Η Καλή Κουρκουμέλη Χαραλαμπίδου γεννήθηκε στην Κεφαλονιά , όπου και αποφοίτησε από το Βαλλιόνειο Γυμνόσιο Κεραμειών. Στη συνέχεια σπούδασε Ελληνική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστήμιου Αθηνών. Εργόστηκε στη Μέση Εκπαίδευση γιο κάποια χρόνια στην Ελλάδα και έπειτα , μετά το γάμο της με τον Αντρέα Πολυνείκη Χοραλαμπίδη, στην Πάφο, όπου για 31 χρόνια υπηρέτησε στο Κυπριακό Δημόσιο ως καθηγήτρια και Διευθύντρια σε Λύκεια και Γυμνάσια της Πάφου. Σ’ ένα έντονα πολιτικοποιημένο περιβάλλον, έδωσε δραστήρια το παρών της τόσο στα πολιτιστικά δρώμενα της Πάφου όσο και στους αγώνες για λευτεριά και δικαίωση της Κύπρου, σε στιγμές κρίσιμες για τον τόπο. Ασχολήθηκε με ίήλο και αγάπη με το Σχολικό θέατρο και ιδιαίτερα με το Αρχαίο Ελληνικό δράμα. Ποιήματα, άρθρα και κείμενά της έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς σε τοπικές εφημερίδες και περιοδικά.
Το 2019, εκδίδει την πρώτη ποιητική της συλλογή «Τα εν Δυνάμει». Η παρούσα ποιητική συλλογή «Ήχος Εντός» είναι η δεύτερό ποιητική της κατάθεση.
.
.
.
.
ΗΧΟΣ ΕΝΤΟΣ (2024)
.
ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΡΩΤΗ
Σκέψεις – Προβληματισμοί – Διάφορα
.
ΜΑΝΑ
Μόνα, Ξεχωριστή μορφή,
Ξεχωριστά βαρύ και το φορτίο που φέρνεις.
Δεν εμετάνοιωσες ποτέ γι’ αυτό,
λάμπεις ολόκληρη το βρέφος σαν θωπεύεις.
Ξενυχτάς μόνα, μα με χαρά πρωί πάντα ξυπνάς
κάθε φορά που η αγκαλιά σου,
τους φόβους των παιδιών σου
μες στη νύχτα θεραπεύει.
Μόνα, λαβώνει την καρδιά τού κάθε ανθρώπου,
ο βουβός πόνος σου για το παιδί σου,
που δε θα γυρίσει πια.
Και συ της Κύπρου μάνα πονεμένη,
στα μάτια σου διαβάζουμε
τη θλίψη όλου του κόσμου,
τη ραγισμένη κάθε μάνας την καρδιά,
το σπαραγμό που ο πόλεμος μας φέρνει.
Αυτόν τον πόνο μάνα πικραμένη
πάντα θα τον κουβαλάς
και πάντα μόνη θα τον υπομένεις.
Μάνα, δε θά ‘ντεχες για τίποτ’ άλλο
τις κακουχίες και τις πίκρες της ζωής.
Μόνο για τα παιδιά σου, μάνα, θυσιάζεις
και καλοπέραση και νιάτα και ψυχή.
Μια κορυφή στον κόσμο μέσα
μόνα, ψηλώνεις όσο άνθρωποι υπάρχουν.
Δεν έχουν άλλο στήριγμα τόσο μεγάλο
παρά τη θαλπωρή μιας αγκαλιάς,
πού ‘ναι γλυκιά και τρυφερή
σαν τα φιλιά σου.
Σεπτέμβριος, 2021
.
ΕΙΡΗΝΗ ΑΤΥΧΗΣ
Σε είπαν θεά και πολύ σε λατρέψανε.
Ιερή και πανσέβαστη σ’ είπαν.
Δύναμη αθόρυβη είσαι ειρήνη,
που ό,τι καλό και μεγάλο
στον κόσμο μας γίνεται,
μες στη γαλήνη και στη χαρά σου γεννιέται.
Στη φωτιά του πολέμου και στο αίμα
που αλύπητα χύνεται γυρίζεις την πλάτη.
Αυτός ο αγέρας δεν είναι παρά μια αδύνατη πνοή,
όσο για να συντηρείσαι.
Για μας είσαι η ίδια η ζωή,
η ίδια η ανάσα μας.
Θεά είσαι της προκοπής και του πνεύματος.
Δυστυχώς όμως στους καιρούς μας ατύχησες.
Προπέτασμα σ’ έβαλαν να χάνονται πίσω σου
και από σε ν’ αλαργεύουν
οι αδελφές σου οι αχώριστες,
η Ευνομία και η Δίκη.
Χωριστά απ’ αυτές εσύ δεν υπάρχεις,
δεν έχεις ταυτότητα.
Μια ψευδεπίγραφη είσαι αρχή,
που μόνο το ατυχής σε εκφράζει.
Πάφος, 2021
.
ΓΑΛΑΤΕΙΑ
Στην αγαπημένη φίλη όταν αποφοιτήσαμε από το πανεπιστήμιο
Όταν πρωτοβρεθήκαμε είμαστ’ αθώα κορίτσια,
με τ’ όνειρο ανεμπόδιστο
και την ψυχή γεμάτη.
Μέσα βαθιά μας κλείναμε
τη φλόγα του ωραίου
κι ήταν ο κόσμος όμορφος
και η ελπίδα ακέρια.
Τώρα η πορεία τέλειωσε,
τώρα η πορεία αρχίζει.
Τώρα δεν είμαστε μικρές,
δεν είμαστε μεγάλες.
Έχει χλομιάσει τ’ όνειρο
μα και δεν έχει σβήσει.
Τώρα αν αλλάξει ο δρόμος μας
θα βρούμε σταυροδρόμι
στης σκέψης τα πετάγματα
και στης καρδιάς τη ζέση.
Με όνειρα και αντοχές
εύχομαι αγαπημένη,
τα σκαλοπάτια της ζωής όλα να τ’ ανεβούμε,
μ’ όποια κι αν έχουν χρώματα
μ’ όσες ζωές κι αν κρύβουν.
Αθήνα, Δεκαετία 1960
.
ΑΡΧΕΓΟΝΗ ΥΠΑΡΞΗ
Μέσα στα δέντρα, μέσα στη θάλασσα,
έξω απ’ τα μαύρα στόματα των βράχων,
ανάμεσα στις μυρωδιές που σκορπίζουν
τα άσπρα κρινάκια της άμμου,
νοιώθεις αρχέγονη την ύπαρξή σου.
Αισθάνεσαι βαθιά κι αθόρυβη την ανάσα σου,
αρχέγονη την εικόνα που απλώνεται γύρω σου,
εάν φυσικό κανείς δεν τρομάξει τα κύματα.
Τέτοιες στιγμές βγαίνεις
απ’ τον εαυτό σου, βλέπεις από
απόσταση
τη μικρή, πολύ μικρή κουκκίδα
που είσαι,
με μια πρωτόγνωρη αίσθηση,
που θά’ θελες να διαρκέσει για πάντα.
Πάφος, Αύγουστος 2022
.
ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ
Τέλειωσαν όλα.
Σβήσανε οι φρούδες ελπίδες.
Μας πληγώνει κατάκαρδα, σκληρά,
η πραγματικότητα,
ορατή τόσο ξεκάθαρα τώρα.
Το πρώτο άγγιγμα του εχθρού
στην έρημη, την άφωνη πόλη,
φέρνει στην άκρη της γλώσσας μας
το απευκταίον:« η πόλις εάλω».
Δε θέλω να κλάψω, αρνούμαι
να το αποδεκτώ.
Δεν έχουμε άλλη δύναμη, δεν έχουμε
άλλα δάκρυα για χαμένες πατρίδες.
Θυμό τώρα έχουμε, οργή,
που η σιωπή και η μακρόχρονη καρτερία
απάτη ήτανε πόλη αγαπημένη.
Η ομορφιά ήσουνα με το πνεύμα σμιγμένα.
Οι γαλανόξανθες παραλίες σου
τραβούσαν το νου και ξεστράτιζαν την καρδιά
για άλλα ταξίδια,
μέσα στις μυρωδιές και τα αρώματά σου.
Τώρα σιωπή, τώρα κατήφεια,
τώρα ντροπή.
Προς τι τάχα τα μοιρολόγια; θα πεις.
Προς τι; ρωτάμε και μεις.
Αλήθεια γίνονται θαύματα;
ΙΣΩΣ.
Πάφος, 8/8/2021
Μέρα που οι κατοχικές δυνάμεις άνοιξαν την κλειστή πόλη της Αμμόχωστου
.
ΕΝΟΤΗΤΑ ΔΕΥΤΕΡΗ
Της Φύσης – Της Αγάπης – Διάφορα
.
ΨΗΛΑ ΒΟΥΝΑ
Την απλωσιά της θάλασσας
τη χαίρονται τα όρη.
Πανύψηλα ανεβαίνουνε έρωτες ν’ ανταμώσουν,
ενώ πλάι στη θάλασσα ο φλοίσβος κελαηδάει.
Χίλιες φορές σ’ ένα βουνό το στέκι σου να στήσεις,
να ‘ναι ψηλό κι η θάλασσα
στα πόδια του ν’ αφρίζει,
παρά στα τάρταρα της γης
μες στο βαθύ σκοτάδι.
Στις κορυφές να στέκεσαι
μ’ όλη τη γη δική σου,
με λογισμούς αέρινους
που στοχασμούς γεννάνε.
Απόλαυσε την ομορφιά και τη χαρά της φύσης
κι άσ’ το βαρκάρη κατά κει
να σου ζητάει πορθμεία.
Πάφος, 2021
.
ΝΕΦΕΛΕΣ ΑΣΗΜΟΦΩΝΕΣ
Δε θα ‘μαι γω σ’ αυτήν του κόσμου τη γιορτή,
που θα ‘ρθει αν επιτέλους κάποτε έρθει.
Μόνο μικρές χαρές θα κουβαλώ που πανηγύρι θα φαντάζουν
σ’ αγριοκαίρι.
Ένα θεριό η θάλασσα και κρέμασε
στο φόντο του ‘ουρανού φιγούρες απ’ τα νέφη.
Απόμακρες φιγούρες, Ξένες, Ξωτικές,
που στην ψυχή χρώματα αλλόκοτα
και μια μισόφωτη γαλήνη φέρνουν.
Τι κόσμους φτιάχνουν με τα νέφη οι ουρανοί!
Τι μέρη άγνωστα, αλαργινά σμιλεύουν!
Μορφές παράξενες, τοπία ονειρικά
που ασημόφωνες κιθάρες με χρυσές χορδές
τους ρεμβασμούς στη μοναξιά μου συντροφεύουν.
Πάφος, Ιανουάριος 2021
.
ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ
Κάτω απ’ της νύχτας το μάτι
βαδίζουμε σκυφτοί να βρούμε
αραξοβόλι, εκεί να κρατηθούμε.
Μα όμως στης μέρας τη θωριά
καμιά σκιά δε θα μας Ξεγελάσει,
πράματα πολλά ο ήλιος θα μας δείξει.
Αυτός θα αποδιώξει τη σκοτεινή νυχτιά.
Η κρυσταλλένια η πηγή
τα όνειρά μας θα δροσίσει.
Εκεί θα μείνουμε, χωρίς κανένας δισταγμός,
χωρίς καμιά θολούρα
τη ζωή μας να συγχύζει.
Πάφος, Δεκ.2022
.
ΑΓΑΠΗ
Με κοίταζες και μού ‘λεγες
τώρα ας τελειώσει ο κόσμος,
στο χαλασμό του ας χαθώ,
ας σταματήσει ο χρόνος.
Όταν σε νιώθω δίπλα μου
τι χρόνος ! τι αντάρα!
Την πούλια ο κόσμος ντύνεται
κι ο αυγερινός τα άστρα.
Ούτε στρατί θα ψάχνουμε
ούτε μεγάλους δρόμους,
στον ουρανό θα βλέπουμε
τη χάρη όλου του κόσμου.
Και μες στ’ αστέρια τα πολλά
ένα διπλό στολίδι,
το’ να της πούλιας ξέφυγε,
τ’ άλλο τ’ αποσπερίτη.
Πάφος, Μάιος 2023
.
ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΡΙΤΗ
Λευτεριά – Πατρίδες – Διάφορα
.
ΧΑΜΕΝΗ ΠΟΛΗ
Ένας ψίθυρος στην απόλυτη σιωπή.
Αμέσως μετά ταραχή.
Αδειάζει η πόλη.
Και καθώς κυνηγημένοι τρέχουν
οι άνθρωποι, τα πολύχρωμα λουλούδια
τσαλακωμένα φωνάζουν.
Όμως κανείς δεν ακούει.
Με πόση αγάπη τα φύτεψε
και τα μεγάλωνε η όμορφη κόρη.
Μα τούτη την ώρα αυτό δε μετράει.
Τώρα η ζωή τσαλακώνεται,
η πόλη στενάζει βαριά,
τα λουλούδια μαραίνονται,
τα παιδιά απορούνε.
Αθώα,
ζητάνε τις κούκλες τους
που έμειναν πίσω,
τα στρατιωτάκια τους, που δεν ακολούθησαν.
Κι ήτανε τόσο καλά
και δε μοιάζουν με αυτούς,
που τώρα σκορπίζουν τη φρίκη.
Πότε θα γυρίσουμε πίσω; ρωτάνε.
Καμία απάντηση, μονάχα ένα δάκρυ.
Πάφος 2022
Για τις πολύπαθες πόλεις της Ουκρανίας
.
Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
Πέρασε τη ζωή της με μια φωτογραφία στα χέρια.
Με μια ελπίδα μετέωρη, που θέλει όμως \/ο τη συντηρεί ασταμάτητα.
Πέρασαν χρόνια. Η μορφή της μαράθηκε.
Το γέλιο αυθόρμητο ποτέ δεν ακούστηκε,
σ’ αυτό το μαύρο τοπίο της αναμονής.
Μπορεί να μη ^ει το παιδί της,
μπορεί.. αλλά και πάλι
τίποτα δεν της απαγορεύει να ελπίζει.
Ίσως και να ζει, μα ποιος ξέρει που να ‘ναι;
Κι όταν αργότερα της δώσανε
τα λιγοστά κόκκαλα που απόμειναν,
τα πήρε βουβή, τα φίλησε με λατρεία,
τα μοιρολόγησε και τα συνόδεψε
στην ταφή.
0 κύκλος έκλεισε.
Δεν έμεινε τίποτα πια να περιμένει.
Χάθηκαν και οι ψευδαισθήσεις.
Τώρα με τη φωτογραφία πάντα στην αγκαλιά της,
ετοιμάζεται για το στερνό της ταξίδι προς τη μεγάλη συνάντηση.
Πάφος, 2021
.
ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΕΤΑΡΤΗ
Πένθιμα
.
ΓΙΑ ΤΗ ΡΕΝΑΤΑ (ΕΛΕΓΕΙΟΝ)
Ήσουν ανθός μες στους ανθούς
χαρά του κόσμου ήσουν,
το γέλιο ήσουν της αυγής
τριαντάφυλλο η μορφή σου.
Τώρα γιατί χαμήλωσες;
Γιατί έκλεισες τα μάτια;
Δε βλέπεις πόσοι σε φιλούν;
Πόσοι για σένα κλαίνε;
Ψάχνει ο πατέρας να σε δει,
τη λεβεντιά σου ψάχνει.
Κι η μάνα πνίγει τους λυγμούς.
Δε σου ταιριάζουν λέει.
Εσένα πρέπουν σου χοροί,
γιορτές και πανηγύρια,
πρέπουν σου όνειρα γλυκά
που να σκορπίζουν γύρω
αρώματα και ομορφιές
στων λουλουδιών τους κήπους
κι όχι ο δρόμος π’ άνοιξε
ο μαύρος καβαλάρης.
Πάφος, Αύγουστος 2023
.
.
ΤΑ ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ (2019)
.
ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΡΩΤΗ
Αναζητήσεις
.
ΑΝΑΔΡΟΜΗ
Τι κι αν γυρίζεις πίσω κάθε ώρα,
το πίσω δε μπορεί παρόν να γίνει,
αχνό φωτάκι ακόμα αν λαμπυρίζει,
λογάριασέ το για σβησμένο τώρα.
Οι λύπες κι οι χαρές μάς προσπεράσαν,
δεν έχουν αντοχές, πίκρα μας φέρνουν.
Τη μαγική θωριά τους αλλού στρέφουν
κι όλα σ ‘αυτή τη ζήση έχουν γεράσει.
Ο κόσμος τούτος σαν τρελός φαντάζει,
κι αλλόκοτος μας παίρνει και μας φέρνει.
Απ’ τα παλιά τίποτα πια δε μένει
κι αυτά που λες πως Ιουν έχουν πεθάνει.
Σ ‘αναδρομή μη στηριχτείς, στοχάσου:
Κόπος χαμένος, αλλαγή δε φέρνει.
(Σονέτο)
Πάφος, Σεπτέμβρης 2018
.
ΠΑΡΑΛΟΓΟ
Ρωτάς ον έφυγε η ζωή.
Που αντιστεκόμαστε είναι λοιπόν η λύση;
Που πνίγουμε το βουητό με ψίθυρο
είναι σκοπός;
Που αποστομώνουμε με τσάχαλα
το αγριωμένο ρέμα
είναι ουσία;
Παράξενα όμως,
επιμένουμε να υποκρινόμαστε
-πάντως με επιτυχία-
που ξεγελιέται η ζωή ότι δεν έφυγε
και τα χαμόγελα πως δήθεν
τόσο δε διέγραψαν μάκρος.
Δρασκελίζουμε έπειτα με άνεση τάχα
το αδόκητο ρήγμα,
ακουμπισμένοι στην πρόκληση της ελπίδας,
που οριοθετεί ανυποψίαστα,
η αφιλότιμη,
το συγχυσμένο πεδίο του παράλογου.
Πάφος, 31/1/2000
.
ΝΑ ΣΩΘΟΥΜΕ
Είπαν βουλιάζουμε.
Ορθόστηθα τα κύματα μας απειλούν,
χανόμαστε.
Εσύ το ζώπυρο το νεύρο σου,
το απόθεσες
στην παθογόνα σκέψη σου.
Ακύρωσες τη δράση
με τις αμήχανες
κι ανώφελες κινήσεις σου’
δεν αναζήτησες καν τα σωσίβια.
Εσύ κι εσύ κι εσύ, κακόσορτοι,
από την πλώρη ουρλιάζοντας πηδήσατε
και πριν τον καταποντισμό
πιάσατε πάτο.
Λίγοι μονάχα – ελάχιστοι – καρτέρεσαν,
να αναμετριούνται
με τις θύελλες και τους ανέμους,
με νύχια και με δόντια
να κρατιούνται…
Ίσως ορθοποδήσει το σκαρί.
Ίσως σωθούνε
να σωθούμε!
Πάφος, Νοέμβρης 2014
.
ΕΝΟΤΗΤΑ ΔΕΥΤΕΡΗ
Φωνές Πατρίδας
.
Ιούλιος 19774. Αντίστροφη η πορεία
του ήλιου στο μαρτυρικό νησί.
.
1 ΚΕΡΥΝΕΙΑ
Γέλιο που χάθηκες στο μαύρο πρωινό,
χαρά που σβήστηκες στην άραχνη μέρα,
αγέρα που πάγωσες στην κορφή του Άγιου Ιλαρίωνα,
στον ίσκιο του κατακτητή.
Μυρωμένη ανάσα του καλοκαιριού, πνοή που κόπηκες
στη λατρεμένη Κερύνεια.
Κερύνεια το κάστρο σου πένθιμο,
βουβά τα καράβια σου,
ακίνητα τα δροσερά νερά σου.
Και το αρχαίο καράβι σου;
Μα δεν ακούτε λοιπόν πώς κτυπούν τα κουπιά
στους ανέμους;
Δε βλέπετε πώς διασχίζει τους αιώνες φορτωμένο την
ιστορία;
Κι ο Πενταδάκτυλος;
Μαχαιρωμένος κατάστηθα μας πνίγει,
μα είναι εκεί, όγκος ακίνητος και περιμένει.
.
2 ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ
Απ’ της Κερύνειας την πληγωμένη αγάπη,
η μνήμη αδυσώπητη μας γυροφέρνει στην προδομένη
Αμμόχωστο.
Βασιλεύουσα στις καρδιές μας,
ανυπεράσπιστη
στη δολιότητα του εισβολέα
φέρνει εκεί δανά και δανά
την ψυχή και το νου μας,
εκεί στη θλιβερή σιωπή της.
Πανάρχαια μάρμαρα της Σαλαμίνας
μας στέλνετε ακόμα τη λάμψη σας.
Ο ήλιος ανελέητος,
καθρεφτίζει πάνω σας τις ακτίνες του,
που μας καίνε,
που άναψαν κιόλας
φωτιά στις καρδιές μας
για να μη σβήσει ποτέ τούτη η λάμψη,
να μην τη θαμπώσει ποτέ
η βαριά σκιά του Αττίλα.
.
3 ΜΟΡΦΟΥ
Στη Μόρφου δε γροικιέται πια η ζωή.
Ξεθώριασαν τα χρώματα και τα αρώματα.
Θολός ο αγέρας τη δέρνει, μας καίει.
Σκιασμένα τα πουλιά δεν κελαηδούνε,
τα περιβόλια Ξερά δεν ανθίζουνε,
σκορπίστηκαν οι μυρωδιές τους
στη βρώμικη ανάσα των Ξένων που τη διαφεντεύουν.
Μα εσύ μικρή, γλυκιά πολιτεία όλο και περιμένεις.
Τόποι αγαπημένοι προσκυνητάρια
των πατέρων μας,
βουβές αλειτούργητες
εκκλησιές μας…
Χτυπούν οι καμπάνες!
Άκου !Χτυπούν οι καμπάνες!
Χτυπούν οι καμπάνες…
Δε μπορεί.
Κάποια μέρα θα χτυπήσουν πια λεύτερες.
.
ΓΥΝΑΙΚΕΣ
Το αίμα για τη λευτεριά
όπου χυθεί και πέσει,
κυλάει ποτάμι,
αντρειώνεται,
άλικο χρωματίζει το χώμα
όπου διαβαίνει.
Και ‘κει στην άκρη του γιαλού,
‘κει που τραβάει το ρέμα,
φράχτης πυκνός ορθώνεται
ρανίδα μην περάσει.
Είναι οι γυναίκες,
πού ‘δώσαν το αίμα των παιδιών τους,
στη λευτεριά το χάρισαν,
στο κύμα δεν το δίνουν.
Πάφος, Απρίλης 2018
.
ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΡΙΤΗ
Ψήγματα καρδιάς
.
ΤΟ ΑΠΟΓΙΟΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Μια συννεφιά κι όλα θαμπά
κι όλα θολά τριγύρω.
Μελαγχολία απέραντη
στη φύση είν’ απλωμένη-
καμμιά ηλιαχτίδα πουθενά
ούτε ένα γέλιο, μια χαρά,
η πλάση αργοπεθαίνει.
Πώς λαχταρώ τη θύελλα,
την άγρια καταιγίδα!
Μέσα της κρύβει δύναμη,
κατακλυσμό, αντάρα-
δεν είναι τόσο τρομερή
είναι σκληρή, μα αληθινή
κι’ ας μοιάζει με κατάρα.
Της Κυριακής τ’ απόγιομα
όλα θολά τριγύρω.
Αργοπεθαίνει μέσα μου
κάθε πνοή στη φύση.
Μελαγχολία, ακεφιά,
ούτε ήλιος ούτε καταχνιά.
Άραγε θα φωτίσει;
Αθήνα, 1960
.
ΑΤΙΤΛΟ
Ήρθες!
Το όνειρο γίνηκε κομμάτια
κι ήτανε όμορφο,
φτιαγμένο ήτανε με αίμα,
με ψυχή και με σκέψη.
Και γίνηκε κομμάτια.
Το είχε πολύ δουλέψει η αγάπη μου
προστατευμένο,
στης καρδιάς τ’ απόσκια
και τ’ απάνεμα
και σε περίμενα ανυπόμονα να φτάσεις
στην όψη και στις χάρες απαράμιλλος.
Κι ήρθες!
Μα ο ήλιος όλα τά ‘σβήσε.
Το αίμα, η ψυχή, η σκέψη πάγωσαν.
Το όνειρο γίνηκε κομμάτια….
Αθήνα, 1962
.
ΛΕΥΚΟ ΚΡΙΝΑΚΙ
Κοιμάσαι απόψε κι είσαι ανύποπτο
κι είσαι μικρό, λευκό κρινάκι.
Κοιμάσαι γιε μου και στον ύπνο σου
σου δίνω χάδι και γλυκό φιλάκι.
Κοιμήσου ρόδο, ω λαχτάρα μου,
δροσάτο αγνό τριανταφυλλάκι
και της νυχτιάς τα κρύα ονείρατα
τα σβιεί της μάνας το φιλάκι.
Άραγε νιώθεις τόσο ανίδεο,
τόσο άδολο, άκακο παιδάκι
το χτυποκάρδι τ ‘ανυπότακτο
της μάνας σου λευκό κρινάκι;
Πάφος, Οκτώβριος 1968
.
.