Η Ειρήνη Ασημένου γεννήθηκε στη Λεμεσό και μεγάλωσε στην Αθήνα. Φοίτησε στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθήνας στο τμήμα επικοινωνίας και ΜΜΕ. Κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο στις κινηματογραφικές σπουδές και έχει ασχοληθεί με την κριτική κινηματογράφου. Έχει συνεργαστεί με διάφορα περιοδικά και εφημερίδες, όπου έχουν δημοσιευθεί κριτικές και λογοτεχνικά κείμενα.
Παρακολουθεί τα εργαστήρια δημιουργικής γραφής της Ευτυχίας Αλεξάνδρας Λουκίδου και συμμετείχε με ποίηση και πεζό στην Ανθολογία Φτερό στο μελάνι, εκδόσεις “Ρώμη” 2021.
ΤΟΥΡΤΑΚΙ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ (2025)
ΤΟΥΡΤΑΚΙ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ
Αλάτι
μετά ζάχαρη
αβγά (καλά χτυπημένα)
αλεύρι (που φουσκώνει μόνο του)
κέλυφος
χώμα
όστρακα
νερό
βουή κι αντάρα ποταμού.
Γάλα (σε θερμοκρασία δωματίου).
Άσβεστος.
Βύσσινο γλυκό ελιά
και Τρέμυθος
αρχέγονα.
Όλα αειθαλή
ψημένα ιζήματα
με θέλημα ατάραχο.
Να ψηλώνει η ζωή.
ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΡΟΤΥΠΟ
Καθόταν ήσυχη
στη γωνία με τα άδεια μπουκάλια.
Ένας κόσμος καινούριος
εκείνος ο δικός της.
Στα χέρια ζεστή σοκολάτα
τριγύρω τα ποτήρια δροσερά
γεμάτα ουίσκι και πάγο.
Η μουσική της παράδοξη
πιο δυνατή
απ’ τους ανεβασμένους στα τραπέζια.
Ακούω κάποιους
να τη φωνάζουν «μαμά»
άλλοι «κυρά».
Κάποτε, λέει
την έλεγαν «κορίτσι μου».
Μαντεύω, όμως, πως
ό,τι κι αν γίνεται
το μέτρημα στο κλείσιμο
θα γέρνει πάντα υπέρ της
κι ας μην θυμάται κανένας τους
την Κυριακή της βάφτισης.
Ας μην ακούγεται ποτέ
το όνομά της.
ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΑ ΣΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ
TL είναι η μουσική
αν όχι ξέφρενο συναίσθημα
σε αδιαίρετη εξίσωση.
Τι είναι μια εκπνοή
δίχως λέξεις
αν όχι καλώδια γυμνά
ηλεκτροφόρα;
Τι είναι το νερό της βροχής
καθώς μουλιάζει σε έπιπλα κήπου
αν όχι σπόρος με ρίζες
που φυτεύτηκε σε χάρτινη γλάστρα;
Τι είμαστε εμείς
αν όχι βιβλία γραμμένα με έρωτες
που παραμένουν ορθάνοικτα
σε ασφυκτική βιβλιοθήκη
γεμάτη παπύρους;
Φτάσαμε τώρα
-μετά από τόσα χρόνια ρευστά-
να καταλάβουμε
τον χρόνο του Ηράκλειτου
την απολυταρχία της γέννησης
τα φώτα του δρόμου
που σβήνουν απρόκλητα
καθώς περνάμε
και προχωράμε.
ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ
Η νύχτα βαριά, μα όσο ανοίγεται
κρυώνει και σηκώνει λικέρ.
Δεν έμεινε δουλειά που δεν έγινε.
Ούτε ανάσα που να ’χει ξεφύγει.
Μετρημένες κι αυτές
σαν τα παγκάκια της πλατείας Ηρώων
ανακατεύουν τον πάγο
του χαμηλού ποτηριού
ενώ μαγκώνουν στα χείλη
μην τυχόν ξοδευτούν.
Μην αντηχήσουν παράταιρα
από τη ροπή στην παράλυση
+κι ύστερα…
Τι θα ’χει απομείνει από ’κείνη τη μάχη;
Χαρτοπόλεμος από λόγια
που γράφτηκαν και φωνάζουν ακόμα.
Λέξεις και εικόνες σπασμένες περίτεχνα
σε αναμμένα τετράγωνα
κομμένα επίτηδες
για ν’ ανοίγουν πληγές.
Δεν είναι αλήθεια ότι θυμάμαι
πώς να τετραγωνίζω τον κύκλο.
Πώς ν’ αναγκάσω μια πρόταση
να έχει κόμμα αντί για τελεία.
ΕΛΕΩ ΕΚΑΤΗΣ
Ακούγεται και πάλι η χθόνια Εκάτη
να μας καλεί στα μυστικά
με άδολη συμπάθεια
κι εμείς ανόητα ψαχνόμαστε
-από συνήθεια-
για φόρο της δεκάτης
για την Ενάτη του Μπετόβεν
κι ας μην ανταποκρίνεται πια
στη χαρά η ωδή.
Μονάχα απόλυτοι αριθμοί
θάνατοι μικροί
στην τρίπτυχη ύπαρξή μας.
Άπαξ και ακούστηκε
έχει ήδη τελειώσει.
Ρόγχος μεταθανάτιος
που παίζεται ξανά και ξανά
σε θάλασσα, γη και ουρανό
ωσότου να εμπεδωθεί
φόρος τιμής για τα απολεσθέντα.
Χωρίς τη λύπη της απόσχισης
χωρίς κραυγή γι’ αυτούς που μένουν
δίχως το κλάμα των μαυροφορεμένων.
ΑΓΙΝΩΤΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ
Μου δίνεται άγουρο
το φύλλο μιας αγκινάρας.
Πασαλειμμένο με λεμόνι και αλάτι
ωραίο στη γεύση
τραγανό και απρόσιτο.
Ύστερα, ένα ακόμα
κι άλλο ένα
ώσπου να λείψουν οι ανυπεράσπιστοι
-θέλει γερό στομάχι η αποστολή-
για μια καρδιά που μένει αλώβητη
κλειστή
μέχρι ν’ ανθίσει.
ΤΑ ΜΕΘΕΟΡΤΙΑ
Κόκκινο
αβγό βαμμένο
μάλλον νικημένο
κατηφορίζει μαζί
με του δρόμου
τ’ απόνερα.
Μπλέκεται αιχμάλωτο
σε σχάρα αποχέτευσης
βιάζεται να εισχωρήσει
στα έγκατα
να χωνευτεί μαζί με τ’ άλλα
τα τελειωμένα
μέχρι του χρόνου.