Η Ελένη Χατζάκη γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στο Ηράκλειο Κρήτης,
όπου και κατοικεί μόνιμα.
Σπούδασε Επικοινωνία και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και μιλάει τρεις ξένες γλώσσες. Εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα ως δημοσιογράφος και ως στέλεχος επιχειρήσεων.
Γράφει ποιήματα και διηγήματα και μεταφράζει έργα ξένων λογοτεχνών. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί στο διαδίκτυο και σε διάφορα έγκριτα λογοτεχνικά περιοδικά. Οι «Ροζ σκιές» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.
Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά.
.
.
ΡΟΖ ΣΚΙΕΣ (2024)
ΡΟΖ ΣΚΙΕΣ
Είναι κάτι σκιές που δεν αντέχουν άλλο να κρύβονται
βαρέθηκαν να ζουν στο σκοτάδι
σε έναν κόσμο άσχημο και μίζερο
που όλα έχουν βαφτεί μαύρα.
Ο ήλιος έχει εξαφανιστεί εδώ και χρόνια
τα πουλιά και τα παιδιά έχουν πάψει από καιρό
να τραγουδούν
οι άνθρωποι δε βλέπουν, δεν ακούν, δεν αισθάνονται.
Οι σκιές το αποφάσισαν, θα κάνουν επανάσταση,
θα αλλάξουν χρώμα,
θα γίνουν ροζ
και θα βγουν έξω με Θάρρος
να αναζητήσουν τον ήλιο, το γέλιο των παιδιών
και τους ερωτευμένους.
Θα τους βρουν, είναι σίγουρο
πάντα βρίσκεις ό,τι επιθυμείς πολύ.
Δυνατές και φωτεινές
οι σκιές θα προχωρούν μόνο μπροστά
και τίποτα δεν θα φοβούνται πια.
Δεν θα υπάρχει πια σκοτάδι
δεν θα υπάρχει μαύρο
όλα θα έχουν γίνει ροζ.
Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ
Μητέρα, όταν λέω το όνομά σου
το στόμα μου γλυκαίνεται
γεμίζει μέλι
νιώθω μεγάλη ευφορία
το μέλι κυλάει έπειτα στις φλέβες μου
πάει παντού σε όλο μου το σώμα
γλυκαίνει κάθε κύτταρό μου
πλημμυρίζω από γλυκύτητα και αγάπη.
Όταν ακούω τη φωνή σου
νιώθω ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου
γίνομαι δυνατή
μπορώ να σπάσω σίδερο με το ένα μου χέρι.
Τίποτα πια δεν με τρομάζει
αφού είσαι κοντά μου, μητέρα.
Κι όταν με παίρνεις αγκαλιά
νιώθω ότι ήρθα στον παράδεισο.
Σίγουρα εδώ είναι ο παράδεισος
όλα είναι τόσο όμορφα
μια μοναδική μυρωδιά αγάπης και γαλήνης.
Καμία αρνητική σκέψη δεν χωράει εδώ
προστατευμένη από κάθε κίνδυνο
μόνο χαρά και ευτυχία
σε κάθε χιλιοστό της αγκαλιάς σου.
Είναι τόσο ζεστά, ποτέ δεν έχει χειμώνα εδώ
μόνο καλοκαίρι, ένα ατελείωτο καλοκαίρι.
Θέλω να μείνω εδώ για πάντα, μητέρα.
Σ’ αγαπώ
όπως εσύ με έμαθες ν’ αγαπώ
δυνατά, με όλη μου την καρδιά.
Μια αγάπη όμορφη, αγνή, αναλλοίωτη
και αδιαπραγμάτευτη.
Μια αγάπη που νίκησε τον χρόνο.
ΠΑΥΣΙΠΟΝΟ
Ποιητή με λένε
με κοιτούν με θαυμασμό
νομίζουν ότι δημιουργώ χαμογελώντας
όπως μια ικανή μαγείρισσα
που μαγειρεύει τραγουδώντας.
Πού να ‘ξέραν
ότι δημιουργώ όταν πονάω.
Συγκατοικώ με τον πόνο
αυτός μού πιάνει συχνά το χέρι
και αρχίζει και γράφει
κι εγώ τον αφήνω μπας και βρει άλλη διέξοδο
και με εγκαταλείψει.
Πού τέτοια τύχη!
Αυτός εδώ κολλημένος πάνω μου
στο χέρι μου, στο σώμα μου, στην καρδιά μου
παντού μέσα μου με σφίγγει δυνατά.
Κι όταν πονάω αφόρητα
χαλαρώνει λίγο γιατί με τον καιρό με έχει αγαπήσει
και πιάνει το δεξί μου χέρι
και γράφει, γράφει, γράφει.
Είναι ένα είδος προσωρινής ανακούφισης των ποιητών
παυσίπονο χάπι
σαν αυτά που παίρνεις για τον πονοκέφαλο.
ΒΡΑΒΕΙΑ
~ Στη μνήμη του Ντίνου Χριστιανόπουλου ~
Ήσουν κατά των τιμητικών διακρίσεων
αρνήθηκες βραβεία και επαίνους.
Εγώ τα κυνηγούσα μανιωδώς
όσο πιο πολλά βραβεία κέρδιζα
τόσο πιο σπουδαίος ένιωθα
μεγάλος ποιητής
που όλοι τον χειροκροτούν και τον θαυμάζουν.
Έτσι περνούσε η ζωή μου
έγραφα,
έκανα σημαντικές γνωριμίες
που θα με βοηθούσαν να αυξήσω τη συλλογή μου
και έπαιρνα βραβεία, πολλά βραβεία.
Μα τώρα που η δύση μου αχνοφαίνεται
στο κρεβάτι του πόνου
αδύναμος και ακίνητος
μη μπορώντας να σηκωθώ
κάθομαι και παρατηρώ το δωμάτιο
βλέπω τα βραβεία μου να βγάζουν χέρια
και να με μουντζώνουν.
«Σε ξεγελάσαμε» λένε
«δεν είσαι τίποτα παραπάνω
από ένας γέρος ολομόναχος
που σε λίγο θα πεθάνει».
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΕ
Ο ποιητής κουράστηκε
για ποιον να βρει να γράψει
που όλοι ψεύτες γίνανε.
Εχάλασε η τάξη.
Την κόλλα άσπρη άφησε
κι άρχισε το τραγούδι
αφού κι αυτό ξεράθηκε
το όμορφο λουλούδι.
Ο κόσμος του σκοτείνιασε
χάθηκαν οι άνθρωποι
το κάλλος δεν υπάρχει πια
πάνε οι καλοί οι τρόποι.
Μες στην απογοήτευση
ο ποιητής σωπαίνει
η κάθε του αναζήτηση
για ομορφιά χωλαίνει.
Αυτός που πάντα σκόρπιζε
γύρω του καλοσύνη
τώρα μόνος του έμεινε
κι είναι μεγάλη οδύνη.
Το μόνο που απέμεινε
μέχρι η ζωή να σβήσει
είναι να ονειρεύεται
πως έχει αγαπήσει.
ΑΝΑΜΟΝΗ
Στη στάση του τρένου
πλάι στη σιδηροδρομική γραμμή
περιμένει εναγωνίως.
Δεν της αρέσει η ζωή της
γεμάτη θλίψη και απογοητεύσεις.
Θέλει να φύγει όσο πιο μακριά γίνεται
σε μέρη άγνωστα
με διαφορετικούς ανθρώπους.
Αποσκευές δεν έχει.
Τα όνειρα δεν μπαίνουν σε βαλίτσα.
Μόνο την καρδιά της κουβαλάει.
Δεν έχει κάτι άλλο πολύτιμο να πάρει μαζί της.
Το σκέφτηκε πολύ.
Θα φύγει.
Δεν έχει τίποτα να την κρατάει πίσω.
Κοιτάει ψηλά τον ουρανό
παίρνει ανάσα ζωής.
Το τρένο έρχεται
δεν μπαίνει μέσα
παρακολουθεί άλλους να έρχονται
και άλλους να φεύγουν.
Το τρένο αναχωρεί
κι αυτή εδώ ακίνητη τελείως.
Το ταξίδι της αναβάλλεται
για μια ακόμη φορά.
Δεν είναι έτοιμη να αλλάξει ζωή
δεν ξεριζώνεται εύκολα η συνήθεια.
ΑΠΩΛΕΙΕΣ
Ό,τι αγαπώ αργά ή γρήγορα μού φεύγει
σαν να το απωθώ άθελά μου.
Το έχω για ένα διάστημα κοντά μου
και όταν μεγαλώσει αρκετά η αγάπη
αυτό χάνεται σε μια στιγμή
και μένω μόνη με τον πόνο της αγάπης.
Είμαι δυνατή όμως και δε λυγίζω.
Τουλάχιστον αγάπησα
ξέρω πώς είναι ν’ αγαπάς
ίσως και να αγαπήθηκα έστω για λίγο
ή μήπως η αγάπη είναι ένα άπιαστο όνειρο
μια αυταπάτη, μια φενάκη;
Ό,τι κι αν είναι
θα συνεχίσω να πιστεύω σ’ αυτήν
το έχω ανάγκη
με ομορφαίνει.
Ανυπόφορη η ζωή χωρίς αγάπη.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Κλεισμένο σε ένα κλουβί
ζει εδώ και χρόνια το όμορφο πουλί
μέσα σε λίγα εκατοστά.
Δεν έχασε ούτε στιγμή την ομορφιά του
τραγουδάει χαρούμενα
και πετάει, όσο μπορεί πετάει.
Σκέφτεται συνεχώς ότι μια μέρα θα ανοίξει το πορτάκι
και Θα φύγει μακριά
ξέρει ότι έξω από το στενό κλουβί του
υπάρχει μια καλύτερη ζωή
ελεύθερη
και κανένας δεν μπορεί να του στερήσει το δικαίωμα
να σκέφτεται ελεύθερα
να ελπίζει στο καλύτερο
και να τραγουδά τον πιο όμορφο σκοπό
μες στο κλουβί του.
ΙΣΩΣ
Σε έναν κόσμο άσχημο
γεμάτο αδικία, μίσος, ψέμα και λάθη
ανθρώπους που αλληλοσκοτώνονται
για λόγους μηδαμινούς και ασήμαντους.
Σε έναν κόσμο που ολισθαίνει όλο και περισσότερο
με κίνδυνο τον εκούσιο αφανισμό του
εγώ θα συνεχίσω
να ψάχνω την αλήθεια, την αγάπη, τη δικαιοσύνη.
Θα αναζητώ μανιωδώς την ομορφιά
και, όπου τη βρίσκω, οποτεδήποτε
με οποιανδήποτε μορφή
σε ένα λουλούδι, σε ένα βιβλίο, σε ένα χαμόγελο
εκεί θα μένω και θα ελπίζω.
Πάντα θα ελπίζω
πως αυτός ο άσχημος κόσμος
ίσως κάποτε ομορφύνει.
ΜΑΧΟΜΕΝΟΣ
Σήκω, ποιητή
άσε κάτω το στυλό.
Αυτή για την οποία γράφεις
έφυγε μακριά
σε έχει ήδη ξεχάσει.
Σκίσε τις σελίδες
γράψε με λευκό μελάνι
να μη φαίνεται η ήττα σου.
Τα ποιήματά σου δεν θα διαβαστούν
είναι πολύ βαριά
και θα πλακώσουν κανέναν ανυποψίαστο.
Μη γράφεις πια για ευτυχισμένους έρωτες
είναι για λίγους, το ξέρεις.
Γράψε για τον θάνατο
και τη ζωή που μάχεται
να σε διαβάσουν όλοι ακίνδυνα.
ΑΝΙΣΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
Σήκωσε το χέρι
ψηλά στον ουρανό
και πιάσε το όνειρό σου
που έφυγε χθες τη νύχτα.
Μην αργείς
δεν θα προλάβεις
τα όνειρα τρέχουν
πολύ γρήγορα
σαν μανιασμένα άλογα
εξανεμίζονται ξαφνικά
τρέχεις διαρκώς από πίσω τους
λαχανιασμένος.
Άνισος αγώνας.
ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΙ
Πάντοτε περίμενα το ιδανικό
να έρθει στη ζωή μου
έναν μεγάλο έρωτα
μια σπουδαία δουλειά
τον πιο πιστό φίλο.
Δεν συμβιβαζόμουν με τίποτα λιγότερο
όλο έφευγα
από όλους κι από όλα
εγώ δεν ήμουν για τα λίγα.
Τα χρόνια περνούσαν
κι εγώ παρατηρητής των άλλων
που συμβιβάζονταν
και προχωρούσαν ένα βήμα πιο κοντά
στην προσωπική τους ευτυχία.
Το ιδανικό δεν ήρθε
τώρα πια ξέρω ότι δεν θα έρθει ποτέ
δεν υπάρχει.
Η ευτυχία είναι θέμα συμβιβασμών.
ΑΓΡΑΦΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Χορεύουν οι λέξεις πάνω στο χαρτί
αγκαλιάζονται σφιχτά, τραγουδούν, γελούν
υπνωτισμένες θαρρείς
υπό την επήρεια της μαγείας της ποίησης.
Προσπαθώ να τις πιάσω
να τις βάλω σε μια σειρά λογική
μπας και μπορέσω να γράψω
αυτό το φυλακισμένο ποίημα.
Μα αυτές δεν υπακούν
δεν ακολουθούν εντολές και οδηγίες
είναι αυτόνομες και ανεξάρτητες
απαιτούν ελευθερία κινήσεων
και ελεύθερη αναπνοή.
Αδύναμη, μη έχοντας άλλη επιλογή
αποσύρομαι για μια ακόμη φορά.
Το ποίημα δεν θα γραφτεί ούτε σήμερα
ίσως γραφτεί αύριο
ίσως μεθαύριο
ίσως ποτέ.
Υποψιάζομαι πια πως
τα ωραιότερα ποιήματα
δεν θα γραφτούν ποτέ.
ΓΙΑ ΔΥΝΑΤΟΥΣ ΛΥΤΕΣ
Απαντώ σε ένα ερώτημα
λύνω ένα πρόβλημα
και πριν προλάβω να χαρώ
ένα άλλο ερώτημα προκύπτει
απειλώντας την ηρεμία του μυαλού μου.
Ένα άλλο πρόβλημα ζητάει επειγόντως λύση.
Η ζωή με κοροϊδεύει κατάμουτρα
τη νόμιζα για κάτι απλό
μα τελικά είναι ένα πολύπλοκο πρόβλημα
για δυνατούς λύτες
κι εγώ δεν είμαι
αλλά συνεχίζω να παίζω
με τους δικούς της όρους
συνεχίζω να ζω
χωρίς να ψάχνω πια όλες τις απαντήσεις.