Γεννήθηκα στη Λάρισα το 1975. Κατάγομαι από ένα μικρό χωριό του νομού μου το Μεγάλο Μοναστήρι. Παιδί αγροτών προσφυγικής καταγωγής της Ανατολικής Ρωμυλίας. Σπούδασα Οικονομικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Ζω κι εργάζομαι στη Θεσσαλονίκη. Γράφω στίχους τους τελευταίους 12 μήνες ως εσωτερικό κάλεσμα. Αν και τους πρώτους τους έγραψα στα 17.
.
ΛΟΓΟΙ ΚΑΡΔΙΑΣ
(Ανέκδοτα ποιήματα υπό έκδοση)
Α’ ΜΙΚΡΕΣ ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ
Δεν είμαι ποιητής
ούτε το ποίημα της φύσης μου
μα το φυλακισμένο όστρακο
στην άκρη της λευκής μου αποβάθρας
να εκπονώ τον λόγο μου
να εκπληρώνω χρέος
και θέλησα
και έγειρα
και έμεινα
λέξη ζώσα
αφανισμένη
ατίθασος γαλάζιος μαργαρίτης
πίσω από βρεγμένα σίδερα
να κρούω με αλήθεια
* *
Οι ροδιές κοκκίνησαν
Ο Δεκέμβρης μπήκε
Ο χειμώνας περπατά
στα καραμελωμένα φύλλα του
Εγώ.. τρέχω χαρούμενη
τρέχω.. σαν μια ναζιάρα μπαλαρίνα
πάνω σε χιονισμένες
μουσικές χορδές
της κλασικής κιθάρας σου
Ξενύχτης ο ήχος σταματά
στην άκρη του τυμπάνου
Τα πέλματα
Τα δάχτυλα
Τα σώματα
Ηχούνε
Οι συγχορδίες μας μιλούν
για την αφή μας
που σαρώνει τη σκηνή
ενορχηστρώνει ποίηση
κι ο ήχος πια δεν υπάρχει
* *
Πες μου για σένα ζεστασιά
ποιο είν’ το ριζικό σου
σαν έρχεσαι σ’ αντάμωμα
τώρα στο σπιτικό μου.
Γεννήθηκα με μια κραυγή
μ’ ανάσες ολόγυρά μου
και πύρωσα μεγάλωσα
μέσα στα χέρια σου.
Και είμαι εδώ για σένα
να κατοικώ σε σένα.
Εσύ να με ξοδεύεις
εμένα να γυρεύεις.
* *
Όσο απαλό κι αν έμοιαζε
το πέταλο
δίχως το ρόδο
Όσο απαλό κι αν έμοιαζε
μπόρεσες
να το μαδήσεις
Τόσο απατηλά απαλά
Ψίθυρος έμεινε
Τόσο απαλά ένα γυμνό κλωνάρι
Έτσι απαλά ήταν
τα λόγια μας και σήμερα
Τόσο απαλά
σκίσανε στα δυο
τις ψευδαισθήσεις
Τόσο απαλά τα βλέμματα σηκώθηκαν
Τόσο απαλά χωρίς να κοιταχτούν
Τόσο απλά
Απατηλή απαλότητα
* *
Θυμήσου το πρώτο κάλεσμα
την πρώτη κλήση σου
ήσουν το πυρ το αγέννητο
μόνο πνοή και λόγος
Χωρίστηκε στα δύο
ύδωρ πανάρχαιο κι οξύ
να φτάσεις ως τον πυρήνα σου
να γεννηθείς ζωή
* *
Είμαστε για όλα ικανές,
για τα πολλά μα και τα λίγα
για τα μικρά ,για τα τρανά, να χτίζουμε να τα γκρεμάμε.
Παράξενες και τόσο απλές .
Και πάντα λατρεμένες
από αγόρια ,έφηβους ,τους γιους τους πατεράδες .
Κι’ απ’ έναν του έρωτα θαρρώ ,
χωρίς εμάς ,χωρίς αυτόν ,δεν είμαστε ,δεν είναι.
* *
Σκορπίσματα ψυχής
μαζέματα καρδιάς
ο κύκλος δεν τελειώνει
ευθυγραμμίζει τις ζωές
μ’ ακρίβεια μεγάλη.
Κι είν’ η εξίσωση αυτή
που λύση ψάχνει να βρει,
να κάνει τη μικρή ζωή
να μοιάζει με μεγάλη.
* *
Μικρή μου έφηβη
δεν είμαι θεός
Μα η καρδιά μου
θεία έργα ποιεί για σένα.
Με τον παλμό της στον ουρανό
άφοβο κάλεσμα ζητώ
Να χαίρεται η ψυχούλα σου
νύχτα και μέρα.
Μικρή μου έφηβη
δεν είμαι θεός
Τα σπλάχνα μου
αλήθεια και ψέμα
Άνθρωπος αληθινός
Ανθρώπινα να σ’ αγαπώ
Είναι η αλήθεια
δίχως ψέμα.
* *
Κι αν σε ξεχωρίζω τώρα
με τα βασικά σου χρώματα
χωρίς παράγωγα μελαγχολίας
είναι γιατί μου έμεινε η απόχρωση
δυάδα μοναδική
το σκοτάδι και το φως μου
σκιά από μείγμα ασπρόμαυρο
να ενσωματώνεσαι και σήμερα.
* *
Κι αν πίστεψες πως το καλό
εστάλθηκε σ’ αυτή τη γη
να εμποτίσει και το χώμα,
γελάστηκες.
Έκαψε, διαπέρασε,
σώματα πνεύματα και θέρισε.
Αλλιώτικοι καιροί, καρπός και θεριστής
σου κλείνουν πονηρά το μάτι.
* *
Καλημέρα αγάπη
της είπε
κι έφερε μαζί του
χρόνια στοιβαγμένα
σε κερκίδες και σε γωνιές
αζήτητα
σε άδειες παλαίστρες
μακάριων στεναγμών
Κι αυτή
δίχως μια πάλη
πως να σηκώσει όλη τη σκόνη
που τα σκέπασε
τα ζωντανά τους κάτοπτρα
Σέρνοντας η ομίχλη το πρωινό
ο χρόνος ξανακύλησε
τερμάτισε
τον γύρο του γηπέδου
Μια σκόνη φωτονίων
ανασηκώθηκε
διώχνοντας το παρόν
Καληνύχτα αγάπη
του είπε
αφουγκράστηκε
Καληνύχτα
βιαστικά απάντησε
αντίλαλος.
* *
Η όψη των παιδιών μας
Που είδα σήμερα
Στο βροχερό και τόσο γκρίζο
Φόντο της ημέρας
Έμοιαζε με όψη
Χειμωνιάτικης αγριεμένης λεύκας
Να μη λυγά και ν’ αντιστέκεται
Στον κρύο πολεμόχαρο αέρα
Και μοιάζανε τα κορμάκια τους
Να ρίζωσαν
Μέσα σε χώματα
Που’ χουν πενθήσει
Ελευθερία
Και μοιάζανε τα χεράκια τους
Να διαδήλωναν
Ελπιδοφόρα σύμβολα
Μέσα σε φυσικά
Περιεχόμενα
* *
Σε κραυγαλέα αγγεία
Οδηγούν την οδύνη
στου φλοιού μου το στόμα
Φυλάξου στίχε
Φυλάξου ωδή
απ’ της πληγής την πόρτα
Μείνε και δώσε τη ζωή
στ’ ανείπωτα
Πάρε ομολογία
Να μην στεγνώσει ο λόγος μου
Σε άγονη λέξη χωρίς φορτίο
Ακαλλιέργητος που θα’ ναι ο αγρός
Σπορά επί ματαίω.
* *
Μικρές συνομιλίες
για τα μικρά μας λάθη
σε στίχους
ξημερώματα
Μικρές συνομιλίες
χαμένες λέξεις παραστάσεις
σ’ έναν λαβύρινθο
γυρεύουν δικαιώματα
Μικρές συνομιλίες
όπως το νήμα του Θησέα
να ξετυλίγονται
Μικρές συνομιλίες
κι εσύ όπως η Αριάδνη
να πλέκεις κατάρτι
για μια κουβέντα μεγάλη
ταξίδι ζητάς
* *
Γενναία καρδιά
γενναιότητα
που όσες πέτρες κι αν σου ρίξουν
στο βαθύ σου πηγάδι
θα βρεις τη δύναμη
να ξαναγεμίσεις νερό
Πως αλλιώς να υπάρξεις
σ’ έναν άνυδρο κόσμο
πέτρινων εισβολέων
Σε χαρακώματα
κρίνεται η μάχη
Στα χαρακώματα
με ένα σου ποτήρι
γιομάτο νερό
Β’ ΛΟΓΟΙ ΚΑΡΔΙΑΣ
Εδώ ..σήμερα.. κάτω από τον ίδιο ουρανό
που μας χαρίστηκε.
Μένουμε όρθιοι να παλεύουμε μες στον
αιώνα τρομαγμένοι.
Σύγχρονοι ήρωες σε μια οικουμένη που
αιμορραγεί.
* *
Μαγική η νύχτα που θα’ ρθει
είναι που ξέφυγε απ’ τα ξόρκια της ημέρας.
Στα άσπρα μάρμαρα στο φως του φεγγαριού
ιέρεια με βήματα εσπερινά
σημάδια αφήνει σε δρόμους δύσκολους
αιώνες να ξημερώνουν.
* *
Λόγοι καρδιάς
που δρόμους ανοίξανε
μα σκιές σε πορείες αφήσαν.
Καρδιά κλειδωμένη
όποιους λόγους κι αν πεις
ζωή με σκιές δεν θα ζεις.
* *
Να πέφτει η βροχή
Και να χτυπά τα μάρμαρα
Μόνο ένας τέτοιος πόλεμος
Θα φώναζε ζωή
Εντός μας
* *
Ερμηνεύοντας το υλικό της ψυχής
φτιάξαμε τέχνη
αποτυπώσαμε ύλη φθαρτή
πεπερασμένη
χώμα από χώμα
πως αλλιώς να χτίσεις ένα όραμα.
* *
Αύριο θα σπείρω
Καινούριες αμαρτίες
Κι αν η σπορά τελειώσει
Κι αν ένα αύριο χαθεί
Ευλογημένα πάλι
Το αύριο θα ξαναρθεί
* *
Αυτό που ψάχνεις ως αρχή
Τώρα να θυμηθείς, το ξέρεις.
Αρπάχτηκε , φυγαδεύτηκε
Σε πρώιμα χρόνια.
Μην ψάξεις ..ξέρεις
Κάνε αρχή.
Το τέλος.
* *
Στην όχθη απέναντι του χθες
σήμερα σε κοίταξα
κι ανάμεσά μας ποταμός ο χρόνος.
Γκρεμίζω όλες τις γέφυρες
πιστά όλες τις έχτισα
μα της καρδιάς τα χώματα
δύσκολα εγκαταλείπω.
* *
Έψαξα και βρήκα την μυρωδιά ,
του μυστικού σου κόσμου να γευτώ.
Με ένα βλέμμα άγριο, σαν να ‘μουν το αγρίμι.
Να χάσω του κόσμου το παράλογο.
Και όλος ο κόσμος ημέρευσε .
Μου φανερώθηκε λογικά.
* *
Ρευστή σκιά μου
Της αρχής και του τέλους μου η ηχώ
Του έρωτα η Σαχάρα μου
Της ερημιάς μου όαση
Η αναπνοή μου είσαι
Η ανάσα μου
.
.