ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΩΑΔΙΤΗΣ

.

Ο Δημήτρης Τρωαδίτης γεννήθηκε στην Αθήνα και από το 1992 διαμένει και εργάζεται στη Μελβούρνη της Αυστραλίας. Ποιήματα του έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και blogs στην Ελλάδα και την Αυστραλία, στα ελληνικά και τα αγγλικά. Ασχολείται, επίσης, με την ποιητική μετάφραση και την κοινωνική ιστορία.
Διαχειρίζεται το blog «Το Κόσκινο» στη διεύθυνση http://tokoskino.me

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ:

Η οργή, το όνειρο και η ζωή (ιδιωτική έκδοση)
Χωρίς προοπτική (εκδ. Ένεκεν, ένθετο)
Tightrope Walking/Ακροβασίες (Owl Publishing – δίγλωσσο).
Ωδή στο ανικανοποίητο (εκδ. Παλινωδίαι)
Η μοναξιά του χρόνον (εκδ. Οδός Πανός 2016)
Με μια κόκκινη ανάταση (εκδ. Στοχαστής 2016)
Δίοδος Διαφυγής (εκδ. Κύμα 2018)
Λοξές ματιές, (Στοχαστής 2019)
Με μια εμμονή στην κωλότσεπη  (Στοχαστής 2020)
Γέννες Ανέγγιχτες  (Στοχαστής  2023)

.

.

ΓΕΝΝΕΣ ΑΝΕΓΓΙΧΤΕΣ (2023)

Η ΠΛΗΞΗ ΣΤΟ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ

Η πλήξη στο πεζοδρόμιο
δεν κλείνουμε την πόρτα
τα παραθυρόφυλλα της ζήσης μας
ανταριασμένα πλοιάρια
σε πέλαγα προϊστορικά.

ΠΟΘΟΙ ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ

Πόθοι τις νύχτες
χείλη κουνιούνται
ενώνονται
σε άσημα πατάρια
σε ακατάστατες σοφίτες
σε πάρκα κατάμεστα
στις διάφανες ματιές
τρεμοπαίζει ο έρωτας.

ΓΕΝΝΕΣ ΑΝΕΓΓΙΧΤΕΣ

Μπροστά στα πύρινα φαντάσματα
γεμίζουν φώσφορο τα βλέφαρά σου
αιθαλομίχλη τα πνευμόνια σου
προσπερνάς τις λέξεις
ανείπωτα και παροδικά
ψιθυρίζεις ύμνους του χάους
σε γέννες ανέγγιχτες.

Η ΑΘΩΟΤΗΤΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΑΠΑΤΗΜΕΝΗ

Η αθωότητα πεθαίνει
απατημένη
τα σύγχρονα κώνεια
καταβροχθίζονται
σωριάζονται
σε στενωπούς καταστημάτων.

ΚΟΚΚΙΝΗ ΑΓΩΝΙΑ

Κάποια ηλιοβασιλέματα
είναι κόκκινα
σπαρταρούν

οι λεροί τοίχοι
είναι κι αυτοί κόκκινοι
απ’ τις ανταύγειες

τα γυμνά πέλματα
κόβονται σε μυτερά βράχια
κοκκινίζουν

αγωνιώ για ένα νόημα
αστραφτερό
και κόκκινο.

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΛΥΔΩΝΙΖΕΤΑΙ

Χα ζώα έχουν εξαφανιστεί
κανένας δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται
η βία είναι παντού
ο κόσμος κλυδωνίζεται
και κανένας δεν το έχει αντιληφθεί
οι θεοί πέταξαν τις μάσκες τους
αναμασούν το ίδιο χόρτο.

ΤΙΠΟΤΑ

Δεν έχω κατακτήσει
τίποτα
δεν έχω γράψει
τίποτα
προσπαθώ να χαράξω
το ίδιο ποίημα
με άλλες παραλλαγές
χρόνια τώρα
μα τ’ αφτιά μου
βουίζουν αρκετά
τώρα τελευταία.

ΤΑ ΓΥΜΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ

Τρέχουν γυμνά
τα φεγγάρια
της ονειροκριτικής
να προλάβουν
τους ανέμους
τους ούριους
ύστατη προσπάθεια
ν’ αποφύγουμε
τ’ απάτητα μονοπάτια.

ΣΤΕΡΕΥΑΝ ΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ

Στέρεψαν τα μονοπάτια
μπούχτισαν οι κρύπτες τους
στόμωσαν οι διέξοδοι τους
στην ύστατη τούτη ώρα
ό,τι απέμεινε χάσκει
παρακλητικά
απλώνοντας το χέρι
για ελεημοσύνη
σε πρώην χορτάτους
συνδαιτυμόνες
των ηχηρά μεγάλων.

,

ME MIA ΕΜΜΟΝΗ ΣΤΗΝ ΚΩΛΟΤΣΕΠΗ (2020)

ME MIA ΕΜΜΟΝΗ ΣΤΗΝ ΚΩΛΟΤΣΕΠΗ

Με μια εμμονή στην κωλότσεπη
ηχούν οι μέρες μας
όμοιες με σκυρόδεμα που τρίζει
σ’ ανθρώπων στάσεις
σε μηνύματα
σε φορτία θλίψεων
που τρέχουν πάνω-κάτω στο μυαλό
και χάνονται σε δωμάτια χοάνες

εκεί που βλαστημάς και τρώγεσαι
εκεί που καταξεσκίζεις τις σάρκες σου
κουρελιάζοντας σημαίες κάθε είδους
εκεί που ως άλλος Τειρεσίας
δίνεις αυτοκαταστροφικούς χρησμούς

είναι σαν κάποιες κωμικοτραγωδίες
που διαλύονται σε άσματα
ασματίδια άλγους
ιζήματα σχιζοφρένειας προελαύνοντα

οι τραγωδοί στήνουν χορό
κι ύστερα διαλύονται
εξαερώνονται
από σκιρτήματα καρδιών
και βροντερά συνθήματα
ενάντια στην αφόρητη δυσοσμία
των κανόνων
είναι αδιαπέραστη η σημασία
της ζωής που χάνεται
είναι ταφόπλακα η ιδέα του θανάτου

το ζήτημα είναι
να χαράξεις δρόμους στα ξάγναντα
να ανασάνεις στις αχνοφεγγιές
να συγκρουστείς χειρονομώντας
βρίζοντας στις εμπόλεμες ζώνες
με μια εμμονή στην κωλότσεπη
και μια σιγουριά στην ψυχή
να ξεριζώσεις τις μολυσμένες καρδιές
των νεκροτομείων

η ζωή προσδοκά
τη μεγάλη μέρα
να σκορπιστεί μια χούφτα λευτεριά.

ΟΙ ΠΑΤΡΙΔΕΣ

Οι πατρίδες
ξεπουλημένα γραμμάτια
στην αγορά της υποκρισίας
σκυλιά που εξακοντίζουν άγος
στις παραληρούσες μάζες

οι πατρίδες
λίστες φοροφυγάδων
αμείλικτων πολιτικών
που αγορεύουν
σε ρημαγμένους δρόμους

οι πατρίδες
μοιάζουν με νύχτες
ξέχειλες από αγυρτείες
ανέξοδα μεθύσια
ανύπαρκτες ηδονές.

ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ TOΥ ΤΕΛΟΥΣ

Κομματιασμένα πλάνα
οργίλες διαστάσεις χρησμών
δεν ορίζονται
από κανέναν ουρανό
γιατί οι σύγχρονες Πυθίες
δεν έχουν να δώσουν τίποτα

καμία γαλήνη
καμία πολυφωνία
κανένα όνειρο
το είναι τους
κάτοικος πλέον
του πυθμένα
εκεί που οι αλήθειες
τεμαχίζονται
σε ιερούς βωμούς
του εμπορίου
στις ράγες του τέλους.

ΣΤΙΓΜΙΑΙΕΣ ΑΝΑΣΕΣ

I

αυτός που μας ελέγχει
τρεκλίζει
από προκλητική μέθη

II

τα φώτα μιας μεγάλης πόλης
υποδέχονται το φεγγάρι
που μόλις ξεμύτισε

VI

ένας σκάβει τον λάκκο του
κι επτά άλλοι
του ρίχνουν χώμα

VIII

στον επαρχιακό σταθμό
ένας μόνος του
μοιρολογούσε

XI

σε πλημμυρισμένα χωράφια
οδηγείς ποδήλατο
φορώντας βατραχοπέδιλα

XIII

τα γέρικα
ρυτιδιασμένα πρόσωπα
φεγγοβολούν

XVII

σε μια γκρίζα αυγή
τα όνειρα
δεν έχουν καμία θέση

XIX

είναι κάτι σπίτια
με τα παραθυρόφυλλα
πάντα ανοιχτά

Ο ΧΡΟΝΟΣ

0 χρόνος γρήγορος επουλωτής πληγών
παιδί που παίζει κυνηγητό στη μέση του δρόμου
αλλά κι ένας γέρος
με πόνους και αναμνήσεις.

0 χρόνος κάνει παρέα με τους πάντες
αναβλύζει ανεπαίσθητες ορμές
αλλά και θάνατο
σκοτώνοντας τα παιδιά του.

0 χρόνος διαλύει τις οραματικές σου ψηφίδες
κάθεται αντίκρυ και σε περιγελάει
ξεπετάγεται άξαφνα
εκεί που δεν τον σπέρνεις.

0 χρόνος όαση
και βούρκος
και έλος
πάντα μόνος κι ατρόμητος.

ΚΛΕΙΣΕ ΤΗΝ ΑΥΛΟΠΟΡΤΑ

Είναι ώρες που σκέφτομαι
ότι γεννήθηκα σε κάποιο άπειρο
ένα σύμπαν απροσδιόριστο
κι ότι κάποια στιγμή χάθηκα μαζί του

είμαι μούσκεμα στον ιδρώτα
μες στα σκισμένα ρούχα μου
και τις λάγνες παρωπίδες

κλείσε την αυλόπορτα
έχω κρυφτεί στο απέναντι στενό
να παραφυλάξω τη θετή μου οπτασία
να κρυφακούσω τους εμπόρους
του μαύρου θανάτου

κλείσε την αυλόπορτα
όπως κλείνεις τα μάτια
στις γραφίδες που εξουσιάζουν
κι αιματοκυλούν το μυαλό μας.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ

Θέλω να γράψω ένα ποίημα
μακρόσυρτο σαν τις στριγγιές
στις ράγες των τρένων
αργόσυρτο σαν τις ακατάσχετες βρισιές
στης ζωής μας την πορεία

ανατρεπτικό σαν τις επαναστάσεις
που άλλαξαν τα πάντα
καθοριστικό σαν τις αποφάσεις
τις τελεσίδικες
στη μάχη που μαίνεται
σαν τα αποφασιστικά βήματα
την ώρα της αναμπουμπούλας
στα πεδία των ευγενικών μαχών

θέλω να γράψω ένα ποίημα
που να μοιάζει με εξιλέωση
στα ανοίγματα της ιστορίας
στα ανοιγμένα χέρια
της κοινωνίας που σέρνεται
σε παράταιρες αφθονίες

η ιστορία είναι η μόνη εξιλέωση της ποίησης
ενάντια σε μια χλόη μεταλλαγμένη
που τρέφεται με δάκρυα κι αίμα
δαιμονικά χέρια κι ευλογίες…

ΝΕΑ ΟΝΕΙΡΑ ΦΤΕΡΟΥΓΙΖΟΥΝ

Αλαλάζοντες με υπόσταση
η θλίψη μάς ξέρει πολύ καλά
και την ξέρουμε
τα βήματά μας διαθλώνται
στις καθημερινές μας πράξεις
σαν τους υπνοβάτες
η ισορροπία μας γίνεται απέριττη
χορεύουμε σε αναμμένα κάρβουνα
τρεκλίζουμε σε τεντωμένο σκοινί.

Ωστόσο, δεν μας καταβάλλει καμία πτώση
τα όνειρα αναπροσαρμόζονται
αποδιώχνουν νυχτερινές αμαρτίες
οπτασίες σε καιόμενες βάτους
τα πολύχρωμα φωτάκια του μυαλού
όλα σε συγχρονισμό
ταυτίζουν τους ιλίγγους με τις ηδονές
το ένα συμπληρώνει το άλλο
νέα όνειρα φτερουγίζουν.

.

ΛΟΞΕΣ ΜΑΤΙΕΣ (2019)

ΕΔΩ ΣΤΙΣ ΝΟΤΙΕΣ ΕΣΧΑΤΙΕΣ

Εδώ στις νότιες
εσχατιές
οι άνεμοι κρυφακούν
τις ανάσες μας

εδώ στις απέραντες
εκτάσεις
του λείου
το καλοκαίρι
παίζει κρυφτούλι
με τα σύννεφα

εδώ στις μονότονες
ιαχές του γκρίζου
η τρέλα μας
ανέρχεται
σε ανώτατο στάδιο. 

ΠΡΟΣ ΛΟΞΟΜΑΝΕΙΣ…

Ο ανικανοποίητος ερωτισμός σας
φαντάζει σαν εκτυφλωτικό ηχόχρωμα,
μ’ ένα τεράστιο τσεκούρι
και μ’ αμέτρητες κάμες
πάνω απ’ τα κεφάλια μας,
επιχειρώντας αξεπέραστες τομές
στα πονεμένα κορμιά μας…
Ποιος θ’ απεικονίσει με πιστότητα
τις πραγματικές διαστάσεις
του τραγικού μας χρόνου;
Ακόμα κι οι τυφλοί ζωγράφοι
κρέμασαν τις παλέτες τους…
αφού κάποιοι άλλοι
απαίτησαν τα χρώματά τους επί πίνακι.

ΟΛΟΙ ΑΠΟΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ

Όλοι αποστρέφουν το βλέμμα
απ’ τα μελλούμενα
τότε που η θεά οπτασία
θα έρχεται θριαμβεύουσα
και τα κεφάλια μας θα σέρνονται
στα βρόμικα πεζοδρόμια
που οι γυναίκες θα ντύνονται στα μαύρα
που οι ώρες θα πέφτουν με έπαρση
στα πλακόστρωτα τα πεπαλαιωμένα
που σονέτα θα κοιτάζουν
να γλιτώσουν ασύνδετα
εν μέσω διασταυρούμενων πυρών
που δευτερόλεπτα θα σφυρίζουν
πέτρινα χρόνια στους κροτάφους μας
σφυρηλατώντας αιώνιες λατρείες
με χιτώνες μισητούς
κι έριδες φωτιάς
που ξέμπλεα σωθικά θ’ απλώνονται
παραβγαίνοντας σ’ αγώνες δρόμου
ανάμεσα σ’ ανοιγμένους τάφους…

ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΓΙΑ ΗΔΟΝΟΒΛΕΨΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ

Οι αγωνίες μας
εξακοντίζονται
χιλιάδες μίλια μακριά
μαύρα φωτάκια
περασμένων πολιτισμών
που συνθλίφτηκαν αέναα
στη μέγγενη
των αρχουσών τάξεων
οι έξωθεν φύλαρχοι
υπερθεματίζουν
την αφομοίωση
παντίοις τρόποις
πυρακτωμένοι πόθοι
ανακατεμένοι με επιδόρπια
επίδοξων δολοφόνων
τροπάρια υστερικά
για ηδονοβλεψίες πολιτικούς
και μάγιστρους
των επερχόμενων δεινών
πυρακτωμένα λαμπάκια
μιας ζωής ανάστροφης
που αναζητεί πάντα
τη δικαίωση των παθών.

ΛΟΞΕΣ ΜΑΤΙΕΣ

Λοξές ματιές
στα κιτρινισμένα δάχτυλα
φοβισμένες
αινιγματικές
σαν λυχναράκι του λαδιού
που αργοσβήνει
σαν τον οριστικό χαμό
που έρχεται στα χείλη
σαν τη μαύρη νύχτα
την αφώτιστη
που αλώνετε
στο απέραντο της σιγαλιάς
σκιές μεσίστιες σημαίες
αρώματα φυτών
που ξεστρατίζουν
ρωγμές σε φόντο καταχνιάς
μέσα τους κουρνιάζουν
ερπετά
πτηνά
όνειρα
αχτίδες σεληνόφωτος
κραυγές που παρακαλούν
λυγμοί που οικτίρουν
παράταιρα κεραμίδια
σε τριμμένες σκεπές
σκούρα χαμόγελα
σε υποτιθέμενες
θωπευτικές δονήσεις.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΩΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ

Στον αγωνιζόμενο λαό της Συρίας

Δεν υπάρχει φως στα μάτια
τρέμουλο στα δάχτυλα
τα πουλιά δεν φτερουγίζουν
όλα πυρακτωμένα
αίμα της καρδιάς
λάβα σε ρίζες δέντρων
πληγές από πύρινα βέλη
πυρκαγιές σε ατέρμονα σχήματα
ψυχές ξεριζώνονται
σ’ ανασκαλεμένη γη
με σύνεργα καλοφτιαγμένα
για θάνατο και φρίκη

ποιους νεκρούς ν’ αναστήσεις
και σε ποια ιδέα να μυηθείς
ποια μορφή να τραγουδήσεις
και ποια φωνή να βγάλεις
σε εκτάσεις αλλόφρονες
που το λιοπύρι στέγνωσε
που τα δάκρυα και οι βρύσες
γίνονται ηφαίστεια
που τα νάματα της ζήσης
στοιχειώνονται
τα άλλοτε ανένδοτα τοπία ενέδωσαν
στα ρουμάνια τους τα νυχτοπούλια
λικνίζονται σ’ αγέρηδες
κεραυνούς που τα κυνηγούν.

ΤΟ ΑΝΥΔΡΟ

Οι κερασιές των ονείρων μας
δεν άνθισαν φέτος
υπέκυψαν στην ξεραΐλα
των άγονων γραμμών
στο κέντρο των μεγαλουπόλεων

οι ανθοφορίες αναβλήθηκαν
στο άνυδρο πεδίο
οι σχέσεις μίσχοι κομμένοι
στη διαλεκτική των στενών δωματίων
των αιθουσών βασανιστηρίων

κάποια πουλιά είπαν θα έρθουν
μα δεν φαίνεται σημάδι τους

όλες οι αμαρτίες ξεπέζεψαν
κατέλαβαν αμαχητί
τους τροχιοδρόμους του μυαλού μας

παρ’ όλα αυτά
η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

ΜΕΡΕΣ

Μέρες με μηνύματα
που τα περιμένουμε
όπως ο φτωχός μια βοήθεια
μέρες που γέρνουν ανάποδα
με τραύματα στο σώμα τους
με πληγωμένες ηδονές

μέρες που περνούν ολόγιομες
σαν πανσέληνοι στις στέγες
νοσταλγίες που στολίζονται

μέρες που ξαστερώνουν
σαν αρχοντικά με φωταψίες
ανταύγειες λησμονιάς

μέρες που λειώνουν
αναμνήσεις που χαροπαλεύουν
ψιχάλες που εξαερίζονται

μέρες που όλα επιστρέφουν
σκόρπια εδώ κι εκεί
με θριάμβους απροσδιόριστους.

ΟΤΑΝ ΘΑ ΜΑΣ ΣΚΕΠΑΣΟΥΝ ΟΙ ΠΕΤΡΕΣ

Όταν θα μας σκεπάσουν οι πέτρες
θα είναι αργά για έρωτες
και γλυκόλογα

θα διαδεχθούμε τις πέτρες
όλων των προηγούμενων πολιτισμών
και δεν θα έχουμε τον καιρό
ούτε να αναφωνήσουμε
«ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω»

όταν θα μας σκεπάσουν τα κυκλάμινα
της λησμοσύνης
άλλοι θα υποκλέπτουν την υστεροφημία μας
φτιάχνοντας χείμαρρους από λέξεις
και ουρές από νοήματα
που θα τρέχουν αλαφιασμένα να προλάβουν
τον εσμό κάθε επίπλαστης ανάγκης

όταν το μεγάλο χιόνι σκεπάσει τα μαλλιά μας
θα επέλθει ψύχος στις συνειδήσεις
παγετός θα είναι η σκέψη μας
και θα κοιτάξει πώς και πώς να ζεσταθεί
από το κυνήγι μιας τόσο δα λεξούλας
να απαλύνει το είναι μας.

ΚΑΘΗΚΟΝ

Να ξαναγεννηθούμε απ’ το χώμα
Να προσπεράσουμε τις μοιραίες συναντήσεις
Να διαλύσουμε ψεύτικες ευχές και διλήμματα
Να εκμυστηρευτούμε τα μυστικά μας
Ν’ αρχίσουμε τις μεγάλες ανατροπές
Να αποτινάξουμε το ταραγμένο φόντο των ημερών.

.

ΜΙΑ ΚΟΚΚΙΝΗ ΑΝΑΤΑΣΗ (2016)

ΟΙ ΤΟΠΟΙ ΜΟΥ

Ι

Οι τόποι μου
βρίσκουν καταφύγιο
σε ρημαγμένα κτήρια
σε αποπνικτικές ατμόσφαιρες
σε φωτιές που θεριεύουν

II

οι τόποι μου
κυλιούνται πρηνηδόν
σε μάτια χαμένα
βλέμματα κατακερματισμένα
σε κοινούς κατατρεγμούς
και ακρωτηριασμούς σωμάτων

III

οι τόποι μου
λυγίζουν απ’ την απόγνωση
σε βομβαρδισμένες γειτονιές
μορφές με βαθουλωμένα μάτια
από την πείνα
και τις αγρύπνιες

XIV

οι τόποι μου
λικνίζονται έντρομοι
μπροστά σε ελάχιστα φεγγάρια
χαμένοι σε ερείπια
με θειάφι απομόνωσης
σε σωρούς σκουπιδιών
όπου ανεμίζουν πύρρειες
αιματοβαμμένες σημαίες

XV

οι τόποι μου
μετέωροι μέσα
στην ολική κατάρρευση
του χρόνου
μουλιασμένοι μέσα
στην κίτρινη βροχή
που τους σκέπασε
ως άλλο νεκροσάβανο
κι οι κάτοικοί τους
έμειναν
χωρίς μνήμη.

ΞΕΜΑΚΡΥΝΕ Η ΦΥΣΗ

Ξεμάκρυνε η φύση αρκετά
σταμάτησε να ρέει στη ματιά μας
απέδρασε από τις αρτηρίες μας
μετοίκησε σε άλλα καταγώγια
έγινε στρώμα καπνού

έχει όμως προοπτική αναγέννησης
από τις στάχτες της
μ’ εμπορικές ρήτρες
ν’ αναρτηθούν δάση σε απομίμηση

σαν να προσπαθείς να αποσπάσεις
την προσοχή αχρηστευμένων βλεμμάτων
με κουδουνίστρες
και άλλα ευτελή παιχνιδάκια.

ΤΑ ΜΟΥΝΤΑ ΠΡΩΙΝΑ ΤΗΣ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗΣ

Ξεφυλλίζει την εφημερίδα
οι υπάλληλοι προσέρχονται ράθυμοι
στα αφημένα απ’ την αχλή της νύχτας γραφεία
ο ήλιος δεν λέει να ξεμυτίσει

ένα ακόμα απ’ αυτά τα μουντά πρωινά
της Μελβούρνης, της πόλης του Νότου
με τα μεγάλα πάρκα και τα στενά καταστήματα

κάθε πρωί
ανάμεσα στην κίνηση
κι ένα περιορισμένο καυσαέριο
κατεβαίνει στην ίδια στάση του τραμ

ο ταχυδρόμος δεν φέρνει τίποτα σημαντικό
μόνο τραπεζικά χρεόγραφα
λογαριασμούς
και άχρηστη αλληλογραφία
από αποστολείς που ποτέ δεν γνώρισε
κι από γραφεία
που ποτέ δεν μπήκε

ασήμαντη χαρτική ύλη
ανίκανη να ανατινάξει
την επαναστατική του φαντασία
καθώς προσπαθεί να εξάψει τα πνεύματα
ενάντια στα τέρατα που διεκδικούν
τον άκρατο πολιτισμό μας.

ME MIA ΚΟΚΚΙΝΗ ΑΝΑΤΑΣΗ

Αυτή η μακρά πορεία
προς το θάνατο
πρέπει ν’ ανακοπεί
τα μαβιά κατάμαυρα σημάδια της σκοτοδίνης
πρέπει ν’ αλλάξουν χρώμα

αυτή η απαρασάλευτη οδύνη
πάνω απ’ τις στέγες
των καρδιών μας
πρέπει να μεταλλαχτεί
σε εκρηκτική σκέψη
έμμονη και φλογερή
πυρωμένη
στο αμόνι της ταξικής πάλης
αναμενόμενη σαν ανατολή
καυτή σαν το δάκρυ
στο μάγουλό μας
μετά το μεροκάματο
του τρόμου

αυτή η άγρια πορεία
προς το θάνατο
πρέπει να ανακοπεί
με μια θεσπέσια χαραυγή
των απόκληρων με την κόκκινη ανάταση
της ψυχής
που δεν θα επιτρέψει
στα προοίμια της αδικίας
να γίνουν τόμοι αναλγησίας.

ΕΞΑΡΧΕΙΑ ’80

Σαντέ σκέτα χωμένα
στο στρατιωτικό αμπέχονο
κι οι ευαισθησίες παντιέρες
σε τσιφτετέλι και ρέγγε
στην πλατεία των ολόφωτων
γυμνασμάτων του μέλλοντος
τα μαλλιά κι οι γενειάδες
σημαίες χωρίς κατάρτια
ξομπλιαστές στ’ αστραποβρόχια
της εκάστοτε κρατικής καταστολής
κι οι νυχτερινές κεραίες
να λικνίζονται σε ουζερί
και ταβέρνες ανά το χώρο
με τον μαύρο ποιητή απ’ το Σουδάν
στην πρωτεύουσα της αναλγησίας
όλοι υποψιασμένοι
για τούτο και για τ’ άλλο
τα περασμένα και τα παρόντα
και τα μελλούμενα να ’ρθούν
προφητικά παρελαύνοντας
απ’ της καρδιάς το πύρωμα
και τις βεβαιότητες της ιδεολογίας
σαν την ανατολή και τη δύση
που είναι σίγουρες
σε όποιο τόπο και χρόνο…

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ

Το κατεστημένο θα κάψω όντας πυρομανής
κι οι λάμψεις του θα διασχίσουν
τις μίζερες αχτίδες αυτού του κόσμου
την αγωνία της ζωής θα ζωγραφίσω
κι η σκέψη μου θ’ ακονιστεί
με μια δόση ευρύτερης προοπτικής
τα κενά της συνείδησης θα φωτίσω
αυτά που μένουν ανεξερεύνητα
η αναπνοή μου και μόνον αυτή
θα είναι καθοριστική γροθιά
στα παγερά κάτεργα, στα κελιά
εξεγερμένες οι αισθήσεις μου
θα διαλύσουν τις εξαγοράσιμες ανάγκες
και θα σκορπίσουν τα κομμάτια
των στεναγμών τους
στο άπειρο της λήθης.

ΑΓΩΝΑΣ

Αγωνιζόμαστε να προσπεράσουμε
τις άφατες μεταμορφώσεις μας
καθώς τα πρωινά μας
ξεκινούν βουρκωμένα
και δεν είναι σίγουρο
κατά πόσο μια ηλιαχτίδα φωτός
θα μας επισκεφθεί
έστω και προσωρινά.

ΟΤΑΝ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΠΟΙΗΣΗ

Όταν γράφουμε ποίηση
απόμακρο το βλέμμα ταξιδεύει ως πέρα
πλανιέται στους σκουπιδότοπους
της σύγχρονης κομπορρημοσύνης
και μένουν ξωπίσω εκείνα τα ταξίδια
στο κατάξερο αίμα της νύχτας

όταν γράφουμε ποίηση
τ’ αποκαμωμένα βήματά μας
σεργιανούν στο άπειρο
η αγάπη είναι στο μεταίχμιο
ορφανή, πεντάρφανη στους πέντε αγέρηδες
στα συνωστισμένα λεωφορεία
των πληβείων της εργασίας

όταν γράφουμε ποίηση
ξερνάμε με κλάματα και κατάρες
μ’ επικλήσεις στον αγύριστο
που κατακρημνίζονται με πάταγο
στο κανναβάτσο της κοινωνικής αδικίας
ζεστά χέρια, ροζιασμένα
ζωγραφίζουν πολιτισμό κι οικοδομήματα

όταν γράφουμε ποίηση
επέρχεται η θαμπάδα στα μάτια
αλλά και το σίγουρο κοίταγμα
η σίγουρη σκέψη σαν ατσάλι
σκυρόδεμα έτοιμο να δέσει
την κοινωνική επανάσταση
όταν γράφουμε ποίηση
τ’ απογεύματα είναι ασπρόμαυρα
πιο σκούρα τα βράδια
ορειχάλκινες οπτασίες
με αποχρώσεις θανάτου
πριν ξεψυχήσουν κι οι οιμωγές
ξομπλιαστές στη λάβα
του σύγχρονου δράματος

όταν γράφουμε ποίηση
οι σκάλες δεν οδηγούν πουθενά
κυματίζουν τα μεσημέρια
στην αχλή της ζέστης
σαν τρικυμισμένα μαλλιά
στα πέπλα τα γκρεμισμένα
τα κατακρεουργημένα από θύελλες άλγους
και κυλώνεια άγη
έρμαια στα χτυπήματα των μπράβων
της κρατικής εξουσίας

όταν γράφουμε ποίηση
το κάνουμε για να ξορκίσουμε
τους πρότερους εφιάλτες μας.

ΣΑΝ ΕΜΜΟΝΗ ΑΙΜΟΡΡΑΓΟΥΣΑ

Οι ερημιές κυριαρχούν παντού
στα πολύβουα εμπορικά κέντρα
στις λαϊκές αγορές
στις μεγάλες λεωφόρους
στις γιορτές των πολιούχων αγίων
στις ατραπούς της λησμοσύνης
στις αφύλακτες διαβάσεις

εκεί γλοιώδεις έμποροι
καρφώνουν το κεφάλι σου
τεμαχίζουν τις ανάσες σου
παζαρεύουν ακόμα κι αυτά τα ξέφτια σου
με εμπορικές ρήτρες
αλλά και μουσειακή έπαρση

εκεί σηκώνεις για λίγο το βλέμμα
μα κι αποστρέφεις τη θωριά σου
σαν εμμονή αιμορραγούσα

εκεί αφήνεις το αίμα σου
σε πασσάλους
σε βωμούς
για την απόλυτη δόξα
των ιεροεξεταστών…

.

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ (2016)

Α. Η μοναξιά του χρόνου

     1

Οι νεκροί στις κοιλάδες
δεν ξεχνιούνται
ούτε η λάσπη της δημιουργίας
που πέφτει στο κενό

ο περιπλανώμενος αέρας
δεν ξεχνιέται κι αυτός
ο κόκκινος ήλιος
που δεν θέλει να δύσει
οι επιμένοντες να σπάσουν
το φράγμα του ήχου…

τα κατάλευκα πρόσωπα
δεν φεύγουν εύκολα από τη μνήμη
σαν δυο κομμάτια πάγου
εξαφανίζονται στα νερά που τρίζουν

Τα τραγούδια της αναμονής
δεν είναι ανώφελα
καθώς το λάδι
στη μηχανή του κόσμου
δρασκελάει τους αιώνες
ως άλλη κοπιάζουσα αγωνία
να αναδυθεί η ανατολή της σκέψης

     2

Οι άνεμοι μας οδηγούν
τα κουπιά σπασμένα
γδαρμένα τα παλαμάρια
κωπηλατούμε στ’ άβαθα ποτάμια

το γκρίζο φως
εισχωρεί σ’ άσπρους κροτάφους
χέρια γαντζωμένα στην καρδιά
σαν τα χάδια που κοχλάζουν
τις κρύες νύχτες

σκύβουμε πάνω από οστά
λέπια και πτερύγια
μακρόστενα φυλλώματα

αποκοιμόμαστε
και κανείς δεν μας σκέφτεται
μέσα σε θροίσματα
πριν το μεγάλο χιόνι
σκεπάσει τα μαλλιά μας

τ’ άγρια πουλιά
το βάζουν στα πόδια
και το λευκό απέραντο
δραπετεύει χωρίς πνοή…

     5

Οι πόλεμοι δεν κηρύσσονται
σιγοβράζουν μέσα μας

οι ήρωες δεν εμφανίζονται
υπάρχουν ως αναμνήσεις

τα γεγονότα ρέουν
αλλά είναι τα ίδια
με άλλους πρωταγωνιστές

κι οι ελπίδες είναι ίδιες
κι η κατάδοση μυστικών
κι η λιποταξία από τ’ όποιο χρέος

όταν ανασαίνουμε στον ύπνο
όταν φεύγουμε
αφήνοντας σκόνη

     8

Η νύχτα καμένη από φωτιές
από μίλια μακριά

ανασαίνουν βαρυγκώμιες
οι καπνοδόχοι

νιάτα αλυσοδεμένα
με μια χούφτα πασατέμπο
κι επαναστατικά τσιτάτα

να θερίσουν με το δρεπάνι
τους ουρανούς

βγάζοντας τη γλώσσα
στις κατάμαυρες φτερούγες.

     9

Το άγραφο κρυπτογραφεί
τ’ όνομά σου

στο φως πλέεις
με δάχτυλα από κερί

το κρανίο ξεθάβεται στο τσιμέντο
καθένας αγαπάει πιο πολύ τον εαυτό του

τα χέρια σπασμένα εμπόδια στην πόρτα
κρατητήρια κάπου με μάτια πληγές
ωχρά φεγγάρια στην αγάπη που πεθαίνει

άδεια όλα
μίσος απροσμέτρητο

οι καιροί πιο γκρίζοι

όσοι ήσαν χθες επαναστάτες
σίγουρα είναι δυο φορές γεροντότεροι

     10

Το κόκκινο δεν πληγώνει
συνταιριάζει με τόσα πράγματα

τη φύση και την ανατολή
τη δύση και τον αγώνα
την ανθρωπότητα που αντιστέκεται

κάνει παρέα με το μαύρο
της θλίψης και της οργής
κάνοντας τα σκοτάδια να λάμπουν

ευνοεί ακατονόμαστες πράξεις
εξεγέρσεις στα σάπια βάθρα
και γκρεμίσματα θρόνων

     13

Τ’ αγκάλιασμα όαση των χεριών
οι κόκκινες λέξεις την αυγή
ψίχουλα ευημερίας
αλλά ποτέ ολόκληρο καρβέλι

το τραγούδι θα ηχεί
ανοίγοντας ρωγμές στον ήλιο

η σκιά του φθινοπώρου θα χάνεται
στην ακυμάτιστη θάλασσα
σπάζοντας τα στεγανά
της χάρτινης αντανάκλασης
της ελευθερίας

η ανυποψίαστη πόλη
θα έχει ένα φως λιγοστό
ασάλευτες κραυγές
ν’ ανατριχιάζουν
στο τριζοβόλημα της φωτιάς

     15

Σκοτεινοί τόποι οι δικοί μας
με πινελιές αυτοσαρκασμού
αίσθηση ασυνέχειας χειροπιαστή
λόγια που φτεροκοπούν
σωσίβιο στη γλώσσα
άλματα σε σταθερές εμμονές
πλάνητα βίο διάγοντας

τα μακρινά ταξίδια των ονείρων
μοιάζουν με υλικά παραμυθιών
η ρήξη με τους θεσμούς
η ελευθέρωση απ’ τους μύθους
σαν την αράχνη με ιστό
στην εντέλεια πλεγμένο
με συμμετρία να λοξοδρομεί
στις ατέλειες του κόσμου
σαν τέσσερεις διαστάσεις
να στροβιλίζονται
στο άπειρο του χάους,
στις αδιόρατες δυνάμεις
που συνθέτουν μεστές ιστορίες
παρηγορώντας κι αγκαλιάζοντας

ήρωες οι ψυχές
των μαγικών πλασμάτων
με σκιρτήματα πλανεύουν τις αισθήσεις
ελευθερώνουν αιχμαλωτίζοντας
πάθη σε καταιγίδες
μοιάζουν με ύμνους
αφηγήσεις άξονες ιστοριών
περνάνε και πληθαίνουν
από γενιά σε γενιά
όπως οι θητείες στο αέναο…

Β. Δώδεκα και μία στιγμές υπόληψης

ΣΤΙΓΜΗ ΠΡΩΤΗ

ξεσκισμένες ταινίες
κνόδαλα της ζωής
σαν να μαζεύεις τα ξέφτια
του απομεσήμερου
στα γυμνά σου πόδια
σπουργίτια που κροταλίζουν
τα ψίχουλα της αδράνειας

ΣΤΙΓΜΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

ήχοι διαθλώνται σε παράταξη
με τύμπανα από τότε
σαν φύλλα που πέφτουν
από τον αγέρα χτυπημένα
σαν παιδιά που ξεκλέβουν τις ώρες

ΣΤΙΓΜΗ ΤΡΙΤΗ

η πάχνη της νύχτας
το μουντό χρώμα
του πρωινού σημάδι
στην επερχόμενη μέρα
με ρυθμούς από ράμφη πουλιών
και χαλασμένες μηχανές

ΣΤΙΓΜΗ ΠΕΜΠΤΗ

πότε ακίνητοι
πότε τρεμάμενοι
σε μέρη που λέγονται
χώροι εργασίας
κραυγές αργόσυρτες
φωνές τσαλαπατημένες
έρμαια άνωθεν αποφάσεων
σε προκρούστεια κρεβάτια

ΣΤΙΓΜΗ ΟΓΔΟΗ

πετάμε λίγη θάλασσα
στον ουρανό
να γίνει ένα ο κόσμος
μια μικρή σταγόνα βροχής
είναι μια μικρή σπίθα
ανταρσίας
κάτι σαν ένα μικρό λάθος
που περικλείει
όλα τα πεντάχρονα πλάνα
της μελλοντικής μας
δημιουργίας

ΣΤΙΓΜΗ ΔΩΔΕΚΑΤΗ

να πιαστούμε από αλήτες
συννεφιασμένους
πασχίζουμε
που τα παίζουν όλα για όλα
με άδεια μπουκάλια
βλέμματα στον ουρανό
να κατεβάσει το όποιο μάννα
να διαβούμε σε ρυάκια
με βάρκα βομβαρδισμένη
αίμα ξερό και χαλασμένο

ΣΤΙΓΜΗ ΔΕΚΑΤΗ ΤΡΙΤΗ

η σιγανή φωνή μας
τιτίβισμα σπουργιτιού
που δεν ήρθε με χέρια
ολόλευκα κλαίει τη νύχτα
πίσω από καθρέφτες
ή συνωστίζεται
σε χοροπηδάδικα ευκαιρίας
για μια στιγμή υπόληψης

Γ. Απόπειρες ονείρων

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΠΡΩΤΗ

κάθε απόπειρα σκέψης
περιέχει όλες τις απόπειρες μαζί
κάθε κίνηση στο άπειρο
περιέχει όλες τις κινήσεις μαζί
κάθε έμπνευση στα κενά διαστήματα
περιέχει όλες τις γητειές του κόσμου

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΔΕΥΤΕΡΗ

η ξηρασία μας αποτελείωσε
σε αλυσίδες σκόνης
η ζέστη μεσουρανεί
ο καύσωνας κυβερνά
με απομιμήσεις βροχοπτώσεων
προχωρούν οι προνοητικοί
σε λιτανείες
θρησκευτικές ή μη
στις ράχες μας
η ξηρασία που εκτοπίζει
τους πάντες
σε τόπους εξορίας
που ξερνούν
περιβαλλοντικές καταστροφές
αγκομαχώντας

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΤΡΙΤΗ

έτσι έγκλειστοι
σε ηλεκτρονικές κάμαρες
αποκολλούνται τα κομμάτια μας
μένουμε με τα υπολείμματα
του εαυτού μας
η ψυχή μας έρμαιο
σε σχήματα κι απομιμήσεις
με τ’ άντερα έξω
σε κοινή θέα
εκτεθειμένα στα βρόχια
της καθημερινότητας
δεμένοι χειροπόδαρα
από αόρατους σπάγκους
κάποιος τραβά το χαλί
κάτω απ’ τα πόδια μας

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΕΚΤΗ

τα παίζουμε όλα για όλα
με θεατρικές ατάκες
σαν κόμπους στο λαιμό
που κρημνίζονται
σε χαώδη βάραθρα
και δίνες
αιώνιων χαιρετισμών

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΕΒΔΟΜΗ

όλα συνεχίζονται…
αλλά μυρίζουν θειάφι
και σπέρμα
εκκωφαντική απομόνωση
η ζωή του καθένα
ανοιχτός κάδος
με απόλυτη ησυχία
ούτε θρόισμα φύλλου
ούτε ισορροπίες
στους λεπτοδείκτες
μόνο γεννήσεις
στα σκοτάδια
στους πίσω δρόμους
με τους ξεγελασμένους
εραστές των φαντασμάτων

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΔΩΔΕΚΑΤΗ

στις καταποντισμένες
αυτές στιγμές
η κάθε ευχή μοιάζει
επαναστατικό μανιφέστο
η κάθε αύρα
ανοίγει το δρόμο…
άλλωστε δεν πεθαίνει κανείς
από ασάφεια
αλλά από κρύο
και μοναξιά

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΔΕΚΑΤΗ ΤΡΙΤΗ

το γκρίζο χάραμα
χωρίς ίχνος ρόδινου
στις ανοιχτές αυλόπορτες
στο παράθυρο της σκέψης
με ευχές και φόβους
γιατί ζεις
κι άλλα δράματα
με πρόσωπα
που δεν γνωρίζεις

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΔΕΚΑΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

το πολύ βαθύ κόκκινο
με τρελαίνει
γιατί είναι το χρώμα
της ανάτασης
φέρνει στο σχεδόν μαύρο
το χρώμα της ανάδυσης
μ’ αυτό αλλάζεις
πλεύσεις
και σχέδια
σαν τα πλάσματα
της πυρκαγιάς
που παλεύουν ολόρθα
κι εξαγριωμένα

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΕΙΚΟΣΤΗ

φοβάσαι να χαράξεις ελπίδες
για να μη συρθείς στη δύση
των ερώτων σου
τ’ αντικριστά παραπετάσματα
δεν σε επηρεάζουν πια
το λιγοστό φως δεν σου στέλνει
σκληρές λάμψεις
παρά μόνο ανταύγειες
χωρίς πτυχές
για να υπονομεύσει το βλέμμα σου

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΕΙΚΟΣΤΗ ΠΡΩΤΗ

στέκεις ακίνητος
κοιτώντας τα τρένα
που τρέχουν παράλληλα
με τους κόκκους της σκόνης
στα πνευμόνια σου
αλλόκοτη κι αυτή η τάση
να ξεγράφεις τα πάντα
και μετά
να καταβυθίζεσαι
σ’ ατέλειωτο ύπνο
έτσι που να
μην προφταίνεις
τα καυτά διαμάντια
της επόμενης μέρας

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΕΙΚΟΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

ο ήλιος βασανιστικός
η γραφή θραυσματική
σκοτώνει η πρώτη ανάγνωση
η τρυφερότητα είναι απόγνωση
η χαρά λύπη
ο πόνος λύτρωση
κι η συνύπαρξη
είδος πολυτελείας
συνηθισμένο βότσαλο
στις αμμουδιές της μνήμης

.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΑ ΣΤΟ BLOG «ΤΟ ΚΟΣΚΙΝΟ»

.

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ (2012)

ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΣΑΝ ΕΥΦΛΕΚΤΟ ΥΛΙΚΟ

Κάλπικος αγέρας η ζωή μου και με μπερδεύει,
περπατώ και μ’ ακολουθεί,
στέκομαι και μαρμαρώνει,
ξυπνώ και με τριγυρίζει…
Τα βήματά μου είναι τα δικά της.
Της μιλώ και μ’ απαντά
με κουβέντες σαν εύφλεκτο υλικό
που προμηνύει θύελλες.
Όταν φωτίζεται το σκοτάδι της ψυχής μου
μοιάζει περισσότερο με διασπορά από ράκη και θρύψαλα
παρά μ’ αδιάκοπη αλλαγή διαθέσεων.

ΧΙΛΙΕΣ ΥΠΟΨΙΕΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Το ανοιχτό πέλαγος ξεδιπλώνει
τις ορμητικές φτερούγες του
έτσι όπως ένα παιδί απλώνει την αφέλειά του
όταν οι μεγάλοι του αφαιρούν την τόλμη.
Ο ήλιος έτσι όπως δύει
μοιάζει με παρθενικό υμένα ηδονής,
σαν τα ροδοκόκκινα μάγουλα
μιας ντροπαλής κόρης.
Ο ήλιος και το πέλαγος
μεγαλοπρεπές αμάλγαμα απέραντο
προκλητικό και υπέρτατο
πρωτόγονο και μεγαλειώδες
σαν χίλιες υποψίες ευτυχίας
σαν ανελέητος καταιγισμός
των χρωμάτων της ίριδας.

ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ…

Πλάι στο κύμα,
πλάι στον ήλιο,
πλάι στην καυτή άμμο
έμαθα να φτιάχνω όνειρα.
Πλάι στα γάργαρα ποτάμια,
στη σερενάτα των πουλιών
έμαθα να βιώνω τη μοναξιά μου.
Ωστόσο, μέσα απ’ όλα αυτά
έμαθα και να βλέπω τη μορφή της
Κι αν ακόμα η φύση στερέψει
θα είμαι εκεί και θα την αγαπώ.

ΠΟΣΑ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑΤΑ…

Πόσα ηλιοβασιλέματα πρέπει να μετρήσω
για να σ’ έχω κοντά μου;
Πόσα αγναντέματα απέραντων πελάγων
πρέπει να μετρήσω
για να χαϊδέψω ξανά τα μαλλιά σου;
Πόσα βλέμματα σ’ όλους τους ορίζοντες
πρέπει να μετρήσω
για να φτιάξω και πάλι εικόνες
στα ρόδινα χείλη σου,
για να ζητήσω και πάλι τον αέναο
χρυσοπόρφυρο έρωτα
στις χίλιες υποστάσεις του;

ΧΟΑΝΕΣ ΠΑΡΑΛΙΩΝ ΠΟΡΝΕΙΩΝ

Μέσα σε χοάνες παράλιων πορνείων
το σώμα μου να καλύψω
με χώμα και γαζίες δεν μπορώ,
αστραπές καθώς με διασχίζουν…
Όχι, δεν ανήκω στην κατηγορία
των ζωντανών νεκρών.

ΚΑΛΠΙΚΗ ΕΠΑΡΣΗ

Η λάμψη στα μαλλιά των κοριτσιών
χορηγείται με υπερωρίες,
σαν προφίλ στο φως που τρέμει
στα κεριά στις μπυραρίες.
Κορίτσια δανεικά στους οίκους ανοχής
με χείλη μεθυσμένα μεσ’ την αγκαλιά μας,
σε μια διαρκή μετάγγιση σπέρματος,
σαν ταπεινά κυπαρίσσια με κάλπικη έπαρση.

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΧΡΟΝΟΣ

Γελούν οι φίλοι και προσπαθούν
να κρύψουν τους καημούς τους.
Τις νύχτες μαζεύουν δόξα κι αποτσίγαρα
ταξιδεύοντας σε άφωτα λιμάνια
σαν σκαριά που ξεβράζονται
σε θολές κι άναστρες αυγές.
Σκέφτονται, συζητούν και αναθεωρούν,
Φονικά στοιχειά τους βασανίζουν
και δαγκώνουν τα χείλη.
Ο δικός μου χρόνος μετριέται με πόνο
κομίζοντας μηνύματα και κρυφούς κώδικες
για δύο μάτια, για μια θάλασσα γαλάζια.

ΚΑΘΕ ΝΥΧΤΑ

Κάθε νύχτα εγώ ματώνω
όταν σε συλλογιέμαι περιμένοντάς σε
στο παράθυρο με θεοσκότεινες κόγχες,
όταν περιμένω το αύριο
αυτό με τα δικά μας αστέρια.
Κάθε νύχτα εγώ ματώνω
όταν προσπαθώ να ξεφύγω
από τις σειρήνες των δρόμων
που με κάνουν και ξεσπάω σε λυγμούς,
όταν θέλω να χορέψω στα κύματα,
όταν περιμένω ν’ αλλάξω
το δρόμο του φεγγαριού μας
ξεπερνώντας τις συνισταμένες που το τεμαχίζουν.
Κάθε νύχτα εγώ ματώνω
όταν συντελώ στη μεταμόρφωσή μου,
όταν κινούμαι χωρίς ίχνη,
όταν αγωνιώ να μην κλείνομαι στα γεγονότα.
Κάθε νύχτα εγώ ματώνω
όταν αφήνω ουρλιαχτά
κοφτερά και μακρόσυρτα
σαν γυαλιά κομματιασμένα με βία.
Αλλά η αγάπη μας αναγγέλλεται με σαλπιγκτές
κι οι ήχοι τους μας έχουν κυκλώσει.

ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ

Κυκλικές μεταστροφές
από κομμάτια διάχυτου πόνου
με διαπερνούν με ρίγη
σα κύμβαλα ανάστροφα.
Αμείλικτα με κομματιάζουν ρίχνοντάς με τροφή
σε σαρκοφάγους δεινόσαυρους.
Ακινητοποιημένα τα όργανά μου,
η όρασή μου αλλήθωρη.
Απέναντι σε τούτο τον αφανισμό
είμαι αδύναμο ον,
προσπαθώντας ν’ αναρριχηθώ
από παραπετάσματα
θλιβερά και μετέωρα.

ΑΡΝΟΥΜΑΙ

Αρνούμαι τις άδειες νύχτες στη ράχη σαν πληγές,
τα ρολόγια να δείχνουν τις ίδιες ώρες,
τον έρωτα να κάνει πιάτσα σ’ έρημους σταθμούς,
σημάδια σφραγίδων να βαραίνουν τα κορμιά μας,
άγρια και τρελά στίγματα στο βάθος του χρόνου,
τον κρύο ιδρώτα να νοτίζει τη σκλαβιά μας,
τα όνειρα να χάνονται αποστομωμένα,
τους λιπόθυμους ουρανούς με τα νεκρά φεγγάρια,
τον αντίλαλο της απολίθωσης αυτού του κόσμου,
το άψυχο υποτονικό φάντασμα της κοινωνίας,
τα παγωμένα σπέρματα ανάγκης,
τις αδύναμες ημερομηνίες,
τις αλυσιδωτές πικρές αρρώστιες,
τις φιγούρες των ζητιάνων στα πεζοδρόμια,
το σκάψιμο του χρόνου ν’ ανοίγει ουλές στο πρόσωπο,
την άσπρη παγερή σκόνη τη γεμάτη εφιάλτες,
τα παραπετάσματα των ψυχρών θαλάμων,
τις σειρές άγχους στα σημεία αναμονής,
τη μοναξιά που είναι σα φυλακή στενή και κρύα,
τις απελπισμένες λάμψεις στα σκοτάδια,
τον ήλιο που σέρνεται στοιχειωμένος,
την κοφτερή όψη μιας αναμαλλιασμένης ομίχλης.
Αρνούμαι ακόμα και να πνίξω αυτές τις αρνήσεις μου.

ΙΧΝΗΛΑΤΩ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΜΟΥ

Ιχνηλατώ την πορεία μου
κι η ζωή μου
βρίσκεται στις παλάμες σου,
αναδεικνύοντας την υπέρτατη θυσία
όχι μέσα από ψυχρές ηδονές
μα στη μεγάλη αγάπη,
που τη διάλεξα όμορφη,
πέρα από κάθε όνειρο,
όταν σε βρήκα σε εποχές
και πορείες αρχέγονες,
σε αινίγματα ημερών
και σε κραυγές άναρχες,
όπως το φως που αγαπά τα δέντρα
και το χώμα που χρειάζεται
έναν σπόρο ευαισθησίας.
Μπορεί η ελευθερία ν’ ανήκε στα όνειρα,
μα ήρθε η ώρα να την κάνουμε αληθινή.
Έλα να εναντιωθούμε στους κύκλους
των επιλογών που λιγοστεύουν,
στην τραγική ομοιότητα των γεγονότων,
στην πολιορκία της συμβατικότητας των ημερών.
Επειδή η ευγενική μας οργή
είναι και επαναστατική.

ΑΦΗΝΩ ΠΙΣΩ…

Αφήνω πίσω μου φίλους και νύχτες,
γιατί αυτή η ζωή είναι που με πλήγωσε,
γιατί δεν ήξερα πού κατέληγε ο κάθε δρόμος,
γιατί επιθανάτιες κραυγές με σκέπαζαν
και μια δίψα με πυρπολούσε,
γιατί τρίκλιζα σε βρώμικες πλατείες,
εκεί που τα πληγωμένα μου χέρια
έψαχναν να βρουν πόρτες ανοιχτές,
γιατί ήθελα μια τόση δα φλόγα
να φωτίσω αυτά τα σκοτάδια,
γιατί ήθελα να είμαι γυμνός στις βροχές,
γιατί μια τόσο διάφανη αγάπη ήθελα.
Αφήνω πίσω μου φίλους και νύχτες,
γιατί όλα τα γνωστά τοπία κάποτε τελειώνουν
και μαζί τους οι γνωστές ηδονές
και μένουμε απλοί θεατές των πειρασμών
στο μισό μέρος ενός ονείρου
που φυλακίζεται στα δημόσια αποχωρητήρια,
εκεί που όλα είναι απελπιστικά άσπρα,
γιατί αφρισμένες υγρασίες μούσκεψαν τα ρούχα μου
και πήρα να βυθίζομαι στο κενό
και ν’ απογειώνομαι μ’ ανώμαλες πτήσεις της σκέψης,
γιατί με τύφλωναν οι αστραπές τ’ ουρανού
και λευκοί αρουραίοι μ’ επιβουλεύονταν.
Αφήνω πίσω μου φίλους και νύχτες,
γιατί ήθελα με δύναμη να σπάσω τα τζάμια
που η λάμψη τους με χτυπούσε στα μάτια,
γιατί ήθελα ν’ ακούω τις σταγόνες της βροχής,
γιατί ήθελα αυτή η βροχή να μπαίνει στο σώμα μου
και να πλημμυρίζει τους ονειρικούς μου χώρους.
Αφήνω πίσω μου φίλους και νύχτες.
αφήνω πίσω.
αφήνω.

.

ΧΝΑΡΙΑ ΟΡΓΗΣ (2011)

     Πίσω από τις άδειες νύχτες

ΕΝΑ ΦΩΣ ΑΓΝΑΝΤΕΥΩ

Ένα φως αγναντεύω
σε λαξεμένους βράχους
κι ένα απαλό χέρι να χαϊδέψει
παρθενικά πρόσωπα.
Τους τοίχους αγναντεύω
που γράφουν το μέλλον.
Ένα φως αγναντεύω πάντα,
ένα ξερό λουλούδι να τ’ αγγίξω
να του μιλήσω στη νυχτερινή βροχή.

ΓΕΜΙΣΑ ΔΑΚΡΥΑ

Δεν μ’ έσφιξε μάνας αγκαλιά
κι η ματιά μου μαρτυρούσε
την αλήθεια.
Κι έτσι γέμισα δάκρυα
όταν τα πουλιά
έπαψαν να κελαηδούν.

ΤΟ ΞΑΣΤΕΡΩΜΑ ΜΟΥ

Δεν θ’ αφήσω να χαθούν τα όνειρα
σαν υγρές καταχνιές από δάκρυα
σαν σκιές από κόκαλα.
Δεν θ’ αφήσω το αίμα του ήλιου
να ξεστρατίσει άψυχο.
Δεν θ’ αφήσω τη νύχτα
να γίνει κομμάτια
και τα φεγγάρια να γείρουν λιπόθυμα.
Θ’ αλαφρώσω στο αντάμωμα του ήλιου,
το κορμί μου θ’ απαλύνει στο χρόνο,
αριθμοί απ’ το μυαλό μου θα εξαφανιστούν.
Αυγερινός θα γίνω ορμώντας
σ’ ουρανούς που δεν λυπούνται
και θάλασσες που δεν στερεύουν.
Οι κραυγές μου θα ζεστάνουν
τα κρύα σίδερα.
Θα ξαστερώσω στους παράξενους
κι αέναους δρόμους.

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ

Το κατεστημένο θα κάψω όντας πυρομανής
κι οι λάμψεις του θα διασχίσουν
τις μίζερες αχτίδες αυτού του κόσμου.
Την αγωνία της ζωής θα ζωγραφίσω
κι η σκέψη μου θ’ ακονιστεί
με μια δόση ευρύτερης προοπτικής.
Τα κενά της συνείδησης θα φωτίσω
αυτά που μένουν ανεξερεύνητα.
Η αναπνοή μου και μόνο αυτή
θα είναι καθοριστική γροθιά
στα παγερά κάτεργα, στα κελιά.
Εξεγερμένες οι αισθήσεις μου
θα διαλύσουν τις εξαγοράσιμες ανάγκες
και θα σκορπίσουν τα κομμάτια
των στεναγμών τους
στο άπειρο της λήθης.

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ…

Ντρέπομαι μπροστά στον κάθε θάνατο
όταν τα βλέμματα κολλούν πάνω μου
στους δρόμους και τα σινεμά
στα μπαρ και τα λεωφορεία.
Όταν με ματώνουν
τα θρυμματισμένα τζάμια
τα άσπρα κράνη και τα κλομπ
τα εφήμερα ποτά
και οι πόρνες συνειδήσεις.
Στίχοι σε μαύρο φόντο
αργοί
και με πένθος.

ΧΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ

Χάσαμε την καρδιά μας σύντροφοι,
οι αορτές της έγιναν ηλεκτρονικές συσκευές,
οι αισθήσεις της προγράμματα κομπιούτερ.
Μείναμε ψάχνοντας για παρηγοριά
στις νέες αστραφτερές φυλακές μας.
Οι φωνές των νεκρών μας
μόλις που φτάνουν στην ψυχή μας
Οι λογικές κι οι ανασφάλειες έγιναν ένα,
το παρελθόν ίδιο με το μέλλον,
η πρώτη μέρα ίδια με την τελευταία.
Η ιστορία είναι εγκληματική,
ένας κατάλογος δολοφονιών
από ισχυρούς αφέντες των στιγμών
και μηχανορράφους εφευρέτες επιθυμιών.
Ο φόβος της στέρησης είναι ο μπούσουλας.
Αργά ή γρήγορα θα ξεχαστούμε.

ΣΕ ΚΟΚΚΙΝΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ

Ζητώ τον βαθύ αντίλαλο
του εσπερινού.
Οι σταλακτίτες να λάμψουν
σαν αστέρια.
Οι αγέρηδες να ξεστρατίσουν
σε κόκκινους ουρανούς.
Σαν ίχνος της γαλήνης
ν’ αναδυθώ.
Σαν μυστική νεράιδα
να πορευτώ στις ατόφιες μορφές
στη σάρκα και το αίμα.
Επιζητώ να ξεφύγω απ’ την ομίχλη,
να μην είμαι κορμί άψυχο
τυλιγμένο με οίστρους
μιας άρρυθμης καρδιάς.

     Σκόρπια ποίηση

ΒΡΑΧΟΣ ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟΣ

Βράχος αξεπέραστος αυτή η πόλη.
Τ’ αέρια βουίζουν
σε καπνισμένους θαλάμους.
Πολλές μάχες, πολλές ιστορίες
που τις χάσαμε,
χαρακώνοντας τις σάρκες μας,
μόνοι μέσ’ σε ζωντανούς τάφους,
χωρίς παράθυρο στο ξάγναντο,
χωρίς πόρτες στα δάκρυα
των λουλουδιών,
χωρίς άνεμο στη λησμονιά της μέρας.

ΣΤΗΝ ΟΡΘΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΗΣ

Στην ορθάνοιχτη πόρτα
της καρδιάς της
τα μαύρα μαλλιά της
με την απλότητα των χεριών της
σχημάτιζαν την αγάπη
στις τρεις υποστάσεις της.
Ένας μικρός ήλιος στην ψυχή της.
Καβαλάρισσα στις σκέψεις
και τις αγωνίες
Φορτωμένη μιαν αγκαλιά
φεγγαρόφωτο.

ΤΟ ΦΩΣ ΠΝΙΓΕΤΑΙ

Το φως πνίγεται στη σαπίλα και το κρατητήριο.
Άσπροι τοίχοι με χωρίζουν απ’ την όμορφη νύχτα.
Οι σκέψεις καυτός αγέρας
στο θειάφι της απομόνωσης.
Οδοφράγματα στις ψυχές μας.
Μα θα χτυπήσω το πνεύμα της φθαρμένης προστασίας.
Θα ξεσκίσω την προδοσία στον μακρύ μου δρόμο.
Την καταραμένη διαλεκτική του κατεστημένου
θα μετατρέψω σε συντρίμμια.
Ας πλημμυρίσει η πορεία της ζωής μας
μ’ ανέσπερο φως.
Ας πέσουν οι μάσκες απ’ τα παλιά μας προσωπεία.
Ας εκλείψει ο φόβος του ξεσηκωμού.
Ας ωριμάσει μέσα μας μεγάλο το δέντρο
κι έχουμε πολλούς καρπούς να δρέψουμε…

ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΑ ΧΑΔΙΑ

Άχρωμες σκέψεις περιφέρονται αδιάφορα.
Πληγωμένα σώματα λικνίζονται ράθυμα
σε πίστες εφησυχασμού.
Είδωλα φιγουράρουν
σε καθρέπτες απατηλών ονείρων.
Τρέμουμε σύγκορμοι στις άχαρες ροές μας,
στο ίδιο μας τ’ αντίκρισμα.
Φωνές εκτοξεύονται σαν ριπές από μοιρολόγια
τραγουδισμένα σε τόνους
δίψας και φυματίωσης.
Φουνταρισμένα μεθύσια
σε πέλαγα ψευτοηθικών.
Παίζουμε κρυφτούλι με τον εαυτό μας.
Ο αδυσώπητος πληθωρισμός
μιας υποκριτικής αγάπης
μας παίζει άσχημο παιχνίδι.
Λόγια που πνίγονται σε φωταγωγούς ειρωνείας.
Βλέμματα τραγικά σ’ ένα στυγνό αφύσικο.
Άψυχοι μέσα σε σωρούς ακαθόριστους
κι ευνουχισμένους ίσκιους παραμυθιών.
Σχοινοβασία σε σάπιο νήμα
καμουφλαρισμένης σιγουριάς.
Ισχνοί σαν κιτρινισμένες αποτυπώσεις.
Στήθια με πληγές μολυσμένες κι απροσδιόριστες.
Στόχοι φθαρμένοι και νωχελικοί.
Υποτιθέμενα χάδια
σε γκρίζες υποκριτικές μέρες.

Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ

Ώρες έρχονται και φεύγουν
σαν απόηχοι ξεψυχισμένων ηδονών.
Οι βρώμικες γωνιές αυτής της πόλης
μυρίζουν απωθημένα σπέρματα αναγκών.
Νύχτες που δείχνουν τη γύμνια τους,
παραδέρνοντας στα κενά τους,
τρεχάτες πίσω από σχήματα πένθους,
ξεθωριασμένα χρώματα της ζήσης,
κηλίδες αγάπης που χορεύουν μόνες
με μια συνηθισμένη έπαρση
και στο τέλος πνίγονται
κάτω απ’ το βάρος της λάσπης.
Κάποιες κιθάρες ηχούν παράφωνα
με κλίμακες ραγισμένες.
Η σιωπή των άστρων είναι παγωμένοι κρύσταλλοι
στον νωχελικό ορίζοντα μιας ματιάς.

ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΥΠΟ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΝ

Μας θέλουν σημαδάκια σε ταξινομήσεις.

Κωδικούς αριθμούς σε μητρώα διαχωρισμών.
Πειραματόζωα σε πυρηνικά εργαστήρια.
Λαδωμένες μηχανές σε χρηματιστικά πορνεία.
Πουλητάρια σ’ αγορές σε τιμές ευκαιρίες.
Γκρίζους τόνους σε κρατικά έγγραφα.
Σκόνες σε διαφάνειες.
Αλυσοδεμένους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Κι εμείς μένουμε άναυδοι.
Βυζαίνοντας το δάχτυλό μας.
Σαν μια ανάγκη τόσο κοινότοπη.
Με τις αισθήσεις μας υπό περιορισμόν.
Μαρτυρικά απομεινάρια ηδονών.
Σε παγερά σφαγεία συνειδήσεων.
Όταν μας κομματιάζουν.
Όταν μας ευνουχίζουν.
Όταν μας σκοτώνουν.

ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΤΑ ΕΙΔΩΛΑ

Να γκρεμίσουμε τώρα τα είδωλα.
Ν’ αναιρέσουμε τ’ απόλυτα σκοτάδια.
Να ηχήσουν τεράστιοι αυλοί.
Ν’ αναδειχτεί ο οργασμός μας
σ’ ένα πανδαιμόνιο φωτός.
Να κολυμπήσουμε σε νερά απύθμενα,
έξω από δίνες κι αφρισμένα κύματα.
Η πανσέληνος να μας στέλνει μουσική από ψηλά.

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

Ήρθε η ώρα της ανατροπής
με μια εκρηκτική αναθέρμανση ανθρωπιάς.
Ήρθε η ώρα να τραγουδήσουμε
με τονισμούς εξέγερσης.
Δυνατούς σαν καταιγίδα.
Σίγουρους σαν ανατολή.
Μακρινούς σαν άστρα.
Ήρθε η ώρα ν’ αναδείξουμε την ορμή μας
στις πύλες του χρόνου. 

.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗ ΝΥΧΤΑ

*****

Δίνουμε χρησμούς ως οραματιστές,
ξοφλώντας το χρέος μας ως επαναστάτες,
ν’ απευθυνθούμε στα πλήθη,
ν’ αφυπνιστεί η σκέψη τους,
ν’ ακονιστεί το κριτήριό τους,
εξυψώνοντας τις μόνες αλήθειες.
Να εξεγερθεί η φύση
με ιαχές και σαλπίσματα,
να λυτρωθούμε απ’ το παλιό,
απ’ τις φυλακές που είναι αμπάρια,
απ’ τους τοίχους που στάζουν μούχλα,
απ’ τις εξόδους
που είναι όμοιες με τσεκούρια…

*****

Οι σεισμοί μιλούν
γιατί οι άνθρωποι δεν μιλούν,
αντιμέτωποι με το άρρητο σήμερα,
το αόριστο αύριο,
ψήγματα που εξορύσσουν,
ρανίδες αίματος που αποστάζουν
σε κάθε σημείο
τις πικρές τους ανάσες,
ευωδιά χωρίς ανάπαυλα,
αισθήματα
με ασθμαίνοντες ρόλους
σαν φαρμάκι στις ρίζες της ζωής.
Αλλά κάποτε θα καταλάβουν
ότι είναι βασιλιάδες
σε τοπία χωρίς πηγές,
σε μέρη επιδημιών και σεισμών
όπου κανείς δεν ακούει
γιατί δεν υπάρχει για ν’ ακούσει,
όπου μόνο στιγμιαία βλέμματα
και παράλογες σιωπές κυριαρχούν.
Πώς μπορεί κανείς
να ζήσει μ’ αλληγορίες
που τελειώνουν
κι ανάγκες που τρυπάνε
τα πλευρά;

*****

Σπαραγμένα βλέφαρα.
Πρόσωπο εκτεθειμένο στην παγωνιά.
Χιλιόχρονα βήματα
με μια πέτρα στο λαιμό.
Μολυσμένη θάλασσα
το σήμερα.
Γδαρμένο δάχτυλο
που μιλά υπόκωφα.

*****

Τι χρώμα έχουν οι λέξεις,
αυτές οι λέξεις
που μπλέκονται η μια με την άλλη
σ’ ατέλειωτα κείμενα
σαν να βρίσκουν καταφύγιο;

*****

Να αιωρούμαι θέλω,
η φωνή μου ν’ αναβράζει από τα δέντρα,
όταν ζυγώνω στη νύχτα
αυτή ν’ ανατριχιάζει σύγκορμη,
οι τοίχοι να σαλεύουν,
το γιασεμί να μυρίζει πιο έντονα,
η θάλασσα ν’ ανασαίνει πιο γρήγορα,
να γίνω πιο δυνατός κι απ’ τα σύννεφα
που κρέμονται πάνω από ηφαίστεια
και πέφτουν με το πρώτο
φύσημα τ’ αγέρα,
οι χώρες να στενεύουν θέλω
και τα ποτάμια να λιγνέψουν,
τα βουνά να χαμηλώσουν,
η έγνοια μου να μεγαλώσει
και να με ξεπεράσει,
ν’ απλωθεί απ’ την αυγή ώς τη δύση,
να σκεπάσει όλη τη γη.

*****

Σε είδα να φεύγεις
μέσα από ροδόδεντρα.
Νεφέλη η σκιά σου
και τα βήματά σου
σαν αίμα νυχτερινό
που ξεμάκραινε
απ’ την πληγή του.
Τα χέρια σου με πάνε μακριά,
εκεί που κουρνιάζουν τυφλά πουλιά,
εκεί που ο άνεμος φυσάει
κι υψώνεται σαν πολωμένη σκιά,
σε άγνωστες κρύπτες φωτός
κι αιθέρια τούνελ αγάπης,
εκεί που βόμβες έρωτα
εκρήγνυνται στο άπειρο
κι ανοίγονται χιλιάδες δρόμοι…

*****

Η αιωνιότητα πεθαίνει από ανία
έχοντας ξεπεράσει τον εαυτό της.
Δεν έχει ανάγκη από φόβους
να την τρέφουν,
αλλά ούτε και εκπλήξεις.
Παρά μόνο έναν
καταναλωτικό θάνατο
να τη συντηρεί.

*****

Ουρανέ, είσαι το ανάστροφο
κρεβάτι ενός πορνείου,
είσαι το άχρηστο πια
κρανίο του νεκρού,
η στέγη σου τρύπησε,
τα κεραμίδια της
γκρεμίστηκαν με κρότο,
οι απελπισίες σου
σφαδάζουν στο πάτωμα
ουρλιάζοντας με στριγκές φωνές.

*****

Η ζωή μας έρμαιο
μιας κοσμοπολίτικης ερήμωσης,
σα μια συνείδηση στον παγερό της ύπνο,
λάμπες που παίζουν αδιάφορα
ψεκάζοντας το φως τους
σε μας κάτω στη γη
που θηλάζουμε σαν ναρκωτικό
τους φόβους μας,
ανοίγοντας ανύπαρκτες στοές
εδώ κι εκεί,
καπνίζοντας τη μοίρα μας
σαν βαρύ τσιγάρο
και τα μαλλιά μας από αέρα βρώμικο,
σημαδάκια από λέξεις αγέννητες.

*****

Κινδυνεύουμε σε μια εποχή
ετοιμόγεννη
που μας παραμονεύει,
γυρνάμε έρημοι
στους νυχτωμένους δρόμους
κουβαλώντας σαν αποσκευή
την υποχθόνια λύπη
αυτού του κόσμου
που αυτοκτονεί
με πλήξη και τρέλα.
Μια διάχυτη αίσθηση
αηδίας και άδειου,
που χιλιάδες μάτια
την πυροβολούν,
που μεθυσμένοι άγγελοι του ψεύδους
την κατοικούν σκαλίζοντας
τις άγρυπνες φωτιές
της κόλασής μας.

*****

Ανατινάζω τα μέγαρα των αιώνων,
τα διασπώ σε πέτρες και σίδερα,
ανοίγω τη στρόφιγγα
των μεθυσμένων στίχων μου
για μια πυρκαγιά στα παράνομα στέκια,
στις βαριές κουρτίνες
των τυχαίων συμβάντων,
στους δηλητηριώδεις ουρανοξύστες
του πνεύματος.
Καβαλάρης,
πηδώ τα υπέροχα εμπόδια,
εισβάλω στις γυάλινες πόλεις,
σε πόλεις νεκροζώντανες
κι έτσι βλέπω το φωτισμό
του μέλλοντος σαν νά ‘ρχεται
μέσα απ’ το σύμπαν που αναδύεται
από ένα κράμα
σκοταδιού και άνοιξης.

*****

Η λογική τους
είναι το τέλος το δικό μου
και του κόσμου,
είναι ποτάμι στερεμένο
από αιώνες,
τρέφοντάς το
με τόσες ψυχές
που την εμπιστεύονται.
Η λογική τους είναι ο δρόμος
προς τις ερημιές,
σπασμένες φόρμες,
χυμένα μυαλά,
κιτρινισμένα γράμματα,
μια μάζα πέτρινη
ή και πλαστική,
οι ώρες που δουλεύουν
μ’ ανάποδη πορεία,
αίματα αποσιωπητικά
στις μυστικές μας διόδους.

*****

Χρώματα μουντά είμαστε,
μέσα από σύντομες σκιές,
συμπεριφερόμαστε τυχαία,
εξαφανιζόμαστε
χωρίς καμιά αιτία.
Με μνήμες,
αναπολήσεις,
προσδοκίες
σ’ απροσδιόριστο χρόνο
ούτε του παρόντος
ούτε του μέλλοντος.
Με το θάνατο και τη ζωή
να μην είναι πείρα κανενός,
να είναι γεγονότα
πέρα και έξω από μας.

*****

Στην άβυσσο του νου
μας ενέπαιξαν αόρατες δυνάμεις
και μείναμε χαρτιά
γραμμένα μαζί κι άγραφα,
μια ζωή κουρντίζοντας σχήματα
που ναυάγησαν στο σκοτάδι.
Επιμένουμε ωστόσο
να επιλέγουμε άλλες αποχρώσεις
με ισχυρότερες αλήθειες
με το γυμνό χέρι της ομορφιάς.
Ποίηση στο σούρουπο
λίγο πριν ξεψυχήσει η μέρα
λίγο πριν πέσει η νύχτα.
Με το δείκτη του ψυχικού μας χρόνου,
με φωνές και χρώματα
που χωνεύονται μέσα στις νύχτες,
ξεκλέβουμε κάτι απ’ τη σκοτεινιά
και διασκεδάζουμε
με τη συνδρομή της μνήμης.
Αποταμιεύουμε με τρυφερότητα
ακόμα και τις ήττες
ως τελεσίδικο πόρισμα.

*****

Μέσα από ταξίδια στο χρόνο
με το περιδέραιο του έρωτα,
μέσα από βαθιές χαρακιές
στα μονοπάτια της ιστορίας,
ανακαλύπτω τις ακροστιχίδες
του πνεύματός μου.
Οι οίστροι των στοχασμών μου
συνυπάρχουν σε μια ατημέλητη δομή
με τη διάχυτη κοινωνική δραματικότητα.
Παλεύω με τους νεκρούς
και τα φαντάσματα του παρελθόντος,
σ’ έναν απεγνωσμένο
και σχεδόν αποστειρωμένο κόσμο.
Καταβυθίζομαι σ’ ονειρικές ενδοχώρες
που μεταμορφώνονται σε σκηνές
κατάρρευσης συλλογικών αξιών,
ασφυξία κι αδιέξοδο
της ατομικής ύπαρξης,
κομμάτια άγχους μεταφορικών
ή κυριολεκτικών θανάτων.

*****

Μια πληγή έμεινε φοβισμένη
σαν ζωντανό βήμα
στην απεραντοσύνη,
μισοτελειωμένη σχέση,
απόφαση μοναξιάς,
νοσταλγία που αντιδρά
σε θέση μάχης
απέναντι στα θετά
ρινίσματα της ζωής.

*****

Η μνήμη βρέχει ασταμάτητα
αλλ’ είναι σαν μια αράχνη
στη ματαιότητα της λησμονιάς
μέσ’ στα χαλάσματα του νου
και του χρόνου.
Ένας ιστός που σε περιέχει
κι οργανώνει το αίσθημά σου
που αν και θρυμματισμένο
δείχνει εγκαρτέρηση.
Σαν κάποιους χαμένους φίλους
που όλη τη νύχτα φλυαρούν
τρέμοντας το μέλλον μιας αγωνίας
μονάχοι με το τώρα
κι ανήκουστες προστακτικές αισθήσεων.

*****

Η πολιτική είναι μια γυναίκα
που ελκύει και απωθεί το ίδιο.
Εγκλωβίζει το πάθος
και γίνεται αφορμή
πανικού κι εγκατάλειψης,
διαδρομή ζωής
που χρησιμοποιούμε
ως καθρέφτη του εαυτού μας,
σμιλεύοντας πληγές
στις απεικονίσεις
και τις πορείες του,
σκαρώνοντας πολυεθνικά μνημεία
που θα μας ξεκάνουν,
θα μας κάνουν ανθρώπινα θρύψαλα.
Η πολιτική αλητεία
είναι πρόσωπο ντυμένο
με αρχαϊκές σημασίες,
αίσθηση θανάτου,
ο ψυχισμός μας ο ίδιος
μετουσιωμένος
σε λίθους
και κεράμους.

*****

Ο ουρανός
αντεστραμμένη θάλασσα
και τα σύννεφα νησιά
όπου τρέχει η φαντασία
για μια λυτρωτική
εξίσωση της αγάπης.

*****

Αντιστάσου στο καθημερινό
ασφυκτικό που στοιβάζεται
στις μνήμες και τα αισθήματα,
στις στιγμές και τις εικόνες.
Η ζωή δεν είναι μόνο
η διεκδίκηση του πάθους,
είναι κι η καταστροφική ηδονή
που μας διαπερνά,
ο εχθρικός χειμώνας
που ο ένας διαβάζει στη σκέψη του άλλου,
το μίσος των βλεμμάτων,
το αφηρημένο και πικρό
το άβουλο μίγμα σαρκασμού
και τα αβάσταχτα καρυκευμένα βάσανα
που το αίμα φορτώνει στις φλέβες.
Μνημόνευσε την αναρχική
λογική της φύσης,
βρες δρόμους που τέμνονται,
γεφύρωσε τα χάσματα,
διέρρηξε τις Κερκόπορτες των ονείρων
φώτισε τα σκοτάδια τους,
διατάραξε τον ακανθώδη ύπνο
των πλαστικών ηρώων σου,
πάρε βαθιά ανάσα
κι αναδύσου στο φως.

Τα ποιήματα αυτά γράφτηκαν στη Μελβούρνη το διάστημα 1993-1997

.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

ΓΕΝΙΕΣ ΑΝΕΓΓΙΧΤΕΣ

ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΙΑΡΟΣ  

FRACTAL    2/4/2024

Ποιητικοί καθρεφτισμοί

“Πάρε την λέξη μου, δως μου το χέρι σου” κατέθεσε σε μια ποιητική αποστροφή του ο υπερρεαλιστής ποιητής μας, Ανδρέας Εμπειρίκος. Πάρτε λίγο νερό για το μέλλον, προβλέπεται αρκετά ξερό αποφάνθηκε ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός σε μια του γραφή.

Κάνοντάς τα πράξη, ρεαλιστικά με την δικιά του προσωπική πένα καταγραφής στο τι μα και ό,τι γίνεται έξω από τα όρια των αισθήσεων και των σημείων τους, ο ποιητής και συγγραφέας Δημήτρης Τρωαδίτης, τα δεδομένα, τα παράπλευρα σημαινόμενα της ζήσης, της μοναχικότητας, της μοναξιάς, του Έρωτα, τις όψεις και τους καθρεφτισμούς της καθημερινότητας, τα αποτυπώνει, τα φιλτράρει, τα ξαναγεννάει, κάνοντάς τα ποιήματα. Η μη ομοιοκαταληξία των στροφών και γραμμών τους είναι και αυτό ένα κομμάτι της τεχνικής του.

Το σίγουρο είναι ότι κάθε εποχή γεννά ή φέρνει καινούργια πράγματα, ιδέες φέρνει και θαύματα εικόνων και λέξεων κοιλοπονεί. Το σίγουρο είναι πως ό,τι αλλάζει στα όρια και στο χρόνο της ζωής μας δεν αλλάζει πάντα για καλό ή για κακό. Σχετικά δε και τα οριστικά ή τα μη οριστικά πλαίσια των αλλαγών που ο τροχός και η τροχιά της, μας φέρνουν στην καθημερινότητα, στην μοναχικότητα -κοινωνικότητα μας.

Το σίγουρο είναι ότι και ο καθείς/μία ερμηνεύει, προσεγγίζει το όποιο θέαμα και το όποιο θεαθήναι της ζωής, που είναι γύρω, μέσα και μακριά του, με υποκειμενικά αντικειμενικά, κριτήρια, μέτρα, βιώματα, μα και ταξίδια ψυχής που πήγε ή δεν πήγε το σώμα του. Κάπως έτσι βγαίνουν και τα βιβλία, κάπως έτσι βρίσκονται ή αγγίζονται οι άνθρωποι και τα έργα τους. Τα λόγια μένουν, τα έργα μένουν, ρητορικό το ερώτημα και στις όποιες του πτυχώσεις, έρχονται…τα καλύτερα ή γενικώς έρχονται αυτά που έρχονται.

Στο δε άγγιγμα των αισθήσεων και των παραισθήσεων που φέρνει η ανάγνωσή τους (τα σημεία επαφής), στο τι γεννά ο καιρός τους και ο μη καιρός τους, καταγράφεται και κυκλοφορεί σελίδα τη σελίδα. Αιθεροβατεί σε άλλο σύμπαν, επικρατεί η κριτική ματιά, μα και εκκολάπτεται, γεννιέται σε μια ακόμη εικόνα σε κάτι καινούργιο στη δεύτερη ανάγνωση και ηχώ τους. Κάπως σε αυτές τις συντεταγμένες και με αυτές τις σκέψεις τριπλοξεφύλισσα την καινούργια ποιητική συλλογή του Δημήτρη Τρωαδίτη από τις εκδόσεις “Στοχαστής”.

Ενδεχομένως, μιας και η ποίηση και ο ποιητικός λόγος, γραπτώς ή και ως άγραφος μονόλογος στης μνήμης τα στενά (ανέγγιχτος, αλλά ποτέ στατικός) που δεν βρήκε χαρτί ή τον κατάλληλο αναγνώστη/στρια να είναι ακόμη σε συνεχή εγρήγορση, μιας και ό,τι θα γεννηθεί, ό,τι θα βγει στο φως, ό,τι θα κλάψει ή θα γελάσει, θα είναι μια πρόκληση διαρκείας. Πιθανόν δεν είναι ή δεν θάναι και το έδαφος και ο χρόνος ο κατάλληλος και το ανέγγιχτο του ταξιδιού πιάνει λιμάνι στην σιωπή και σε ένα γιατί. Επισημαίνει καίρια ο ποιητής Δ.Τ. στο βιβλίο, περίπου στα μισά του: “Οι αισθήσεις νησιά απάτητα/ με άγνωστα ονόματα/ πεπαλαιωμένα νεκροταφεία/ματωμένοι οι σταυροί/ μεταμορφώνονται σε ψαράκια/του γλυκού νερού/μακρινά πεφταστέρια/ που εμφανίζονται κάθε χίλια χρόνια”.

Ξεχάσαμε στο ανέγγιχτο σύμπαν του κόσμου μας τον εαυτό μας, τις αισθήσεις μας, σε κλειστό κύκλο (κλειστά σαν χώρος τα νησιά, η γυάλα κλειστή) και περιμένουμε… επανεκκίνηση (γέννα) από την επαφή, την μακρινή των κάθε χιλίων χρόνων από τα πεφταστέρια. Μακραίνουμε δηλαδή ως οντότητες στην τροχιά του χρόνου. Ανέγγιχτοι, γεννάμε απόσταση μεταξύ μας μα και με το εγώ μας.

Αλλά εκεί που λες ή νιώθεις κάπου ότι χωλαίνει η επικοινωνία, εκεί που υπάρχει μια ρωγμή που συνεχώς σε αγγίζει, σε προβληματίζει, έρχεται ο ποιητικός λόγος και δίνει μικρές ή μεγάλες απαντήσεις.

Μιας και όσα τα θαύματά του με την εικονοπλασία τους και με το γιατί τους αλλά και στο πώς της ροής της ιστορίας μας, ενώ ουσιαστικά την περιόρισαν ή μας όρισαν μας κράτησαν ανέγγιχτους, τότευπάρχουν και οι άλλες γραφές, στα ψιλά γράμματα των ποιημάτων και στα χωρίσμαστα των στίχων που ταξιδεύουν με το μήνυμά τους σε ένα άλλο ξέφωτο. Είναι η άλλη πλευρά της μοναξιάς, μα και της αγάπης. Επισημαίνει ο ποιητής Δ. Τρωαδίτης: “Τόσο θλιμμένοι/φταίει η ξηρασία/ η έλλειψη βροχής/τα αυτοκίνητα/οι πλαστικές αισθήσεις/ η αγωνία/ εγώ ο ίδιος”.

Από γέννες σε γέννες πάει, προχωράει η ζωή στο τι στράβωσε στον κόσμο τούτο, στο μεταξύ μας, στο μακριά και στο κοντινό πλάνο ζωής και επαφής μα κανείς/καμμία δεν βγαίνει απ’ έξω από το παιγνίδι των σελίδων του ποιητικού αυτού βιβλίου. Είναι το δούναι και λαβείν της ποίησης, είναι το παραλήρημα των λέξεων, όπου και ο δημιουργός του και κρίνεται μα και κρινόμενος, ζει και υπάρχει στην εσωστρέφεια και εξωστρέφεια των πεπραγμένων και της φαντασίας. Εικάζω ότι παίρνει από τα βιώματα, τα μη βιώματα, το κύμα τους και στη δύσκολη εποχή της επιβίωσης (πιθανόν ανέραστης, δυστοπικής, ναρκισσιστικής, τεχνολογικά εύκολης) και στέλνει με τον τρόπο και το έργο του θέαση και θέση του. Λέει, γράφει: “Σχεδόν κάθε μέρα/ κάνει την ίδια διαδρομή /σπίτι δουλειά /δουλειά σπίτι /και τα τραμ/άλλοτε γεμάτα /άλλοτε άδεια / μόνο κάτι σταγόνες βροχής / σπάζουν τη μονοτονία / αν τις συνηθίσει/θα γίνουν ρουτίνα / και αυτές”. Οι ποιητικές εικόνες, η κατάσταση ουτοπίας, τα μεγάλα λόγια, τα λιμνάζοντα νερά της επικοινωνίας των θέλω, τα εκκρεμή θέματα ζωής φυγαδεύονται, εξακτινώνονται στη γραφή του.

Εν κινήσει πάντα γιατί ό,τι είναι ανέγγιχτο ως θαύμα, αλήθεια ή μύθος ποιητικά κατοικείται σε αυτό το σύμπαν. Και από εκεί ξαναγεννιέται. Όπως και οι γέννες με τις γενιές. Τα υπόλοιπα, στις σελίδες του βιβλίου που με τα σαραντατεσσάρων μικρών σε έκταση ποιημάτων, μα αξιολογότατων και σημαντικών, είναι μια εξομολόγηση εξ επαφής. Με πόνο και χαρμολύπη όπως οι γέννες. Όπως και οι λέξεις και η δημιουργία της τέχνης και, κυρίως, οι ανθρώπινες σχέσειςεπαφές που πάντα θα κάνουν και θα έχουν το πρώτο λόγο στα ρήματα, στους στίχους των ποιημάτων. Μα και στης ζωής τα δρώμενα και στις όποιες περιπτύξεις και στα όποια αφηρημένα και συγκεκριμένα σπαράγματα λέξεων, θα στέκουν με παρησσία και θα αγγίζουν το χάδι και την πληγή του χρόνου, της τύχης, των συμφραζομένων τους σε εγρήγορση και με τον δικό τους τρόπο.

Καταλήγοντας, για την ιστορία είναι η δέκατη ποιητική συλλογή του Δ. Τρωαδίτη, ενώ ποιήματά του και στα ελληνικά και στα αγγλικά βρίσκονται σε ιστοσελίδες πολιτισμού και λόγου και στις δύο γλώσσες. Επίσης, ο συγγραφέας διαχειρίζεται το προσωπικό του blog (είναι ελεύθερο και προσβάσιμο σε όλους/ες τους βιβλιόφιλους), στη διεύθυνση http://tokoskino.me

.

ΜΕ ΜΙΑ ΕΜΜΟΝΗ ΣΤΗΝ ΚΩΛΟΤΣΕΠΗ

ΔΗΜΟΣ Α. ΧΛΩΠΤΣΙΟΥΔΗΣ

CULTUREBOOK.GR 26/10/2021

Επί προσωπικού

Γράφουμε και διαβάζουμε λογοτεχνία σε μια γλώσσα που έχει δώσει δείγματα υψηλής αισθητικής σε αυτό που ονομάσαμε πολιτική ποίηση. Η ποίηση ως δημιουργία βέβαια πάντα αποτελούσε μια πολιτική πράξη που δεν περιορίζεται αποκλειστικά σε έναν πολιτικό χώρο (Σοφοκλής, Αισχύλος, Σολωμός, Κάλβος, Ρίτσος, Σεφέρης, Εγγονόπουλος, Ελύτης κ.α.). Αν προσανατολιστούμε όμως στη σύγχρονη πολιτική ποίηση, παρατηρούμε ότι απουσιάζουν οι κριτικές προσεγγίσεις για την αναρχικήή γενικότερα την αντιεξουσιαστική ποίηση.
Βέβαια κάθε έργο που καταθέτει μία νέα αισθητική πρόταση και θεμελιώνεται σε ένα στοχαστικό περιεχόμενο για τον άνθρωπο και την κοινωνία αποτελεί επαναστατική πράξη, ακόμα και αν το περιεχόμενο δεν στοχεύει σε κάποια ουτοπία. Ο κοινωνικός προβληματισμός που εγείρει, αρκεί ως όπλο απέναντι στον συντηρητισμό της καλλιτεχνικής τυποποίησης (μαζική λογοτεχνία και κουλτούρα) και στον μικροαστισμό. Φτάσαμε στο σημείο το ασήμαντο να κυριαρχεί ως ιδεολογία και να λειτουργεί ως πρότυπο μίμησης. Η άνοδος της ασημαντότητας (Καστοριάδης) και η κυριαρχία της μετριότητας (Steiner) θεμελιώνονται σε μία αυταπάτη πολυχρωμίας, που πνίγει τις ριζοσπαστικές ιδέες. Όπως έγραφε ο Καστοριάδης οι ανατρεπτικές ιδέες συμφύρονται με τον σωρό των ιδεών ενισχύοντας τη θέληση του συστήματος, την ώρα που η άνοδος της ασημαντότητας μετατρέπει το μουρμουρητό της επανάστασης της –κριτικής και καλλιτεχνικής– σκέψης σ’ ένα προϊόν ανάμεσα σε άλλα ασήμαντα, ώστε τελικά που χάνει τη σημασία του. Για τον Adorno παλαιότερα η λατρεία του εφέ, στο κλίμα της οποίας «ευδοκιμεί η οικουμενική ημιμάθεια» που καλλιεργεί η πολιτιστική βιομηχανία, οδηγεί στην εύκολη και παραπλανητική συγκίνηση.
Η αντιεξουσιαστική ποίηση δεν περιορίζεται σε έναν καταγγελτικό στοχασμό ή ένα αίτημα αλλαγής. Ούτε αποδέχεται τη μίμηση αναγνωρισμένων καλλιτεχνών του αναρχικού χώρου (Γώγου, Άσημος), όπου πρέπει να κυριαρχεί η αθυροστομία και η επιθετικότητα. Αντίθετα ο αντιεξουσιαστικός ποιητικός λόγος διακρίνεται από την ελεύθερη στάση της συνείδησης απέναντι στη γλώσσα, την τέχνη και την κοινωνία. Η αντιεξουσιαστική ποίηση δεν έχει να κάνει μόνο με το πρόταγμα για κοινωνική αλλαγή (περιεχόμενο), αλλά και με την αισθητική πρόταση που καταθέτει (φόρμα) και τον τρόπο που αξιοποιεί τη λογοτεχνική παράδοση (έρευνα) και τον προβληματισμό της εποχής ως αφορμή αναστοχασμού (το επίκαιρο ως διαχρονικό). Και αυτά τα χαρακτηριστικά δεν εντοπίζονται μόνο στον αναρχικό χώρο, αλλά και σε ευρύτερους πολιτικούς σχηματισμούς, όπως ιστορικά έδειξε η ποίηση του Καρυωτάκη, του Εγγονόπουλου και του Εμπειρίκου.
Η αντιεξουσιαστική ποίηση ορίζεται από μία κατ’ αρχήν άρνηση (ενώ η πολιτική ποίηση από μία κατ’ αρχάς άρνηση) του καθεστηκότος λόγου και συστήματος, που οδηγεί άλλοτε σε σύνθεση και άλλοτε σε διάλυση και μια επανασύνθεση. Γιατί η συνήθεια οδηγεί σε νέκρωση της στοχαστικής διαδρομής. Η ποίηση που προάγει έναν λόγο αντιεξουσιαστικό, είναι φάρος ζωής όχι μόνο ενάντια στην καταπίεση, ως ιδεολογία, αλλά και στα πάθη του ανθρώπου, όπως δίδαξαν ο Ουάιλντ, ο Κάφκα, ο Καμύ κ.ά.
Αυτές τις σκέψεις μάς γέννησε η νέα ποιητική συλλογή του Δημήτρη Τρωαδίτη, «με μία εμμονή στην κωλοτσέπη» (στοχαστής, 2020), που με τόνο χαμηλόφωνο και μία εγγενή ειρωνεία αρνείται τις κατασκευασμένες ιδεολογίες των φορέων εξουσίας και αναζητά μια νέα ουτοπία. Η ποίηση του Τρωαδίτη εκφράζει έναν γνήσιο αντιεξουσιαστικό προβληματισμό, που απλώνεται από τη φόρμα μέχρι το περιεχόμενο. Χωρίς να ενδιαφέρεται για τον τυπογραφικό εντυπωσιασμό, μένει στην ουσία προσπαθώντας να φέρει το σημαντικό ξανά στην επιφάνεια. Η ποιητική του ξεπερνά την έκφραση διαμαρτυρίας και επικεντρώνεται σε έναν βαθύτερο προβληματισμό για τις πηγές ηγεμονίας.
Στη συλλογή εντοπίσαμε στοιχεία του δικού μας δημιουργικού και κριτικού προβληματισμού και οικείες πολιτικές, κοινωνικές και υπαρξιακές αγωνίες. Παρά την τεράστια χιλιομετρική απόσταση που μας χωρίζει, η ποίηση του Τρωαδίτη είναι τόσο οικουμενική όσο και οι αντιεξουσιαστικές ανησυχίες που την εμπνέουν. Ίσως εκεί βρήκαμε έναν ποιητικό καθρέφτη. Μερικές φορές αισθανόμασταν σαν το β’ ενικό ορισμένων συνθέσεων να απευθύνεται σε εμάς, μέσα σε έναν θρυμματισμένο στίχο σαν τα όνειρα και τις ελπίδες μας.

.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΚΑΝΕΛΗΣ

FRACTAL 9/3/2021

Πατρίδες των παιδικών ονείρων

Η ποίηση του Δημήτρη Τρωαδίτη είναι γραφή ουσίας. Δεν αντιπαρέρχεται τα γεγονότα, ούτε κρατά ίσες αποστάσεις από αυτά. Αντίθετα δηλώνει παρών, πάντα σε πνευματική εγρήγορση, έτοιμος να αποδομήσει την αδικία, να κατακρίνει την κρατική αναλγησία, να προτείνει μια ανατρεπτική θέαση του κόσμου. Πιστός στην ιδεολογική του ταυτότητα, δεν κάνει εκπτώσεις ούτε περιχαρακώνεται πίσω από μια δήθεν διανοουμενίστικη εκφορά του λόγου. Επιδιώκει να γκρεμίσει σαν χάρτινους πύργους τις εμμονές των μαζών γιατί η ποίηση «ή θα γίνει επανάσταση ή δεν θα υπάρξει ποτέ.»

Εδικότερα σε αυτό το βιβλίο, ο ποιητής πετυχαίνει να περιγράψει με ρεαλιστικό τρόπο την αναγκαιότητα της κοινωνικής συμμετοχής μέσα από την καθημερινή πράξη, τη μοναξιά των πόλεων, τα συνοικιακά λεωφορεία, τις αποβάθρες, τους ρημαγμένους δρόμους, τις σκληρές μέρες και τις σκοτεινές νύχτες, τους αδικημένους και τα παιδικά όνειρα, το κατακρήμνισμα του σύγχρονου ανθρώπου.

Η θεματολογία του ποιητικού υποκειμένου δομείται μέσα από μια διαρκή αγωνιστικότητα για ιδανικά και χαμένες αξίες, οι ήρωές του είναι εργάτες του μεροκάματου και των οδοφραγμάτων και προσδοκούν την έλευση ενός καλύτερου μέλλοντος. Οι πατρίδες του είναι «ξεπουλημένα γραμμάτια στην αγορά της υποκρισίας, λίστες φοροφυγάδων και αμείλικτων πολιτικών» όπου κατοικοεδρεύουν σύγχρονες Πυθίες χωρίς καμία πολυφωνία. Η συχνή χρήση του β’ προσώπου ερμηνεύεται ως μια αγωνιώδης προσπάθειά του να επικοινωνήσει με τον αναγνώστη που τελικά μετατρέπεται σε πρωτοπρόσωπο αυτοεξομολογητικό λόγο, ιδιαίτερα στα ποιήματα «Θα ήθελα να μιλήσω», «Θέλω να γράψω ένα ποίημα».

Πέρα από την πολιτική διάσταση των στίχων του ανιχνεύονται και φιλοσοφικοί προβληματισμοί με γνωσιολογικό και υπαρξιακό υπόβαθρο: /τίποτα δεν είναι/ πραγματικό/είναι απομιμήσεις/ανεστραμμένα είδωλα/από το χάος/στο άπειρο/ Στο τέλος διαβλέπει μια αναπόφευκτη και οδυνηρή συμφιλίωση των μαζών με την κυρίαρχη ιδεολογία – «ίσως η εποχή είναι λάθος» – αν και ο ίδιος διακαώς ελπίζει σε μια ανατροπή: /αν δεν έχεις μέλλον/είσαι καταδικασμένος/σε ύπνο δίχως όνειρο/ και εύχεται: /οι δίνες του παρελθόντος να μετουσιωθούν/σε νάματα του μέλλοντος/

.

ΛΟΞΕΣ ΜΑΤΙΕΣ

ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

FRACTAL 27/11/2019

Ήλιος μετανάστης

Στις μέρες μας παρατηρούμε ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι υποκύπτουν στον παραλογισμό της επικράτησης του δυνατότερου. Κυριαρχούν σχέσεις τύπου: «Άρπαξε να φας και κλέψε να ‘χεις» και «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό». Δεν υπάρχουν σχέσεις εμπιστοσύνης και οι άνθρωποι ρίχνουν μεταξύ τους λοξές ματιές. Όμως, λοξές ματιές μπορούμε να ρίχνουμε και με θετικό τρόπο σε κάτι, που μπορεί να διαφοροποιηθεί και να οδηγήσει σε κάτι καινούργιο και διαφορετικό.

«Λοξές ματιές» τιτλοφορείται και η πρόσφατη ποιητική συλλογή του Δημήτρη Τρωαδίτη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Στοχαστής». Ποίηση γραμμένη σε ελεύθερο στίχο με εσωτερικό ρυθμό και έξυπνα νοήματα.

Έχουμε παρατηρήσει ότι και στις προηγούμενες ποιητικές του συλλογές ο Δημήτρης Τρωαδίτης γράφει λιτά και μικρά ποιήματα, όμως, στην συγκεκριμένη ποιητική συλλογή υπάρχουν ακόμα πιο ολιγόστιχα. Έτσι, έχουμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε ορισμένα χαϊκού και ορισμένα τετράστιχα. Παραθέτουμε ένα από αυτά: «Τα πρωινά συλλέγεις / τη δόση της αγρύπνιας / και τις σταγόνες / της βραδινής αγάπης».

Αρκετά ποιήματα του Δημήτρη Τρωαδίτη εκφράζουν οργή, αγανάκτηση και διαμαρτυρία. Ο ποιητής χαρακτηρίζει τους πολιτικούς ως ηδονοβλεψίες. Ο ήλιος έχει γίνει μετανάστης, ενώ οι εξουσίες φράζουν τον δρόμο προς το μέλλον. Τα εμπόδια είναι πολλά. Το τίμημα, που πληρώνει, όποιος αγωνίζεται, είναι βαρύ: «είμαι μεγάλο καθήκον / να ζεις και να θυμάσαι». Οι γυναίκες με τα μαύρα ρούχα γίνονται όλο και περισσότερες, ενώ τα μελλούμενα δεν λένε να έρθουν. Το λευκό κυριαρχεί και ο Δημήτρης Τρωαδίτης μας καλεί: «να μην αφήσουμε το άσπρο / να εξορίσει τα άλλα χρώματα», φέρνοντάς μας στο νου το ποίημα της Κατερίνας Γώγου «Για την αποκατάσταση του μαύρου». Τα κρύα έρχονται κάθε χρόνο και δυνατότερα και βάζουν τα μυαλά στην κατάψυξη. Ο ποιητής αφιερώνει ένα ποίημα στον αγωνιζόμενο λαό της Συρίας, ενώ πικραμένος φτάνει στο σημείο να πει: «Ξέχασα τη μάνα μου».

Όμως, ο Δημήτρης Τρωαδίτης δεν χάνει την ελπίδα του. Μπορεί να είναι αλήθεια ότι: «οι κερασιές των ονείρων μας / δεν άνθισαν φέτος», όμως, «παρ’ όλα αυτά / η ελπίδα πεθαίνει τελευταία». Γι’ αυτό ο ποιητής μας προτρέπει προς ένα καθήκον: «Ν’ αρχίσουμε τις μεγάλες ανατροπές».

Συμπερασματικά η ποιητική συλλογή του Δημήτρη Τρωαδίτη «Λοξές ματιές» είναι ακριβώς αυτό, που λέει ο τίτλος: Λοξές ματιές ρίχνουν οι άνθρωποι μεταξύ τους, αλλά ο ποιητής μας κλείνει το μάτι για έναν κόσμο, που μπορεί να αλλάξει.

.

ΔΗΜΟΣ ΧΛΩΠΤΣΙΟΥΔΗΣ

CULTUREBOOK.GR 14/9/2020

Η διαπλοκή του ατομικού με το συλλογικό στην ποίηση του Δημήτρη Τρωαδίτη

Η ποίηση του Δημήτρη Τρωαδίτη δεν εντάσσεται σε αυτό που ονομάζουμε ομογενειακή ποίηση, παρά το γεγονός ότι από τη δεκαετία του ’90 έχει εγκατασταθεί στην Αυστραλία. Η μεταναστευτική λογοτεχνία (στην οποία εντάσσεται και η ομογενειακή) απευθύνεται πρωτίστως στους ανθρώπους της εκεί φυλετικής ή γλωσσικής κοινότητας. Στα ποιοτικά της η μεταναστευτική ποίηση στοιχεία καθρεφτίζει την κοινωνία της χώρας φιλοξενίας, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο μετανάστης ή ο πρόσφυγας τις σχέσεις του με τις άλλες κοινότητες και φυσικά τη χώρα διαμονής ως κοινωνικοπολιτική ολότητα. Το ίδιο βέβαια συναντάμε και στη λογοτεχνία άλλων φυλών, όπως στην ισπανόφωνη βορειοαμερικανική λογοτεχνία, στη νέγρικη κ.ά.τ. Η ποίηση του Τρωαδίτη απευθύνεται στη μητρόπολη. Γράφεται για να διαβαστεί στην Ελλάδα, μιλά για την Ελλάδα διατηρώντας ένα γενικό/οικουμενικό περίβλημα. Παρά τα στοιχεία μνήμης ή οικουμενικής ανταπόκρισης, το εν δυνάμει κοινό της είναι το ελλαδικό, παρά το γεγονός ότι ενσωματώνονται και ζητήματα που βιώνουν και ομογενείς σε άλλες χώρες (εδώ στις νότιες εσχατιές, ξέχασα τη μάνα μου).
Η νέα του ποιητική συλλογή («λοξές ματιές», στοχαστής 2018) προκύπτει από τις σεισμικές δονήσεις που διαμορφώνει η επαφή του ρυθμού με τη βεβαιότητα του λόγου στις ρωγμές των συναισθημάτων, σε ένα κοινωνιοϋπαρξιακό πλαίσιο με πολιτικές αναφορές. Και ενώ ο ποιητής είναι ένα ενεργό πολιτικό πρόσωπο, δεν αφήνει τη στιχουργική του να φτάσει στην πολιτική φλυαρία. Αποφεύγει την πολιτική ρητορεία, προσανατολιζόμενος στην καλλιτεχνική έκφραση, δίχως αυτό να λειτουργεί σε βάρος της κοινωνικής αγωνίας και των πολιτικών αναζητήσεων.
Ο Τρωαδίτης πειραματίζεται με τις γλωσσικές συσχετίσεις και διατυπώσεις σε μια συνδυαστική και ευφάνταστη δοκιμή πάνω στη γλώσσα. Υιοθετεί ένα αφηγηματικό ύφος με έντονα πεζολογικά χαρακτηριστικά που δροσίζονται με μία αίσθηση στοχασμού, η οποία προκύπτει από την εικαστική και την ελεγχόμενη χρήση της ανοικείωσης (δεν υπάρχει φως στα μάτια). Στη ρητορική του ξεχωρίζουν οι επαναλήψεις (οι πρόγονοί μου, ριγούμε, το παρόν, ο κόσμος μας, μέρες, ο χρόνος, καθήκον) και οι παρηχήσεις (υάκινθοι και μικροί ήλιοι). Η μικρή φόρμα (ταραγμένες ώρες, πέντε πρωινά, τέσσερα χαϊκού, εξορία, με γκάζια ανάπλερα, αφομοίωση, εκτός κι εναλλάξ) εντείνει τη στοχαστική διάθεση με τη βραχυλογική διάστασή της ως αποτύπωση της στιγμής και βοηθά στη συναισθηματική ένταση.
Στη στιχουργική του ξεχωρίζει η χρήση της ήπιας αλογίας. Αξιοποιεί το άλογο στοιχείο ενσωματώνοντας την εικαστική του δύναμη αναδεικνύοντας το στοχαστικό υλικό (οι πρόγονοί μου, στον ρου της ιστορίας). Για τον Γιώργο Αράγη η ποίηση, ως λόγος του μέσα μας άρρητου, έχει να κάνει με την άλογη διάσταση του ανθρώπου. Ποίηση χωρίς αναφορά στο άλογο στοιχείο δύσκολα μπορεί να υπάρξει, ούτε ποίηση απόλυτα λογική δύσκολα. Με κονίαμα τη συνειρμικότητα ο Τρωαδίτης δημιουργεί ξεχωριστές πρωτότυπες μεταφορές εκφράζοντας με την ποιητική μεταγλώσσα συναισθήματα και αγωνίες (τα κρύα μας ήρθαν και φέτος, το τίμημα είναι πολυσχιδές, ίσως, το παρελθόν είναι ένα ύφασμα ). Η αλογία δεν χάνει τη λειτουργική της θέση μέσα στον στίχο. Ο πλούτος κρύβεται στον δυναμισμό των ίδιων των λέξεων, μέσα από τη θέση τους και τους συνδυασμούς τους θυμίζοντας τον Μίμη Σουλιώτη που έλεγε πως η ποίηση γράφεται με λέξεις τετριμμένες.
Ο Τρωαδίτης αξιοποιεί τη φαντασία, την ικανότητά του στον γλωσσικό χειρισμό. Η χρήση του άλογου στην ολιγόστιχη φόρμα διαμορφώνει μια αφαιρετική εικονοπλασία ιμπρεσιονιστικής υφής (τοις μετρητοίς, αφομοίωση, εκτός κι εναλλάξ, το άνυδρο). Το υπερρεαλιστικό κίνημα κληροδότησε στη μεταμοντέρνα ποίηση την αγάπη για την εικόνα και στην περίπτωση του Τρωαδίτη αποτελεί βασικό συστατικό του ποιητικού λυρισμού. Οι μεταφορές εντείνουν το συναισθηματικό έδαφος του ποιήματοςκατασκευάζοντας εικόνες μέσα από ετερόκλητες παραστάσεις, μετωνυμίες ονομάτων, και αλληγορίες (εδώ στις νότιες εσχατιές, τέσσερα χαϊκού). Η μεταφορά, στην οποία συχνά ακροβατεί η εικόνα, λειτουργεί ως ένα προσωπείο της γλώσσας που εκφράζει τη βαθύτερη αναζήτηση του δημιουργού σε έναν κόσμο παράλογο, γεμάτο εικόνες που πληγώνουν. Είναι η σκευή του στην ποιητική σκηνή διατηρώντας τη δραματικότητα της μίμησης στο φανταστικό, εκείνο το εξωλογικό στοιχείο που συντίθεται σε εικόνα, σε κάτι αντιληπτό με τις αισθήσεις χωρίς να απεμπολεί άλλες νοηματικές προεκτάσεις.
Ενσωματώνει κοινωνικά στιγμιότυπα σε μία ποιητική με έντονα υπαρξιακά χαρακτηριστικά. Ο ποιητής λειτουργεί ως εκπρόσωπος μιας πολιτικής και κοινωνικής κουλτούρας εκθέτοντας αγωνίες και αναζητήσεις. Άλλωστε, όπως σημείωνε κι ο Goldman, υπάρχει μία αντιστοιχία ανάμεσα στην τέχνη και τη διανοητική δομή της κοινωνικής τάξης στην οποία ανήκει ή την οποία εκφράζει ο συγγραφέας. Τείνει προς την ποίηση της κοινωνικής αγωνίας. Αποκαλύπτει τον βαθύ τον προβληματισμό του με στοχαστικές απολήξεις για την κίνηση της κοινωνίας και όσα την τραυματίζουν (πόλεμος, φτώχεια, φανατισμός, αντίδραση στη διαφορετικότητα κτλ).
Την έκφραση κοινωνικής αγωνίας υποστηρίζει και η συχνή χρήση του α’ πληθυντικού γραμματικού προσώπου. Με τη χρήση του συλλογικού υποκειμένου τα ποιήματα απομακρύνονται από το ατομικό και ενσωματώνουν ερμηνευτικά τον αναγνώστη/ακροατή στον ποιητικό προβληματισμό (εδώ στις νότιες εσχατιές, προς λοξομανείς, ίσως, όλοι αποστρέφουν το βλέμμα, το παρελθόν είναι ένα ύφασμα, τροπάριο για ηδονοβλεψίες πολιτικούς, τα κρύα μας ήρθαν και φέτος, το άνυδρο, ριγούμε, ο κόσμος μας, μέρες). Ακόμα και η πρωτοπρόσωπη αφηγηματική φωνή αποτελεί ένα προσωπείο του ποιητικού αφηγητή για να εκφράσει το οικουμενικό (οι πρόγονοί μου, υποθήκες, στα κρεματόρια του υπεδάφους, ξέχασα τη μάνα μου). Από την άλλη, το β΄ ενικό προσφέρει μία θεατρικότητα, σαν να συζητά το ποιητικό υποκείμενο με έναν βουβό υποκριτή (τέσσερα χαϊκού, τοις μετρητοίς, εκτός κι εναλλάξ, η μνήμη βρέχει).
Το κοινωνικό στοιχείο εισάγεται με αβίαστα, ως στιγμιότυπο το οποίο γεννά τον προβληματισμό για το παρόν, το μέλλον και το παρελθόν (το τίμημα είναι πολυσχιδές, όλοι αποστρέφουν το βλέμμα, με γκάζια ανάπλερα). Συνδέει το κοινωνικό στιγμιότυπο με την πολιτική αγωνία μέσα σε ένα υπαρξιακό πλαίσιο (στα κρεματόρια του υπεδάφους, τα κρύα μας ήρθαν και φέτος, δεν υπάρχει φως στα μάτια, το ρίγος των κτερισμάτων). Χαμηλών τόνων πολιτικά σχόλια εκθέτουν την αγωνία του ποιητή για την πορεία της κοινωνίας σε μία διαπλοκή του ατομικού με το συλλογικό (τροπάριο για ηδονοβλεψίες πολιτικούς), με έναν υπόκωφο πολιτικό υπαινιγμό (με γκάζια ανάπλερα) συνδέοντας το παρόν με το παρελθόν. Ο χρόνος, άλλωστε κατέχει σημαντική θέση στην ποιητική του, είτε σε έναν κοινωνικό προσανατολισμό, διατηρώντας την ήπια αλογία (το παρόν, ο κόσμος μας), είτε σε ένα υπαρξιακό στοχαστικό περιεχόμενο (ο χρόνος). Αγωνιά για το μέλλον, φέρνοντάς το σε μια διαλεκτική σχέση με το παρελθόν (υποθήκες). Και μέσα στην θεματική πολυκεντρικότητα συχνά το κοινωνικό συνδέεται με τη μνήμη (ξέχασα τη μάνα μου) ή τον θάνατο (τοις μετρητοίς, το ρίγος των κτερισμάτων).

.

ΔΙΟΔΟΣ ΔΙΑΦΥΓΗΣ

ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

FRACTAL 02/05/2018

Με γραφές κόκκινες σε μαύρο φόντο

Πριν από λίγο καιρό είχαμε την ευκαιρία να διαβάσουμε το πιο πρόσφατο βιβλίο του Δημήτρη Τρωαδίτη με τίτλο: «Δίοδος διαφυγής», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Κύμα». Πρόκειται για μια ποιητική συλλογή και καθώς έχουμε διαβάσει και τις προηγούμενες ποιητικές συλλογές του, εκ των οποίων έχουμε αναφερθεί στην τρίτη σε προηγούμενο άρθρο, διαπιστώσαμε ότι ο Δημήτρης Τρωαδίτης βελτιώνει ακόμα περισσότερο την ποίησή του. Θα λέγαμε, ότι γίνεται ποιοτικά και ποιητικά ανατρεπτικός, καθώς, καταφέρνει να τιθασεύσει την οργή του για την κοινωνική αδικία και να την οδηγήσει σε ποιητικά μονοπάτια, χωρίς να την αποκρύψει από τον αναγνώστη.

Η σύγχρονη κοινωνία στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ο Δημήτρης Τρωαδίτης με την ποίησή του ανοίγει μια «Δίοδο διαφυγής» από «τα χορταριασμένα διάσελα της σκέψης», από «το γλοιώδες υγρό / που λέγεται πραγματικότητα» και «σε πεθαίνει». Η «Δίοδος διαφυγής» είναι η διαλεκτική του ποιητή ενάντια στην «καταραμένη διαλεκτική του κατεστημένου».

Πως αντιμετωπίζεται η κοινωνική εκμετάλλευση σύμφωνα με τον ποιητή; Με καθημερινές εξεγέρσεις. Με «γραφές κόκκινες σε μαύρο φόντο». Με τραγούδια, που εκτελούνται «με τονισμούς εξέγερσης». Το σπάσιμο των στερεοτύπων, οι καθημερινές μικρές ανατροπές, φέρνουν την «ώρα της ανατροπής», όπου ο ποιητής προσβλέπει «στην ανάσταση των άστρων.»

Η ποιητική συλλογή του Δημήτρη Τρωαδίτη «Δίοδος διαφυγής» χωρίζεται σε τρία μέρη, που έχουν τίτλους: «Εξεγέρσεις», «Ηλιοβασιλέματα» και «Δίοδος διαφυγής». Και τα τρία μέρη περιλαμβάνουν ποιήματα ολιγόστιχα, που παρά την οικονομία των στίχων τους, είναι τόσο συναισθηματικά φορτισμένα, έτσι ώστε ο αναγνώστης έχει την αίσθηση ότι διάβασε έναν χείμαρρο οργής, αγανάκτησης, αλλά και ελπίδας για έναν καλύτερο κόσμο. Έτσι, ο ποιητής μπορεί να κοινωνήσει στον αναγνώστη όσα ξεχειλίζουν μέσα του, χωρίς να τον κουράσει. Στα θετικά στοιχεία της συλλογής, είναι και το ότι ο στίχος του Δημήτρη Τρωαδίτη είναι απλός, λιτός και κατανοητός.

Συμπερασματικά, η ποιητική συλλογή του Δημήτρη Τρωαδίτη «Δίοδος διαφυγής» είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ποιητικό έργο και μπορεί να αποτελέσει μια καλή αντιμετώπιση «ενάντια στο ρεύμα» των καιρών.

.

ΜΕ ΜΙΑ ΚΟΚΚΙΝΗ ΑΝΑΤΑΣΗ

ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

FRACTAL 29/03/2017

Ξορκίζοντας φόβους

Στις μέρες μας, εκδίδονται αρκετά ποιητικά βιβλία, τα οποία μιλάνε για σύγκρουση με το κατεστημένο, στηλιτεύουν την σύγχρονη κοινωνία και ζητούν την αλλαγή της, ενώ αρκετά από αυτά αναφέρονται σε επαναστατικές ανατροπές. Όμως, οι περισσότεροι ποιητές, στην προσπάθειά τους να γράψουν ένα είδος επαναστατικής ποίησης, ξεχνούν την ποιητικότητα και καταλήγουν να γράφουν επαναστατικά μανιφέστα, που μπορεί να παρουσιάζουν ένα ενδιαφέρον για τις ιδέες, που προωθούν, όμως, δεν είναι ποίηση. Υπάρχουν και λίγες ποιητικές συλλογές, που καταφέρνουν, χρησιμοποιώντας ανατρεπτικό στίχο να γράψουν ποίηση, δίχως να χάσουν την ποιητικότητά τους.

Είχαμε, λοιπόν, την ευκαιρία να διαβάσουμε την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Τρωαδίτη: «Με μια κόκκινη ανάταση», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Στοχαστής» και διαπιστώσαμε, ότι είναι ποίηση.

Όλα τα ποιήματα της συλλογής είναι γραμμένα σε ελεύθερο στίχο, εξάλλου ο ποιητής απορρίπτει την παραδοσιακή ρίμα χαρακτηρίζοντας τους ποιητές, που την χρησιμοποιούν αποκλειστικά «δίποδα κολεόπτερα», όμως, παρά την απουσία ρίμας και μέτρου, υπάρχει ένας εσωτερικός ρυθμός, που διατηρεί μια μουσικότητα σε κάθε ποίημα, έτσι, που να διαβάζεται αβίαστα χωρίς να κουράζει και αυτό είναι μεγάλη αρετή στη σύγχρονη ποίηση.

Ο Δημήτρης Τρωαδίτης στην ποιητική του συλλογή «Με μια κόκκινη ανάταση» γράφει απλά, λιτά και κατανοητά. Λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Η ποίησή του γίνεται κραυγή διαμαρτυρίας, αγανάκτησης και οργής. Μια ποίηση, που δεν φιλοδοξεί τίποτα άλλο, από το να γίνει σύνθημα στα χείλη του κάθε καταπιεσμένου της σύγχρονης κοινωνίας.

Σε αρκετά σημεία, ο ποιητής γίνεται ειρωνικός, ειδικότερα, όταν αναφέρεται σε εκπρόσωπους της αστικής τάξης, όπως, οι κυρίες των τιμών: «που επιδεικνύουν τα αστραφτερά δόντια τους / γιατί δεν έχουν τι άλλο να κάνουν». Ο Δημήτρης Τρωαδίτης δεν διστάζει να χτυπήσει και το κρατικοδίαιτο εκδοτομιντιακό κατεστημένο, που διαφημίζει ορισμένα ευπώλητα βιβλία θεσπίζοντας βραβεία του συρμού: «Μυθιστορήματα ανάγκης / επί παραγγελία / υποψήφια για βραβεία αοριστίας». Όσον αφορά το γιατί γράφουμε ποίηση, ο Δημήτρης Τρωαδίτης είναι κατηγορηματικός: «Όταν γράφουμε ποίηση / το κάνουμε για να ξορκίσουμε / τους πρότερους εφιάλτες μας.»

Σε κάποια ποιήματα της συλλογής «Με μια κόκκινη ανάταση» συναντάμε αρκετά απαισιόδοξες διαπιστώσεις, όπως, ότι «ο εμφύλιος έχει πια κριθεί», ή ότι «ξεμάκρυνε η φύση», ενώ σε άλλο ποίημα αναφέρεται ο ταχυδρόμος, που φέρνει: «μόνο τραπεζικά χρεόγραφα/ λογαριασμούς / αλληλογραφία», που ο ποιητής χαρακτηρίζει: «ασήμαντη χαρτική ύλη / ανίκανη ν’ ανατινάξει / την επαναστατική του φαντασία» και πιο κάτω συναντάμε τις ερημιές που, «κυριαρχούν παντού». Που καταλήγουμε, λοιπόν; Σε μια διαπίστωση ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει; Σε μια κραυγή, που απευθύνεται σε ώτα μη ακουόντων; Ο Δημήτρης Τρωαδίτης, δεν απελπίζεται. «Το σύμπαν είναι άναρχο / κι εμείς επαναστάτες» θα γράψει, φέρνοντάς μας μπροστά στην διαλεκτική μαρξιστική φιλοσοφία, ενώ σε άλλο ποίημα θα αναφέρει ότι μια «κόκκινη ανάταση… δεν θα επιτρέψει / στα προοίμια της αδικίας / να γίνουν τόμοι αναλγησίας» και αλλού θα προτρέψει: «να τραβήξουμε απότομα / το δηλητηριασμένο στιλέτο / που μας χτυπά πισώπλατα.»

Συμπερασματικά, η ποιητική συλλογή του Δημήτρη Τρωαδίτη «Με μια κόκκινη ανάταση» είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ποιητική συλλογή, που έρχεται να κοιτάξει στα μάτια τον αναγνώστη και να αγγίξει την καρδιά του. Άλλωστε, όπως, και ο ίδιος ο ποιητής αναφέρει: « Η μόνη αληθινή κίνηση / είναι αυτή των ματιών / όταν αντικαθιστούν / το άγγιγμα της παλάμης.»

.

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

FRACTAL 8/3/2017

Ο Δημήτρης Τρωαδίτης ζει και εργάζεται στη Μελβούρνη. Το 2016 εξέδωσε στην Ελλάδα δύο βιβλία ποίησης. Τη μοναξιά του χρόνου από τις εκδόσεις Οδός Πανός και το βιβλίο Με μια κόκκινη ανάταση από τις εκδόσεις Στοχαστής. Διατηρεί την ιστοσελίδα ποίησης “Το Κόσκινο”. Η ποίησή του υπαρξιακή και κυρίως κοινωνική. Το βλέμμα του στραμμένο στον άνθρωπο, τις αγωνίες, τις ιδέες και κυρίως, στους αγώνες του. Ο Τρωαδίτης καταγγέλλει το σαθρό σύστημα, την απόγνωση του κόσμου, τους παρωχημένους ηθικούς κώδικες, το μετέωρο εγώ του αλλοτριωμένου ανθρώπου. Στο ποίημα Οι τόποι μου γράφει : […] «XII οι τόποι μου /ρευστοί σαν το φως/των κεριών/σε ανταύγειες/σε αβέβαια τραγούδια/»Τίποτα δεν περνάει απαρατήρητο απ’ ό,τι συμβαίνει γύρω του. Ο ποιητής βρίσκεται σε διαρκή διάλογο με το κοινωνικο-πολιτικό γίγνεσθαι, το οποίο φιλτράρει με τον τρόπο του και μιλά γι’ αυτό στους στίχους του. Τον ενδιαφέρει η πορεία που έχει πάρει ο κόσμος, τον ενδιαφέρει η ίδια η ζωή και πώς αυτή κυλάει στην ουσία. Με «αλήτικη διάθεση» ξεστρατίζει «να διασπάσει τις αδάμαστες/κορνίζες των καιρών/να τους δώσει υπόσταση/στη βαρυχειμωνιά του γκρίζου»(Δες με, σελ. 19). Με τρεμάμενα αισθήματα στέλνει «στον αγύριστο» τους «μεσίτες της ζωής μας.» Ο εμφύλιος, η αιώνια ταξική πάλη, τα τραγούδια που βράχνιασαν, η κοινωνική ευαισθησία, το ανελέητο παιχνίδι ανάμεσα σε αλήθειες και ψέματα, οι ηγέτες του βροντερού τίποτα, το ξεθώριασμα των ιδεών, οι ιδεολογίες που αποδεικνύονται φενάκη αποτελούν ουσιαστικά στοιχεία της θεματικής προσέγγισης μέσα στο ποιητικό σύμπαν του Δημήτρη Τρωαδίτη. Με παλμό ,υψώνει φωνή, τίθεται υπέρ του κριτικού ελέγχου, της ανατροπής, της επανάστασης. Γράφει: «Δες με που βρίζω ασύστολα/βωμούς και θεούς/απαστράπτουσες προσωπικότητες/σιντεφένια πλαστικά/είδωλα των θεαμάτων/της πεντάρας/που προκαλούν /ημίγυμνα/τις μνήμες μας/δες με που πασχίζω μια/καθοριστική κλοτσιά να δώσω/στ’ αγάλματα και τις ρύμες/που καμώνονται την ποίηση/δες με που συγκροτώ τις ιαχές μου/σε παράταξη μάχης/στ’ αλώνια του χρόνου/με την κραυγή» (σελ.18-19). Διάθεση να μπει φωτιά στο όποιο κατεστημένο, εξέγερση των αισθήσεων, ψυχή πάλλουσα, διακαής πόθος για ατέρμονη αντίσταση σε ό,τι καταπατά την ανθρώπινη ελευθερία ( «[…]αγκαλιασμένοι να αντιστεκόμαστε στις δίνες που θα φτάνουν » (Το φως του κεριού)]. Ξεχωρίζουν τα ποιήματα: H σιωπή, Αγώνας, Όταν γράφουμε ποίηση, Το σύμπαν είναι άναρχο.

Όταν γράφουμε ποίηση
απόμακρό το βλέμμα ταξιδεύει ως πέρα

όταν γράφουμε ποίηση
τ’ αποκαμωμένα βήματά μας
σεργιανούν στο άπειρο
[…]
όταν γράφουμε ποίηση
οι σκάλες δεν οδηγούν πουθενά
όταν γράφουμε ποίηση
το κάνουμε για να ξορκίσουμε
τους πρότερους εφιάλτες μας.

.

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

FRACTAL 17/01/2018

Ζωή θραυσματική

Παρακολουθώντας την ποιητική πορεία του Δημήτρη Τρωαδίτη, επανέρχομαι στην «Μοναξιά του χρόνου» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οδό Πανός. Ο Δημήτρης Τρωαδίτης δεν κατοικεί στην Ελλάδα, αλλά στην μακρινή Αυστραλία. Παρακολουθεί όμως την εξέλιξη της λογοτεχνίας και κυρίως της ποίησης στην Ελλάδα, ερχόμενος σε επαφή, μέσω του Blog του (τo Koskino), αλλά και γενικότερα, με Έλληνες ομότεχνους και αναγνώστες.

Το θέμα του χρόνου επανέρχεται ως μοτίβο μέσα στην ποίησή του. Ο χρόνος πάντα σε συνάρτηση με τη μνήμη ή την «ανατολή της σκέψης» και τις «βαθιές οδύνες »που συχνά αυτά συνεπάγονται. Θυμίζω τους σοφούς του στίχους: «Οι λυγμοί είναι αρχέγονοι /το ίδιο και οι απελπισίες/όλα είναι αρχέγονα/οι αρρώστιες /τα χρέη/και τα δανεικά/ο εαυτός μου ίσως…/και έτσι δεν μπορεί να βουβαθεί /με σκόρπιες λέξεις/» (4.σελ.14) και στην επόμενη σελίδα: «Οι πόλεμοι δεν κηρύσσονται/σιγοβράζουν μέσα μας/οι ήρωες δεν εμφανίζονται /υπάρχουν ως αναμνήσεις/». Ποιήματα με διαύγεια που συνταιριάζουν λέξεις «αστόλιστες» πετυχαίνοντας την σωστή ενέργεια του στίχου. Ποιήματα με επαναστατικό παλμό που ψηλαφούν τους δύσκολους καιρούς με σύνεση: «[…] οι καιροί πιο γκρίζοι /όσοι ήταν χθες επαναστάτες /σίγουρα είναι δυο φορές γεροντότεροι /».

Ο ποιητής αγαπά το κόκκινο, το χρώμα της φλόγας, της επανάστασης, της ορμής: Γράφει χαρακτηριστικά: «Τo κόκκινο δεν πληγώνει/συνταιριάζει με τόσα πράγματα/τη φύση και την ανατολή/τη δύση και τον αγώνα/την ανθρωπότητα που αντιστέκεται/κάνει παρέα με το μαύρο/της θλίψης και της οργής/κάνοντας τα σκοτάδια να λάμπουν /ευνοεί ακατανόμαστες πράξεις/εξεγέρσεις στα σάπια βάθρα/και γκρεμίσματα θρόνων/». Ο Τρωδίτης πιστεύει ότι αν γκρεμιστούν οι θρόνοι, αν το τραγούδι ηχήσει ανοίγοντας ρωγμές στον ήλιο, αν χαθούν οι ψευδαισθήσεις που βρίθουν κυνισμό, αν έρθουμε σε ρήξη με τους θεσμούς, αν απελευθερωθούμε από τους μύθους, ο κόσμος θα γίνει καλύτερος, ουσιαστικότερος, λειτουργικότερος. Οι στίχοι ασκούν κριτική κυρίως όμως αφυπνίζουν τη συνείδηση, «τσιγκλάνε», διαταράσσουν την απάθεια και την παραίτηση.

Ο πόνος ως έννοια και ως διάσταση δεν τον αφήνουν ασυγκίνητο. Επισημαίνει ότι: «δεν είναι εύκολο να γράφεις για τον πόνο/ενώ πονάς αφόρητα/» Επίσης διαβάζουμε: «Η γνώση απορρέει από τον υπέρτατο πόνο». Και ο πόνος σε ό,τι αφορά την ανθρωπότητα είναι σύμφυτος με την αρρώστια, τον ξενιτεμό, τον αφανισμό, τις πριονισμένες ελπίδες, την μοναξιά. Όλα τα αλέθει ο Χρόνος, όλα τα αντέχει η Ιστορία και τα επανεμφανίζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα επιτείνοντας στην αιώνια μοναξιά του ανθρώπου όπως αυτή σφραγίζει ανελέητα τους αιώνες.

Στην ενότητα με τίτλο «δώδεκα και μία στιγμές υπόληψης» ο ποιητής δίνει εικόνες σήψης, παρακμής, αλλοίωσης, αλλοτρίωσης, χωρίς τάση ωραιοποίησης, αλλά με την τακτική τη κυνικής καταγραφής. Η ζωής αδρανεί επικίνδυνα, ξεφτίζει, χάνει την αξία της, το ζητούμενο είναι η επιστροφή στην αξιοπρέπεια και την υπόληψη. Στη στιγμή Πέμπτη διαβάζουμε: «πότε ακίνητοι/πότε τρεμάμενοι/σε μέρη που λέγονται/ χώροι εργασίας/κραυγές αργόσυρτες /φωνές τσαλαπατημένες/ έρμαια άνωθεν αποφάσεων/σε προκρούστεια κρεβάτια/» Αναρωτιέται πότε επιτέλους ο άνθρωπος θα ανασηκωθεί από τον ανοιχτό του τάφο. Όλα αυτά τα γράφει στο «εμείς», στο α’ πληθυντικό, βάζει μέσα και τον εαυτό του, να έχει περιέλθει στη δίνη μιας ανεξέλεγκτης κατάστασης. Όλα τα θέματα τον αφορούν και ταυτόχρονα τον στιγματίζουν. Είναι «μια μικρή σπίθα ανταρσίας» οι στίχοι του Τρωαδίτη, που σφυγγομετρούν «τη νύχτα της θύελλας», την αγρύπνια ,τη σάρκα και το αίμα του ανθρώπου, τη σάρκα και το αίμα της μοίρας του.

Στην τελευταία ενότητα, στις «απόπειρες ονείρων», τι να ονειρευτεί κανείς! Υπάρχει άνθρωπος να χαϊδέψει τα ψηλά βουνά σε εποχές που όλα είναι επίπεδα και λεία; H ζωή του καθενός μυρίζει θειάφι και σπέρμα και είναι κάδος ανοιχτός με ησυχία απόλυτη. Γκρίζα όλα, ασάφεια, καταποντισμένες στιγμές, διαλυμένες ζωές, φοβισμένες αναπνοές, διαρκής αιώρηση μέσα σε ανεπαίσθητα θραύσματα χρόνου, σκέψεις κουρασμένες, υπονομευμένο βλέμμα.

Ο άνθρωπος όπως μας τον δίνει ο ποιητής χτυπημένος από όσα του συμβαίνουν παραπαίει σε μια ζωή χωρίς πραγματική υπόσταση, σε μια ζωή θραυσματική, που δεν του ανήκει.

απόπειρα τρίτη

έτσι έγκλειστοι
σε ηλεκτρονικές κάμαρες
αποκολλούνται τα κομμάτια μας
μένουμε με τα υπολείμματα
του εαυτού μας
η ψυχή μας έρμαιο
σε σχήματα και απομιμήσεις
με τ’ άντερα έξω
σε κοινή θέα
εκτεθειμένα στα βρόχια
της καθημερινότητας
δεμένοι χειροπόδαρα
από αόρατους σπάγκους
κάποιος τραβά το χαλί
κάτω από τα πόδια μας

.

Υπολήψεις – απόπειρες

Τζούλια Φορτούνη

(μια μικρή αυθαίρετη αναφορά στο πρώτο μέρος της ποιητικής συλλογής του Δημήτρη Τρωαδίτη «υπολήψεις-απόπειρες»)

Υπάρχουν πολλών ειδών φίλοι. Φίλοι παιδικοί, φίλοι καρδιακοί, «φίλοι» που σου την έχουν στημένη, φίλοι αληθινοί, φίλοι διαδικτυακοί, φίλοι μακρινοί… Ένας τέτοιος μακρινός φίλος είναι ο Δημήτρης Τρωαδίτης αν και αναρωτιέμαι πολλές φορές το πόσο κοντά μας είναι το μακριά και το αντίστροφο.

Ζει στη μακρινή Αυστραλία, δεν τον έχω συναντήσει ποτέ και είναι η πρώτη φορά που γράφω για τα ποιήματα κάποιου που δεν τον έχω «γνωρίσει». Γιατί για μένα η ποίηση είναι πρωτίστως η αλήθεια του δημιουργού κι όλα τα συγκινησιακά φορτία κατεδαφίζονται αν διαισθανθώ την επιτήδευση ή το λογοτεχνικό κατασκεύασμα εις βάρος της.

Προσέγγισα τα ποιήματα του Δημήτρη Τρωαδίτη λοιπόν, με την υπέρβαση μιας μικρής εσωτερικής συμφωνίας, γιατί τον παρακολουθώ ένα χρόνο τώρα, να συλλέγει άκοπα ποιήματα και κραυγές. Να παρατηρεί με εκπληκτική προσήλωση όχι μόνο τα ποιητικά δρώμενα της πατρίδας του, αλλά να συμμετέχει σ΄ αυτά μ΄ έναν δυναμικό και αμερόληπτο τρόπο. Να πάσχει –όχι εξ΄ αποστάσεως- αλλά δια ζώσης εξαιτίας της πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης της χώρας μας.

Όταν λοιπόν πρωτοδιάβασα τις «Δώδεκα και μία στιγμές υπόληψης» ήταν για μένα σαν να έδινα μια εγκάρδια χειραψία μαζί του. Σαν να καθόμασταν απέναντι σ΄ ένα μικρό καφέ και να τα λέγαμε, σαν από πάντα φίλοι.

Η στιγμή είναι η φυσική μονάδα του χρόνου. Η οποία εξ΄ ορισμού τον ανατρέπει. Γιατί πώς ορίζεται και πώς μετριέται μια στιγμή; Και πώς ο Δημήτρης διαμελίζεται σε δεκατρείς στιγμές; Να θέλει να εξορκίσει άραγε το δαιμόνιο «δεκατρία», ή να προσθέσει μια δική του προσωπική στιγμή στην ιερότητα του «δώδεκα»; Όπως και να έχει για μένα η λέξη και το σύμβολο «στιγμή» έχει τη δική του αρχετυπική αξία.

Κι έτσι περιπλανήθηκα και χάθηκα μέσα σ’ αυτές τις δεκατρείς στιγμές. Αναρωτήθηκα πώς μαζεύει κανείς «τα ξέφτια ενός απομεσήμερου». Αισθάνθηκα τον τρόμο «της επερχόμενης μέρας», ξάπλωσα πολλές φορές σ΄ ένα από εκείνα τα «προκρούστεια κρεβάτια» των εργατικών δικαιωμάτων, περισσότερο τσαλακωμένα τα ρούχα μου, περισσότερο ακρωτηριασμένη η ελπίδα μου κάθε φορά. Σαν να ήταν η τελευταία φορά μιας αέναης επανάληψης. Κι όμως ανάμεσα στην τέφρα αυτών των στιγμών «μια μικρή σταγόνα βροχής» κρατιέται αναμμένη» «μια μικρή σπίθα ανταρσίας».

Δεν μου αρέσουν οι τζάμπα μάγκες, οι επαναστάτες χωρίς αιτία, θέλω, απαιτώ, ψυχή και σώμα στην αντίδραση. Κι αυτά τα βλέπω στην ποίηση και κατ΄ επέκταση στην προσωπικότητα του Δημήτρη. Χωρίς να συμφωνώ στα σημεία, αποδέχομαι το ολόγραμμά του. Στο τέλος μιας διαδήλωσης, ανάμεσα σε «σπασμένες κούκλες των βιτρινών, μετά τη λεηλασία». Και καμιά χειρότερη λεηλασία από εκείνη των στιγμών.

Δεν ξέρω στ΄ αλήθεια αν κάποτε «θα συναθροίσουμε τα δάκρυά μας», οι ευυπόληπτοι πολίτες και οι «αλήτες» με τις μολότοφ… Αν «θα συσπειρωθούν οι οιμωγές μας» σε μια κοινή πανανθρώπινη διεκδίκηση. Θα πρέπει πρώτα να κλαίμε με τον ίδιο σπαραγμό, να συντονίσουμε τον πόνο στην τραγικότητά μας. Στην κοινή μας μοίρα. Δεν ξέρω επίσης αν εμείς θα ξεφύγουμε από τα λιοντάρια «που μας παίρνουν στο κατόπι» αν κατ΄ επέκταση εμείς γίνουμε λιοντάρια που θα πάρουμε στο κατόπι κάποιους άλλους, αλλά «η σταγόνα βροχής» πολλαπλασιάζεται μέσα μου όταν νιώθω πως «ακολουθούμε τα χνάρια μας απ΄ τις ατέλειωτες μνήμες». Ακόμα κι όταν «ξεστρατίζουμε σαν λωρίδες φωτός από τις χαραμάδες του χρόνου».

Κι όμως κάποιος πρέπει τελικά να τα παίξει όλα για όλα. Αλλιώς πώς; «Αίμα ξερό, χαλασμένο» αλλά συγκλονιστικά αθώο. Ευτυχώς που πάντα θα υπάρχουν τέτοιοι. Ευτυχώς που πάντα θα υπάρχουν «παιδιά που θα ξεκλέβουν ώρες».

Τώρα το κατάλαβα. Οι στιγμές μετριούνται μόνο με το στιγμόμετρο. Είναι εκείνο το ναυτικό όργανο ακριβείας που καθορίζει τη συχνότητα και τη διάρκεια ανάμεσα στις αναλαμπές ενός φάρου. Εδώ σταματάω να συνομιλώ με το μακρινό μου φίλο που κάθεται απέναντί μου με «μια μικρή σπίθα ανταρσίας» στα μάτια του. Μετρώ έκθαμβη τις παύσεις και τη διάρκειά της. Κι αφουγκράζομαι τη μέσα του φωνή, αυτή που δεν διαδηλώνει. «Τη στιγμή της υπόληψης».

 

Θεοχάρης Παπαδόπουλος

Στις μέρες μας, όλο και περισσότεροι λογοτέχνες καταφεύγουν στην έκδοση των έργων τους σε e-book. Με αυτό τον τρόπο και οι ίδιοι αποφεύγουν το δυσανάλογο κόστος έκδοσης και ο αναγνώστης μπορεί να διαβάσει το βιβλίο δωρεάν ή καταβάλλοντας πολύ μικρότερο αντίτιμο απ’ όσο κοστίζει μια έντυπη έκδοση. Τα υπέρ και τα κατά μιας ηλεκτρονικής έκδοσης είναι αρκετά, κάτι τέτοιο, όμως, ξεφεύγει από τον σκοπό του παρόντος κειμένου.

Έχουμε, λοιπόν, την ευκαιρία να έχουμε στα χέρια μας το καινούργιο e-book του Δημήτρη Τρωαδίτη: «Υπολήψεις – απόπειρες». Πρόκειται για μια ποιητική συλλογή, που έχει εκδοθεί από τις εκδόσεις «Κόσκινο» και μπορεί όποιος θέλει να τη διαβάσει ελεύθερα από τη διεύθυνση:

http://www.apostaktirio.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2738%3Atest&catid=57%3Ae-books&Itemid=66

Ξεκινώντας, θα θέλαμε να τονίσουμε, ότι η συγκεκριμένη ποιητική συλλογή περιλαμβάνει, κυρίως, ολιγόστιχα ποιήματα στα οποία εκφράζεται μια κοινωνική διαμαρτυρία και μια φωνή αντίστασης στις σύγχρονες κοινωνικές αδικίες. Ποίηση, που ενώ φλερτάρει με τον συμβολισμό και τον υπερρεαλισμό καταφέρνει να τονίσει την κοινωνική της υπόσταση, να κεντρίσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη και να γίνει απόλυτα κατανοητή και προσιτή.

Η ποιητική συλλογή του Δημήτρη Τρωαδίτη «Υπολήψεις – απόπειρες» χωρίζεται σε δύο μέρη:

Το πρώτο μέρος, φέρει τον τίτλο: «Δώδεκα και μία στιγμές υπόληψης» και περιλαμβάνει ολιγόστιχα ποιήματα – στιγμές, που ξαφνιάζουν ευχάριστα, όχι μόνο με το ρυθμικό τους στίχο, αλλά και το νόημα, που περικλείεται σε λίγες σειρές: «Πότε ακίνητοι / πότε τρεμάμενοι / σε μέρη που λέγονται / χώροι εργασίας / κραυγές αργόσυρτες / φωνές τσαλαπατημένες / έρμαια άνωθεν αποφάσεων / σε προκρούστεια κρεβάτια». Όπως, παρατηρούμε, τα σημεία στίξης απουσιάζουν εντελώς, δείγμα, που συνηθίζεται συχνά στη μοντέρνα ποίηση.

Το δεύτερο μέρος φέρει τον τίτλο: «Απόπειρες ονείρων» και περιλαμβάνει τα περισσότερα και τα μεγαλύτερα ποιήματα της συλλογής. Εδώ, τα νοήματα γίνονται λίγο πιο σύνθετα χωρίς, όμως, να χάνεται ο αναγνώστης σε ατέρμονες αναζητήσεις του τι θέλει να πει ο ποιητής, ενώ οι στίχοι διατηρούν τη μουσικότητά τους: «Δεν υπάρχουν ψηλά βουνά / εδώ στην περιοχή μας / όλα είναι επίπεδα / λεία / και ψυχορραγούν / ανυπεράσπιστα / δεν υπάρχει άνθρωπος / να τα χαϊδέψει / για να επιβιώσουν».

Στην ποιητική συλλογή του Δημήτρη Τρωαδίτη «Υπολήψεις – απόπειρες» θα συναντήσουμε τη λέξη ανταρσία, όχι, όμως, με τον κραυγαλέο τρόπο, που συνηθίζεται σε αρκετούς λογοτέχνες, που γράφουν θούριους και εμβατήρια, αλλά σε μια πιο εξευγενισμένη μορφή, που εκφράζει τη ρομαντική διάθεση του ποιητή: «μια μικρή σταγόνα βροχής / είναι μια μικρή σπίθα / ανταρσίας».

Θα κλείσουμε εδώ, τη μικρή μας αυτή περιπλάνηση στην ποιητική συλλογή του Δημήτρη Τρωαδίτη «Υπολήψεις – απόπειρες», έχοντας συμπεράνει πως διαβάσαμε το έργο ενός εμπνευσμένου καλλιτέχνη και αφεθήκαμε στη μαγεία αυτής της έμπνευσης, καθώς, όπως, χαρακτηριστικά αναφέρει ο ίδιος σε ένα ποίημα του: «κάθε έμπνευση στα κενά διαστήματα / περιέχει όλες τις γητειές του κόσμου».

.