ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΗΣ Θα'ταν 12 του Μάρτη

Γεννήθηκε το 1932 σε έναν προσφυγικό καταυλισμό στο Επταπύργιο, κοντά στις φυλακές του Γεντί-Κουλέ, Μικρασιάτης στην καταγωγή, και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη Θεσσαλονίκη, την πόλη που τόσο αγαπούσε.
Πρώτα βήματα
Μπήκε στο χώρο της μουσικής σε ηλικία 15 ετών, με σπουδές στη Σχολή πιάνου του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης. Το 1952, για λόγους βιοπορισμού, αρχίζει να εργάζεται ως πιανίστας σε νυχτερινά κέντρα της Θεσσαλονίκης. Έγραψε το πρώτο του τραγούδι «Περιστεράκι» το 1960 με το οποίο συμμετείχε στο Φεστιβάλ του ΕΙΡ, με ερμηνεύτρια τη Ζωή Κουρούκλη.
Γράφει την επιτυχία «Μη μου θυμώνεις μάτια μου», που ερμηνεύει αρχικά η Χορωδία Φ.Ε.Μ. και στη συνέχεια ο Γιάννης Πουλόπουλος, όπως και το «Αν δεις στον ύπνο σου ερημιά» και ξεκινά συνεργασίες με μεγάλα ονόματα της τότε μουσικής σκηνής όπως η Καίτη Χωματά και ο Γιάννης Βογιατζής. Το 1966 εμφανίστηκε και στο χώρο του θεάτρου, γράφοντας μουσική για το «Το ταξίδι» του Γιώργου Θέμελη στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας, σε σκηνοθεσία Ευγένιου Σπαθάρη.
Συνεργασίες
Μετακόμισε στην Αθήνα το 1967 για να συνεργαστεί με τη δισκογραφική εταιρεία ΜΙΝΟΣ και με τους τότε ανερχόμενους τραγουδιστές Γιώργο Νταλάρα, Χαρούλα Αλεξίου, Γιάννη Καλατζή και Γιάννη Πάριο. Αυτή την περίοδο έγραψε τα σημαντικότερα τραγούδια της σταδιοδρομίας του: «Πού ‘ναι τα χρόνια» (Α. Δασκαλόπουλος), «Να ‘τανε το ’21» (Σ. Τσώτου) – το τραγούδι που τον καθιέρωσε, «Κάπου νυχτώνει» (Σ. Κουγιουμτζής), «Όλα καλά κι όλα ωραία» (Σ. Κουγιουμτζής), «Ο ουρανός φεύγει βαρύς» (Σ. Κουγιουμτζής), «Έτσι ειν’ οι ανθρώποι» (Σ. Τσώτου). Αν και στιχουργός ο ίδιος, συνεργάστηκε με σπουδαίους στιχουργούς όπως το Μάνο Ελευθερίου, Κ. Βίρβο, Σώτια Τσώτου, Μ. Μπουρμπούλη, Λευτέρη Παπαδόπουλο και ποιητές σαν τον Γ. Θέμελη, Ντ. Χριστιανόπουλο, και Κώστα Βάρναλη. Αργότερα συνεργάστηκε με μια σειρά άλλων μεγάλων ερμηνευτών όπως το Γιάννη Πάριο, την Άννα Βίσση, τον Αντώνη Καλογιάννη, το Γιάννη Καλατζή και την Ελευθερία Αρβανιτάκη σε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της, το «Κόκκινο φουστάνι».
Ακολούθησε μια σιωπή 11 ετών, κατά τη διάρκεια των οποίων επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη από το 1988. Με πρόταση του Γιώργου Νταλάρα, επανήλθε στο προσκήνιο το 1998, με καινούργια κομμάτια βασισμένα στη βυζαντινή παράδοση, που ηχογραφήθηκαν στο Μέγαρο Μουσικής, με τον Νταλάρα και την Αιμιλία Κουγουμτζή και συνοδεία χορωδίας, με τον τίτλο «Ύμνοι αγγέλων σε ρυθμούς ανθρώπων». Η τελευταία του δισκογραφική παρουσία το 2001 ήταν το ” Έβρεχε ο κόσμος” με 11 τραγούδια που έγραψε για την κόρη του, Μαρία Κουγιουμτζή και το Γιώργο Χριστοδούλου.
Ο συνθέτης έφυγε το Σάββατο 12 του Μάρτη 2005, στα 73 του χρόνια, από ανακοπή καρδιάς.

Η αδελφή του ΜΑΡΙΑ ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΗ, έγραψε:
Σαν σήμερα ο αδερφός μου μας άφησε μόνες. Ένα γυναικομάνι που τον λάτρευε.
Σαν σήμερα, Μάρτης μήνας, τότε που ζούσαμε Αυτός η μαμά κι εγώ, η Αιμιλία εμφανίστηκε αμέσως μετά, δεκατεσσάρων ήμουν, με πήγε να με γνωρίσει στον ποιητή Γιώργο Θέμελη που δίδασκε στο Κρατικό Ωδείο όπου ο αδερφός μου σπούδασε πιάνο και θεωρητικά, ένα ξύλινο οίκημα απ’ ότι θυμάμαι, αλλά μπορεί να μην ήταν καθόλου έτσι, πάντως από την δειλία μου κοίταζα κάτω και έτσι θυμάμαι ή νομίζω πως θυμάμαι το σανιδένιο πάτωμα, στη στάση Στρατηγείο, δίπλα στη θάλασσα που ο Σταύρος απολάμβανε να κάνει βόλτες. Ήταν δεινός περιπατητής. Περπατούσε ώρες ατέλειωτες και από ανάγκη, δεν υπήρχαν χρήματα για το τραμ, και από αγάπη για την Θεσσαλονίκη. Σε μια απ’ αυτές τις βόλτες αργότερα έγραψε το ¨μη μου θυμώνεις μάτια μου» μουσική και στίχους.
Πηγαίνοντας, με συμβούλευε η σιωπή του, που μέσα στη δική μου σιωπή καταλάβαινε και καταλάβαινα όσα χωρίς να ξέρω ήξερα, αισθανόμουνα και μάθαινα. Αυτό το άφωνο πλήθος μέσα μου μιλούσε ασταμάτητα. Δεν χρειαζόταν να μου πει ο Σταύρος να μη μιλώ ούτε καν να ρωτώ, αλλά να ακούω αυτά που θα μου έλεγε ο Θέμελης, ένας τρυφερός και ευγενής άνθρωπος, ένας σπουδαίος ποιητής.
Πάντοτε όταν πλησίαζα πρόσωπα που θαύμαζα, μεταμορφωνόμουν σε μουγκή.
Ο θαυμασμός είναι από τα πιο σημαντικά αισθήματα, πιθανόν να μου είπε ο αδερφός μου, γιατί ανοίγουν τα παράθυρα της ψυχής και ελευθερώνεσαι από τις τοξίνες της ασημαντότητας. Ανεβαίνεις τις αιώρες της ύπαρξης και γεύεσαι την μαγεία της υπέρβασης. Την δυνατότητα του Υπέρ.
Φυσικά καθόλου δεν είπε αυτά ακριβώς τα λόγια, αλλά ένοιωσα και νοιώθω, πως το χέρι του που με κρατούσε τα έλεγε αυτά. Το χέρι του ήξερε, και δίδασκε το δικό μου.
Το υπέροχο χέρι του που με κρατούσε πάντα και με κρατάει ακόμα.

12/3/2018