Η Ρίτσα Σκουταριώτη γεννήθηκε στο Βέλγιο και σήμερα ζει στην Αλεξανδρούπολη. Σπούδασε παιδαγωγικά και εργάστηκε ως δασκάλα στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Το 2023 κυκλοφόρησε η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Το άρωμα του Γιασεμιού». Ποιήματά της έχουν μελοποιηθεί από συνθέτες της τοπικής καλλιτεχνικής σκηνής.
Η «Χαμένη Αθωότητα» (Γερμανός 2024) είναι η δεύτερη ποιητική της συλλογή.
ΧΑΜΕΝΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ (2024)
Ενότητα πρώτη
Αρχή και Σιωπή
ΛΕΥΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ
To κορίτσι με τις λευκές σελίδες
κάθισε μπροστά στη θάλασσα.
Εδώ, με την δροσιά της νιότης
παλεύει με ταν εαυτό της.
Της μιλάει… κι αυτή αποκρίνεται.
Παράξενο συναίσθημα για τον κόσμο
ίων λογικών.
Μα οι καιροί έχουν αλλάξει.
Κάποιες φορές θολώνει
η σκέψη της.
Χάνεται στα νερά μιας τρικυμίας
με όνειρα
που έχουν ρίξει άγκυρα
στο βυθό
ενός παράλογου κόσμου.
Η ψυχή της βρίσκει απάγκιο
στην απέραντη αγκαλιά της.
Τη θλίψη της αφήνει στο πικρό κύμα.
Να ταξιδέψει, δίχως επιστροφή.
Την αγάπη της καλεί
δίχως γιατί.
Τα χαμένα της χρόνια, μετράει
σε λευκές σελίδες
που ξέφυγαν από τα χέρια της.
Και η καρδιά της μένει,
ακόμη ζωντανή, δίπλα στο βουητό
και στα αφρισμένα μάτια
μιας θάλασσας.
ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ
Η καρδιά του έσπασε.
Είπαν πως τον πρόδωσε
ο έρωτας.
Με τη σιωπή των ματιών της
ξερίζωσε την ψυχή του.
Από μέσα της.
Κι αυτός μάζεψε τον ενθουσιασμό
του πρώτου φτερουγίσματος
και χάθηκε.
Μέσα στα ανείπωτα λόγια
έσβησε η φωνή του πάθους.
Μοναχός περιπλανιέται τα δειλινά
σε κάτι ηλιοβασιλέματα
που μοιάζουν με την καρδιά του.
Ενότητα δεύτερη
Νυχτερινές Περιπλανήσεις
ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ
Αν δεν μπορείς ν’ ακούσεις
τον παφλασμό,
που κάνει το κύμα της ψυχής,
μην αγναντεύεις καμία θάλασσα.
Αν δεν είσαι έτοιμος ν’ ανοίξεις πανιά,
μην ονειρεύεσαι μακρινά ταξίδια.
Αν χτίζεις τοίχους
γύρω από την καρδιά,
μην περιμένεις την αγάπη.
Αν δεν αφήσεις τη λάβα του πάθους,
να κάψει κάθε σου κύτταρο,
μην καυχηθείς
πως αντίκρισες τα κόκκινα φεγγάρια.
Αν δεν νιώσεις το γυμνό χάδι της σιωπής
στο λευκό κορμί της νύχτας,
κάθε μυστηριακή συνάντηση με τον έρωτα,
χάνει τη μαγεία.
Αν δεν διαλύσεις τις σκιές
που θολώνουν το νου,
δεν θα φτάσεις σε κανέναν προορισμό.
Κι αν δεν κοιτάξεις τη ζωή,
με τα μάτια της φαντασίας,
θα παραμένεις ένα ναυάγιο,
στο βυθό των ανεκπλήρωτων πόθων.
Ενότητα Τρίτη
Ταξίδια και Αίσθηση
ΟΤΑΝ ΘΑ ΠΕΦΤΕΙ Η ΝΥΧΤΑ
Κι όταν θα πέφτει η νύχτα,
η θάλασσα θα κοιτάει
με θλίψη τα αστέρια.
Για το αύριο που
δεν θα έρθει ποτέ.
Εκείνο που δεν αγκάλιασε
τη ζωή… και σάστισε
με τον προορισμό
της άστεγης ελπίδας.
Κι όταν θα πέφτει η νύχτα…
στον υγρό της τάφο,
θα ακούγονται
τα τραγούδια των παιδιών.
Και το νανούρισμα της μάνας
που άρπαξε το κύμα…
για να χτυπάει
τις ηλιόλουστες ακτές μας.
ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ
Εξουθενωμένος από τη σιωπή
της αγέλης
εξακολουθώ να ονειρεύομαι.
Κάτω από το γυάλινο καθρέφτη
του ουρανού, με το πείσμα
του μοναχικού ταξιδευτή.
Σα να μην πέρασε ο χρόνος,
σα να μην μάτωσε μυριάδες
φορές η ψυχή.
Και όλα μοιάζουν ίδια.
Στα χέρια μου κρατώ το κόκκινο
ρόδο της χαραυγής που φλέγεται.
Ένα ηφαίστειο ο κόσμος όλος,
κι εσύ αδιάφορα κοίταξες
τη θάλασσα.
Τα χνάρια σου ασήμαντα
στην αμμουδιά των ονείρων.
Και η ζωή τραυματισμένη,
από τον παφλασμό του κύματος
που δεν θέλεις να κατανοήσεις.
Ενότητα τέταρτη
Αγάπη και Πάθος
ΦΘΟΓΓΟΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Η σιωπή μου, τη σιωπή σου, συνάντησε
κάτω από το λευκό δέρμα
της παγωνιάς.
Η συνήθεια με καταβροχθίζει
στις πιο αδύναμες στιγμές μου.
Ακροβατώ τις άδειες νύχτες,
στην ξεφτισμένη μορφή της απουσίας σου.
Σε αγκαλιάζω με την άκρη των ματιών μου
και αφουγκράζομαι
τη φρικτή επιθυμία του πόθου.
Δένω την ανάσα μου στους φθόγγους
του έρωτα πάνω στο κατάρτι
της λησμονιάς.
Λικνίζω το σώμα γύρω από λόγια
που ειπώθηκαν
στο πρώτο πέταγμα
και αφήνω τα φτερά μου στα απαλά σου χείλη.
Το χάδι σου ψάχνω στο γυμνό κορμί
των συναισθημάτων και παραλύω.
Μείνε για λίγο!
Σε προστάζουν οι αισθήσεις.
Ενότητα Πέμπτη
Περιπλανήσεις-Χαμένες Μνήμες
ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΠΕΛΑΓΟΣ
Η φωνή του αβέβαιου
στις βαριές μας πλάτες.
Οι δρόμοι της διχασμένης σκέψης.
Η μονιμότητα ενός νεκρού τοπίου
της επόμενης μέρας.
Οι στάχτες που αιωρούνται
στα μάτια του χρόνου.
Προηγούμενου και μελλοντικού.
Η γυμνή καρδιά στη μοναχικότητα
ενός χάρτη.
Το ξεχασμένο πέλαγος στην αδιαφορία των θεών.
Οι αναμνήσεις στην καπνιά
ταυ απανθρακωμένου δάσους.
Η διαχείριση της ζωής στα πρόθυρα της τρέλας.
Ερημιά κάρφωσε τον πόνο
στο βλέμμα της πανσελήνου.
Με ένα τεράστιο γιατί, να φωτίσει
τις σκοτεινές ψυχές μας.
ΑΠΟΣΚΕΥΕΣ
Γύρισα και κοίταξα το Βλέμμα σου
να γυροφέρνει
τις γκρίζες αποσκευές μου.
Ίσως σε παραξένεψε η επιλογή
του χρώματος,
που σου αναστάτωσε την σκέψη.
Ίσως πάλι το Βάρος από τα όνειρα,
που έκρυψα για να μην τα δεις.
Στα όνειρα που ξέφυγαν.
Οι ανάσες μας κράτησαν απόσταση
ανάμεσα σε δύο σώματα ξένα.
Κουβέντες ξεθωριασμένες έβγαιναν
από τα χείλη σου.
Ζωντανό το Βλέμμα μου έδιωχνε
ότι με πλήγωνε.
Δεν είχες καταλάβει τη φθορά
των στιγμών που ακολουθούν
τη συνήθεια.
Η δύναμή σου, από τη δύναμή μου,
έπαιρνε ζωή.
Πάντα ταξίδευα μακριά από εσένα,
χωρίς εσένα.
Τις στάχτες από τα σβησμένα όνειρα
πέταξα μακριά από τη σκιά
του δισταγμού μου.
Η μέρα μεγάλωσε.
Βιάζομαι!
Όλα τελειώνουν νωρίς.
Τώρα έμαθα να ζω μόνο για εμένα.
Ενότητα έκτη
Αναστοχασμός και ψίθυροι
ΨΙΘΥΡΙΣΜΑ ΤΩΝ ΣΤΙΧΩΝ
Τα πρωινά θέλω να μοσχοβολάνε
Άνοιξη.
θέλω η μαγεία της αγάπης
να κατακλύζει τη ψυχή
της μέρας.
Τη φωνή του έρωτα,
που αγριεύει
στον κήπο των στεναγμών.
Το ψιθύρισμα των στίχων,
που χαράζεις στο σώμα
της νύχτας.
Το κύμα της άγρυπνης θάλασσας,
που με φέρνει κοντά σου.
Την όμορφη θέα των ματιών σου,
που πλημμυρίζει
την αστροφεγγιά των αισθήσεων.
Τον χτύπο της καρδιάς
να πάλλεται στα χέρια σου.
Το άρωμα της ηδονής,
που μας οδηγεί στην τρέλα.
Εσένα, πλάι μου…
να με διεκδικείς,
έως τον τελευταίο σπασμό
του ονείρου.
Και την αλήθεια της στιγμής
δίχως
το περιτύλιγμα της υποκρισίας.
ΚΑΡΑΒΙΑ ΠΕΙΡΑΤΙΚΑ
Καράβια πειρατικά αποβιβάζουν
σπασμένα όνειρα.
Σταθμεύουν πάντα στο ίδιο λιμάνι
της καρδιάς μας.
Μουσικές από μακρινούς κόσμους καλούν
τα ατίθασα σώματα να λικνιστούν
δίπλα στο κύμα.
Μυρωδιές από ένα αλλιώτικο σύμπαν
διεγείρουν επικίνδυνα
τις νεκρές αισθήσεις.
Άγγελοι κάνουν τα πρώτα τους βήματα,
δοκιμάζοντας την αλμύρα του έρωτα.
Έρωτας μεθυστικός ενώνει
διψασμένα σώματα στη θάλασσα
της αδήμονης επιθυμίας,
Τα όνειρα σήμερα είναι εδώ.
Δίπλα στην προκυμαία, στο βλέμμα
της ανυπότακτης θέλησης,
στα πρόσωπα εραστών, που κρατάνε
τη σημαντικότητα της στιγμής.
Η ομορφιά της ζωής σπαρταράει
σε ψυχές με πορφυρά χαμόγελα.
στην αστροφεγγιά της ατελείωτης νύχτας.
Δύο αντίθετοι πόλοι φωτιάς παλεύουν
να ισορροπήσουν έναν έρωτα, αφήνοντας
την τύχη τους
στα επιδέξια χέρια ενός πλανόδιου καλλιτέχνη.
Ζωή, μικρή αλήτισσα, περπατάει γυμνή
στα θαμπά φώτα της πόλης.
κλέβοντας τις δυνατές στιγμές!
.
ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΟΥ ΓΙΑΣΕΜΙΟΥ (2023)
Η ΜΥΡΩΔΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΣΕΜΙΟΥ
Σ’ έχασα!
Ξεγλίστρησες μέσα από την παλάμη μου,
ανέβηκες τα σκαλοπάτια της λησμονιάς
και χάθηκες.
Ανοιξιάτικος αέρας , χάιδευε το βλέμμα.
Μισή ανάσα , πνίγεται σ’ ένα τσαλακωμένο διάλογο.
Χάνεσαι μέσα στη μυρωδιά του γιασεμιού
και τη δροσιά της τελευταίας νύχτας.
Απόψε , το φεγγάρι ακροβατεί πάνω στο σχοινί
της αμφιβολίας.
Ανήσυχα συναισθήματα , έπεσαν από τα φτερά
ενός αδιέξοδου έρωτα.
Χρυσοκέντητες κουβέντες ξεθωριάζουν
καθώς απομακρύνεσαι…..
ΑΛΗΤΙΣΣΕΣ ΛΕΞΕΙΣ
Μου αρέσει να ντύνω τις λέξεις
Να τις φροντίζω
Κυρίως αυτές που είναι έξω
από τον συμβατό κύκλο.
Αυτές τις αλήτισσες, που έχουν
πετάξει το χιτώνα
του καθωσπρεπισμού
κι έχουν απαλλαγεί
από τα όρια του δήθεν.
Αυτές που έχουν δραπετεύσει
απ΄ τα κελιά της υποκρισίας,
των ευπρεπών και καλοπροαίρετων
σχημάτων , κι έχουν σπάσει,
την αλυσίδα της ψυχρής λογικής.
Αυτές που γλιστράνε , μέσα από
στενά σοκάκια, και πάνω
στο μεθύσι τους , υμνούν
τον έρωτα και την αγάπη.
Λέξεις επιβλητικές που αρνούνται
να συμβιβαστούν
με το ανεκπλήρωτο και τα πρέπει.
Διάφανες σαν το νερό , καθάριες
ορμούν σαν χείμαρρος πάνω στη γλώσσα.
Ανυπόταχτες δίχως φραγή στα σπλάχνα
μιας καλοστημένης κοινωνίας
με έντονα χρώματα και φωνή.
Ελεύθερες να ξεπηδάνε και να σεργιανίζουν
στον παράλογο κόσμο μας
απαλαγμένες από τη μάσκα
του Βασιλιά Καρνάβαλου.
Σ’ αυτές τις λέξεις
ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ
ΗΘΕΛΑ…
Ήθελα να σ’ αγκαλιάσω,
μα πέρασαν τα σύννεφα.
Θέλησα να σου μιλήσω,
μα θύμωσε η θάλασσα.
Να προλάβω, ένα χάδι
στο πρόσωπο.
Πριν το πάρει ο αγέρας της λήθης.
Το χαμόγελο του αποχωρισμού,
σκότωσε…
και την τελευταία ελπίδα.
Της καρδιάς , που πίστευε!
Μαζί μ’ ένα τραγούδι στο κουρασμένο
βλέμμα του δειλινού ,
που έφευγε,
αργά σαν τη ζωή μας..
ΔΙΧΩΣ ΑΥΡΙΟ
Στη βαθιά σιωπή της νύχτας
ζητώ την αγάπη των ματιών σου.
Δίχως λόγια…
Τη μαγεία της αγκαλιάς
στη γειτονιά των αστεριών.
Τον πύρινο δρόμο της καρδιάς σου
να περάσει μέσα στο σώμα μου.
Την ανάσα σου να πάμε πέρα
από τα σύνορα της λογικής.
Στη μυστική συνάντηση των ψυχών μας.
Μοναχοί ταξιδευτές να διαβούμε
το πιο όμορφο όνειρο της ζωής.
Και η αγάπη να πηγαίνει μπροστά
δίχως να μιλάει για το αύριο…
Η ΑΠΟΥΣΙΑ
Θα φύγω!
Θα προσπεράσω τους λεπτοδείχτες
του σούρουπου, αθόρυβα
και θα χαθώ.
Μη με αναζητήσεις!
Ο χρόνος συμφιλιώθηκε με την απόδραση.
Οι εποχές έπαψαν να με ενδιαφέρουν.
Ένας άσπρος κύκλος με συνήθειες
καρφωμένες, παγερές,
φέρνει ανατριχίλα στο σώμα.
Κρυώνω!
Το βλέμμα αγκαλιάζει φιγούρες
του γκρίζου σύννεφου
και ονειρεύομαι.
Πάντα ήμουν μόνη, σε ένα άδειο δωμάτιο
γεμάτο φωνές.
Η ενοχή με κυνηγάει στα καλντερίμια
της αθωότητας.
Η παρουσία σου…. μία απουσία στιγμών
στο ηλιοβασίλεμα.
Μάτωσα στα σκαλοπάτια της ψυχής σου.
Άφησα τα δάκρυα στο τελευταίο υστερόγραφο
και σώπασα.
Δεν ξέρω που θα φτάσω.
Άλλωστε τι σημασία έχει;
ΠΟΣΑ ..ΔΙΧΩΣ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ
Πόσα όνειρα δεν αφήσαμε
στην σιωπή του φεγγαριού;
Πόσες αγάπες δραπέτευσαν
απ’ τη δροσερή αύρα του πρωινού;
Πόσα φιλιά ταξίδεψαν τις στιγμές μας
στο φως της αχτίδας;
Πόσα βλέμματα βυθίστηκαν
στ’ άγρια νερά της απογοήτευσης;
Κοιτάξαμε τ’ αστέρια και θυμηθήκαμε
τη μαγεία των παιδικών αναμνήσεων.
Δίχως ερωτηματικά…
ΤΟ ΚΕΛΥΦΟΣ
Σπάσε το κέλυφος και βγες επιτέλους
από τις εγωιστικές σου επιθυμίες.
Άπλωσε τα χέρια λίγο μακρύτερα
από το κέντρο της ματαιοδοξίας
και άγγιξε
τις μοναχικές ψυχές.
Βγες από τον γυάλινο κόσμο σου
και πάλεψε
με την ματωμένη πραγματικότητα.
Νιώσε το άδειο βλέμμα της αδιαφορίας
καθώς προσπερνά τον πόνο
πάνω στα παγωμένα πρόσωπα.
Άκουσε την βαριά ανάσα
που καλύπτει την εγκατάλειψη.
Βάδισε μαζί στα άχρωμα σοκάκια
της μοναξιάς και σκέψου!
Ψίθυροι από σκοτωμένα όνειρα
χορεύουν πλάι σου.
Φοβάσαι ;
Η ηλιαχτίδα της ζωής
ίσως μια μέρα χαθεί
μέσα στη δική σου συννεφιά.
ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΝΟΤΙΑ
Το κύμα του νοτιά άφησε πάνω στο σώμα
της αμμουδιάς ανεκπλήρωτα όνειρα.
Ένας παρατημένος θησαυρός βρισκόταν χρόνια
φυλαγμένος στο βυθό της θάλασσάς σου.
Ο δυνατός αέρας τσαλάκωσε με μανία
το ένδυμα της μνήμης και αναθάρρησες.
Η τολμηρή ψυχή σου ταξίδευε κάποτε
με πάθος με τον τρελό νοτιά
και γέμιζαν οι χούφτες σου
σταγόνες ευτυχίας.
Ένας ρομαντικός ονειροπόλος
χόρευε με τη μελωδία του ανέμου
αψηφώντας τα γκρίζα σύννεφα
στην καταιγίδα της ζωής σου.
Τώρα περιπλανιέσαι φορώντας
το αδιάβροχο της λησμονιάς
με σημάδια ενός καιρού που σε άλλαξε.
Ανοιχτές πληγές μέσα σε θολές σελίδες
και νοτισμένα ίχνη έχουν απομείνει
στο ημερολόγιο της ζωής σου.
ΑΡΓΕΝΤΙΝΙΚΟ ΤΑΝΓΚΟ
Σε θέλω, όπως το πρώτο χαμόγελο
της χαραυγής
στα ματωμένα χείλη του έρωτα.
Στ’ ατίθασα ακροδάχτυλα της αστροφεγγιάς
στο γυμνό
υποταγμένο σώμα.
Στην όχθη των αδάμαστων ονείρων
της φαντασίας.
Στ’ απέραντα λιβάδια της ηδονής,
εκεί όπου η λογική
βυθίζεται στα άδυτα του πάθους.
Σε θέλω, όπως ένα αργεντίνικο τάνγκο
στην κορυφαία
χορογραφία της έκστασης.