Γεννήθηκε το έτος 1954 στην Αμφιλοχία Αιτωλοακαρνανίας, όπου έμεινε μέχρι το πέρας των μαθητικών του χρόνων.
Το έτος 1973 μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη για σπουδές. Σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός και το 1977 νυμφεύθηκε τη Βάσω Δρόσου. Έχει ένα τέκνο, τον Μάριο Δρόσο, ο οποίος σήμερα είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Ποτένζα στην Ιταλία και έναν εγγονό, τον Αριώνα.
Στη Θεσσαλονίκη έμεινε μέχρι το 1983, εργαζόμενος σε Τεχνική Εταιρεία της πόλης.
Το 1983 μετακόμισε στο Αγρίνιο για να διοριστεί στην Τεχνική Υπηρεσία Δήμων και Koιvoτήτωv, ως Επιβλέπων Μηχανικός Δημοτικών Έργων. Κρίθηκε Προϊστάμενος και ανέλαβε το Τμήμα Υδραυλικών και Εγγειοβελτιωτικών Έργων. Στην Υπηρεσία αυτή έμεινε μέχρι το 2010, οπότε και καταργήθηκε η συγκεκριμένη Υπηρεσία και μετατάχθηκε τότε με τον ίδιο βαθμό στην Τεχνική υπηρεσία του Δήμου Μεσολογγίου. Διετέλεσε και Διευθυντής αυτής της Υπηρεσίας, από την οποία αποχώρησε οριστικά λόγω συνταξιοδότησης το έτος 2019.
Από τα μαθητικά του ακόμη χρόνια είναι λάτρης και μελετητής της Ιστορίας, της Φιλοσοφίας και του μεγαλείου του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, στοιχεία τα οποία τον επηρέασαν στο ποιητικό του έργο.
Με την Ποίηση ασχολήθηκε από τα χρόνια της γυμνασιακής του μαθητείας, διαβάζοντας Ποίηση και Λογοτεχνία και γράφοντας ποιήματα, τα οποία όμως δεν έχει εκδώσει μέχρι τώρα.
Θεωρεί την Ποίηση σαν τη σημαντικότερη Τέχνη του λόγου, μέσα από την οποία ο ποιητής εκφράζει και καταθέτει την ίδια του την ψυχή και απόσταγμα εικόνων και μηνυμάτων από τις εμπειρίες της ζωής του.
Οι πλέον αγαπημένοι του ποιητές είναι ο Παλαμάς, ο Κάλβος, ο Καβάφης, ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος και ο Βρεττάκος.
Σήμερα ζει στο Αγρίνιο με την σύζυγό του, ασχολούμενος με την Ποίηση και τη μελέτη της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας.
.
.
.
ΕΠΕΑ ΠΥΡΟΕΝΤΑ (2025)
ΟΙ ΓΕΡΑΝΟΙ ΤΟΥ ΙΒΥΚΟΥ
Μάτια ανήσυχα, θολά κι αλαφιασμένα,
τον ουρανό κοιτούν με φόβο το γαλάζιο,
ενόχων μάτια, σαν χαμένα μεσ’ στο πλήθος.
Θωρούν με δέος τα πουλιά της θείας δίκης,
που βγήκαν ξάφνου απ’ της λήθης το μυστήριο,
της θείας κρίσεως την ώρα να σημάνουν.
«Δέστε τους γερανούς του Ιβύκου που πετούνε»,
πνιχτές τα χείλη αργοσαλεύουνε τις λέξεις,
τις ξεχασμένες που ξεπήδησαν με τρόμο.
Του φόνου οι ένοχοι είν’ εδώ, τό ’θελε η μοίρα,
κανείς της Νέμεσης το δόρυ μην ξεφύγει,
μέσα στο πλήθος προδοθήκαν τώρα μόνοι,
απ’ τα πουλιά, τους γερανούς, που Ερινύες
φώλιαζαν μέσα στης ψυχής τους τα σκοτάδια.
Όρνια οι τύψεις, που αμείλικτα χτυπήσαν,
αυτές οι τύψεις, που σαν γερανοί πετούνε,
κι όλα τα βλέπουν και ποτέ τους δεν ξεχνούνε,
αυτές οι τύψεις που σαν γερανοί του Ιβύκου,
όλα τ’ ακούνε κι όλα πάντα τα θυμούνται…..
1975
ΠΑΛΜΟΣ
Παλμός είν’ το γαλάζιο τ’ ουρανού,
που μέσα του κρυφτό παίζουν τ’ αστέρια,
αιθέριας λύρας, που ηχεί παντού,
κρυφά σαν την χορδίζουν θεία χέρια.
Παλμός ο Ήλιος, πύρινη βροχή,
ζωής ποτάμι που τη γη ποτίζει,
γεννήτορας στην κάθε εποχή,
πνοή φωτός που αστείρευτα χαρίζει.
Παλμός της γης ο κτύπος κι ο ρυθμός,
στον κυκλικό χορό της σαν χορεύει,
ακούραστος κι αρμονικός σφυγμός,
που αιώνια σκιρτά και δεν στερεύει.
Παλμός και η ανάσα της ψυχής,
που με τους κτύπους της καρδιάς μετριέται,
δόνηση θείας κι άρρητης Αρχής,
στην ύλη εδώ που αιχμάλωτη κρατιέται.
23/1/2013
ΘΕΑΤΡΟ ΖΩΗΣ
Στο ίδιο έργο ηθοποιός και θεατής
και με σενάριο απ’ το χέρι μου γραμμένο,
μεσ’ στα πολύχρωμα τα φώτα της σκηνής
πιστός στου έργου μου το δράμα παραμένω.
Γύρω μου πλήθος τραγικοί ηθοποιοί,
που του θεάτρου η μοίρα μ’ έφερε μαζί τους,
ψυχές που απόκρυφα η Ανάγκη υλοποιεί,
μεσ’ στην παράσταση να δέσουν την ζωή τους.
Του ρόλου αιχμάλωτος και πρωταγωνιστής,
με γέλιο, κλάμα, μ’ ευχαρίστηση και πόνο
περνώ στις πράξεις μιάς ατέλειωτης πλοκής,
να βρω γυρεύοντας μια σπίθα αλήθειας μόνο.
Θεάτρου έργο της ζωής μου είν’ η σκηνή,
της εμπειρίας μιά παράσταση ωραία,
μία ψευδαίσθηση που μοιάζει αληθινή,
ώσπου να κλείσει του θεάτρου η αυλαία.
4 / 9 / 2013
ΘΑΛΑΣΣΟΞΕΣΠΑΣΜΑ
Αφροδέρνεται η θάλασσα και ταράζεται μέσα μου,
και η βοή της απόκοσμο βογκητό των Κυκλώπων,
που σαλεύουν και σέρνονται στα σκοτάδια τ’ απύθμενα
και θρηνούν μες στα σπήλαια τον μοιραίο χαμό τους.
Τί κι αν ρίχνουν οι Τρίτωνες την τυφλή τους την δύναμη,
σπάει το κύμα στης θέλησης τον ασάλευτο βράχο,
και η αντάρα του μήνυμα στου πελάγου την μάνητα,
πως την κάθε φουρτούνα του την κοπάζει η γαλήνη!
20/4/2014
ΔΙΚΑΙΩΣΗ
Σαν η Παλλάδα η Αθηνά, απλώσει την Αιγίδα,
πάνω απ’ τη γη την Ιερή που Εκείνη διαφεντεύει,
το δόρυ της το φοβερό και πάλι σαν προτάξει,
κι οι Έλληνες σαν νοιώσουνε ξανά την δύναμή τους,
τότε δεν θα βρεθεί γωνιά στην γη όπου θα κρύψει,
τους σύγχρονους Αλάριχους, τους νέους Εφιάλτες,
απ’ την οργή την θεϊκή κι από την θεία Δίκη,
που θα ξεσπάσει αμείλικτα σαν τρομερός Τυφώνας…..
10/11/2014
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Με τ’ όραμα της λευτεριάς μαζί
τον εφιάλτη του κακού πολέμα,
γιατί ελεύθερη η Πατρίδα αν δεν ζει,
θ’ αναστενάζει ο ουρανός πάντα βαρύς
και μάταια τότε τα φτερά της η ψυχή,
να ξεδιπλώσει μ’ αγωνία θα προσπαθεί,
στον κόσμο μέσα που αλυσόδετο κρατεί
ανάλγητη πικρή σκλαβιά και κούφιο ψέμα.
Με τ’ όραμα της λευτεριάς μαζί
τον εφιάλτη του κακού πολέμα,
μάθε πως δούλος, Θεού γιός ποτέ δεν ζει,
και τον αητό να φυλακίσεις δεν μπορείς,
που τις φτερούγες του χτυπάει για ν’ ανεβεί
στην πιο ψηλή κι απάτητη βουνοκορφή,
για ν’ αγναντέψει απ’ τ’ ουρανού την άκρη εκεί,
τη γη με τ’ αετίσιο του καθάριο βλέμμα …
27/2/2015
ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ
Να ξανοιχτώ μέσα σε θάλασσα αταξίδευτη
πόθησα μ’ όλης μου της ύπαρξης την ζέση,
να ξεκολλήσω απ’ των βράχων το αγκίστρωμα
και στο γοργό σκαρί του ονείρου νά ’βρω θέση.
Γιατί της θάλασσας η αύρα μου ψιθύριζε,
πως η ζωή είναι τ’ απέραντα ταξίδια
σ’ άγνωστα πέλαγα και σε νησιά που κρύβουνε
τα μυστικά τους αφανέρωτα στολίδια.
Κι αν η ψυχή μου απαρνηθεί αυτή την θέληση,
κι αν τα φτερά της κουρασμένη αναδιπλώσει,
θα σκοτεινιάσει τ’ ουρανού της ο ορίζοντας
και τ’ όνειρό της το μεγάλο θα προδώσει.
27/11/2015
ΗΛΙΟΥ ΔΩΡΟ
Πολύτιμο δώρο ζωής είν’ ετούτο,
μια χούφτα χρυσός απ’ του ήλιου τον πλούτο,
γεμίζει με φως την ψυχή και το βλέμμα,
βολή λαμπερή από πύρινο στέμμα.
Αστέρα που στ’ άρμα σου έχεις δεμένη
την μοίρα της γης που το φως σου προσμένει,
τα βέλη σου ρίξε, ουράνια βοήθεια,
να λάμψει η αυγή και στον κόσμο η αλήθεια!!
30/5/2016
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
Σαν καθρέπτης υγρός και παλμός από κρύσταλλο,
που αγκαλιάζει απαλά δαντελένια ακρογιάλια,
έτσι απλώνεται η θάλασσα, τ’ ουρανού η συντρόφισσα,
της Ελλάδας το κόσμημα! Νοτισμένη αλμύρα,
αναδίνει η ανάσα της με της γης τ’ αργοσμίξιμο,
σε γαλάζια συμπλέγματα από ακτές κεντημένες,
με χρυσές σαϊτιές απ’ του ήλιου το στέφανο,
στου μαΐστρου το φύσημα, στου ζεφύρου την αύρα….
3/8/2016
ΚΙΟΝΑΣ
Των αιώνων το βάρος στην κορφή του στηρίζοντας,
υπερήφανος κίονας στο κρηπίδωμα στέκει,
στη σκιά του μακραίνει του καιρού ο ορίζοντας,
κι η Ιστορία τριγύρω του, τον ιστό της του πλέκει.
Με το φως του ο Ήλιος στέλνει ουράνιο φίλημα,
στις γλυφές του σκορπίζοντας τις χρυσές του αχτίδες,
μιας Υπέρτατης Νόησης μεταφέρει το μήνυμα,
πως στον κόσμο δεν έσβησαν της ανόδου οι ελπίδες.
Στων αιώνων τα βάθη και στου χρόνου το διάστημα,
θα ’ναι ο κίονας σύμβολο, κώδικας και βοήθεια,
που θα ορθώνει το πνεύμα στο μεγάλο του ανάστημα,
και θα δείχνει περίτρανα του φωτός την αλήθεια.
20/10/2017
ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΕΡΩΤΑΣ
Ποιος λόγο άπρεπο κακό θα πει για τη φωτιά,
το μέταλλο στο πύρωμά της πάνω όταν λιώνει,
ποιος για τον έρωτα άσκεπτα θα παραπονεθεί,
σαν τις καρδιές ακράτητα χαράζει και πληγώνει.
Απ’ το λιωμένο μέταλλο τ’ ατσάλι θα δεθεί,
κι απ’ τις πληγές του έρωτα οι ψυχές ανθοβολούνε,
γιατί φωτιά και έρωτας πορεύονται μαζί,
και καίνε με τις φλόγες τους ότι αναγεννούνε.
19/8/2018
ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ
Στου δελφινιού το δυνατό ακρόφτερο,
έδεσα των ονείρων μου το τρεχαντήρι,
να σεργιανίσει στα πλατιά γαλάζια πέλαγα
και σε φουρτούνες και μπουνάτσες ν’ αρμενίσει.
Σ’ αφρό κι αρμύρα το σκαρί να λούζεται
και των κυμάτων την ορμή να δοκιμάζει,
ν’ αντρειωθεί στην αγκαλιά της μάνας θάλασσας,
τα μυστικά της τα μεγάλα να γνωρίσει.
Και σαν χορτάσει να θαλασσοδέρνεται,
και μ’ εμπειρίες τα αμπάρια του γεμίσει,
θα τ’ οδηγήσει σ’ ήρεμο γιαλό ο δέλφινας
λαμπρό ναό στης γνώσης τον Θεό να χτίσει!
11/8/2018
.