
Κάποτε θα γίνει μεγάλος ντόρος
για την σιωπή
θα μαζευτούμε πολλές
στοιβαγμένες
σ’ εκείνη την ανάσα
αφού και πριν από δύο λέξεις
συρτές
κοιτάζοντας τις λίμνες
που ξεχειλίζουν ξελιγωμένες
εκείνες γνωρίζουν
είναι πρησμένες με φροντίδα
το χώμα που τις περιβάλλει
-ένα όριο πριν την απάντηση-
θα βουλιάζει τα πόδια μας
μα αυτή η αγκαλιά
είναι παρακλητική ή παρεγκλιτική;
να ένα παράδειγμα
για μια ζωή ευτυχισμένη.
* * *
Μόνο που κάθισε μια λέξη
πάνω στην πληγή μου
-η ενοχή περικλείει την ελπίδα
γι’ αυτό με αγαπάει –
ένα ρολόι βαθύ
μέσα μου
παίζει άρπα με τα οστά μου
οι δείκτες είναι οριζόντιοι
με προσανατολισμένες ευαισθησίες
πίσω από τα κάγκελα
τις κεραίες
και τις ταράτσες
ευτυχώς το μάτι ψηλώνει
με ρυθμούς εφηβικούς
από την μέση και κάτω γη
από την μέση και πάνω αέρας
ρίζες και σύννεφα
ένα πλάσμα της μυθολογίας
που μεταφέρεται στον χρόνο
από φιλί σε φιλί
υπαινίσσεται
πως κάποτε τα σώματα ήτανε χορδές
και η απελπισία μουσική
όμορφα χρόνια.
* * *
Η κατάσταση
ισορροπεί χωρίς καμία αντίσταση
εδώ έχω γίνει πια νερό
και φυσάει
φυσάει πολύ
αλλά και όχι
μακάρι να μην είναι τρομαχτικό
πηγαίνω ακούρδιστη
χαϊδεύω με τα χέρια μου
υφές που θυμίζουν σύννεφα
κι έπειτα συνεχίζω
-με συνεχίζεις-
με ένα σκοινί
που ξεκινάει από το κεφάλι
και μου λύνει άφθονα
όλους τους κόμπους
αυτή που αποκαλούν εγώ
εκείνη που χαμογελά στις φωτογραφίες
με ύφος κρατημένο
αμμώδης
αφρισμένη
σκορπίζομαι
το δάχτυλό μου σφηνωμένο στην γη
θα βγάλει άνθος
τα δόντια μου
θα εκτοξευθούν
σαν σφαίρες
σε μία γιορτή μνημόσυνου
κι εγώ νερό
χωρίς κατάληξη
θα μείνει μόνο η πρόθεση.
* * *
Θα συνυπάρξω και θα συνωστιστώ ευθέως
στις συσσωρεύσεις
χωρίς εξήγηση
χωρίς τους ανθρώπους
που ομολογουμένως θαυμάζουν.
Στις πυκνώσεις
που καθόλου τυχαία
γρατσουνάν τους γυμνούς αστραγάλους
το καλοκαίρι
μέχρι να φτάσεις στην θάλασσα.
Στο συμπαγές
που συστάθηκε στους κλονισμούς
σαν εκείνη
την νέα λίμνη
μετά την κατολίσθηση.
Στην γωνία των οδών
Φυλής και Ηπείρου
που χαιρετίζονται οι άνθρωποι
χτυπώντας τα ράμφη τους
σε τοίχους και σε κράνη
-να ο νέος ρυθμός της πόλης-
Στην σιωπή που πήζει
πριν την κρούση
μα εν τέλει τίποτα.
Εδώ στέκονται όλα ανάλυτα
χωρίς να μοιάζουν αναλλοίωτα
και μάλλον ζητάνε λίγο χώρο
φυσώντας τα σήματά τους
με μια βαριά εκπνοή.
.