Η Κωνσταντίνα Μπιζέ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και εργάζεται. Είναι απόφοιτη του τμήματος αρχιτεκτόνων μηχανικών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ενώ συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Ντρέτα κόμπο είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.
ΝΤΡΕΤΑ ΚΑΜΠΟ (2024)
[αρχή _ όριο το σώμα]
ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟΣ
η πόρπη καρφωμένη στο κεφάλι
ουρλιάζει η γοργόνα
πολυτελείας τα βέλη πέσανε
και βρήκανε σημάδι
η μέση τώρα αδειανή
σε αναμονή των δυο χεριών
χάδια να κρατήσουνε
παντελονιού τη βάση
αδειανή χωρίς πάτο
τα βέλη σκόρπισαν
όλα κάτω στην αγκράφα
και βρήκανε κεφάλι
[ανάγκη _ παράξενο δάσος]
ΕΡΩΤΙΚΟ
το ποίημα είναι ένα τώρα
έκθαμβο
που στέκεται για πάντα
[έρωτας _ ανθισμένα ρόδα φθινοπώριασε]
ΣΕ ΛΑ ΜΙΝΟΡΕ
πλασματική μεμβράνη
στα νερά μας ευέλικτη
ρευστή όπως τα χέρια σου
στο σώμα μου -αναρωτιέμαι
τι πλάσμα- μαγεία, καθήλωση
των οφθαλμών οι νότες που
χορεύουν στα δάχτυλα με
τ’ άκρα σαγηνεύουν
μηνύματα στα κύτταρα
ορίζουν / διαχωρίζουν
(…) ενώνονται
ΛΙΤΑΝΕΙΑ
έξω βρέχει-
της βροχής σταγόνες
δεν αγγίζουν το δέρμα
πριν λίγο πέθαναν
τα μύρτιλα στον κήπο και
το φασκόμηλο ξεράθηκε
νωρίς -θα φτιάξω τσάι-
δεν
το ήξερες
δεν έμαθες
δεν ρώτησες
καταλαβαίνω -πάντα
το κάνω- λιτανεία
του έρωτα: σάπια
γεύση στους πόρους
συνεχίζει να σκάβει
στη φαντασία αγάπες
-εκεί όλα καλύτερα:
το φόντο εγώ
τοπίο χωρίς ψυχή
εσύ το ψαίμα
[έ ρωτάς κυνηγώντας κεραυνούς μέθυσε ο θίασος]
ΓΑΜΗΛΙΟ ΠΑΡΤΙ
τόσο όμορφες με τα
φορέματά τους ν’ ανεμίζουν
τόσο δειλές ν’ αγγίξουν την αξία
κάτω από τούλια και τα πέπλα τους·
φορώ τα τούλια στον λαιμό
πέπλα για μανίκια και παντελόνα
τον σκελετό να ντύνει
γιατί τα κόκαλα
δεν υποτάσσονται στη λήθη
είμαστε κόκαλα καλέ μου
και τα χέρια έχουν το ύψος
των ποδιών για ν’ αγκαλιάζουν
τον κορμό με τα δικά σου χέρια
-δεν υποτάσσονται. μεγαλώνουν
κλαδιά που φτάνουν ουρανό
στη μνήμη του δέντρου
τη σκιερή φωτιά της αγκαλιάς
σε όρκους μισοφέγγαρου με
δαχτυλίδι δένεις τη σκιά
ΑΠΑΝΕΜΑ
Βρέθηκε το καλοκαίρι
δίπλα σε ακτή
να τρώγεται με
ηδονής λαχτάρα
-κορμί ο τόπος-
απάνεμα να στέκεται
κατάρτι σε καράβι
φόντο πανσέληνος να
κλαίει τις Περσείδες
θάλασσα βρέχει
αχόρταγα σώματα
τόσα πώς να χωρέσουν
Αχ
φραγκόσυκα που
ακόμα δεν γευτήκανε τα
στόματα να κρέμονται
ανοιχτά πάνω στον δρόμο
γλείφουνε περαστικά
δάχτυλα καθώς
του ακροβάτη φτέρνα
ξεπροβάλλει
ορά τον νου
φιλά του κύκνου τα φτερά
κι Αύγουστο ξεδιπλώνει
-δυο σπασμένα κοχύλια
κολλάνε ενώνονται
με ήχους
γίνονται πέτρα
γίνονται άγκυρα
βουτάνε στον βυθό
βυθίζουν ανασαίνουν λόγια: μαζί σου
οποίος / δεν είναι Αύγουστο / δεν ήτανε ποτέ.
ΠΟΝΟΣ _ ΕΡΩΤΙΚΟ
υπάρχει ένας πόνος
-αιωρείται·
δεν είναι
δικός μου
είναι.
[θάνατος μεγαλοπρεπής ανθρωπίλα]
ΑΦΥΛΑ
κόκκινα κομμάτια εκ
πεσούσης ζωής βυθίζονται
πίπτουν σε καθαρά νερά που
τα νεφρά ευλόγησαν με
ένα σπασμό και
η μήτρα ξέρασε με
ουρλιαχτά τραβώντας
τα μαλλιά της.
νεκροί στη μάχη
μαραμένα στα χέρια
μαδάνε τριαντάφυλλα,
άφυλα τρώνε
τ’ αγκάθια να θυμηθούν
να νιώσουν κάτι, κάτι
κάτι παρόν _ τίποτα
ΑΝΤΙΔΟΤΟ
Υπάρχει ένα χάσμα
στο γιατί σου
με το επειδή μου
ο μόνος που μοιάζει
να καταλαβαίνει πως ξεκινά
επιδημία
είναι η γάτα με το σταχτί
χρώμα -αντίδοτο στην
έγχρωμη ψευδαίσθηση για
λόγους και επιλόγους
[αρχή _ μετάβαση ωδικών -κτηνών]
[ΝΟΤΕΣ]
Στο κάτω χείλος
παραμονεύουν
κρυμμένα ψέματα
-ωραία λόγια νοτισμένα-
τα χαμένα κορμιά σε οθόνες
εμφανίζονται
σαν υπενθύμιση πως
κάπως ζήσανε
κοιτάζοντας το μέλλον
νότες του χθες καραδοκούν
να εξευμενίσουν
όλες, τις άτρωτες στιγμές.
[επιθυμία _ πτητικές αναδύσεις]
[ΓΚΡΕΤΑ ΓΚΑΡΜΠΟ]
Εγκλωβισμένες σε πνευμόνια
κοφτά ανασαίνουν πνοές.
[Γκρέτα πνίγεσαι μες στον βυθό
τα πόδια σου παλεύουν στην ποδιά
ξύπνα / μην κολυμπάς / περπάτα
πέρα απ’ τον δρόμο
ντρέτα μπροστά κάμπο θα βρεις
μη σταματάς]
.
ΚΡΙΤΙΚΕΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΡΙΤΣΑΣ
https://stigmalogou.gr 19/09/2025
Γνωρίζοντας την Γκρέτα Γκάρμπο
Είναι γεγονός ότι οι υπερρεαλιστικοί συμβολισμοί καθοδήγησαν στο παρελθόν και συνεχίζουν να καθοδηγούν και τώρα τα εσωτερικά νήματα της σκέψης και την οδηγούν σε διεξόδους, όπου αποκαλύπτονται τα πιο έντονα σημεία επαφής των αισθήσεων με τον κόσμο. Τον κόσμο που είναι άγνωστος και δεν μπορεί να περιγραφεί απόλυτα και λογικά, όσο και αν γνωρίζουμε ή είμαστε γνώριμοι με κάποιες πλευρές του. Ιδιαίτερα δε στην τέχνη, αυτό είναι μια βασική δικλείδα ασφαλείας ώστε να ανοίξει το πεδίο της συνείδησης του καλλιτέχνη ή του συγγραφέα.
Πάνω σε αυτή τη βάση η Κωνσταντίνα Μπιζέ στην πρώτη ποιητική συλλογή με τίτλο, ντρέτα κάμπο (εκδ. Ενύπνιο, Αθήνα 2024), ανοίγει τον δικό της δρόμο στην ποιητική δημιουργία. Με αναφορές άλλοτε συγκεκριμένες και γνωστές, όπως π.χ. ο Λουντέμης, ο Ηράκλειτος κι ο Ρίτσος και άλλοτε σχεδόν άγνωστες, όπως ο Arthur Schnitzler, μας καταγράφει τον δικό της κόσμο, έναν κόσμο ζωής έρωτα και θανάτου, με ένα τρόπο ενορατικό και σε καμία περίπτωση αχρείαστα λυρικό.
Πιο συγκεκριμένα, ήδη από το πρώτο ποίημα της συλλογής, «Τράγων ωδή», καταλαβαίνουμε τον προσανατολισμό της συλλογής, καθώς η ζωή παρομοιάζεται με σβηστά γέλια και πνιχτά δάκρυα – μια συνεχής τραγωδία. Μια συνεχής τραγωδία που σαν «συνάφεια αλήθειας» καθοδηγεί τις πράξεις μας, όχι προς ένα σκοπό αλλά στην συνειδητοποίηση του παρόντος, όπως αυτό είναι: σκοτεινό.
Εξάλλου, η ίδια η «κατοχή της σάρκας» είναι μια συνεχής αλλοτρίωση της μορφής μας μέσα στο χρόνο, ακολουθεί τα γεγονότα της φυσικής φθοράς («Ζωικές υστερίες»). Ένας πόνος που αιωρείται κι απλά υπάρχει στα σπάργανα της ύπαρξής μας («Πόνος_Ερωτικό»). Αλλά, παρά ταύτα, η ποιήτρια με το προσωπείο της Γκρέτα Γκάρμπο προσπαθεί να βρει τον δικό της κάμπο, τη δική της σωτηρία – όλο μπροστά, ευθεία, ντρέτα, ακόμη και αν αυτό πονάει.
Μια συλλογή που με έξυπνο τρόπο εισάγει, με ένα υπερρεαλιστικό τρόπο, τη βασική αντίληψη της ποιήτριας για τον κόσμο. Μια αντίληψη που ενέχει εντός της τόσο πόνο αλλά και τόση άλλη ελπίδα – έστω σκοτεινή κι ακαθόριστη.
.
ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΟΤΖΑΚΗ
Fractal 11/03/2025
Υπερρεαλιστικές νότες σε σύγχρονη ποίηση – Οι αντιθέσεις της συλλογής
Η πρώτη συλλογή της Κωνσταντίνας Μπιζέ έκανε αίσθηση στον χώρο της ποίησης. Αποτελείται από πενήντα επτά ποιήματα και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΕΝΥΠΝΙΟ τον Οκτώβριο του 2024. Στο εξώφυλλο, σχεδιασμένο ειδικά από την ποιήτρια, κυρίαρχο το πρόσωπο / τα πρόσωπα και τα μάτια. Όραση ευθεία και όραση πανοραμική, εσωτερική ή / και πλάγια. Κάπως έτσι είναι ιδωμένα και τα ποιήματα της Μπιζέ, ως αντανακλάσεις του εσωτερικού κόσμου, βγαλμένα από το σύμπαν του ονείρου.
Ο τίτλος της συλλογής ντρέτα κάμπο αποτελεί παράφραση του ονόματος της γνωστής παλαιάς ηθοποιού «Γκρέτα Γκάρμπο», παραπέμποντας στο ομώνυμο ποίημα της συλλογής. Η φράση σημαίνει «ευθεία μπροστά ο κάμπος» σε κρητικό ιδίωμα. Προτρεπτικός λοιπόν ο τίτλος και διευκρινιστικός της διάθεσης της ποιήτριας, που είναι διάθεση στοχαστική και μελαγχολική από τη μία μεριά, σαρκαστική αισιόδοξη και παιγνιώδης από την άλλη.
Σε οκτώ ενότητες διαρθρώνεται το ποιητικό υλικό, σε μια προσπάθεια να σχηματοποιηθεί το ασχημάτιστο της ψυχής και της βαθύτερης πραγματικότητας, να οργανωθεί σε λέξεις ο κόσμος της απώλειας, του πόνου, του έρωτα, της ζωής.
Παρόλο που είναι παρακινδυνευμένες οι «ετικέτες», θα ενέτασσα τα ποιήματα στην υπερρεαλιστική γραφή και θα τολμούσα να πω ότι θυμίζουν σουρεαλιστικά ποιήματα της γενιάς του ‘30. Ψυχαναλυτικά, τολμηρά, ασαφή και υπαινικτικά -συνειδητή δημιουργική ασάφεια και γοητευτική υπαινικτικότητα- βρίθουν από φαινομενικά «παράλογους» συνειρμούς, εικόνες σε κίνηση, λόγο ακρωτηριασμένο, λέξεις που «χορεύουν».
Οι αντιθέσεις αποτελούν βασικό διαρθρωτικό στοιχείο της συλλογής, είναι ο άξονας που δομεί τα σπαράγματα, τα θραύσματα, καθώς αναδύονται σχεδόν αυτόματα, παίρνοντας τη θέση τους στη λευκή σελίδα ατάκτως ερριμμένα και με πολλή τάξη συνάμα. Η τοποθέτηση, κάθε άλλο παρά τυχαία. Παρεμβαίνει το αρχιτεκτονικό μάτι και χέρι της ποιήτριας, κοσμώντας το συναίσθημα και απογειώνοντας το βίωμα.
Από την πρώτη ποιητική ενότητα [ΑΡΧΗ _ ΟΡΙΟ ΤΟ ΣΩΜΑ] ο αναγνώστης παρασύρεται στο ποιητικό σύμπαν, στη μυθολογία της Μπιζέ. Η διακειμενικότητα εμφανής. Οι ρήσεις του Τζορτζ Έλιοτ «Κάθε όριο είναι επίσης μια αρχή εκτός από τέλος» και του Σάμουελ Μπέκετ «το τέλος βρίσκεται μες στην αρχή κι ωστόσο συνεχίζουμε» βεβαιώνουν την ωριμότητα του στοχασμού και προετοιμάζουν τον αναγνώστη για την ξενάγηση στον μυστικό παλμό μιας παλλόμενης ψυχής που αγωνιά, ψυχής που μεταμορφώνεται και έχει τη δύναμη να αισθητοποιεί τις μεταμορφώσεις της.
Στο εναρκτήριο ποίημα της ενότητας ορίζεται η ζωή με στίχους που καρφώνονται, αμετάκλητοι. Οι λεκτικές και νοηματικές αντιθέσεις οδηγούν στην πολυπόθητη σύνθεση ορίζοντας την έννοια της ζωής και της ύπαρξης.
Γελοία τραγωδία
το γέλιο σβήνεις
τα δάκρυα πνίγεις
όμοια ζωή
[ΤΡΑΓΩΝ ΩΔΗ]
Πρόκειται για καταστάλαγμα, απόσταγμα σοφίας. Η βιωματική υπαρξιακή ποίηση αισθητοποιείται μέσα από σύμβολα, προσωπεία, εικόνες, μύθους. Οι στίχοι και οι ανάσες – παύσεις πηγάζουν από την καταβύθιση στο προσωπικό και συλλογικό παραμύθι. Ένα παραμύθι για μεγάλους, στο οποίο η γοργόνα «ουρλιάζει», τα βέλη πέφτουν και βρίσκουν σημάδι, ο έρωτας είναι ανεκπλήρωτος, το σώμα πενθεί, τα μάτια γίνονται «υγρό κάστανο» που φυλακίζουν το έρεβος.
Δεν θυμάμαι αν
Τα μάτια σμαράγδια ήτανε
Μήτε σαν ρουμπίνια
Υγρό κάστανο ήτανε
Φυλάκιζαν το έρεβος
Κι έπειτα εμένα
[ΝΟΜΙΖΩ ΞΕΧΑΣΑ]
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η θεατρικότητα των ποιημάτων και η αφηγηματική δεινότητα, όπως στο ποίημα ΒΑΣΙΛΙΚΟΙ ΧΟΥΡΜΑΔΕΣ.
Ρώτησα
πόσους χουρμάδες
βασιλικούς μπορώ να φάω;
Όσους θέλεις Αποκρίθηκε.
σάστισα στην τόση ελευθερία
έφαγα έναν και
δύο πρόσφερα
έφαγα κι άλλον
κατά μήκος του διαδρόμου
κοίταξα κλεφτά
Έγνεψε να συνεχίσω αν
αφού θέλω
[…]
Η ποιήτρια μάς μεταφέρει στο διάδρομο της συνομιλίας, στις επιθυμίες της, στη διάψευση, στη ματαίωση. Από την κίνηση, από την επιθυμία καταλήγει στην ακινησία με το παράπονο μικρού παιδιού και με την αποδοχή ώριμου ενήλικα. Και πάλι η κίνηση είναι διπλή, οι δυνάμεις είναι αντίστροφες, οι ενέργειες συμπληρώνονται. Από τη μία η ώθηση να γευτεί του λαχταριστούς χουρμάδες και από την άλλη η ματαίωση, το τέλος. Αιφνιδίως η σκανταλιά και το παιχνίδι σταματούν.
[…]
κόπηκε η όρεξη και η λαιμαργία
και η λατρεία και ο πόθος
τ έ λ ο ς
[…]
Ε και; Θα μπορούσαμε να πούμε εκ του αποτελέσματος ως αναγνώστες. Η ποιήτρια βρίσκει τις λέξεις να συνεχίσει το παιχνίδι, κλείνει το μάτι στη Μοίρα και παίζει μαζί της με όπλο το ποιητικό της έργο.
Στη δεύτερη ενότητα [ΑΝΑΓΚΗ _ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΔΑΣΟΣ] ο αναγνώστης παρασύρεται στον κυματισμό των λέξεων, στον χορό των σωμάτων, στην ταλάντευση των συναισθημάτων, στο κενό.
Οι κύκλοι όμοροι
οι κύκλοι
οι κύκνοι
τα σώματα
σώματα χωρίς
χέρια και πόδια
κεφάλια.
[…]
[ΧΟΡΟΣ]
Οι επαναλήψεις ψιθυρίζουν ή κραυγάζουν την απώλεια, τη στέρηση, την αναζήτηση. Και όμως οι λέξεις αέρινες κυματίζουν επιχειρώντας να λειάνουν τον πόνο. Οι αντιθέσεις, το πιο δυναμικό σχήμα της συλλογής, αναλαμβάνουν το άπιαστο κομμάτι του χρόνου, αισθητοποιούν την εσωτερική πάλη, την αέναη κίνηση του πεπρωμένου, της ανάδυσης και της κατάδυσης.
Κοέν, Έλιοτ και Περσεφόνη
Και να (!) έφτασε Φθινόπωρο
[ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΕΡΟΣ]
Στο γύρισμα του χρόνου παρασυρόμαστε. Αναπόφευκτη η επιστροφή της Περσεφόνης στα έγκατα του έρωτα, αναπόφευκτη η Μοίρα και για τον καθένα. Ο κύκλος, θέρος – φθινόπωρο, έχει διάρκεια, καταβροχθίζει, αναγεννά και αναγεννιέται.
Στην τρίτη ενότητα [ΕΡΩΤΑΣ _ ΑΝΘΙΣΜΕΝΑ ΡΟΔΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΑΣΕ] το θέμα του έρωτα συνυφασμένο με τον πόνο, το θέμα του χρόνου, του λεπτού, της στιγμής που «δονείται ασύστολα» επανέρχονται. Όμως, σε αυτήν την ενότητα οι λέξεις ξεχύνονται σαν βόλια, η ένταση κλιμακώνεται.
«φονεύει η λύπη τα παιδιά της»
«πικρόχολη συνάφεια μιας αλήθειας που καίει τα δάχτυλα στο στόμα»
Η αναμέτρηση με τη Μοίρα είναι άνιση, το σθένος, αν και υπάρχει, καταλήγει λυγμός,
«[…] χαρά κρυμμένη λάμπει / το κάταγμά μας στη ρωγμή / τα θέλω στο ντουλάπι».
Το χρώμα του αίματος και του θανάτου φαντάξουν ανεξίτηλα. Σαν χορικό αρχαίας τραγωδίας η αλήθεια γίνεται βροχή από φθόγγους, που μεταφέρουν το αιώνιο ερώτημα «τι ζούμε», «ονειρευόμαστε;» και την πανάρχαια επίκληση για την αλήθεια σε έναν κόσμο «… ιδανικό / για φυλλωσιές και καταρράκτες // σε δάση γεμάτα μυστικά, θάλασσες / ποτάμια…» [ΠΟΙΗΜΑΤΑ & ΣΥΜΦΩΝΑ (ΦΟΒΟΣ_IN SITU)].
Ωστόσο, η κάθαρση αργεί. Η πραγματικότητα έχει εγκατάλειψη, τη μυρωδιά της αμμωνίας, της σκουριάς, αρρώστια, ξενύχτια, έχει σάπια γεύση. Από την άλλη μεριά έχει και τη μυρωδιά του ευκαλύπτου, τα υγρά φύλλα του αγέρα και της τρικυμίας, το βλεφάρισμα της Γης. Το ποιητικό Εγώ σαν το «μυγάκι» αφήνει «… τα σημεία στη θέση που /κατέκτησαν/επέλεξαν./έκαστος εφ’ω ετάχθη». Η απεύθυνση στο μυγάκι (ΣΗΜΕΙΟ ΣΤΟ ΧΩΡΟ) έχει και δύναμη και καταγγελία. Η πλατωνική ρήση όντως «γαργαλάει» το εγώ της ποιήτριας. Αναιρείται με διάθεση σαρκαστική το παιχνίδι δύναμης στον κόσμο των δυνατών. Το δίκαιο της πυγμής χλευάζεται και αναλύεται με εικόνες του μικρόκοσμου, γειωμένες και καθημερινές.
Εκτός από το ψυχαναλυτικό ενδιαφέρον και τα φιλοσοφικά πετάγματα, τα ποιήματα της συλλογής ντρέτα κάμπο ξεχωρίζουν για την εικονοπλαστική τους δύναμη. Ο λυρισμός αναποδογυρίζει τον κόσμο του ποιητικού κειμένου, καθώς μεταβολίζεται σε τοπίο τρομακτικό. Συγκεκριμένα, στην τέταρτη ενότητα [Ε ΡΩΤΑΣ _ ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΚΕΡΑΥΝΟΥΣ / ΜΕΘΥΣΕ Ο ΘΙΑΣΟΣ] δίπλα στον γλάρο τοποθετούνται και τα κεφάλια κοράκων. Επίσης, «κοράλλια κοχύλια / μέδουσες στρείδια και / αχινοί» γίνονται θύμηση που «στάζει στην κόκκινη ουρά». Αυτή η επικάλυψη των εικόνων οδηγεί στην αποδόμηση του παραδοσιακά ωραίου, και του λυρικού, ευωδιαστού κόσμου.
Σε αυτή τη σύνθεση και διάλυση ταυτόχρονα έγκειται και η γοητεία της ποίησης της Κωνσταντίνας Μπιζέ. Πλάθει έναν κόσμο καινούργιο εμπεριέχοντας παραδοσιακά υλικά. Ποιος δεν παρασύρεται από την αστραπή που «ουρλιάζει», από τον κεραυνό που χτυπά το άμοιρο δέντρο; Και ποιος δεν καταδύεται μαζί της στο «κατράμι» του βυθού.
Στην ενότητα [ΘΑΝΑΤΟΣ _ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΛΑ] ξεδιπλώνεται με χειμαρρώδη λόγο η άβυσσος, που όμως έχει και νούφαρα, και ροζ φορέματα αλλά και πλατωνικούς «ασφόδελους» (αναπόφευκτη η σύνδεση με το σεφερικό ποίημα «επί ασπαλάθων…»). Εδώ, πάντως, τυραννισμένη είναι η αλήθεια, που πέφτει στον γκρεμό, και τύραννος ο κόσμος όλος. Οι «πυράκανθοι», τα αγκάθια επανέρχονται ως αγαπημένο μοτίβο στο ομώνυμο ποίημα. Και φυσικά μας παίρνει από το χέρι η μορφή της νεράιδας, που «βαστούσε τρία μπαστούνια». Διαβαίνουμε μαζί της στον «κόκκινο φράχτη», στα «σκέλια του Μινώταυρου», προσέχοντας τις «φτέρνες» μας. Πόσο αληθινό γίνεται τ ΄ όνειρο; Πόσα μυστικά αντλούμε κωπηλατώντας στον κόσμο του;
Ένα ταξίδι λοιπόν τα ποιήματα της συλλογής στην πρωτόγονη ατομική και συλλογική περιδίνηση με τους Λαιστρυγόνες, τον Μινώταυρο, την Περσεφόνη, την Ανδρομάχη και τόσες άλλες μυθολογικές μορφές /σύμβολα. Οι μεταμορφώσεις του ονείρου δυναμώνουν τον στίχο. Η ποιήτρια αλιεύει από την πάχνη τ΄ ονείρου εικόνες, φθόγγους, σιωπές κραυγάζοντας την αλήθεια της.
Αυτό το ταξίδι έχει και ΛΙΓΟΥΡΑ –ελλείψεις στο στομάχι, έχει και καημό που τη νικά. Έχει κύκλους ομόκεντρους, όταν τα μάτια γίνονται στρόβιλοι. Οι κύκλοι αυτοί περικλείουν περιστέρια που «βίαζαν φλούδες πορτοκαλιού», «δυο σκύλες με πέρλες στο λαιμό / και κόκκινες tutu…» και τόσα άλλα χρώματα, χυμούς, οσμές, φωτογραφικά στιγμιότυπα.
Στις τρεις τελευταίες ενότητες της συλλογής τα ποιήματα λιγοστεύουν. Συγκεκριμένα, στην ενότητα [ΑΡΧΗ _ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΩΔΙΚΩΝ ΠΤΗΝΩΝ] περιέχονται μόλις τρία ποιήματα. Και μόνο οι τίτλοι ΕΝΤΡΟΠΙΑ, ΩΡΙΜΑΣΑΜΕ, ΝΟΤΕΣ σημαίνουν την σταδιακή σίγαση της φωνής. Η αποκλιμάκωση της έντασης επιβάλλεται από την «εξάντληση ζωής» σ΄ έναν κόσμο που «παραμονεύουν/κρυμμένα ψέματα».
Στην προτελευταία ενότητα [ΕΠΙΘΥΜΙΑ_ΠΤΗΤΙΚΕΣ ΑΝΑΔΥΣΕΙΣ] ένα και μοναδικό το ποίημα ΓΚΡΕΤΑ ΓΚΑΡΜΠΟ. Το προσωπείο βυθίζεται, πνίγεται στον βυθό. Όμως η προτροπή «μη σταματάς» νοηματοδοτεί όλη τη συλλογή. Η φωνή αντηχεί «ντρέτα κάμπο». Ο κάμπος μπροστά είναι ανοιχτός, προχώρα.
Ωστόσο, η ποιήτρια επιλέγει να κλείσει τη συλλογή της με το απόλυτο λευκό, το πιο δυνατό της ποίημα, το μη ποίημα. Το όνομα της ενότητας [ΕΡΩΤΑΣ_ ].
Μία αντανάκλαση στο λευκό γίνεται ο έρωτας. Γίνεται το τελείωμα, η ολοκλήρωση. Είναι η παύση, η σιγή, η απαίτηση χωρίς λόγια. Είναι η γέννηση και ο θάνατος. Δεν μορφοποιείται, αναφλέγεται και ολοκληρώνεται.
Εν ολίγοις, η ποιητική συλλογή ντρέτα κάμπο διαθέτει πρωτοτυπία και τόλμη. Αποτελεί υποβρύχια ξενάγηση με όχημα λέξεις και κυρίως συνδυασμούς λέξεων που ξαφνιάζουν αποκαλύπτοντας. Τα ποιήματα της Κωνσταντίνας Μπιζέ δεν σκιαγραφούν, αλλά χαράσσουν δυνατά και ανεξίτηλα τα στιγμιότυπα της ζωής και του θανάτου. Δεν περιορίζονται σε μονοδιάστατες εικόνες, αλλά ξεδιπλώνουν ένα πολύχρωμο καμβά, μία σύνθεση με ποικιλία και αρμονία ταυτόχρονα. Συναίσθημα και νόηση συμπορεύονται.
Αρχιτεκτονική δόμηση, σουρεαλιστική φαντασία, ελιγμοί και αντιθετικές διαδρομές. Όλα αυτά με όχημα την αυθεντική ευαισθησία της ποιήτριας.
.
.