Η Αναστασία Ανθρακοπούλου είναι μια αυτοδίδακτη εικαστικός. Την πορεία της ζωής της συντροφεύει η ζωγραφική, μέσα απ’ αυτή εκφράζει τα συναισθήματα της με έκδηλη την αγάπη της για την φύση κυρίως το υγρό στοιχείο. Σε μικρή ηλικία σ’ ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι πήρε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής. Το προσωπικό στούντιο της αργότερα ήταν αυτό που φιλοξένησε χρώματα και καμβάδες για ατελείωτες ώρες δημιουργίας.
Η ζωγραφική αποτελεί για εκείνη ένα μέσο αυτοσυγκέντρωσης και εσωτερικού διαλογισμού σε μια προσπάθεια
αναζήτησης του εαυτού.
Τα πρώτα χρόνια το μολύβι και το κάρβουνο, έπειτα τα ακρυλικά χρώματα και αργότερα το λάδι πάνω σε καμβά αποτελούν το μέσο για να αποτυπώσει την ένωση του ανθρώπου με το νερό, ένα από τα πρώτα στοιχεία με τα οποία ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή κατά την εμβρυική ζωή του.
Η θάλασσα δίπλα στην οποία μεγάλωσε, από τα παιδικά της χρόνια αποτελούσε πηγή έμπνευσης για εκείνη καθώς ανέπτυξε μαζί της μια σχέση αγάπης , σεβασμού και ευγνωμοσύνης.
Η ανάγκη της να μοιραστεί την τέχνη και τα συναισθήματα της βρήκε τόπο στις εκθέσεις ζωγραφικής που συμμετείχε ως τώρα στην πρωτεύουσα, στην Θεσσαλονίκη όπου γεννήθηκε όσο και στην νησιωτική Ελλάδα που υπεραγαπά. Οι άνθρωποι που τίμησαν την ίδια και τα έργα της με την εμπιστοσύνη και την αγάπη τους αποτελούν για εκείνη κίνητρο να συνεχίσει, δίνοντας μία βαθιά υπόσχεση πως πάντα θα υπερασπίζεται το όνειρο αποτυπώνοντας το σε κάθε πινελιά…
Όπως δηλώνει η ίδια για την πηγή έμπνευσης της :
“Δεν ξέρω τι αγαπώ περισσότερο τις πέτρες ή το νερό. Νομίζω πως τίποτε από τα δύο μόνο του δεν θα μου δημιουργούσε την μαγική αίσθηση που προκαλεί η συνύπαρξη τους.
Οι πέτρες στο μυαλό μου αντιπροσωπεύουν την δύναμη που εκφράζει ο συμπαγής όγκος καθώς αντιστέκεται στην ροή του νερού που με την ορμή του παλεύει να συμπαρασύρει κάθε τι που στέκεται εμπόδιο στον δρόμο του. Η αντίσταση της πέτρας σε κάθε τι που προτίθεται να την αλλοιώσει και να την μετακινήσει ήταν αυτή που πάντα με γοήτευε .
Ταυτόχρονα το πείσμα του νερού να μεταβάλλει κάθε τι που στέκεται εμπόδιο, αλλάζοντας την μορφή του, λειαίνοντας τις τραχές επιφάνειες, εξομαλύνοντας το έδαφος κι άλλες φορές χαράζοντας νέα πορεία, λειτουργούσε ως υπενθύμιση για μένα. Ένα μικρό καμπανάκι που μου θύμιζε πως πάντα υπάρχει τρόπος ακόμα και στα δύσβατα μονοπάτια να εκφράσεις τα κομμάτια της ύπαρξης σου αφήνοντας τα να ακολουθήσουν την φυσική ροή τους αβίαστα δίχως ενοχή για εκείνες τις σταθερές που μπορεί να αλλάξουν μορφή ακόμα και να σπάσουν σε χίλια πετραδάκια.
Κάποιοι λένε πως η φύση όταν την παρατηρείς μπορεί να σου δώσει τα πιο ισχυρά μαθήματα ζωής και πως έχει να σου δώσει λύσεις ακόμα και για τα πιο περίπλοκα – άλυτα ζητήματα της. Αυτό που με απόλυτη βεβαιότητα μπορώ να πω είναι ότι κάθε φορά που νιώθω πως απομακρύνομαι από αυτή, μπερδεύομαι και χάνομαι ακόμα και στα πιο απλά θέματα της ζωής, έτσι κι αποζητώ την επαφή και την επανασύνδεση μου με εκείνη με κάθε τρόπο, πάντα με ένα σκοπό να ακούσω να μου λέει κάποιο από τα μυστικά της, ένα από εκείνα που πάντα με βγάζουν απ’ τα αδιέξοδα, αυτά που δημιουργεί το μυαλό.”
https://www.facebook.com/anastasia.anthrakopoulou
https://www.instagram.com/art_anthrakopoulou?igsh=MXBpbGo0M2x5Ym84Zw==
Εκτός από τη ζωγραφική η άλλη αγάπη της Αναστασίας είναι η ποίηση και ετοιμάζεται να εκδώσει τη πρώτη της ποιητική συλλογή. Παραθέτω μερικά ποιήματα της για να έχουμε μια πρώτη εικόνα από τη ποιητική της γραφή.
Α’ ΠΟΙΗΣΗ
ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ
Πίσω απ’ τις φορεμένες ταμπέλες
επαναπαύεσαι στις δάφνες σου
σ’ έναν κόσμο εθισμένο κόντρα στην ουσία
φοβισμένος άνθρωπος κι εσύ
προγραμματίζεσαι
παραμένεις αδρανής
στο σφιχτό κοστούμι σου
τσιμεντωμένος
αντιστέκεσαι σε μια ροή
μόνη φυγή.
Καλός ακροατής του νου
παραμύθια πουλάει.
Υποχωρείς
για το “ανήκειν”
πονάς μα δεν μιλάς
αγκυλώνεσαι
καταπίνεις τίτλους
κι ονειρεύεσαι.
ΚΙ ΟΜΩΣ..
Επανήλθες
γνώριμα όλα
στα ίδια χνάρια
αυτά που περπατήθηκαν,
γνωστές γειτονιές
απωθημένων άνυδρων εδαφών,
πανομοιότυπες .
Απομένοντας απορημένη
μπροστά απ’ τις πινακίδες
“Το παρόν δεν διατίθεται”
για χρόνια
αχόρταγη ποθώντας
σχεδόν εκλιπαρώντας.
Ένα βλέμμα δήθεν πηγαίο
κατέληγε να γίνεται χυδαίο
του έρωτα πάθος
κατάρα θαρρείς.
Άφαντες ψυχές
καμουφλαρισμένα θέλω
προσδοκίες σωρό
χτίζοντας πάνω τους
μελλοντικές ζωές
απόμειναν
αφημένες
ανεκπλήρωτες
κοινό μοτίβο διαδρομής .
Ά ρε μάνα δε μ αγάπησες…
ΕΚΕΙΝΟ ΜΟΝΟ
Αγία μου ζωή
ούτε ένας κόκκος άμμου
δεν έμεινε πάνω μου
πράμα
δεν μου ανήκει,
αποκτήθηκε
δεν ζητήθηκε .
Το πλάτος της θάλασσας
εκείνο μόνο,
μη μου ζητήσετε το πόθεν έσχες
και φορολογηθώ για κάθε κυβικό νερού
για τα βάθη τα απύθμενα
που είναι γεμάτα από σάπια κουφάρια πλοίων .
Δεν ζήτησα τίποτε από δαύτα
Μόνο
τα ηλιοβασιλέματα
βουτούσα να ξεπλένω τα βάρη του κόσμου από πάνω μου.
Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑ
Βγαίνω από το μπάνιο
στάζουν νερά
κατρακυλάει στο πάτωμα
η επιθυμία
σταγόνα γίνηκε
θάλασσα γίνηκε .
Σκεπάζω τα κύματα
μια πετσέτα στεγνή δεν αρκεί
μουσκεύει το κρεβάτι.
Σφιχτά το ύφασμα
δεμένο στο στήθος
λύνεται.
Ο καθρέφτης μαρτυρά
σμιλεύτηκε το σώμα
μαλάκωσε η ψυχή
λείπουν τα χέρια σου.
Αφρούς μαζεύω απ το πάτωμα
της ηδονής τα χάδια
χτυπά το κύμα
αλύπητα
οι μνήμες
μαστιγώνουν.
Σκεπάζω τον καθρέφτη
υδρατμούς
η πετσέτα αφήνει πάνω του
στεγνά ρούχα φορώ,
καθαρά ,
αψεγάδιαστα .
Κλείνω την πόρτα
πίσω μου μια θάλασσα από σένα.
ΑΤΑΙΡΙΑΣΤΑ
Σ έναν κόσμο απόκοσμο
συνάντησα ταιριαστά τα δικά σου τοπία
αγνές σκηνές του παλιού σινεμά
μνήμες
κομμάτια του εαυτού μου .
Αταίριαστα
μεταφέρθηκαν
σε σύγχρονα ψυχολογικά θρίλερ.
Παιδικό τραύμα
σε μια ηλικία ενήλικη
θαρρείς έφηβος ακόμα
ο εαυτός μου
γνωρίζει τις πρώτες απογοητεύσεις .
Στα μάτια μου
ρομαντικά ραντεβού στη θάλασσα
έγιναν άλλο ένα
“μόνο γι’ απόψε “
χυδαία μεταμφίεση
παιχνίδι του μυαλού
δεν μπορεί να χωνέψει .
Οι εποχές άλλαξαν
Ο ελληνικός κινηματογράφου είναι ντεμοντέ.
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΜΠΟΡΑ
Πάρε απ’ το χέρι το μικρό παιδί
αυτό που χρόνια περιμένει,
μέσα σου κατοικεί.
Οδήγησε το
εκεί που πάντα
ήθελε να βρεθεί.
Ο δρόμος μόνο φωτεινός
μόνο με θαύματα θα συναντηθεί
κάπου ζεστά
απ’ την δική σου παλάμη
θα κρατηθεί
θα φέξει η μέρα
που θα δικαιωθεί.
Β’ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
